بازی آزاد

بررسی بازی Battleborn؛ کنار هم بجنگید یا تنها کشته شوید

کم کم مرز بین سبک ها و ژانر های مختلف بازی های ویدیویی از بین می رود و به مرور المان های سبک های مختلف با یکدیگر ترکیب می شوند، نتیجه کار می تواند مطلوب و دلنشین و حتی معرف ژانری کاملا نو و تازه باشد، گاهی هم ممکن است ترکیبی عجیب و گیج کننده و بی هویت به وجود آید.

استودیو Gearbox علاقه زیادی به ترکیب شوتر اول شخص با سبک های دیگر دارد، عنوان Borderlands، معروف ترین ساخته آن ها به یکی از FPS های کاملا نامتعارت اما بسیار محبوب تبدیل شد. شاید موفقیت همین عنوان بود که سبب شد این استودیو یک ترکیب غیر عادی دیگر را هم امتحان کند.، ترکیب شوتر و MOBA.

فرزند این دو سبک، یعنی Battleborn، همانند آشی است که آشپز هر چه که به دستش رسیده در آن چپانده! به گوشه و کنار بازی که نگاه کنید، می بینید المان هایی از عنواین شوتر  عادی همانند Call of duty گرفته تا Team Fortress و حتی خود Borderlands در بتلبورن یافت می شود. نتیجه کار به حدی منحصر به فرد شده که Gearbox خود نامی برای سبک آن مشخص کرده: Hero Shooter.

اما واقعا Battleborn چیست؟ شاید دقیق ترین تعریفی که بتوان برای Battleborn ارائه کرد، تلاش گیرباکس است برای ترکیب بوردرلند و بازی های موبا. بتلبورن عنوانی شامل دو بخش رقابتی و داستانی. بخش رقابتی مصافی است بین دو تیم 5 نفره، ولی بخش داستانی تشکیل شده از چند مرحله مختلف که می توان آن ها را تنهایی و یا در کنار 4 بازیکن دیگر طی کرد.

همانند دیگر بازی های موبا، شخصیت های قابل بازی در این عنوان حرف اول و آخر را می زنند. بتلبورن پر است از شخصیت های قابل بازی گوناگون، با ظاهر، قابلیت ها و امکانات کاملا منحصر به فرد. طراحی شخصیت، یکی از مهم ترین بخش های هر عنوان موبا ای، یکی از نقاط قوت بتلبورن به شمار می رود، در نگاه اول همه 24 شخصیت این عنوان، حداقل از نظر ظاهری جذاب به نظر می رسند. وقتی پای گیم پلی و قابلیت های این هیرو ها به میان می آید، باز هم استودیو گیرباکس کار خود را به خوبی انجام داده.

بی شک می توان گفت برای هر سلیقه ای می توان یک شخصیت پیدا کرد. از سرباز عادی و استاندارد شوتر های اول شخص بگیرید تا خون آشام مسلح به شمشیر، هر کدام از این ها گیم پلی و سبک بازی کاملا خاص خودشان را دارند. مانند سایر بازی های موبا، هر هیرو ای قابلیت های خاص خودش را دارا است، دو قابلیت پایه ای که از ابتدا آزاد هستند و قابلیت آلتیمیت که پس از چندی و با رسیدن به لولی خاص آزاد می شود. هر هیرو ای نقش متفاوتی هم دارد، هیرو های پشتیبان قادرند هم رزمان شان را درمان کنند، هیرو های هجومی که قادرند آسیب بسیار سنگینی به دشمنان وارد کنند و تانک ها که تحمل بالایی در برابر حملات دشمنان دارند.

آن چه که عمق بیشتری به گیم پلی بتلبورن می بخشد، این است که در طول مراحل داستانی و یا در بخش رقابتی، شخصیت ها به مرور لول آپ می شوند و با رسیدن به هر لول، بازیکن قادر است از بین حداقل دو انتخاب که هر کدام در قابلیت های هیرو اش به نحوی تغییر ایجاد می کنند، یکی را برگزیند. این درخت ارتقا قابلیت ها که Helix skill Tree نام گرفته، باعث شده که بتوان از دل همین 24 شخصیت کاملا متنوع و منحصر به فرد، شیوه های بازی متفاوت بیرون کشید.

تمامی هیرو ها از همان ابتدا در دسترس نیستند بلکه تنها امکان بازی با تعداد انگشت شماری از آن ها در ابتدای بازی وجود دارد و بقیه آن ها را باید به مرور و با انجام فعالیت های بخصوصی آزاد کرد. این تصمیم هم تاثیرات مثبتی به همراه دارد و هم تاثیراتی منفی. در نگاه اول این تصمیم گیرباکس می توان تا حدی مایوس کننده باشد، چرا باید بازیکن ها را تنها به چند هیرو خاص محدود کرد؟

بگذارید رو راست باشیم، بتلبورن به قدر کافی مکانیزم های گیج کننده و نا آشنا برای بازیکنان دارد، اگر قرار بود بازیکن از همان ابتدا به تمامی شخصیت ها دسترسی داشته باشد، باید با تمامی آن ها سر و کله می زد تا بالاخره شخصیت مورد علاقه اش را بیابد. اما اکنون بازیکن باید با شخصیت های محدود تری بازی کند و در این حین هم قادر است به خوبی با مکانیزم های بتلبورن آشنا شود.

اما از سمت دیگر 7 شخصیتی که در ابتدا آزادند به خوبی نمایانگر عموق و تنوع بالای سایر شخصیت های بازی نیستند، زیرا اکثر این 7 هیرو، شخصیت های استاندارد عناوین شوتر هستند. بازیکنان مجبورند در اوایل ورود شان به بتلبورن تنها با همین 7 هیرو سر و کله بزنند و اگر چندان با آن ها ارتباط بر قرار نکنند، احتمال زیادی وجود دارد که بازی جذابیتش را برای شان از دست بدهد و دیگر هیرو ها را آزاد نکنند.

ارزش تکرار بتلبورن در دل همین هیرو های متعدد و سیستم آزاد کردن آن ها نهفته، بازیکنان وقت خود را صرف یادگیری تعدادی از این هیرو ها می کنند و هنگامی که بالاخره با آن ها به خوبی آشنا شدند، شخصیت دیگری آزاد می شود و می توانند سراغ او بروند.

اما قرار نیست بازیکن ها فقط به هیرو های شان خیره شوند، بالاخره باید آن ها را در میدان نبرد بیازمایند! این جا است که پای بخش رقابتی و داستانی بتلبورن به میان می آید، جایی که بتلبورن به مرور مشکلاتش را نمایان می کند.

بخش داستانی تشکیل شده از 8 مرحله مختلف که تقریبا از لحاظ داستانی ارتباطی به هم ندارند، حقیقتا بتلبورن اصلا داستان منسجمی ندارد و این 8 مرحله کاملا مستقل از هم چندان به قصد روایت داستانی طراحی نشده اند، بلکه تنها محتوایی هستند که بازیکن را به قصد سرگرم کردنش در برابر موج دشمنان قرار می دهد.

مشکل آن جایی حاد می شود که بازیکن می بیند گیرباکس واقعا سعی کرده برای دنیای بتلبورن داستان طراحی کند، در همان ابتدای بازی، روایت می شود که شخصیت هایی که در گروه های فکری و عقیدتی مختلف قرار می گیرند، برای مبارزه با شخصیت منفی ای که با ارتشی قدرتمند به دنبال نابود کردن آخرین ستاره است متحد می شوند. این شاید تنها بخشی از داستان باشد که بازیکن واقعا به آن اهمیت می دهد و آن را دنبال می کند. بقیه روایت داستان در بین مکالمات سایر شخصیت ها در میان مراحل گم می شود و خود بازیکن و شخصیتش عملا نقشی در پیش برد داستان ندارند.

بتلبورن سعی کرده همان مسیری را برود که بوردرلند رفته، دنیایی با ظاهر پریشان و در حال نابودی که پر شده از شخصیت های شوخ طبع، گرچه شاید برخی مکالمات واقعا جالب و خنده دار باشند، اما گیرباکس واقعا نتوانسته مرز بین شوخ طبعی و جدی بودن را رعایت کند، جایی که بستر داستان ایجاب می کند که شخصیت ها جدی باشند، شوخی ای کاملا بی جا از آن ها سر می زند که بیش تر از این که خندار دار باشند، بازیکن را متعجب می کنند.

اما ای کاش این مراحل بی داستان، یا بهتر است بگوییم کم داستان! واقعا سرگرم کننده بودند، تقریبا روند تمامی این مراحل یکسان است، از پایگاه و یا NPC ای در برابر حملات دنباله دار دشمنان دفاع کنید، این میان یک باس را هم شکست بدهید و مجددا بازگردید به همان مبارزه تکراری و خسته کننده با دشمنان. بین این 8 مرحله، تک و توک می توان صحنه هایی بسیار مهیج یافت که واقعا جذابند و ارزش تکرار دارند، اما متاسفانه بیشتر آن ها همان روند تکراری ای که اشاره کردیم را شامل می شوند و چندان دلیلی برای تکرار دوباره آن ها وجود ندارد.

همان طور که اشاره کردیم این مراحل داستانی را می توان تک نفره و یا در کنار بازیکنان دیگر هم انجام داد، اما تنها بودن در این مراحل، تقریبا مساوی است با خودکشی و باخت حتمی! اکثر این مراحل به صورت تک نفره عملا غیر ممکن به نظر می رسند و خود بازی هم هیچ مکانیزمی برای متناسب کردن درجه سختی با تعداد بازیکنان ندارد و یا اگر هم دارد، بسیار ضعیف عمل کند. در برخی شرایط بتلبورن از بازیکن انتظار دارد که حواسش به بیش از 4 یا 5 نقطه مختلف باشد و همزمان هم سیل دشمنان را از تمام این نقاط بر سر بازیکن بدبخت جاری می کند!

جالب این جا است که این سختی صرفا از همان کمیت بالای دشمنان که از در و دیوار وارد معرکه می شوند نشات می گیرند، وگرنه هوش مصنوعی دشمنان عادی ابدا تعریفی ندارد، یک مسیر مستقیم از محل ظاهر شدنشان به سمت چیزی که باید از آن دفاع کنید حرکت می کنند و این وسط هم تا جایی که بتوانند به شما شلیک می کنند تا شما را سرگرم خود کنند و دیگر دشمنان از سمت های دیگر به سمت هدف شان هجوم بیاورند!

هر چه قدر تنها بازی کردن می تواند عذاب اور باشد، بازی در کنار بازیکنان دیگر و تشکیل یک تیم می تواند به عمق گیم پلی بی افزاید و با افزودن کار تیمی و لزوم چینش استراتژی مراحل ملال آور بتلبورن را جذاب تر کند. از آن جایی که هر هیرو نقشی متفاوتی دارد، هیرو ها هم باید به درستی و در خدمت کار تیمی انتخاب شوند، تیم هم باید یک پشتیبان برای درمان بازیکنان زخمی داشته باشد و هم یک هیرو هجومی برای وارد کردن بیشترین آسیب ممکن به دشمنان.

مراحل داستانی بتلبورن نزدیک 7 یا 8 ساعت به طول می انجامند، یعنی هر مرحله حدود 45 دقیقه تا یک ساعت زمان می برد که برای مراحل خسته کننده بتلبورن، زمان زیادی به شمار می رود!

بخش رقابتی بتلبورن هم شامل 3 مد مختلف است، خوشبختانه چالش اصلی بخش رقابتی بازیکنان دیگر هستند و دیگر هوش مصنوعی احمق در تعداد زیاد چندان اعصاب بازیکن را خورد نمی کند! لازمه چینش استراتژی و کار تیمی هم به خوبی در این بخش نمایان است و بتلبورن به تیمی که اعضایش بیشتر با هم در ارتباطند و منسجم تر عمل می کنند پاداش می دهد. چینش درست تیم و انتخاب هیرو ها مناسب که هر نقشی را پوشش دهند، اهمیت بسیار بیشتری در بخش رقابتی پیدا می کند و تیمی که این مورد را رعایت نکند از همان ابتدا یک قدم عقب می افتد.

گیم پلی سرعتی و شلوغ بتلبورن در بخش رقابتی با نیاز به تفکر و تصمیم گیری منطقی ترکیب می شود، دیگر نمی تواند دل را به دریا زد و وارد دل دشمنان شد، بلکه باید با صبر و حوصله منتظر موقعیت های مناسب ماند.

مشکل بخش رقابتی بتلبورن کمبود محتوا است، در حقیقت بتلبورن برای افزایش محتوای بازی و جذاب کردن آن تنها به هیرو هایش تکیه کرده، در حالی که مپ های بسیار کمی در بازی موجودند. هر کدام از مود ها تنها و تنها در دو مپ قابل بازی اند، به همین دلیل محیط بازی و مپ ها خیلی سریع تکراری می شوند.

سیستم Matchmaking بتلبورن به عنوان بازی ای که بیشتر تاکید به بازی در کنار سایر پلیر ها، چه در بخش داستانی و چه در بخش رقابتی دارد هم با مشکلات بسیاری روبرو است، بسیاری از بازیکنان نمی توانند به دیگران متصل شوند و حتی قادر نیستند هم تیمی بیابند. حتی درنسخه PC بتلبورن، سیستم Matchmaking به جای این که بر اساس بهترین وضعیت ارتباطی کاربر برای او بازی بیابد، بر اساس محل سرور دانلود استیم بازی پیدا می کند! بسیاری از بازیکنان قادر بودند با تغییر سرور دانلود استیم مشکلات سیستم Matchmaking را دور بزنند! اما به هر حال پس از وارد شدن به بازی و اتصال به سرور ها، مشکل چندانی سر راه بازیکنان قرار ندارد و وضعیت پینگ هم بسیار مساعد است.

جمع بندی

اول از همه فراموش نکنید که Battleborn یک عنوان همیشه انلاین است، حتی اگر هم بخواهید بخش داستانی را تک نفره بازی کنید، توصیه می کنیم ابتدا وضعیت اینترنت خود را چک کنید.

بازیکنانی که دنبال یک بخش داستانی خوب و قدرتمند هستند، بهتر است دور این عنوان را خط بکشند، تک نفره بازی کردن عملا غیر ممکن است و تنها اعصاب شما را خورد خواهد کرد. حتی در صورتی که می خواهید بتلبورن را در کنار دوستان تان تجربه کنید، کیفیت مراحل بازی هم به قدری بالا نیست که شما را سرگرم خود کند.

اما آن هایی که دنبال یک عنوان Multiplayer متفاوت هستند، بتلبورن می تواند گزینه مناسبی باشد، مشکلات Matchmaking می تواند اذیت کننده باشد اما اگر با گیم پلی بتلبورن ارتباط برقرار کنید، احتمالا از آن لذت خواهید برد. اما با توجه به وضعیت فروش و بازاریابی ضعیف گیرباکس و 2k نباید انتظار داشته باشید که بتلبورن برای مدتی طولانی شما را سرگرم کند.

The post appeared first on .

بررسی بازی Battleborn؛ کنار هم بجنگید یا تنها کشته شوید

کم کم مرز بین سبک ها و ژانر های مختلف بازی های ویدیویی از بین می رود و به مرور المان های سبک های مختلف با یکدیگر ترکیب می شوند، نتیجه کار می تواند مطلوب و دلنشین و حتی معرف ژانری کاملا نو و تازه باشد، گاهی هم ممکن است ترکیبی عجیب و گیج کننده و بی هویت به وجود آید.

استودیو Gearbox علاقه زیادی به ترکیب شوتر اول شخص با سبک های دیگر دارد، عنوان Borderlands، معروف ترین ساخته آن ها به یکی از FPS های کاملا نامتعارت اما بسیار محبوب تبدیل شد. شاید موفقیت همین عنوان بود که سبب شد این استودیو یک ترکیب غیر عادی دیگر را هم امتحان کند.، ترکیب شوتر و MOBA.

فرزند این دو سبک، یعنی Battleborn، همانند آشی است که آشپز هر چه که به دستش رسیده در آن چپانده! به گوشه و کنار بازی که نگاه کنید، می بینید المان هایی از عنواین شوتر  عادی همانند Call of duty گرفته تا Team Fortress و حتی خود Borderlands در بتلبورن یافت می شود. نتیجه کار به حدی منحصر به فرد شده که Gearbox خود نامی برای سبک آن مشخص کرده: Hero Shooter.

اما واقعا Battleborn چیست؟ شاید دقیق ترین تعریفی که بتوان برای Battleborn ارائه کرد، تلاش گیرباکس است برای ترکیب بوردرلند و بازی های موبا. بتلبورن عنوانی شامل دو بخش رقابتی و داستانی. بخش رقابتی مصافی است بین دو تیم 5 نفره، ولی بخش داستانی تشکیل شده از چند مرحله مختلف که می توان آن ها را تنهایی و یا در کنار 4 بازیکن دیگر طی کرد.

همانند دیگر بازی های موبا، شخصیت های قابل بازی در این عنوان حرف اول و آخر را می زنند. بتلبورن پر است از شخصیت های قابل بازی گوناگون، با ظاهر، قابلیت ها و امکانات کاملا منحصر به فرد. طراحی شخصیت، یکی از مهم ترین بخش های هر عنوان موبا ای، یکی از نقاط قوت بتلبورن به شمار می رود، در نگاه اول همه 24 شخصیت این عنوان، حداقل از نظر ظاهری جذاب به نظر می رسند. وقتی پای گیم پلی و قابلیت های این هیرو ها به میان می آید، باز هم استودیو گیرباکس کار خود را به خوبی انجام داده.

بی شک می توان گفت برای هر سلیقه ای می توان یک شخصیت پیدا کرد. از سرباز عادی و استاندارد شوتر های اول شخص بگیرید تا خون آشام مسلح به شمشیر، هر کدام از این ها گیم پلی و سبک بازی کاملا خاص خودشان را دارند. مانند سایر بازی های موبا، هر هیرو ای قابلیت های خاص خودش را دارا است، دو قابلیت پایه ای که از ابتدا آزاد هستند و قابلیت آلتیمیت که پس از چندی و با رسیدن به لولی خاص آزاد می شود. هر هیرو ای نقش متفاوتی هم دارد، هیرو های پشتیبان قادرند هم رزمان شان را درمان کنند، هیرو های هجومی که قادرند آسیب بسیار سنگینی به دشمنان وارد کنند و تانک ها که تحمل بالایی در برابر حملات دشمنان دارند.

آن چه که عمق بیشتری به گیم پلی بتلبورن می بخشد، این است که در طول مراحل داستانی و یا در بخش رقابتی، شخصیت ها به مرور لول آپ می شوند و با رسیدن به هر لول، بازیکن قادر است از بین حداقل دو انتخاب که هر کدام در قابلیت های هیرو اش به نحوی تغییر ایجاد می کنند، یکی را برگزیند. این درخت ارتقا قابلیت ها که Helix skill Tree نام گرفته، باعث شده که بتوان از دل همین 24 شخصیت کاملا متنوع و منحصر به فرد، شیوه های بازی متفاوت بیرون کشید.

(image)

تمامی هیرو ها از همان ابتدا در دسترس نیستند بلکه تنها امکان بازی با تعداد انگشت شماری از آن ها در ابتدای بازی وجود دارد و بقیه آن ها را باید به مرور و با انجام فعالیت های بخصوصی آزاد کرد. این تصمیم هم تاثیرات مثبتی به همراه دارد و هم تاثیراتی منفی. در نگاه اول این تصمیم گیرباکس می توان تا حدی مایوس کننده باشد، چرا باید بازیکن ها را تنها به چند هیرو خاص محدود کرد؟

بگذارید رو راست باشیم، بتلبورن به قدر کافی مکانیزم های گیج کننده و نا آشنا برای بازیکنان دارد، اگر قرار بود بازیکن از همان ابتدا به تمامی شخصیت ها دسترسی داشته باشد، باید با تمامی آن ها سر و کله می زد تا بالاخره شخصیت مورد علاقه اش را بیابد. اما اکنون بازیکن باید با شخصیت های محدود تری بازی کند و در این حین هم قادر است به خوبی با مکانیزم های بتلبورن آشنا شود.

اما از سمت دیگر 7 شخصیتی که در ابتدا آزادند به خوبی نمایانگر عموق و تنوع بالای سایر شخصیت های بازی نیستند، زیرا اکثر این 7 هیرو، شخصیت های استاندارد عناوین شوتر هستند. بازیکنان مجبورند در اوایل ورود شان به بتلبورن تنها با همین 7 هیرو سر و کله بزنند و اگر چندان با آن ها ارتباط بر قرار نکنند، احتمال زیادی وجود دارد که بازی جذابیتش را برای شان از دست بدهد و دیگر هیرو ها را آزاد نکنند.

ارزش تکرار بتلبورن در دل همین هیرو های متعدد و سیستم آزاد کردن آن ها نهفته، بازیکنان وقت خود را صرف یادگیری تعدادی از این هیرو ها می کنند و هنگامی که بالاخره با آن ها به خوبی آشنا شدند، شخصیت دیگری آزاد می شود و می توانند سراغ او بروند.

اما قرار نیست بازیکن ها فقط به هیرو های شان خیره شوند، بالاخره باید آن ها را در میدان نبرد بیازمایند! این جا است که پای بخش رقابتی و داستانی بتلبورن به میان می آید، جایی که بتلبورن به مرور مشکلاتش را نمایان می کند.

بخش داستانی تشکیل شده از 8 مرحله مختلف که تقریبا از لحاظ داستانی ارتباطی به هم ندارند، حقیقتا بتلبورن اصلا داستان منسجمی ندارد و این 8 مرحله کاملا مستقل از هم چندان به قصد روایت داستانی طراحی نشده اند، بلکه تنها محتوایی هستند که بازیکن را به قصد سرگرم کردنش در برابر موج دشمنان قرار می دهد.

مشکل آن جایی حاد می شود که بازیکن می بیند گیرباکس واقعا سعی کرده برای دنیای بتلبورن داستان طراحی کند، در همان ابتدای بازی، روایت می شود که شخصیت هایی که در گروه های فکری و عقیدتی مختلف قرار می گیرند، برای مبارزه با شخصیت منفی ای که با ارتشی قدرتمند به دنبال نابود کردن آخرین ستاره است متحد می شوند. این شاید تنها بخشی از داستان باشد که بازیکن واقعا به آن اهمیت می دهد و آن را دنبال می کند. بقیه روایت داستان در بین مکالمات سایر شخصیت ها در میان مراحل گم می شود و خود بازیکن و شخصیتش عملا نقشی در پیش برد داستان ندارند.

(image)

بتلبورن سعی کرده همان مسیری را برود که بوردرلند رفته، دنیایی با ظاهر پریشان و در حال نابودی که پر شده از شخصیت های شوخ طبع، گرچه شاید برخی مکالمات واقعا جالب و خنده دار باشند، اما گیرباکس واقعا نتوانسته مرز بین شوخ طبعی و جدی بودن را رعایت کند، جایی که بستر داستان ایجاب می کند که شخصیت ها جدی باشند، شوخی ای کاملا بی جا از آن ها سر می زند که بیش تر از این که خندار دار باشند، بازیکن را متعجب می کنند.

اما ای کاش این مراحل بی داستان، یا بهتر است بگوییم کم داستان! واقعا سرگرم کننده بودند، تقریبا روند تمامی این مراحل یکسان است، از پایگاه و یا NPC ای در برابر حملات دنباله دار دشمنان دفاع کنید، این میان یک باس را هم شکست بدهید و مجددا بازگردید به همان مبارزه تکراری و خسته کننده با دشمنان. بین این 8 مرحله، تک و توک می توان صحنه هایی بسیار مهیج یافت که واقعا جذابند و ارزش تکرار دارند، اما متاسفانه بیشتر آن ها همان روند تکراری ای که اشاره کردیم را شامل می شوند و چندان دلیلی برای تکرار دوباره آن ها وجود ندارد.

همان طور که اشاره کردیم این مراحل داستانی را می توان تک نفره و یا در کنار بازیکنان دیگر هم انجام داد، اما تنها بودن در این مراحل، تقریبا مساوی است با خودکشی و باخت حتمی! اکثر این مراحل به صورت تک نفره عملا غیر ممکن به نظر می رسند و خود بازی هم هیچ مکانیزمی برای متناسب کردن درجه سختی با تعداد بازیکنان ندارد و یا اگر هم دارد، بسیار ضعیف عمل کند. در برخی شرایط بتلبورن از بازیکن انتظار دارد که حواسش به بیش از 4 یا 5 نقطه مختلف باشد و همزمان هم سیل دشمنان را از تمام این نقاط بر سر بازیکن بدبخت جاری می کند!

جالب این جا است که این سختی صرفا از همان کمیت بالای دشمنان که از در و دیوار وارد معرکه می شوند نشات می گیرند، وگرنه هوش مصنوعی دشمنان عادی ابدا تعریفی ندارد، یک مسیر مستقیم از محل ظاهر شدنشان به سمت چیزی که باید از آن دفاع کنید حرکت می کنند و این وسط هم تا جایی که بتوانند به شما شلیک می کنند تا شما را سرگرم خود کنند و دیگر دشمنان از سمت های دیگر به سمت هدف شان هجوم بیاورند!

هر چه قدر تنها بازی کردن می تواند عذاب اور باشد، بازی در کنار بازیکنان دیگر و تشکیل یک تیم می تواند به عمق گیم پلی بی افزاید و با افزودن کار تیمی و لزوم چینش استراتژی مراحل ملال آور بتلبورن را جذاب تر کند. از آن جایی که هر هیرو نقشی متفاوتی دارد، هیرو ها هم باید به درستی و در خدمت کار تیمی انتخاب شوند، تیم هم باید یک پشتیبان برای درمان بازیکنان زخمی داشته باشد و هم یک هیرو هجومی برای وارد کردن بیشترین آسیب ممکن به دشمنان.

مراحل داستانی بتلبورن نزدیک 7 یا 8 ساعت به طول می انجامند، یعنی هر مرحله حدود 45 دقیقه تا یک ساعت زمان می برد که برای مراحل خسته کننده بتلبورن، زمان زیادی به شمار می رود!

(image)

بخش رقابتی بتلبورن هم شامل 3 مد مختلف است، خوشبختانه چالش اصلی بخش رقابتی بازیکنان دیگر هستند و دیگر هوش مصنوعی احمق در تعداد زیاد چندان اعصاب بازیکن را خورد نمی کند! لازمه چینش استراتژی و کار تیمی هم به خوبی در این بخش نمایان است و بتلبورن به تیمی که اعضایش بیشتر با هم در ارتباطند و منسجم تر عمل می کنند پاداش می دهد. چینش درست تیم و انتخاب هیرو ها مناسب که هر نقشی را پوشش دهند، اهمیت بسیار بیشتری در بخش رقابتی پیدا می کند و تیمی که این مورد را رعایت نکند از همان ابتدا یک قدم عقب می افتد.

گیم پلی سرعتی و شلوغ بتلبورن در بخش رقابتی با نیاز به تفکر و تصمیم گیری منطقی ترکیب می شود، دیگر نمی تواند دل را به دریا زد و وارد دل دشمنان شد، بلکه باید با صبر و حوصله منتظر موقعیت های مناسب ماند.

مشکل بخش رقابتی بتلبورن کمبود محتوا است، در حقیقت بتلبورن برای افزایش محتوای بازی و جذاب کردن آن تنها به هیرو هایش تکیه کرده، در حالی که مپ های بسیار کمی در بازی موجودند. هر کدام از مود ها تنها و تنها در دو مپ قابل بازی اند، به همین دلیل محیط بازی و مپ ها خیلی سریع تکراری می شوند.

سیستم Matchmaking بتلبورن به عنوان بازی ای که بیشتر تاکید به بازی در کنار سایر پلیر ها، چه در بخش داستانی و چه در بخش رقابتی دارد هم با مشکلات بسیاری روبرو است، بسیاری از بازیکنان نمی توانند به دیگران متصل شوند و حتی قادر نیستند هم تیمی بیابند. حتی درنسخه PC بتلبورن، سیستم Matchmaking به جای این که بر اساس بهترین وضعیت ارتباطی کاربر برای او بازی بیابد، بر اساس محل سرور دانلود استیم بازی پیدا می کند! بسیاری از بازیکنان قادر بودند با تغییر سرور دانلود استیم مشکلات سیستم Matchmaking را دور بزنند! اما به هر حال پس از وارد شدن به بازی و اتصال به سرور ها، مشکل چندانی سر راه بازیکنان قرار ندارد و وضعیت پینگ هم بسیار مساعد است.

جمع بندی

اول از همه فراموش نکنید که Battleborn یک عنوان همیشه انلاین است، حتی اگر هم بخواهید بخش داستانی را تک نفره بازی کنید، توصیه می کنیم ابتدا وضعیت اینترنت خود را چک کنید.

بازیکنانی که دنبال یک بخش داستانی خوب و قدرتمند هستند، بهتر است دور این عنوان را خط بکشند، تک نفره بازی کردن عملا غیر ممکن است و تنها اعصاب شما را خورد خواهد کرد. حتی در صورتی که می خواهید بتلبورن را در کنار دوستان تان تجربه کنید، کیفیت مراحل بازی هم به قدری بالا نیست که شما را سرگرم خود کند.

اما آن هایی که دنبال یک عنوان Multiplayer متفاوت هستند، بتلبورن می تواند گزینه مناسبی باشد، مشکلات Matchmaking می تواند اذیت کننده باشد اما اگر با گیم پلی بتلبورن ارتباط برقرار کنید، احتمالا از آن لذت خواهید برد. اما با توجه به وضعیت فروش و بازاریابی ضعیف گیرباکس و 2k نباید انتظار داشته باشید که بتلبورن برای مدتی طولانی شما را سرگرم کند.

The post appeared first on .

بررسی بازی Battleborn؛ کنار هم بجنگید یا تنها کشته شوید