بازی آزاد

آیا دوران دکمه های فیزیکی ناوبری در موبایل ها به سر رسیده است؟

امسال نیز همچون سال های گذشته، سامسونگ پرچمداری قدرتمند را به دنیای موبایل معرفی کرد. گلکسی اس 8 () محصولی زیبا همراه با امکانات فوق العاده است، اما یکی از ویژگی های برجسته کهکشانی های کره ای را در خود نمی بیند: دکمه فیزیکی هوم و دکمه های خازنی کنار آن.

تصمیم سامسونگ برای حذف این دکمه ها، نه تنها گلکسی اس 8 را از دیگر پرچمداران سال های گذشته آنها متمایز ساخته، بلکه بسیاری از کاربران را به تغییر عاداتشان در استفاده از موبایل وادار می سازد، اقدامی که شاید برای برخی از این افراد خوشایند نباشد.

چه بخواهید و چه نخواهید، سامسونگ یکی از کمپانی های تأثیرگذار در حوزه فناوری به شمار می رود و گلکسی اس 8 نیز قطعاً بر روند طراحی موبایل های آتی دیگر شرکت ها مؤثر خواهد بود. به همین دلیل حذف دکمه های فیزیکی و خازنی از این اسمارت فون می تواند دیگران را نیز به دنبال کردن مسیری مشابه تشویق نماید.

شاید تصور کنید این موضوع اهمیت چندانی ندارد، اما کافیست به تلاش کمپانی های مختلف برای جلب رضایت کاربران پس از ایجاد تغییر در دکمه سخت افزاری نگاهی بیندازید تا به اهمیت آن پی ببرید.

اپل به خاطر حذف دکمه مکانیکی هوم و جایگزینی آن با نمونه خازنی، مجبور شد موتور بازخورد لمسی ویژه ای را به نام «تپتیک انجین» درون آیفون 7 تعبیه نماید تا احساس قدیمی و مطبوع عملکرد مکانیکی را به کاربرانش منتقل سازد. سامسونگ نیز اگرچه دکمه فیزیکی هوم را در راه دستیابی به نمایشگر بی نهایت از میان برداشت، اما رویکرد مشابهی را در پیش گرفت و سیستم بازخورد لرزشی حساس به فشار را در زیر دکمه نرم افزاری هوم قرار داد.

با این حال، دکمه های فیزیکی و و خازنی مزایایی را در اختیار کاربر قرار می دهند که حذف آنها بدون ارائه جایگزین مناسب، تصمیم معقولی نخواهد بود. در ادامه به بررسی مزایا و معایب دکمه های فیزیکی می پردازیم.

یکی از آشکارترین مزایای دکمه های خازنی، این است که با وجود آنها فضای نمایشگر به طور کامل آزاد می شود و محتوای مختلف به صورت کامل تمام صفحه نمایش را پر می کنند. در این حالت، دیگر نوار باریک دکمه های نرم افزاری قسمت پایین صفحه را اشغال نمی کنند. البته این موضوع در نمایشگرهای بزرگ موبایل چندان محسوس نیست، اما بر تجربه کاربری تأثیر منفی می گذارد.

دکمه های فیزیکی در زمان اجرای ویدیوها به صورت تمام صفحه یا مرور گالری عکس ها نیز بسیار سودمند هستند. بسیاری از ما در پنهان ساختن دکمه های نرم افزاری در برخی اپلیکیشن های چند رسانه ای یا ظاهر کردن دوباره آنها در هنگام نیاز با مشکل مواجه شده ایم، در صورتی که اگر به دکمه های فیزیکی دسترسی داشتیم، عملکرد ساده و روان تری را تجربه می کردیم.

در واقع می توان گفت «در دسترس بودن» دائمی دکمه های فیزیکی در هر زمان، می تواند سرعت انجام برخی عملیات را در موبایل افزایش دهد، و نوآوری های تولیدکنندگان موبایل برای تعبیه قابلیت ها و توانمندی های مختلف درون این دکمه ها برای اجرای اپلیکیشن های خاص یا باز کردن قفل دستگاه نیز می تواند این تجربه را بهبود بخشد.

از طرف دیگر، بازخورد لمسی و فیزیکی موضعی را می توان یکی از جذابیت های این دکمه ها دانست. طبیعیست که اگر بازخورد مستقیماً زیر خود کلید احساس شود، بهتر از این است که کل دستگاه به لرزه درآید. دکمه های فیزیکی و خازنی در صورتی که به خوبی ساخته و تعبیه شوند، احساس بهتری را در مقایسه با دکمه های نرم افزاری عمومی ایجاد خواهند کرد.

تولید کنندگان در حال حاضر می توانند قابلیت های تعاملی دکمه های سخت افزاری را حداقل در سطح نمونه های نرم افزاری و حتی فراتر از آن توسعه دهند. حسگرهای اثر انگشت به راحتی درون دکمه هوم جای می گیرند و برخی از سازندگان نیز ژست های حرکتی یا توانایی تشخیص فشار را به دکمه های فیزیکی و خازنی افزوده اند. این اقدامات می تواند به کاربردهای بیشتری بیانجامد که بدون نیاز به لمس کردن نمایشگر قابل اجرا هستند.

به عنوان مثال کمپانی هوآوی در جدیدترین پرچمدارش یعنی P10 یک دکمه هوم خازنی مجتمع با حسگر اثر انگشت را در قسمت پایین نمایشگر جای داده، اما خبری از دو مورد دیگر یعنی دکمه های بازگشت و چندوظیفگی نیست. در واقع این دکمه در ابتدا به عنوان حسگر اثر انگشت عمل می کند، اما پس از وارد شدن به محیط اندروید اوضاع فرق می کند. با یک بار لمس این دکمه به عقب باز می گردید، با لمس طولانی تر آن به صفحه خانگی می روید، و با سوایپ کردنش نیز حالت چندوظیفگی و مرور بین اپلیکیشن های در حال اجرا را شبیه سازی می کند.

اگرچه این ژست های حرکتی و قابلیت های متنوع هنوز در ابتدای راه طولانی خود قرار دارند و شاید به خاطر سپردن آنها در کوتاه مدت کار سختی باشد، اما با حذف دکمه های فیزیکی و خازنی، تمام ایده های ناب همراه با آنها نیز از بین می رود و دیگر عرصه ای برای نوآوری بیشتر در این حوزه وجود نخواهد داشت.

البته دکمه های خازنی بدون عیب هم نیستند. یکی از معایب اصلی این دکمه ها که دلیل اصلی حذف آنها نیز به شمار می رود، افزایش حاشیه در اطراف نمایشگر است. دو شرکت کره ای ال جی و سامسونگ در سال جاری میلادی نشان دادند با حذف این فضای زاید، می توان موبایل های چشم نوازی همچون «جی 6» یا «گلکسی اس 8» را به دست کاربران رساند.

از سوی دیگر در درازمدت با مسئله دوام نیز روبرو هستیم. دکمه های فیزیکی نیز همچون دیگر قطعات سخت افزاری به مرور زمان فرسوده می شوند و احتمال می رود که به تدریج از حساسیت آنها کاسته شود. همچنین در اثر وارد شدن ضربه، احتمال از کار افتادن این دکمه ها به خاطر جابجایی قطعات داخلی وجود دارد و همان طور که می دانید، تعویض این دکمه ها نیز به سادگی میسر نخواهد بود.

دکمه های خازنی به ندرت قابل تنظیم و پیکربندی سفارشی هستند، و به همین دلیل کاربردهای آنها به مواردی محدود می شود که توسط کمپانی سازنده برایشان در نظر گرفته شده. در مقابل، دکمه های نرم افزاری را می توان به دلخواه تنظیم نمود، محل قرارگیری و آیکن آنها را تغییر داد و قابلیت های بیشتری را به آنها افزود. ماهیت نرم افزاری این دکمه ها، به معنای انعطاف پذیری بیشتر آنهاست.

شاید بهترین گزینه در حال حاضر، تعبیه هر دو رویکرد نرم افزاری و سخت افزاری در کنار یکدیگر و ارائه حق انتخاب به کاربر باشد؛ «وان پلاس» یکی از معدود شرکت هاییست که با وجود دکمه های فیزیکی، امکان فعال سازی دکمه های نرم افزاری را از طریق منوی تنظیمات در اختیار کاربر قرار می دهد، ضمن اینکه می توان کارکردهای ثانویه ای را نیز برای دکمه های خازنی تعریف کرد که تعامل سریع تر با موبایل را ممکن می سازد.

همچنین می توان راهکار دیگری را نیز پیشنهاد کرد، بدین صورت که دکمه های کنترلی نرم افزاری به صورت هوشمند با نیاز کاربر سازگاری یابند. در این حالت بر حسب استفاده ای که از موبایل می شود، دکمه های مجازی تغییر وضعیت می دهند و در صورتی که به آنها نیاز نداشته باشیم، به طور کامل پنهان می گردند و فقط دکمه های خازنی در اختیارمان قرار می گیرند.

به هر حال علی رغم اینکه چندین تولید کننده مطرح در سال 2017 تصمیم گرفتند حاشیه اطراف نمایشگر در موبایل های پرچمدار خود را به حداقل برسانند و در این راه، بهترین گزینه را حذف دکمه های فیزیکی دانستند، اما هنوز هم دستگاه های متعددی را می توان در بازار یافت که سه دکمه خازنی معروف اندروید را در خود جای داده اند.

از سوی دیگر کاربران موبایل هنوز دکمه های فیزیکی را به نمونه های نرم افزاری ترجیح می دهند. در نظرسنجی زیر که بین حدود 6500 کاربر تلفن همراه صورت گرفته، تعداد افراد طرفدار دکمه های فیزیکی/خازنی تقریباً دو برابر افرادیست که دکمه های نرم افزاری را می پسندند:

به هر تقدیر، به نظر می رسد تعبیه نمایشگرهای بزرگ بدون افزایش ابعاد کلی دستگاه که با حذف حاشیه های زائد در اطراف صفحه به دست می آید، در کنار طراحی یکپارچه و زیباتر از همیشه، تولیدکنندگان مطرح موبایل را بر آن داشته تا پایان عمر دکمه های فیزیکی مکانیکی یا خازنی را رقم بزنند و در این راه، توسعه فناوری حسگر اثر انگشت که سنسور را زیر نمایشگر قرار می دهد نیز می تواند تحقق این هدف را تسهیل نماید.

The post appeared first on .

آیا دوران دکمه های فیزیکی ناوبری در موبایل ها به سر رسیده است؟

آیا اندروید به رم بیشتری در قیاس با iOS نیاز دارد؟

اگر به مشخصات هر نسل از آیفون دقت نمایید و آن را با امکانات یکی از پرچمداران اندرویدی همان سال مقایسه کنید، متوجه خواهید شد که آیفون همواره از رم کمتری بهره می گیرد.

با در نظر داشتن همین مساله، بسیاری بر این باورند که اپلیکیشن های مبتنی بر iOS به مموری کمتری در قیاس با اپ های اندرویدی نیاز دارند و موبایل های اندرویدی صرفا به خاطر اپلیکیشن هایشان همراه با حجم بالاتری از رم وارد بازار می شوند. سوال اینجاست: آیا اندروید به مموری بیشتری در قیاس با iOS نیاز دارد؟

رم

اولین نکته ای که باید اشاره کنیم این است که در اینجا ما در مورد  یا رم صحبت می کنیم؛ منظور همان حافظه ایست که چیپست موبایل برای نگهداری و اجرای اپلیکیشن ها مورد استفاده قرار می دهد. لذا این مبحث به حافظه داخلی که گاهی اوقات هم از آن تحت عنوان «مموری» یاد می شود [چون از فلش مموری در ساخت آن استفاده می گردد] مربوط نمی شود.

در این بخش نگاهی خواهیم انداخت به میزان رم مورد استفاده در موبایل های سامسونگ، اپل، ال جی و نکسوس.

همانطور که مشاهده می کنید آیفون همواره رم کمتری در قیاس با رقبای اندرویدی اش داشته است و تنها استثنا در اینجا نکسوس 5 اکس است که درست مانند آیفون 6 اس همراه با دو گیگابایت رم به بازار عرضه شده.

تصور عموم این است که آیفون در ازای ارائه تجربه کاربری بهتر یا حتی برابر با محصولات اندرویدی از رم کمتری استفاده می کند. البته در فضای وب توضیحات مختلفی برای این موضوع مطرح شده که در اغلب شان حرف از جاوا به میان آمده؛ در واقع استدلال برخی صاحب نظران این است که اندروید به خاطر  جاوا و منابع بیش از حدی که به آن اختصاص می یابد (سربار جاوا) به رم بیشتری نیاز دارد. در ادامه قصد داریم توضیحاتی را در خصوص نادرست بودن این باور برایتان ارائه نماییم.

رم آزاد چیست؟

مدیریت حافظه در یک دستگاه رایانشی مدرن (شامل پی سی، لپ تاپ، تبلت یا اسمارت فون) فرایند پیچیده ای است. در دوران قدیم، کامپیوترها معمولا حجم مشخصی رم داشتنند که بخشی از آن به سیستم عامل و بخش دیگر به برنامه های اجرایی و دیتای مربوط به آنها اختصاص می یافت.

اما این مساله به لطف  و اختراع (VM) تغییر کرد. البته بنا نداریم که دراین مطلب بیش از اندازه به جزئیات این نوع حافظه بپردازیم اما لازم است اشاره نماییم که به لطف آن هر برنامه (یا اپلیکیشن) قادر خواهد بود در فضای آدرس مجازی خودش اجرا گردد.

این یعنی در اندروید و iOS، مقداری از رم به سیستم عامل اختصاص می یابد و بخش هایی از آن نیز (که خوانده می شوند) در اختیار اپلیکیشن های مختلف قرار می گیرند. به این ترتیب، هر صفحه ای که اِشغال نشود آزاد به حساب می آید.

نکته ای که وجود دارد این است که اگر رم اشغال نشده ای داشته باشید، سیستم از کل ظرفیت های خود استفاده نمی کند و این مساله ابدا خوب نیست. برای نمونه سرعت انتقال ورودی و خروجی داده با استفاده از بهبود پیدا می کنند. البته ذخیره شدن این دیتا در کش به نوبه خود از اهمیت بالایی برخوردار است اما نمی توان این اهمیت را با اجرای اپلیکیشن ها برابر دانست.

در هر حال سیستم عامل می تواند بخشی از رم آزاد خود را به این موضوع اختصاص دهد. در مرحله بعد، چنانچه به رم بیشتری از ناحیه یکی از اپلیکیشن ها نیاز بود، آنگاه کش شدن دیتا به درجه دوم اولویت انتقال داده می شود و حافظه به اپلیکیشن مربوطه اختصاص می یابد.

البته سیستم عامل انجام کلیه این امور را بر عهده می گیرد. نکته مهم دیگری که باید به آن اشاره شود اینکه در یک سیستم عامل مطلوب به ندرت حافظه آزاد وجود دارد هرچند که «رم قابل دسترس» در آن خواهد بود؛ منظور حافظه ای است که توسط بخش های دیگر مورد استفاده قرار دارد اما می توان بلافاصله آن را تغییر کاربری داد.

درست وقتی که قدم به این محیط ناشناخته گذاشتید و از رم خود برای انجام امور دیگری غیر از اجرای اپلیکیشن ها بهره گرفتید، به سرعت متوجه عمق ماجرا می شوید. سیستم عامل های مدرن نظیر اندروید و iOS از هر تدبیری برای استفاده مجدد از رم اشغال نشده بهره می گیرند و نتیجه به کار گیری این ترفندها می شود دایره ای از لغاط مختلف در مورد مدیریت حافظه که از فعال، غیرفعال، آلوده، آزاد، بافر، کش و غیره را شامل می شود.

نکته اینجاست: میزان رم آزاد اهمیتی ندارد و آنچه به کارتان می آید رم در دسترس است؛ یعنی همان رمی که از فرایند کم اهمیت کش شدن به تسک مهم تر اجرای اپلیکیشن ها اختصاص می یابد.

آیا اندروید نسبت به iOS از رم بیشتری استفاده می کند؟ برای این منظور نویسنده این مطلب یک دستگاه آیفون 7 و نکسوس 5 اکس را ریبوت کرده و در پایان متوجه شده که آیفون 730 مگابایت مموری قابل دسترس دارد در حالی که این رقم برای دستگاه اندرویدی برابر با 840 مگابایت بوده است. این یعنی اندروید حدودا 100 مگابایت کمتر از iOS مموری استفاده می کند.

Resident Set Size

درست همانطور که رم آزاد با رم قابل دسترس فرق دارد، حجم مجازی یک برنامه نیز با حجم واقعی آن فرق می کند. تصور کنید اپلیکیشنی برای بارگذاری یک تصویر از روی دیسک، خواستار تخصیص یک مگابایت حافظه شود و همزمان با ارائه این درخواست، حجم مجازی اپلیکیشن ها نیز زیاد شود. با این حال، تا به اینجای کار سیستم عامل هیچگونه رم فیزیکی را به اپلیکیشن تخصیص نمی دهد.

بنابراین میزان رم فیزیکی واقعی مورد استفاده توسط اپلیکیشن زیاد نمی شود و وقتی اپلیکیشن فایل مورد نظرش را می خواند و شروع به نوشتن آن روی مموری می کند، سیستم عامل مقداری حافظه فیزیکی را به آن اختصاص خواهد داد. اگر تنها نیمی از مموری درخواست شده استفاده گردد، آنگاه شاید سیستم عامل یک مگابایت کامل از رم فیزیکی را به آن اختصاص ندهد و مقدار کمتری را در اختیار آن بگذارد.

رم فیزیکی که در اصل توسط یک اپلیکیشن اشغال می شود حجم مجموعه مقیم (Resident Set Size) یا به اختصار RSS خوانده می شود و مقیاس خوبی برای اندازه گیری مقدار رم مورد نیاز اپلیکیشن های مختلف برای اجرا محسوب می گردد.

خوشبختانه با استفاده از ابزارهای مختلف توسعه روی اندروید و iOS می توان فهرستی از اپلیکیشن های این دو پلتفرم را به همراه حجم مقیم شان به دست آورد.

برای بررسی این نظریه که اپلیکیشن های اندرویدی نسبت به انواع مبتنی بر iOS از مموری بیشتری استفاده می کنند یا خیر مجموعه ای از بازی ها و اپلیکیشن های اداری روی دو دستگاه بهره مند از آنها نصب شد تا RSS آنها در زمان اجرا مشخص شود. در هر دو مورد نیز اطمینان حاصل شد که اپلیکیشن ها نخست در حال اجرا باشند و دوم آنکه فعالیت مفیدی را انجام دهند. نتایج به شرح زیر هستند:

همانطور که مشاهده می کنید نتایج متفاوت هستند. اپلیکیشن Crossy Road در اندروید به 383 مگابایت برای اجرا نیاز دارد در حالی که در iOS رم مورد نیازش برابر با 308 مگابایت است. در مقابل اما، بازی Temple Run 2 در اندروید 211 مگابایت از مموری را به خود اختصاص می دهد اما در iOS این رقم برابر با 364 مگابایت است.

به طور کلی می توان اینطور نتیجه گرفت که اپلیکیشن های اندرویدی تنها اندکی بیشتر از اپ های ساخته شده برای iOS از مموری استفاده می کنند (حدود 6 درصد). با این همه باز هم نمی توان گفت که اپ های iOS نصف حجم همتایان اندرویدی خود را دارند.

همچنین لازم به یادآوری است که هیچکدام از اپ های تست شده روی اندروید و iOS بیشتر از 400 مگابایت از مموری را استفاده نمی کردند، هرچند که بی تردید اپلیکیشن هایی با حجم بالاتر از موارد تست شده نیز وجود دارند.

در هر حال مساله اینجاست که برای اجرای هر اپلیکیشنی روی این دو سیستم عامل نیازی به 4 گیگابایت رم پیدا نخواهید کرد چراکه دستگاه های مبتنی بر هر دوی آنها با بیش از 700 مگابایت رم قابل دسترس بوت می شوند و در نتیجه بازی هایی مانند Crossy Road و Temple Run بدون هیچ دردسری روی آنها اجرا می شوند.

اجرا در پس زمینه و پیش زمینه

مقادیر RSS عنوان شده در این بخش به اپلیکیشن هایی مربوط می شوند که در صفحه اصلی یا پیش زمینه اجرا می شوند؛ اپ هایی که در واقعیت در حال اجرا هستند و کاربر با آنها تعامل دارد. اما هم در iOS و هم اندروید، این احتمال وجود دارد که برای انجام کاری دیگر، اپلیکیشنی که مشغول کار با آن هستید را به حال خود رها کنید تا بعدا به سراغش بروید. به این ترتیب، آن اپلیکیشن به پس زمینه انتقال می یابد و اینجاست که محاسبات شکل دیگری به خود می گیرند.

نکته کلیدی در اینجا تجربه کاربری است. اگر از جیمیل استفاده کنید، برای مدتی پای یک بازی بنشینید و بعد از اندک زمانی مجددا به سراغ جیمیل بروید احتمالا انتظارتان این است که جیمیل درست مانند همان زمانی رفتار کند که آن را ترک کرده بودید. سوال اینجاست: اگر بعد از یک هفته به سراغ بازی رفتید، باید در چه وضعیتی باشد؟ به همان حالتی که آن را رها کرده بودید یا کاملا بسته؟

طبق ارقامی که در بالا به آنها اشاره کردیم، اگر از اپلیکیشن ورد مایکروسافت استفاده نمایید و سپس به سراغ Crossy Road بروید و باز با ورد کار کنید و بعد هم Temple Run 2 را اجرا نمایید، موبایل شما به حدود 750 مگابایت رم قابل دسترس نیاز دارد.

همین موضوع در مورد آیفون 7 و نکسوس 5 اکس مطرح می شود. اگر در زمان اجرای یکی از اپ هایی که در بالا اشاره شده بخواهید به سراغ دیگری بروید آنگاه مموری باید تمام اپ های باز را در پس زمینه نگه دارد و همزمان اپلیکیشن جدید را هم باز کند که برای انجام این امور به رم بیشتری نسبت به مقدار قابل دسترس خود نیاز خواهد داشت. پس چه اتفاقی می افتد؟

اولویت سیستم عامل بارگذاری و اجرای اپلیکیشن جدید است اما مموری قابل دسترس همواره به میزان کافی وجود ندارد. بنابراین لازم است که کاری انجام بگیرد. در سیستم های دسکتاپی و سروری اتفاقی که معمولا رخ می دهد این است که سیستم عامل شروع به استفاده از هارد دیسک به عنوان فضایی موقت برای ذخیره سازی صفحات حافظه اشغال شده توسط اپ های پس زمینه می کند.

این فرایند که با نام جابجایی از آن یاد می شود معموبا بسیار کند انجام می گیرد اما به لطف آن، برنامه های قدیمی تر در پس زمینه قابلیت حذف شدن از مموری اصلی و ذخیره شدن روی دیسک را پیدا می کنند. در ادامه اگر کاربر باز هم قصد اجرای یکی از برنامه های موجود در پس زمینه را داشته باشد، مجددا عمل «جابجایی» برای آن صورت می گیرد.

گفتنی است که در اندروید، عمل جابجایی با استفاده از حافظه داخلی صورت نمی گیرد زیرا سرعت های نوشتن یا همان رایت در حافظه های فلش بسیار پایین است، ضمن آنکه خطر مخدوش شدن فلش نیز وجود دارد. بنابراین لازم است که کار دیگری انجام بگیرد.

یکی از رویکردهای اتخاد شده توسط اندروید اجرای فرایندی تحت عنوان جابجایی فشرده است. در این فرایند سیستم عامل به دنبال صفحاتی می گردد که در سیستم های دسکتاپی به هارد دیسک منتقل می شوند، منتها به جای این فرایند آنها را فشرده سازی و سپس روی رم ذخیره می کند. فضایی که در نتیجه این فشرده سازی فراهم می گردد نقش رم قابل دسترس را ایفا خواهد نمود. جالب است بدانید که از زمان انتشار OS X 10.9 Mavericks، تکنیکی مشابه به این نیز توسط MacOS مورد استفاده قرار می گیرد.

اما مشکلی که در رابطه با فشرده سازی وجود دارد این است که فرایند مذکور نرخ ثابتی ندارد. برای نمونه اگر صفحه حافظه اقدام به ذخیره سازی متن یا نوعی از دیتای ساده نماید، آنگاه نرخ فشرده سازی بالا و میزان رم قابل دسترس جدید نیز بالا خواهد بود. با این همه، اگر دیتایی که پیشتر فشرده سازی شده (مثلا یک عکس با فرمت JPEG) در مموری ذخیره شود آنگاه فشرده سازی نرخ پایینی خواهد داشت. این فرایند همچنین بار اضافه ای را بر دوش چیپست موبایل می گذارد.

با این همه، بار اضافه ای که بر دوش چیپست گذاشته می شود و حتی نامعلوم بودن نرخ فشرده سازی همگی ارزشش را دارند زیرا پیامدهای انجام نشدن این فرایندها بیشترند. تصور کنید اگر سیستم عامل نتواند مقدار کافی از مموری را آزاد کند، آنگاه انتخاب دیگری جز بستن یک اپلیکیشن دیگر نخواهد داشت.

لذا سیستم عامل با بهره گیری از برخی الگوریتم های هوشمندانه تشخیص می دهد که کدام اپلیکیشن باز در پس زمینه باید حذف شود و به آن اطلاع میدهد که به زودی چنین اتفاقی برایش رخ خواهد داد. در مرحله بعدی اپلیکیشن باید وضعیت خود را حفظ کند (بنابراین می تواند بعدا در همان موقعیت ری استارت شود) و برای حذف شدن آماده گردد.

وقتی اپلیکیشنی که با این شیوه بسته شده ری استارت می شود به اطلاعات وضعیتی خود نگاه می کند و سپس دیتای مختلف را از نو بارگذاری میکند و همه چیز را درست مانند وضعیت سابقش در می آورد. البته این فرایند زمان بر است و پیچیدگی های خود را دارد. مثال مشابه در این رابطه صفحات وب هستند. اگر مرورگر به یک باره بسته شود آنگاه زمانی که ری استارت می شود صفحه ای که قبل از این اتفاق استفاده می کردید را مجددا برایتان می گشاید (گویی که URL آن صفحه را حفظ کرده) اما نسخه واقعی ذخیره شده از آن صفحه را ندارد.

در موبایل نکسوس 5 اکس، می توانید دو بازی مختلف (مثلا Crossy Road و Subway Sufers) را در مموری داشته باشید و بدون هیچ دردسری میان آنها سوئیچ کنید. با این حال، زمانی که بازی سومی را باز کنید (مثلا Temple Run 2) آنگاه یکی از دو بازی دیگر به صورت خودکار بسته می شود.

در iOS هم از همین تکنیک برای حذف اپلیکیشن ها استفاده می گردد، با این همه، طبق بررسی های مختلفی که در این باره انجام شده ظاهرا سیستم عامل موبایلی اپل از ترفندهای دیگری نیز برای این منظور بهره می گیرد. تردیدی نیست که iOS هم برای آزاد کردن رم خود اپلیکیشن ها را می بندد اما این فرایند، با تناوبی که در اندروید رخ می دهد در آن تکرار نمی شود.

در مقابل این سیستم عامل از روش مجزایی برای کم کردن RSS یک اپلیکیشن بدون بستن آن استفاده می کند. برای مثال، پیشتر مشخص شد که بازی Crossy Road به 308 مگابایت رم نیاز دارد تا برای نخستین بار گشوده شود. اما اگر این بازی به پس زمینه انتقال داده شود آنگاه RSS آن به کمتر از 10 مگابایت می رسد. لذا اپلیکیشن به کلی بسته نمی شود و وقتی بخواهید مجددا از آن استفاده نمایید برایتان مهیاست و نیازی به بارگذاری مجددش نخواهد بود.

جالب است بدانید که وقتی این بازی مجددا به پیش زمینه انتقال داده می شود RSS آن به یکباره به 100 یا حتی 200 مگابایت می رسد اما دیگر هیچگاه رقم اولیه 308 مگابایت را برای آن مشاهده نخواهید کرد.

در نتیجه وقتی همان تست اجرای چند بازی روی آیفون 7 با دو گیگابایت رم را اجرا نمایید قادر خواهید بود میان هر سه آنها سوئیچ کنید.

اینکه iOS چنین فرایندی را دقیقا چگونه انجام می دهد مشخص نیست و متاسفانه اپل نیز اطلاعات زیادی را در این رابطه در اختیار عموم قرار نمی دهد.

نتیجه گیری

با در نظر داشتن آنچه گفته شد، نه iOS به رم کمتری نسبت به اندروید نیاز دارد و نه اینکه اندروید به مموری بیشتری، بلکه iOS از ترفندها و استراتژی های بهتری برای مدیریت کردن اپلیکیشن های پس زمینه و همچنین تغییر کاربری مموری استفاده می کند.

به طور کلی اینطور به نظر می رسد که اپ های اندرویدی پس از انتقال به پس زمینه نیز از همان مقدار رم اولیه در زمان گشوده شدن استفاده می کنند. اما در iOS اپ های پس زمینه مموری کمتری را به کار می برند و سیستم عامل به درستی آنها را مدیریت می نماید.

در اینجا لازم است اشاره کنیم که ترفند مورد استفاده توسط اپل تماما هم بی عیب و نقص نیست و برای نمونه در وضعیت مالتی تسکینگ دو بخشی (یعنی زمانی که دو اپلیکیشن در کنار هم نمایش داده می شوند) هیچکدام از آنها نمی تواند RSS خود را پایین بیاورد.

در پایان می توان اینطور نتیجه گرفت که به خاطر نحوه مدیریت اپ های پس زمینه در اندروید است که شرکت های تولید کننده یک تا دو گیگابات رم بیشتر را به محصولات تولیدی شان اضافه می کنند.

The post appeared first on .

آیا اندروید به رم بیشتری در قیاس با iOS نیاز دارد؟

آیا ممکن است که سامسونگ بازار رقابت در هند را به برندهای چینی واگذار کند؟

قیمت موبایل های هوشمند نزد خریداران از درجه اهمیت بالایی برخوردار بوده و روز به روز توجه مشتریان به آن بیشتر می شود. این مسئله در کشورهایی نظیر هند بیشتر به چشم می خورد و کمپانی ها برای رقابت ناچار هستند که قیمت محصولات خود را کاهش دهند.

بر اساس گزارش مؤسسه تحقیقات فناوری «Counterpoint»، سامسونگ در رقابت با برندهای ارزان قیمت چینی در حال شکست خوردن است. طبق آخرین آمار غول تکنولوژی کره در ماه نوامبر 2016 سهمی معادل با 21 درصد از بازار تلفن های همراه هند را در دست داشت که نسبت به زمان مشابه در سال 2015 با کاهشی 9 درصدی مواجه شده است.

اما در این حال سهم شرکت های چینی لنوو، وان پلاس، جیونی و شیائومی به شکل قابل ملاحظه ای افزایش یافته است. «Counterpoint» اعلام کرده است که کمپانی های مذکور 50 درصد از کل بازار تلفن های همراه هند را در اختیار دارند که نسبت به سال گذشته 19 درصد افزایش یافته است.

علاوه بر آن در رده موبایل های 120 تا 440 دلاری، مقدار 68 درصد از سهم بازار به برندهای چینی اختصاص یافته است. در مقابل، سهم سامسونگ در رده قیمتی مورد اشاره با کاهشی 14 درصدی نسبت به نوامبر 2015 رو به رو بوده است.

نکته قابل توجه این است که برندهایی مانند شیائومی، وان پلاس و غیره به دلیل ساخت اسمارت فون هایی با مشخصات خوب به همراه قیمت مناسب، نزد مردم هند از محبوبیت بالایی برخوردار هستند.

اگر روند حال حاضر ادامه پیدا کند، کمپانی کره ای مجبور است برای ماندن در بازار رقابت، قیمت گجت هایش را کاهش دهد. اما علاوه بر سامسونگ، کمپانی های هندی نظیر «میکرومکس»، «لاوا» و «کاربن» نیز با مشکلاتی در فروش رو به رو هستند و سهم آنها در طول یک سال از 40 درصد به 20 درصد کاهش یافته است.

The post appeared first on .

آیا ممکن است که سامسونگ بازار رقابت در هند را به برندهای چینی واگذار کند؟

آیا جانی آیو دیگر در طراحی محصولات اپل نقشی ندارد؟

پاییز گذشته جانی آیو مدیر ارشد واحد طراحی اپل با یک سوال چالش برانگیز روبرو شد: اگر کار طراحی را برای   اپل انجام نمی داد به چه حرفه ی دیگری مشغول می شد؟

جواب این بود: اگر این کار را نمی کردم احتمالا یا مشغول نقاشی می شدم یا اینکه برای دوستانم چیزهایی می ساختم. مثلا شاید درخت کریسمش شان را طراحی می کردم. دقیقا نمی دانم.

همانطور هم که پیشتر در خبرها خواندید، آیو به تازگی یک درخت کریسمس متفاوت را در هتل کلاریج لندن  که این اقدام به خوبی علاقمندی وی به حوزه های یاد شده را نشان می دهد.

در زندگی نامه رسمی آیو در وبسایت اپل نیز اینطور آمده: او مسئولیت تمامی طراحی ها از جمله ظاهر و حس کلی سخت افزار آن، اینترفیس کاربری، بسته بندی و حتی پروژه های ساختمانی عظیمی نظیر مقر تازه اپل و فروشگاه های این شرکت را بر عهده دارد و حتی وظیفه ارائه ایده های جدید و کلید زدن طرح های تازه نیز به وی محول شده است.

اما آنها که از نزدیک با امور مربوط به اپل آشنایی دارند مدعی شده اند که آیو این اواخر بیشتر نقشی حاشیه ای داشته و حتی شاید دیگر در طراحی محصولات این شرکت نیز نقشی نداشته باشد.

جان گروبر (فردی که فعالیت های این شرکت کالیفرنیایی را رصد می کند) اخیر به جیسون اسنل از نویسندگان سابق سایت Macworld گفته است: من شنیده ام که آیو به تازگی پست خود را تحویل داده یا اینکه دیگر در طراحی محصولات اپل نقشی ندارد و در عوض تمرکز خود را روی مقوله معماری گذاشته است. به گفته او، آیو این روزها بیشتر روی طراحی فروشگاه های اپل کار می کند و همکاری های نزدیکی نیز با مدیر این واحد یعنی خانم Angela Ahrendts دارد.

البته اشاره نماییم گروبر بعدها در وبلاگ خود اینطور نوشت که منظورش از گفتن این حرفها آن نبوده که آیو کارش را ترک نموده و اینکه منابع نزدیک به اپل نیز به وی گفته اند «تمامی جنبه های هر محصول تازه اپل باید به تایید نهایی او برسد.»

لذا با در نظر داشتن آنچه گفته شد شواهد و مدارک زیادی دال بر صحت داشتن این خبر یا رد آن وجود ندارد اما کتابی که به تازگی از سوی شرکت کالیفرنیایی منتشر شده و در آن به طرح های ارائه شده توسط آیو پرداخته شده می تواند حسن ختام خوبی بر پرونده کاری وی به عنوان طراح محصولات اپل باشد.

تاریخچه فعالیت ها

در سال های 2000 تا 2011 میلادی که دوران اوج اپل به شمار می رفت آیو همواره در کنار استیو جابز بود.

او مدیریت واحد طراحی صنعتی این شرکت را بر عهده داشت و ایده سازی در مورد محصولاتی نظیر آیفون نیز کار وی بود. آیو همواره طرح های مفهومی اش را در اختیار واحد مهندسی شرکت می گذاشت و از آنها می خواست تا طرحش را به واقعیت بدل نمایند که این رویه همانطور که تایید می کنید برعکس چیزی است که در شرکت های پیشرفته به لحاظ فنی شاهدش هستیم.

آیو خودش را نزدیک ترین دوست استیو جابز می دانست و هنوز هم که هنوز است نقشی کلیدی را برای میراث وی یعنی اپل ایفا می کند. تیم 20 نفره تحت مدیریت وی، کلیه محصولات نمادین و به یادماندنی این شرکت را در 15 سال گذشته طراحی کرده اند و از آیپاد گرفته تا خود آیفون زاییده ذهن خلاق آنهاست.

البته اگر قرار بود که او بازنشسته شود، باید مستقیما این مساله را به سمع و نظر سرمایه گذاران شرکت می رساند.

بعد از مرگ جابز نیز، ظاهرا مسئولیت های او بیشتر شده و در کنار طراحی صنعتی دستگاه های این شرکت، حالا وظیفه طراحی رابط کاربری آنها نیز به وی محول شده است.

در تابستان سال 2015 نیز او ترفیع شغلی دریافت کرد و به سمت مدیر ارشد طراحی در اپل منصوب گردید. تیم کوک نیز علت این تصمیم را اینطور به کارمندان خود توضیح داد:

جانی آیو به عنوان مدیر ارشد طراحی اپل همچنان مسئولیت کلیه فرایندهای طراحی شرکت را بر عهده خواهد داشت و تمام تمرکزش را روی پروژه های طراحی فعلی، ارائه ایده های جدید، و طرح های آتی قرار می دهد. در تاریخ یکم جولای نیز آیو مسئولیت های مدیریتی روزانه خود در حوزه طراحی صنعتی و رابط کاربری را به Richard Howarth معاون تازه بخش طراحی صنعتی شرکت و همچنین Alan Dye معاون جدید بخش طراحی رابط کاربری محول خواهد کرد.

بعد از رفتن آیو، Harper Alexander دست راست او نیز تیم را ترک کرد و حالا مسئولیت استخدام نیرو برای اپل را دارد.

در هر حال هنوز هم بسیاری از تحلیلگران باور دارند که آیو نقشی کلیدی را برای اپل ایفا می کند و حتی حالا که صرفا کار نظارت بر محصولات این شرکت را بر عهده دارد هم ذره ای از اهمیت وی برای آن کم نمی شود.

اما اگر خاطرتان باشد، اوایل امسال آیفون SE بدون آنکه آیو توضیحی در مورد آن ارائه نماید معرفی شد (برخلاف رویه ای که پیشتر شاهدش بودیم) و جز یکی از خبرنگاران، فرد دیگری ظاهرا او را در حاشیه مراسم ندیده بود.

آینده چه می شود؟

برخی اینطور گمانه زنی کرده اند که آیو احتمالا مشغول کار روی «پروژه مهم بعدی» اپل است؛ همان جایگزین آیفون که تضمین می کند این شرکت همچنان جایگاه نخست جهانی را در میان شرکت های فعال حوزه تکنولوژی در اختیار خواهد داشت.

برخی نیز باور دارند آیو مشغول کار روی خودروی اپل شده چراکه علاقه خاصی به این پروژه داشت و دیگر از ارائه به روز رسانی های جزئی برای آیفون خسته شده بود. نشریه نیویورک تایمز نیز پیشتر به نقل از آیو نوشته بود که صورت یا چهره انسان «جایگاه مناسبی برای تکنولوژی نیست».

The post appeared first on .

آیا جانی آیو دیگر در طراحی محصولات اپل نقشی ندارد؟

آیا متصل ماندن تلفن هوشمند به شارژ در طول شب عمر باتری را کاهش می دهد؟

روز گذشته در مطلبی به برخی عادت های اشتباه کاربران که به کاهش عمر باتری ابزارهای موبایل منجر می شود ، از جمله اینکه بسیاری تمایل دارند تلفن هوشمند خود را پیش از به رختخواب رفتن برای خواب شبانه، به شارژر متصل کنند تا صبح هنگام خروج از منزل ظرفیت باتری کامل باشد.

این بار تصمیم داریم با جزئیات بیشتری این موضوع را بررسی کنیم که چرا توصیه می شود شب تا صبح تلفن هوشمند را در حال شارژ شدن رها نکنیم و در چه صورتی این موضوع می تواند به عمر باتری دستگاه لطمه وارد کند. اما پیش از هرچیز، لازم است برخی توضیحات را در مورد ویژگی های باتری ها و تفاوت فناوری های مورد استفاده در ساخت آنها، از نظر بگذرانیم. در ادامه با همراه باشید.

لیتیوم در مقابل نیکل: تفاوت باتری های قلمی با نمونه های مورد استفاده در موبایل چیست

برخلاف گذشته که برای استفاده از لوازم الکترونیکی باتری های قلمی ساخته شده از نیکل را تهیه می کردیم، امروز دیگر بیشتر ابزارهای الکترونیکی به باتری های مبتنی بر لیتیوم یون مجهز هستند و این فناوری عمدتاً جایگزین روش های قبلی شده است.

یکی از خصوصیات باتری های مبتنی بر نیکل این بود که اصطلاحاً حافظه ی «چرخه ای» داشتند، به این معنی که اگر آنها را به شکل کامل شارژ نمی کردید، امکان داشت باتری حداکثر ظرفیت واقعی خود را فراموش یا گم کند و 100 درصد ظرفیت را همان میزانی در نظر بگیرد که آخرین بار تا آنجا شارژ شده است.

خوشبختانه فناوری قدیمی در ابتدای قرن 21 با نسل جدیدتر جایگزین شد و در نتیجه، هنگام استفاده از تلفن های هوشمند با باتری های لیتیوم یون مواجه هستیم که به چنین مشکلی دچار نیستند و لازم نیست آنها را همواره تا حداکثر ظرفیت شارژ کنیم.

باتری های جدید ضمناً در مقایسه با فناوری مبتنی بر نیکل، قادر هستند انرژی به مراتب بیشتری را نسبت به اندازه ی خود دخیره سازی کنند، موضوعی که امکان می دهد تولید کنندگان ابزارهای الکترونیکی خود از جمله تلفن های هوشمند را هرچه باریک تر طراحی نمایند.

باتری های مبتنی بر لیتیوم علاوه بر این از عمر طولانی تری برخوردار هستند و شارژ مجدد آنها نیز با سرعت بسیار بیشتری انجام می گیرد. اما یک نقطه ضعف عمده در این میان وجود دارد که به شکل قابل توجهی بر سلامت باتری های لیتیوم یونی و لیتیومی پلیمری تاثیر خواهد داشت و آن، چیزی نیست جز حرارت.

حرارت: قاتل پنهانی باتری

اکنون می دانیم که حرارت اصلی ترین عاملی است که عمر باتری های مبتنی بر لیتیوم را تهدید می کند. هرچند سرما هم به اندازه گرما روی عملکرد باتری ها تاثیر منفی می گذارد، اما کمتر امکان دارد باتری دستگاه در شرایط بسیار سرد قرار بگیرد و گرما عاملی به حساب می آید که بیشتر اوقات، از جمله هنگام شارژ کردن دستگاه از شب تا صبح با آن سر و کار داریم.

پیش از توضیح بیشتر در این مورد، ابتدا لازم است اندکی در مورد درجه حرارت مناسب برای باتری ها بدانید. مدل های ساخته شده از لیتیوم قادر هستند در دمای بین 0 تا 45 درجه شارژ دریافت کنند و این میزان هنگام تخلیه شدن شارژ می تواند تا -20 درجه سانتی گراد نیز کاهش پیدا کند. برای شارژ سریع به دمایی بین 5 تا 45 درجه سانتی گراد نیاز است و در صورتی که دما به زیر 0 درجه کاهش یابد، شارژ باتری امکان پذیر نخواهد بود.

بر اساس این اطلاعات می توان دو موضوع مهم را نتیجه گیری کرد. نخست اینکه حتی سرمای منفی 20 درجه هم در عملکرد تخلیه انرژی باتری های مبتنی بر لیتیوم تاثیری نخواهد داشت، در نتیجه این فرضیه که «اگر باتری را برای طولانی مدت درون فریزر قرار، دهیم شارژ داخلش به شکل خود به خود خالی نخواهد شد» صحت ندارد.

نکته ی دوم این است که هنگام شارژ باتری های لیتیوم یون دما افزایش خواهد یافت و اگر اعداد بالا را مرور کنید، متوجه می شوید که هرچه سرعت شارژ بالاتر باشد دمای بیشتری نیز تولید می شود. اما این موضوع هنگامی می تواند مشکل ساز شود که باتری دستگاه به حداکثر ظرفیت خود برسد و نیروی اضافی ارسال شده از شارژر را، به گرما تبدیل کند.

در نتیجه می توان گفت اگر باتری دستگاه پس از شارژ شدن هنگام شارژ شبانه راهی برای متوقف کردن جریان برق نداشته باشد و این انرژی را تا صبح به شکل گرما به مصرف برساند، این موضوع در دراز مدت عمر آن را کاهش خواهد داد، موضوعی که البته در ادامه ی مطلب به توضیح بیشتر در مورد آن خواهیم پرداخت.

تلفن های هوشمند نیروی باتری را به شکل هوشمند مصرف می کنند

هرچند باتری تلفن های هوشمند فعلی در مجموع، از عملکردی مشابه با باتری های قدیمی تر که در سوپر مارکت ها به فروش می رسند برخوردار هستند، اما تفاوت اینجاست که ابزارهای موبایل امروزی نسبت به لوازم الکترونیکی قدیمی که مبتنی بر باتری قلمی عمل می کردند چندین برابر هوشمند تر به حساب می آیند.

امروز دیگر وظیفه مراقبت از باتری و نگهداری از آن تا حد زیادی به نرم افزار سیستم سپرده شده و کاربر کمتر از همیشه لازم است در این مورد نگرانی داشته باشد. در نتیجه اگر مشتاق هستید بدانید که امکان شارژ تلفن هوشمند از شب تا صبح وجود دارد یا خیر، لازم است بگوییم با توجه به توضیحات ارائه شده، پاسخ شما مثبت خواهد بود.

همانطور که پیشتر گفتیم، اگر پس از پر شدن ظرفیت، روند ارسال انرژی به باتری ادامه یافته و این موضوع به گرمای اضافی منجر گردد، عمر باتری به مرور زمان کاهش خواهد یافت. اما نکته اینجاست که تلفن های هوشمند امروزی به اندازه کافی هوشمند هستند.

موبایل های امروزی بر همین اساس قادر هستند پس از شارژ شدن تمام ظرفیت باتری، جریان برق را به شکل مستقیم مورد استفاده قرار داده و باتری دستگاه را از مدار خارج کنند، تا مشکل داغ شدن بیش از حد باتری وجود نداشته و در عین حال، کاربر بتواند صبح هنگام، با شارژ کامل از منزل خارج شود.

البته باید توجه داشته باشید که هر چقدر روی هوشمندی ابزار موبایل خود حساب کنید، باز هم به این معنا نیست که عادت های رفتاری شما به هیچ عنوان تاثیری روی عمر باتری آن نداشته باشد. بر همین اساس توصیه می کنیم در ادامه با نکاتی که در افزایش عمر باتری ابزارهای موبایل موثر هستند آشنا شوید.

مهمترین نکاتی که باید هنگام شارژ کردن باتری تلفن های هوشمند مورد توجه قرار داد

• تعداد دفعاتی که می توانید هر باتری مبتنی بر لیتیوم یون را شارژ کامل و تخلیه شارژ کامل کنید محدود است و هربار که این اتفاق می افتد، حداکثر ظرفیت باتری اندکی کاهش می یابد، در نتیجه هر قدر این چرخه کمتر شکل گیرد، به نفع باتری دستگاه خواهد بود. بر همین اساس توصیه می کنیم تلاش کنید همواره میزان شارژ باتری شما در بازه ای بین 40 تا 80 درصد قرار گیرد. بدون تردید انجام این کار به شکل همیشگی ممکن نیست و گهگاه خلاف آن پیش خواهد آمد، اما همین که توجه داشته باشید میزان شارژ تا جای ممکن از 40 پایینتر و از 80 بالاتر نرود، کافی است تا بتوانید عمر باتری را تا حداکثر ممکن افزایش دهید.
• بهتر است زمانی که احتیاج ندارید، قابلیت شارژ سریع دستگاه را مورد استفاده قرار ندهید، چرا که این موضوع حرارت زیادی در باتری ایجاد می کند و همانطور که گفتیم گرما مهمترین دشمن عمر باتری به حساب می آید. در نتیجه اگر تلفن هوشمند شما چنین امکانی دارد، هنگام شارژ شبانه قابلیت شارژ سریع را خاموش کنید یا آداپتور های فاقد این ویژگی که توسط سازنده ارائه می شوند را مورد استفاده قرار دهید.
• هرچند پیشتر گفتیم که باتری های لیتیومی بر خلاف باتری های مبتنی بر نیکل حداکثر میزان ظرفیت خود را فراموش نمی کنند، اما این اتفاق گاهی در مورد قطعات الکترونیکی که داخل تلفن هوشمند میزان شارژ باقی مانده در باتری را رصد می کنند رخ می دهد. البته جای نگرانی وجود ندارد. در صورتی که تلفن هوشمند شما قبل از رسیدن به صفر درصد خاموش یا می شود یا هنگام پر شدن ظرفیت را اشتباه نشان می دهد، کافی است آن را کالیبره کنید. برای این منظور لازم است اجازه دهید یکبار باتری دستگاه به شکل کامل تخلیه شود (بهتر است باتری چند ساعتی در همین حالت باقی بماند). سپس دستگاه را به شکل خاموش و بدون جدا کردن از برق، تا حداکثر ظرفیت شارژ کنید. در صورتی که پس از روشن کردن دستگاه مشکل باقی بود، این رویه را تا حل مشکل تکرار نمایید.

جمع بندی

حتی اگر پیشرفته ترین تلفن هوشمند را نیز خریداری کنید، بدون باتری هیچ ارزشی نداشته و کارایی بالاتر از یک تکه آجر برای شما نخواهد داشت، بنابر این به نظر نمی رسد لازم باشد بیش از این در مورد اهمیت عملکرد صحیح باتری در ابزارهای موبایل توضیحی ارائه کنیم.

این میزان از اهمیت هنوز هم موجب می شود برخی از شارژ کردن تلفن هوشمند در هنگام خواب شبانه پرهیز کنند و به دنبال راه های دیگری باشند تا استفاده یک روزه از ابزارهای موبایل را امکان پذیر کند. اما بر اساس توضیحات بالا، به شما اطمینان می دهیم تا زمانی که باتری تلفن هوشمند را از سرما و خصوصاً گرمای بیش از حد محافظت کنید و تعداد چرخه های شارژ کامل بین صفر تا صد را کاهش دهید (به جای آن دفعات شارژ را در طول روز افزایش دهید)، مشکل دیگری عمر این قطعه ی ارزشمند و حیاتی ابزار شما را تهدید نخواهد کرد.

The post appeared first on .

آیا متصل ماندن تلفن هوشمند به شارژ در طول شب عمر باتری را کاهش می دهد؟

روز گذشته در مطلبی به برخی عادت های اشتباه کاربران که به کاهش عمر باتری ابزارهای موبایل منجر می شود ، از جمله اینکه بسیاری تمایل دارند تلفن هوشمند خود را پیش از به رختخواب رفتن برای خواب شبانه، به شارژر متصل کنند تا صبح هنگام خروج از منزل ظرفیت باتری کامل باشد.

این بار تصمیم داریم با جزئیات بیشتری این موضوع را بررسی کنیم که چرا توصیه می شود شب تا صبح تلفن هوشمند را در حال شارژ شدن رها نکنیم و در چه صورتی این موضوع می تواند به عمر باتری دستگاه لطمه وارد کند. اما پیش از هرچیز، لازم است برخی توضیحات را در مورد ویژگی های باتری ها و تفاوت فناوری های مورد استفاده در ساخت آنها، از نظر بگذرانیم. در ادامه با همراه باشید.

لیتیوم در مقابل نیکل: تفاوت باتری های قلمی با نمونه های مورد استفاده در موبایل چیست

برخلاف گذشته که برای استفاده از لوازم الکترونیکی باتری های قلمی ساخته شده از نیکل را تهیه می کردیم، امروز دیگر بیشتر ابزارهای الکترونیکی به باتری های مبتنی بر لیتیوم یون مجهز هستند و این فناوری عمدتاً جایگزین روش های قبلی شده است.

یکی از خصوصیات باتری های مبتنی بر نیکل این بود که اصطلاحاً حافظه ی «چرخه ای» داشتند، به این معنی که اگر آنها را به شکل کامل شارژ نمی کردید، امکان داشت باتری حداکثر ظرفیت واقعی خود را فراموش یا گم کند و 100 درصد ظرفیت را همان میزانی در نظر بگیرد که آخرین بار تا آنجا شارژ شده است.

خوشبختانه فناوری قدیمی در ابتدای قرن 21 با نسل جدیدتر جایگزین شد و در نتیجه، هنگام استفاده از تلفن های هوشمند با باتری های لیتیوم یون مواجه هستیم که به چنین مشکلی دچار نیستند و لازم نیست آنها را همواره تا حداکثر ظرفیت شارژ کنیم.

باتری های جدید ضمناً در مقایسه با فناوری مبتنی بر نیکل، قادر هستند انرژی به مراتب بیشتری را نسبت به اندازه ی خود دخیره سازی کنند، موضوعی که امکان می دهد تولید کنندگان ابزارهای الکترونیکی خود از جمله تلفن های هوشمند را هرچه باریک تر طراحی نمایند.

باتری های مبتنی بر لیتیوم علاوه بر این از عمر طولانی تری برخوردار هستند و شارژ مجدد آنها نیز با سرعت بسیار بیشتری انجام می گیرد. اما یک نقطه ضعف عمده در این میان وجود دارد که به شکل قابل توجهی بر سلامت باتری های لیتیوم یونی و لیتیومی پلیمری تاثیر خواهد داشت و آن، چیزی نیست جز حرارت.

حرارت: قاتل پنهانی باتری

اکنون می دانیم که حرارت اصلی ترین عاملی است که عمر باتری های مبتنی بر لیتیوم را تهدید می کند. هرچند سرما هم به اندازه گرما روی عملکرد باتری ها تاثیر منفی می گذارد، اما کمتر امکان دارد باتری دستگاه در شرایط بسیار سرد قرار بگیرد و گرما عاملی به حساب می آید که بیشتر اوقات، از جمله هنگام شارژ کردن دستگاه از شب تا صبح با آن سر و کار داریم.

پیش از توضیح بیشتر در این مورد، ابتدا لازم است اندکی در مورد درجه حرارت مناسب برای باتری ها بدانید. مدل های ساخته شده از لیتیوم قادر هستند در دمای بین 0 تا 45 درجه شارژ دریافت کنند و این میزان هنگام تخلیه شدن شارژ می تواند تا -20 درجه سانتی گراد نیز کاهش پیدا کند. برای شارژ سریع به دمایی بین 5 تا 45 درجه سانتی گراد نیاز است و در صورتی که دما به زیر 0 درجه کاهش یابد، شارژ باتری امکان پذیر نخواهد بود.

بر اساس این اطلاعات می توان دو موضوع مهم را نتیجه گیری کرد. نخست اینکه حتی سرمای منفی 20 درجه هم در عملکرد تخلیه انرژی باتری های مبتنی بر لیتیوم تاثیری نخواهد داشت، در نتیجه این فرضیه که «اگر باتری را برای طولانی مدت درون فریزر قرار، دهیم شارژ داخلش به شکل خود به خود خالی نخواهد شد» صحت ندارد.

نکته ی دوم این است که هنگام شارژ باتری های لیتیوم یون دما افزایش خواهد یافت و اگر اعداد بالا را مرور کنید، متوجه می شوید که هرچه سرعت شارژ بالاتر باشد دمای بیشتری نیز تولید می شود. اما این موضوع هنگامی می تواند مشکل ساز شود که باتری دستگاه به حداکثر ظرفیت خود برسد و نیروی اضافی ارسال شده از شارژر را، به گرما تبدیل کند.

در نتیجه می توان گفت اگر باتری دستگاه پس از شارژ شدن هنگام شارژ شبانه راهی برای متوقف کردن جریان برق نداشته باشد و این انرژی را تا صبح به شکل گرما به مصرف برساند، این موضوع در دراز مدت عمر آن را کاهش خواهد داد، موضوعی که البته در ادامه ی مطلب به توضیح بیشتر در مورد آن خواهیم پرداخت.

تلفن های هوشمند نیروی باتری را به شکل هوشمند مصرف می کنند

هرچند باتری تلفن های هوشمند فعلی در مجموع، از عملکردی مشابه با باتری های قدیمی تر که در سوپر مارکت ها به فروش می رسند برخوردار هستند، اما تفاوت اینجاست که ابزارهای موبایل امروزی نسبت به لوازم الکترونیکی قدیمی که مبتنی بر باتری قلمی عمل می کردند چندین برابر هوشمند تر به حساب می آیند.

امروز دیگر وظیفه مراقبت از باتری و نگهداری از آن تا حد زیادی به نرم افزار سیستم سپرده شده و کاربر کمتر از همیشه لازم است در این مورد نگرانی داشته باشد. در نتیجه اگر مشتاق هستید بدانید که امکان شارژ تلفن هوشمند از شب تا صبح وجود دارد یا خیر، لازم است بگوییم با توجه به توضیحات ارائه شده، پاسخ شما مثبت خواهد بود.

همانطور که پیشتر گفتیم، اگر پس از پر شدن ظرفیت، روند ارسال انرژی به باتری ادامه یافته و این موضوع به گرمای اضافی منجر گردد، عمر باتری به مرور زمان کاهش خواهد یافت. اما نکته اینجاست که تلفن های هوشمند امروزی به اندازه کافی هوشمند هستند.

موبایل های امروزی بر همین اساس قادر هستند پس از شارژ شدن تمام ظرفیت باتری، جریان برق را به شکل مستقیم مورد استفاده قرار داده و باتری دستگاه را از مدار خارج کنند، تا مشکل داغ شدن بیش از حد باتری وجود نداشته و در عین حال، کاربر بتواند صبح هنگام، با شارژ کامل از منزل خارج شود.

البته باید توجه داشته باشید که هر چقدر روی هوشمندی ابزار موبایل خود حساب کنید، باز هم به این معنا نیست که عادت های رفتاری شما به هیچ عنوان تاثیری روی عمر باتری آن نداشته باشد. بر همین اساس توصیه می کنیم در ادامه با نکاتی که در افزایش عمر باتری ابزارهای موبایل موثر هستند آشنا شوید.

مهمترین نکاتی که باید هنگام شارژ کردن باتری تلفن های هوشمند مورد توجه قرار داد

• تعداد دفعاتی که می توانید هر باتری مبتنی بر لیتیوم یون را شارژ کامل و تخلیه شارژ کامل کنید محدود است و هربار که این اتفاق می افتد، حداکثر ظرفیت باتری اندکی کاهش می یابد، در نتیجه هر قدر این چرخه کمتر شکل گیرد، به نفع باتری دستگاه خواهد بود. بر همین اساس توصیه می کنیم تلاش کنید همواره میزان شارژ باتری شما در بازه ای بین 40 تا 80 درصد قرار گیرد. بدون تردید انجام این کار به شکل همیشگی ممکن نیست و گهگاه خلاف آن پیش خواهد آمد، اما همین که توجه داشته باشید میزان شارژ تا جای ممکن از 40 پایینتر و از 80 بالاتر نرود، کافی است تا بتوانید عمر باتری را تا حداکثر ممکن افزایش دهید.
• بهتر است زمانی که احتیاج ندارید، قابلیت شارژ سریع دستگاه را مورد استفاده قرار ندهید، چرا که این موضوع حرارت زیادی در باتری ایجاد می کند و همانطور که گفتیم گرما مهمترین دشمن عمر باتری به حساب می آید. در نتیجه اگر تلفن هوشمند شما چنین امکانی دارد، هنگام شارژ شبانه قابلیت شارژ سریع را خاموش کنید یا آداپتور های فاقد این ویژگی که توسط سازنده ارائه می شوند را مورد استفاده قرار دهید.
• هرچند پیشتر گفتیم که باتری های لیتیومی بر خلاف باتری های مبتنی بر نیکل حداکثر میزان ظرفیت خود را فراموش نمی کنند، اما این اتفاق گاهی در مورد قطعات الکترونیکی که داخل تلفن هوشمند میزان شارژ باقی مانده در باتری را رصد می کنند رخ می دهد. البته جای نگرانی وجود ندارد. در صورتی که تلفن هوشمند شما قبل از رسیدن به صفر درصد خاموش یا می شود یا هنگام پر شدن ظرفیت را اشتباه نشان می دهد، کافی است آن را کالیبره کنید. برای این منظور لازم است اجازه دهید یکبار باتری دستگاه به شکل کامل تخلیه شود (بهتر است باتری چند ساعتی در همین حالت باقی بماند). سپس دستگاه را به شکل خاموش و بدون جدا کردن از برق، تا حداکثر ظرفیت شارژ کنید. در صورتی که پس از روشن کردن دستگاه مشکل باقی بود، این رویه را تا حل مشکل تکرار نمایید.

جمع بندی

حتی اگر پیشرفته ترین تلفن هوشمند را نیز خریداری کنید، بدون باتری هیچ ارزشی نداشته و کارایی بالاتر از یک تکه آجر برای شما نخواهد داشت، بنابر این به نظر نمی رسد لازم باشد بیش از این در مورد اهمیت عملکرد صحیح باتری در ابزارهای موبایل توضیحی ارائه کنیم.

این میزان از اهمیت هنوز هم موجب می شود برخی از شارژ کردن تلفن هوشمند در هنگام خواب شبانه پرهیز کنند و به دنبال راه های دیگری باشند تا استفاده یک روزه از ابزارهای موبایل را امکان پذیر کند. اما بر اساس توضیحات بالا، به شما اطمینان می دهیم تا زمانی که باتری تلفن هوشمند را از سرما و خصوصاً گرمای بیش از حد محافظت کنید و تعداد چرخه های شارژ کامل بین صفر تا صد را کاهش دهید (به جای آن دفعات شارژ را در طول روز افزایش دهید)، مشکل دیگری عمر این قطعه ی ارزشمند و حیاتی ابزار شما را تهدید نخواهد کرد.

The post appeared first on .

آیا متصل ماندن تلفن هوشمند به شارژ در طول شب عمر باتری را کاهش می دهد؟