بازی آزاد

ایلان ماسک، اینترنت جهانی و چالشی به نام چین

«ایلان ماسک»، بنیانگذار اسپیس اکس که سودای استعمار مریخ را در سر دارد، حال برای تحقق یکی از بزرگترین رویاهای خود یعنی پوشش اینترنت پر سرعت در سراسر جهان، با یک تهدید جدی روبروست: «ارتش آزادی بخش چین».

کمپانی مذکور در تاریخ 15 نوامبر سال جاری درخواست صدور مجوز از طریق فضا را به کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا (FCC) ارائه کرد که این تعداد فراتر از شمار کل ماهواره‌های موجود در مدار زمین با احتساب ماهواره‌های مرده است.

اما در همان تاریخ یعنی ژانویه 2015 که ایلان ماسک برای نخستین بار در یک کارخانه تولید ماهواره در «سیاتل» از پروژه پوشش جهانی اینترنت پرده برداشت، به این نکته مهم اشاره کرد که چین چگونه می تواند در راه تحقق این طرح مانعی جدی ایجاد کند.

دولت چین می بایست با اجازه نصب آنتن یا دیش های اینترنت یا لینک های زمینی برای ارسال و دریافت دیتا از ماهواره های کمپانی اسپیس اکس موافقت می کرد، حال آنکه دولت این کشور دسترسی جمعیت یک میلیارد و 370 میلیون نفری خود به اینترنت را از طریق «فایروال عظیم چین» که یک سامانه فیلترینگ قدرتمند محسوب می شود، محدود کرده است.

ماسک در حاشیه مراسم رونمایی از طرح خود اعلام کرد: «بدیهی است که هر کشوری می تواند نصب لینک های زمینی دریافت اینترنت را غیرقانونی اعلام کند اما از نظر ما، می توان همچنان به طور قابل تصوری به اشاعه این تکنولوژی ادامه داد. منظور من این است که امیدوارم بتوان به توافقات اصول مندی با کشورهای مختلف دست یافت که این توافقات به ما اجازه می دهند تا با شهروندان آنها مخابره اطلاعات داشته باشیم اما نوع این توافق بر حسب کشورهای مختلف، متفاوت خواهد بود.

اما این سوال در اینجا مطرح می گردد که اگر کمپانی تحت مدیریت ماسک، بر خلاف خواست چین بخواهد اینترنت بدون سانسور در اختیار شهروندان این کشور بگذارد، چه اتفاقی خواهد افتاد؟

ماسک در این باره می گوید: «اگر دولت چین از دست ما آشفته شود، آن وقت قطعا ماهواره های ما را سرنگون خواهد کرد که این اتفاق خوبی نخواهد بود. قطعا چین با ما تعارف نخواهد داشت و این کار را می کند پس احتمالا نباید پوشش اینترنتی را در چین فراهم کنیم.

موشک های قاتل ماهواره

ماسک دلایل موجهی برای وحشت از ارتش آزادی بخش چین دارد. در ژانویه 2007 میلادی، ارتش آزادی بخش چین از یک خودروی پرتاب موشک های ضد ماهواره رونمایی کرد که روی آن یک سکوی پرتاب برای چندین موشک بالستیک با کلاهک متحرک قرار داشت.

ارتش چین در این مانور، یک ماهواره هواشناسی قدیمی به نام Feng Yun-1C را هدف قرار داد و این آزمایش موشکی اگر ترسناک نبوده باشد، قطعا یک قدرت نمایی تاثیر بر انگیز و تداعی کننده آزمایش موشک ضد ماهواره ارتش ایالات متحده در اکتبر 1985 میلادی بود. در این آزمایش، یک ماهواره قدیمی رصدگر خورشیدی به نام Slowind هدف قرار گرفت و به بیش از 280 تکه تقسیم شد.

اما در سال 2007 میلادی و همزمان با آزمایش چین، انهدام ماهواره هواشناسی این کشور سبب تولید بیش از 4000 شی فضایی قابل مشاهده شد. بنابر اعلام وبسایت Space News، هرچند صدها تکه از ماهواره منهدم شده FY-1C با ورود به جو زمین سوخت و خاکستر شد اما هنوز هم حدود 3438 تکه از لاشه های این ماهواره با ابعاد توپ سافتبال درحال گردش حول محور زمین هستند و پیش بینی می شود تعدا بسیاری از این زباله های فضایی تا سال 2027 میلادی همچنان در فضا باقی بمانند.

بنابر گزارش وبسایت popularmechanics، همچنین، حدود 35 هزار تکه از لاشه های ماهواره FY-1C با ابعاد ناخن در جو زمین پراکنده هستند؛ این زباله ها حکم گلوله های ریزی را دارند که حتی پیشرفته ترین ایستگاه های راداری زمینی هم قادر به ردیابی آنها نیستند.

در واقع، با وجود فاصله چندی کیلومتری ماهواره های مختلف از زمین، تکه های FY-1C یک ماهواره روسی را تقریبا نابود کرد و ایستگاه فضایی بین المللی را با خطر جدی روبرو کرد. اما نباید فراموش کرد که زباله های ناشی از انهدام ماهواره FY-1C تنها یکی از منابع زباله های فضایی محسوب می شوند.

طی دهها سال گذشته، ارسال ماهواره ها به مدار زمین، این ناحیه را به یک زباله دان از ماهواره های مرده بدل کرده به طوری که دانشمندان ناسا نیز نسبت به رسیدن به شرایط بحرانی «تراکم زباله‌ ای» هشدار داده اند؛ در این شرایط، میزان زباله های باقی مانده در فضا از میزان زباله هایی که وارد جو شده و خاکستر می شوند، بیشتر خواهد شد.

بنابر این، حتی اگر چین هم از توانایی های ضد ماهواره خود استفاده نکند، کمپانی اسپیس اکس همچنان باید با تهدید همیشگی زباله های فضایی دست و پنجه نرم کند چراکه این زباله ها ممکن است با ماهواره های ارسال اینترنت کمپانی مذکور برخورد کنند و در این صورت ممکن است خطرات به مراتب جدی تری رخ دهد.

پوشش جهانی اینترنت SpaceX چگونه عمل می کند؟

طبق برخی گزارشات، هم اکنون 1419 ماهواره فعال در مدار زمین درحال گردش است. علاوه بر این، حدود 2600 ماهواره از کار افتاده نیز در حال گردش در فضا هستند اما حتی اگر آنها را نیز به آمار موارد فعال اضافه کنیم، باز هم تعداد ماهواره هایی پیشنهادی کمپانی اسپیس اکس در طرح پوشش اینترنت جهانی، از کل تعداد ماهواره های موجود در فضا فراتر خواهد رفت.

برخی از بزرگترین ماهواره های مخابراتی ابعادی به بزرگی یک اتوبوس و وزنی معادل چندین تن دارند و در یک مدار ثابت با فاصله حدودا 35 هزار کیلومتری به دور زمین درحال گردش هستند. بنابر دستورالعمل های کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا (FCC) ماهواره های SpaceX جزو انواع مرسوم مخابراتی نیستند. هر کدام از ماهواره هایی که این کمپانی قصد دارد در مدار قرار دهد، حدود 386 کیلوگرم وزن داشته و ابعاد آنها به اندازه یک خودروی مینی کوپر کوچک است و قرار شده در فاصله ای بین 1150 تا 1275 کیلومتری از زمین به گردش درآیند.

این شرکت اعلام کرده که هرکدام از این ماهواره ها قادرند فضایی 2120 کیلومتری را تحت پوشش اینترنت قرار دهند. این کمپانی در دستورالعمل خود ذکر کرده، سیستم پوشش جهانی اینترنت پر سرعت با هدف ارائه خدمات مخابراتی با پهنای باند وسیع به شهروندان، واحدهای مسکونی، تجاری، دولتی و… در سراسر جهان طراحی شده است.

بر همین اساس، ایلان ماسک با پیروی از خط مشی های کمیسیون ارتباطات فدرال آمریکا طرح خود را در دو فاز عملیاتی اجرا خواهد کرد. برای شروع، این کمپانی قصد دارد 1600 ماهواره را در فاصله یکسان در مدار زمین قرار دهد سپس همین عملیات را با 2825 ماهواره دیگر و به صورت 4 لایه در فواصل مختلف در مدار انجام دهد.

اسپیس اکس با پرتاب 800 ماهواره اول خود به فضا می تواند بخش وسیعی از جهان و ایالات متحده را تحت پوشش اینترنت پر سرعت قرار دهد. با کامل شدن این طرح و پرتاب تمام ماهواره ها به جو، این سیستم می تواند اینترنت پر سرعت با پنهای باند بالا و سرعت بیش از 1 گیگابیت بر ثانیه را به کاربران جهانی ارائه دهد.

ایلان ماسک، در سخنرانی ژانویه 2015 خود به هزینه های این طرح نیز اشاره کرده و گفت: اجرای کامل طرح 10 تا 15 میلیارد دلار یا حتی بیشتر هزینه دربر خواهد داشت. همچنین، به ارقام یاد شده باید رقم 100 تا 300 دلاری، برای اتصالات کاربران را افزود که این هزینه ها بر حسب نوع اتصال متفاوت خواهد بود. ایلان ماسک معتقد است درآمدهای حاصل از این طرح به تحقق رویای او یعنی ساخت یک شهر در کره مریخ کمک خواهد کرد.

اینترنت پرسرعت

سرعت اینترنت یک گیگابیت بر ثانیه در سراسر جهان بسیار زیاد خواهد بود چرا که بنا بر گزارش موسسه Akamai از وضعیت اینترنت، میانگین جهانی سرعت اینترنت تا اواخر سال 2015 میلادی 5.1 مگابیت بر ثانیه است که این میزان حدود 200 برابر کمتر از رقمی است که اسپیس اکس به دنبال ارائه آن به کاربران است، ضمن اینکه اینترنت پر سرعت کنونی بیشتر بر بستر کابل و فیبر نوری ارائه می شود.

علاوه بر این، شرکت مورد بحث در اظهارنامه قانونی خود به نکته مهمی اشاره می کند که طبق گزارش ماه جولای کمیسیون پهنای باند یونسکو برای توسعه پایدار، هم اکنون 4 میلیارد و 200 میلیون نفر، معادل 57 درصد جمعیت جهان به دلایل متعدد به اینترنت متصل نیستند اما یکی از مهمترین دلایل این اتفاق، فراهم نبودن ابزارهای ضروری جهت اتصال به شبکه جهانی اینترنت است.

پوشش جهانی اینترنت یکی از راه هایی است که می توان این افراد را به شبکه اینترنت متصل کرد. در همین راستا بد نیست به جزییات بیشتری از طرح ماسک و مزایای آن اشاره شود:

• ظرفیت بالا: هرکدام از ماهواره های موجود در سیستم اسپیس اکس ظرفیت بالای Downlink از 17 تا 23 گیگابیت بر ثانیه به کاربران خود ارائه می‌ دهند که این سرعت بستگی به نوع اتصالات کاربران دارد. با در نظر گرفتن میانگین سرعت 20 گیگابیت بر ثانیه و 1600ماهواره در راه اندازی اولیه این طرح، می توان به ظرفیت کلی 32 ترابیت در ثانیه رسید. کمپانی SpaceX طی دوره های مختلف چند ساله، اقدام به افزایش تعداد ماهواره ها خواهد کرد که این امر احتمالا ظرفیت این طرح را نیز افزایش خواهد داد.
• سازگاری بالا: این سیستم، با بهره گیری از تکنولوژی آرایه مرحله ای (Phased Array Technology) قادر است حجم بالایی از امواج اینترنت را با ظرفیت معینی متمرکز کرده و دقیقا به جایی که نیاز است ارسال کند، بدین ترتیب ماهواره ها مسیر حرکت خود را به نواحی پرمصرف تغییر می دهند. همچنین، لینک های اپتیکال بین ماهواره ها امکان انتقال منعطف ترافیک روی مدار را فراهم می کنند. علاوه بر این، سیستم مرکزی و فلکی این تکنولوژی اطمینان می دهد که فرکانس ها می توانند در بین هر یک از ماهواره ها، به شکل موثری مورد استفاده مجدد قرار گیرد و بدین ترتیب انعطاف، ظرفیت و قدرت کلی سیستم حفظ خواهد شد.
• خدمات پهنای باند: این سیستم توان ارائه خدمات پهنای باند با سرعتی بیش از یک گیگابیت بر ثانیه به کاربر نهایی را دارد. همچنین، استفاده این سیستم از مدارهای نزدیک زمین باعث می شود زمان پاسخگویی به حداقل برسد و زمان تأخیر (latency) تا حدود ۲۵ تا ۳۵ میلی ثانیه کاهش پیدا کند.
• پوشش سراسری: با قرار گرفتن 800 ماهواره نخست در مدار، این سیستم می تواند ارتباط اینترنتی را برای ایالات متحده و پهنای باند جهانی فراهم آورد. همچنین با اتمام استقرار تمام ۴۴۲۵ ماهواره و افزایش ظرفیت این سیستم، کمپانی اسپیس اکس قادر خواهد بود حتی به مناطق قطبی زمین نیز سرویس دهی کند.
• هزینه پایین: اسپیس اکس از تجهیزات فضایی گرفته تا سازگار کننده‌های زمینی، پایانه ‌های کاربری و هزینه راه اندازی برای هر کاربر را در این سیستم طوری طراحی کرده که از نظر اقتصادی مقرون به صرفه و همیشه در دسترس باشد که با در نظر داشتن انطباق پذیری بالای آن، نرخ نهایی استفاده از آن در مقایسه با سایر سرویس‌ ها برای هر کاربر بسیار مقرون به صرفه خواهد بود.
• سهولت استفاده: شرکت مذکور برای بهره‌گیری از این سرویس، آنتن‌های ویژه‌ای طراحی کرده است که به راحتی توسط کاربرانی با اطلاعات عمومی بسیار پایین هم قابل استفاده خواهند بود و به راحتی روی دیوار یا پشت بام منازل نصب می‌شوند.
• طول عمر: هریک از ماهواره های فعال در این سیستم 5 تا 7 سال عمر مفید داشته و یک سال پس از پایان این زمان، به خودی خود از بین می روند.

ماسک برای نخستین بار، یعنی در ژانویه سال گذشته میلادی، از یک پروژه ماهواره ای بی نام صحبت کرد اما بعدها اقدام به اخذ مجوزهای لازم از FCC نمود تا بتواند تکنولوژی های پایه ای و لازم برای طرح بزرگ خود را آزمایش کند. وی در رویداد سیاتل درباره این پروژه توضیحات بیشتری ارائه کرد و گفت:

تمرکز ما روی ایجاد یک سیستم جهانی ارتباطاتی و مخابراتی است که این تلاشی جاه طلبانه و بزرگ محسوب می شود. ما در واقع از یک برنامه بلند مدت نظیر بازسازی دوباره اینترنت، این بار در فضا صحبت می کنیم. هدف اصلی مان هم این است که حجم قابل توجه ترافیک اینترنت دور دست ها و 10 درصد ترافیک اینترنت مصرفی مردم و مشاغل از طریق این شبکه ارسال شود. در نتیجه، احتمالا همچنان 90 درصد از دسترسی محلی مردم از طریق کابل و فیبر نوری تامین خواهد شد اما ‌اسپیس اکس قصد دارد 10 درصد دسترسی مستقیم مشاغل و مشتریان و بیش از نیمی از ترافیک راه دور را تامین کند.

طبق اظهارات ماه ژوئن 2015 ماسک،  بودجۀ مورد نیاز برای این پروژه ۱۰ میلیارد دلار برآورد شده است که گوگل و Fidelity  به منظور حمایت از این پروژه، مبلغ یک میلیارد دلار روی اسپیس اکس سرمایه گذاری کرده‌اند، بنابرین می‌توان حدس زد که وقتی این پروژه به بهره‌برداری برسد، این نام ها روی شبکه نهایی کنترل خواهند داشت.

لازم به ذکر است که شرکت مادر گوگل، یعنی آلفابت نیز به طور موازی روی پروژه‌ دیگری فعالیت می‌کند که طی آن قرار است خدمات اینترنت از طریق آسمان و شبکه‌ای از بالن ‌ها و هواپیما‌های بدون سرنشین ارائه شود.

در پایان باید اضافه نماییم که اسپیس اکس از هرگونه اظهار نظر یا ارائه جزییات بیشتر در خصوص سایر پروژه های خود شامل برنامه زمان بندی و نحوه پرتاب ماهواره ها، خودداری کرده اما احتمال می رود این ماهواره ها توسط موشک های سنگین فالکون و فالکون 9 پرتاب شوند.

The post appeared first on .

ایلان ماسک، اینترنت جهانی و چالشی به نام چین

دیوار بلند چین برای شرکت های فناوری سیلیکون ولی؛ آوردگاه آرمان ها و منافع

شرکت های سیلیکون ولی در کل به تسخیر پهنه ی جغرافیایی وسیع آمریکا رضایت نمی دهند و اکثراً تمرکزشان درنوردیدن مرز های کشور های جهان است و به قول خودشان سعی می کنند از «دنیا» مکان بهتری بسازند. اما با توجه به آن که پر جمعیت ترین کشور جهان لشکری از شرکت های مشابه و پر توان داخلی دارد، و سیاست های دولتی آن در جهت محدود کردن نفوذ خارجی ها تدوین شده اند، به نظر می رسد شرکت های آمریکایی برای برطرف کردن مشکلات دنیا نمی توانند چندان روی پر جمعیت ترین کشور جهان حساب باز کنند.

بر همین اساس بسیاری از شرکت هایی که در فضای ایالات متحده نتیجه ی خوبی می گیرند و به اصطلاح کار و بار سکه ای دارند، در برخی کشور ها مثل چین با سدی آهنین مواجه می شوند و تصمیم می گیرند عطای کسب و کار در این کشور ها را به لقایش ببخشند.

رقابت بر سر قیمت، گسترش تهاجمی بازار به شهر های دیگر، و استفاده از تاکتیک های شبهه برانگیز برای از راه به در کردن رقبا، از جمله تاکتیک هایی هستند که شرکت ها و استارتاپ های چینی برای بیرون راندن رقبای خارجی و به ویژه آمریکایی شان به کار می گیرند. اتفاقی که در چین برای اکثر استارتاپ های آمریکایی می افتد این است که با یک رقیب سرسخت داخلی دست به گریبان می شوند، و به خاطر سیاست گذاری های دولتی این کشور، در یک رقابت نابرابر شکست می خورند.

شرکت های فناوری سیلیکون ولی در چین با چه مشکلاتی مواجه اند؟

مشکلات شرکت های خارجی و به ویژه آمریکایی در چین یکی دو تا نیست. در واقع اگر شرکت های فناوری را به سه دسته ی شرکت های اینترنتی، نرم افزاری، و سخت افزاری دسته بندی کنیم، می توان نسبت به دشواری های پیش روی هر یک، دید شفاف تری داشت.

شرکت های اینترنتی آمریکایی با دوراهی فعالیت در کشوری مواجه می شوند که از اساس با شعار های دسترسی آزادانه به اینترنت برای همه، سر تضاد دارند. در واقع محدودیت های اعمال شده بر آزادی کاربران اینترنت در چین، شرکت های آمریکایی فعال در زمینه ی اینترنت را با چالش اخلاقیِ انتخاب میان آرمان هایشان از یک سو و منافع مالی شان از سوی دیگر مواجه می کند.

شرکت های نرم افزاری نیز در کشور چین دچار دعوی های حقوقی خاصی می شوند چرا که دولت این کشور با وضع قوانین ضد انحصار سعی می کند فعالیت شرکت های موفق خارجی را در مرز های خود محدود کند.

شرکت های سخت افزاری هم برای فعالیت در چین با یک حقیقت تلخ مواجه می شوند و آن این است که در رقابت با رقبای چینی خود به راحتی شکست می خورند. علت امر آن است که چینی ها در ساخت محصولات مشابه با قیمتی به مراتب پایین تر، ید طولایی دارند. عبارت «Made in China» یا «ساخت چین» در آمریکا حکم «لولوخورخوره» ای را دارد که خطرات جهانی سازی برای بازار کار را نمایندگی می کند. اما در خود چین اوضاع کاملاً فرق دارد و وجود همین عبارت روی کالا ها باعث بالا رفتن فروششان می شود.

طعم تلخ بازی در زمین حریف

وقتی صحبت از شرکت های آمریکایی و تلاش آنها برای نفوذ و تسلط بر بازار پر جمعیت ترین کشور جهان به میان می آید، باید گفت رقبای چینی پشتشان حسابی گرم است و تلاش برای پشت سر گذاشتن شرایط خاص کشور میزبان، به شنا کردن خلاف جریان رودخانه می ماند.

با این تفاسیر به سراغ خلاصه ای از آنچه در چین بر سر شرکت های قدرتمند فناوری سیلیکون ولی آمده خواهیم رفت و نگاهی خواهیم داشت بر برخی از بزرگ ترین شرکت های جهان و دشواری هایی که برای کار کردن در بازار چین پیش رو داشته و دارند.

اوبر

جای تعجب ندارد که اوبر کسب و کارش را در چین تعطیل کند. این کسب و کارِ هم پیمایی یا به اشتراک گذاری وسایل نقلیه، چندی پیش اعلام کرد کسب و کار خود را در چین به رقیب خود Didi Chuxing . پیش از آن، اوبر و شرکت رقیبش به مدت یک سال بر سر قیمت با یکدیگر رقابت بی رحمانه ای داشتند.

مدیرعامل اوبر یعنی تراویس کالانیک در این باره می گوید: «من به عنوان یک کارآفرین یاد گرفته ام موفقیت یعنی گوش دادن به ندای عقل در عین پیروی کردن از خواسته های دل». او در وبلاگ خود می نویسد: «به سود رسیدن تنها راه برای ایجاد کسب و کاری پایدار است که بتواند در درازمدت به نحو احسن به رانندگان، مسافران، و شهر های چین خدمت رسانی کنند».

اما دشواری اوبر برای موفقیت در زمین چین، از آنجا ناشی می شد که رقیب چینی حاضر بود در کنار تاکتیک های دیگر، بی رحمانه قیمت هایش را پایین بیاورد.

eBay

وقتی شرکت eBay به عنوان یک غول کم سن و سال اینترنتی، در سال ۲۰۰۳ از طریق خرید بزرگ ترین سایت تجارت الکترونیک چین به نام EachNet وارد این کشور شد، به نظر می رسید همه چیز برای تسلطش بر بازار میلیاردی این سرزمین پهناور آماده است. اما سرنوشت eBay در چین این بود که توسط یک استارتاپ چینی فعال در زمینه ی خرده فروشی اینترنتی به نام Alibaba به زمین بخورد؛ استارتاپی که تنها یک دهه بعد توانست بزرگ ترین عرضه ی اولیه ی سهام (IPO) تاریخ جهان را رقم بزند.

Alibaba مالکیت بازار آنلاین Taobao را در اختیار گرفت که بر خلاف eBay از طرفین معامله کمیسیونی دریافت نمی کرد. Taobao به سرعت موفق شد از لحاظ رضایت مشتریان eBay را پشت سر بگذارد و در نهایت کنترل بازار مصرف کننده به مصرف کننده (C2C) ی چین را در دست بگیرد. شرکت eBay در سال ۲۰۰۶ به فعالیت خود در چین پایان داد.

گوگل

چارچوب ذهنی این شرکت وقتی در سال ۲۰۰۶ به چین وارد شد، اساساً مقابله با رویکرد محدودیت سازی برای اینترنت بود و این با سیاست های سانسور محور دولت چین در قبال اینترنت همخوانی نداشت. بعد تر، سیاست های سانسور دولت چین شدید تر هم شد تا جایی که حمله ی سایبری گسترده در سال ۲۰۰۹ که از داخل چین نشأت می گرفت گوگل را بر آن داشت که کاربران چینی را به وبسایت سانسور نشده ی خود در هنگ کنگ هدایت کند.

این اقدام به مذاق دولت چین خوش نیامد و همین امر سبب شد دسترسی به خدمات وبسایت محبوب گوگل در چین مسدود شود. با وجود ابهاماتی که در روابط دولت چین و گوگل وجود دارد، مدیران این شرکت به اشتیاق خود برای بازپس گیری جایگاهشان در این کشور اذعان می کنند.

توییتر

جای تعجب نیست پلتفرم همگانی ای که گرد و خاک زیادی در سرتاسر جهان به پا کرده، هیچ شانسی برای بقا در چین نداشته باشد. دسترسی چینی ها به این شبکه ی اجتماعی، در سال ۲۰۰۹ مسدود شد و تا کنون نیز تقریباً امکان ناپذیر است.

فیسبوک

دسترسی چینی ها به فیسبوک نیز درست مثل توییتر در سال ۲۰۰۹ مسدود شد. اما این شرکت هنوز ملتمسانه در تلاش است راهی برای ورود مجدد خود به چین پیدا کند. برای مثال مارک زاکربرگ زبان ماندارین (رایج ترین زبان در چین) فرا گرفته، با Xi Jinping، رئیس جمهور چین ملاقات کرده، و در تلاش برای باز گرداندن فیسبوک به این کشور در خیابان های مه‌دود گرفته ی پکن دویده است.

با این وجود در نهایت شانس فیسبوک برای حضور مجدد در چین به تمایل این شرکت برای تن دادن به رویه های جاری این کشور در قبال شرکت های اینترنتی بستگی دارد. این رویه ها می توانند شامل ذخیره سازی اطلاعات کاربران چینی در داخل این کشور، و استفاده از نیروی انسانی برای سانسور محتوای حساسیت برانگیز را نیز شامل شود. چنین سیاست هایی به احتمال زیاد با شعار های فیسبوک همخوانی چندانی پیدا نمی کنند.

اپل

چین به نوعی می تواند تضمین کننده ی موفقیت اپل در آینده باشد، اما اپل ظرف سال های اخیر در این کشور با مشکلات و موانع متعددی مواجه شده است. یکی از برنامه های رادیو تلویزیون چین در سال ۲۰۱۴، آیفون را به خاطر ویژگی موقعیت یابش «تهدیدی برای امنیت ملی» این کشور خواند. در ماه ژوئن نیز، یک استارتاپ کوچک چینی در پرونده ی حقوقی بر سر پتنت های ثبت شده بر اپل پیروز شد؛ امری که فروش آیفون ۶ و ۶ پلاس را در پکن متوقف کرد.

فروشگاه های دیجیتالی این شرکت برای کتاب و فیلم نیز در چین مسدود شده اند. از همه ی این حرف ها گذشته، به نظر می رسد مصرف کنندگان چینی تلفن های هوشمند ساخت کشور خود را به محصولات اهالی کوپرتینو ترجیح می دهند.

گفتنی است شرکت اپل در بازار تلفن های هوشمند چین به جایگاه پنجم سقوط کرده و افت درآمد هایش در این منطقه نیز در شکل گیری اولین سه ماهه ی بدون سود این شرکت پس از ۱۳ سال بی تأثیر نبوده است.

مایکروسافت

ممنوع شدن استفاده از ویندوز ۸ روی رایانه های دولتی چین در سال ۲۰۱۴ به خودی خود گویای همه چیز هست. دو ماه بعد هم، چین مایکروسافت را به خاطر انحصارطلبی تحت پیگرد قرار داد. امسال نیز مایکروسافت به یکباره پرتال MSN خود را در این کشور تعطیل کرد.

از همه ی این ها بالاتر این است که شرکت مذکور تخمین زده است ۹۰ درصد رایانه های شخصی موجود در چین از نسخه های قفل شکسته ی ویندوز استفاده می کنند. به نظر می رسد دولت چین نیز علیرغم بررسی هایی که انجام می دهد، به رسیدگی به این موضوع علاقه ای نداشته باشد.

لینکدین

باور کنید یا نه، سیلیکون ولی، یک نماینده ی موفق در چین دارد. لینکدین که اخیراً توسط مایکروسافت خریداری شده، در سال ۲۰۱۴ با پیروی کامل از ضوابط دولت چین موافقت کرد و مقامات دولتی چین نیز تا کنون با فعالیت لینکدین در این کشور مشکلی نداشته اند چرا که تا کنون هیچ دردسری از سوی این شبکه ی اجتماعی برای هیچ دولتی به وجود نیامده است.

لینکدین سرورهایش را در خاک چین مستقر کرده، به شرکت های سرمایه گذاری چینی نیز در این کسب و کار سهم داده، و فعالانه محتوایی که ممکن است به مذاق مقامات چین خوش نیاید را سانسور می کند.

جف واینر، مدیرعامل لینکدین از یک سو وظایف مرتبط با سانسور را «ناخوشایند» توصیف کرده و از سوی دیگر با ۲۰ میلیون کاربر چینی، دو دستی درآمد حاصل از همکاری خود با دولت چین را چسبیده است. البته ماهیت حرفه ای و کسب و کاری این شبکه ی اجتماعی نیز احتمالاً در موافقت با ادامه ی فعالیتش در چین بی تأثیر نبوده باشد.

The post appeared first on .

دیوار بلند چین برای شرکت های فناوری سیلیکون ولی؛ آوردگاه آرمان ها و منافع

شرکت های سیلیکون ولی در کل به تسخیر پهنه ی جغرافیایی وسیع آمریکا رضایت نمی دهند و اکثراً تمرکزشان درنوردیدن مرز های کشور های جهان است و به قول خودشان سعی می کنند از «دنیا» مکان بهتری بسازند. اما با توجه به آن که پر جمعیت ترین کشور جهان لشکری از شرکت های مشابه و پر توان داخلی دارد، و سیاست های دولتی آن در جهت محدود کردن نفوذ خارجی ها تدوین شده اند، به نظر می رسد شرکت های آمریکایی برای برطرف کردن مشکلات دنیا نمی توانند چندان روی پر جمعیت ترین کشور جهان حساب باز کنند.

بر همین اساس بسیاری از شرکت هایی که در فضای ایالات متحده نتیجه ی خوبی می گیرند و به اصطلاح کار و بار سکه ای دارند، در برخی کشور ها مثل چین با سدی آهنین مواجه می شوند و تصمیم می گیرند عطای کسب و کار در این کشور ها را به لقایش ببخشند.

رقابت بر سر قیمت، گسترش تهاجمی بازار به شهر های دیگر، و استفاده از تاکتیک های شبهه برانگیز برای از راه به در کردن رقبا، از جمله تاکتیک هایی هستند که شرکت ها و استارتاپ های چینی برای بیرون راندن رقبای خارجی و به ویژه آمریکایی شان به کار می گیرند. اتفاقی که در چین برای اکثر استارتاپ های آمریکایی می افتد این است که با یک رقیب سرسخت داخلی دست به گریبان می شوند، و به خاطر سیاست گذاری های دولتی این کشور، در یک رقابت نابرابر شکست می خورند.

شرکت های فناوری سیلیکون ولی در چین با چه مشکلاتی مواجه اند؟

مشکلات شرکت های خارجی و به ویژه آمریکایی در چین یکی دو تا نیست. در واقع اگر شرکت های فناوری را به سه دسته ی شرکت های اینترنتی، نرم افزاری، و سخت افزاری دسته بندی کنیم، می توان نسبت به دشواری های پیش روی هر یک، دید شفاف تری داشت.

شرکت های اینترنتی آمریکایی با دوراهی فعالیت در کشوری مواجه می شوند که از اساس با شعار های دسترسی آزادانه به اینترنت برای همه، سر تضاد دارند. در واقع محدودیت های اعمال شده بر آزادی کاربران اینترنت در چین، شرکت های آمریکایی فعال در زمینه ی اینترنت را با چالش اخلاقیِ انتخاب میان آرمان هایشان از یک سو و منافع مالی شان از سوی دیگر مواجه می کند.

شرکت های نرم افزاری نیز در کشور چین دچار دعوی های حقوقی خاصی می شوند چرا که دولت این کشور با وضع قوانین ضد انحصار سعی می کند فعالیت شرکت های موفق خارجی را در مرز های خود محدود کند.

شرکت های سخت افزاری هم برای فعالیت در چین با یک حقیقت تلخ مواجه می شوند و آن این است که در رقابت با رقبای چینی خود به راحتی شکست می خورند. علت امر آن است که چینی ها در ساخت محصولات مشابه با قیمتی به مراتب پایین تر، ید طولایی دارند. عبارت «Made in China» یا «ساخت چین» در آمریکا حکم «لولوخورخوره» ای را دارد که خطرات جهانی سازی برای بازار کار را نمایندگی می کند. اما در خود چین اوضاع کاملاً فرق دارد و وجود همین عبارت روی کالا ها باعث بالا رفتن فروششان می شود.

طعم تلخ بازی در زمین حریف

وقتی صحبت از شرکت های آمریکایی و تلاش آنها برای نفوذ و تسلط بر بازار پر جمعیت ترین کشور جهان به میان می آید، باید گفت رقبای چینی پشتشان حسابی گرم است و تلاش برای پشت سر گذاشتن شرایط خاص کشور میزبان، به شنا کردن خلاف جریان رودخانه می ماند.

با این تفاسیر به سراغ خلاصه ای از آنچه در چین بر سر شرکت های قدرتمند فناوری سیلیکون ولی آمده خواهیم رفت و نگاهی خواهیم داشت بر برخی از بزرگ ترین شرکت های جهان و دشواری هایی که برای کار کردن در بازار چین پیش رو داشته و دارند.

اوبر

جای تعجب ندارد که اوبر کسب و کارش را در چین تعطیل کند. این کسب و کارِ هم پیمایی یا به اشتراک گذاری وسایل نقلیه، چندی پیش اعلام کرد کسب و کار خود را در چین به رقیب خود Didi Chuxing . پیش از آن، اوبر و شرکت رقیبش به مدت یک سال بر سر قیمت با یکدیگر رقابت بی رحمانه ای داشتند.

مدیرعامل اوبر یعنی تراویس کالانیک در این باره می گوید: «من به عنوان یک کارآفرین یاد گرفته ام موفقیت یعنی گوش دادن به ندای عقل در عین پیروی کردن از خواسته های دل». او در وبلاگ خود می نویسد: «به سود رسیدن تنها راه برای ایجاد کسب و کاری پایدار است که بتواند در درازمدت به نحو احسن به رانندگان، مسافران، و شهر های چین خدمت رسانی کنند».

اما دشواری اوبر برای موفقیت در زمین چین، از آنجا ناشی می شد که رقیب چینی حاضر بود در کنار تاکتیک های دیگر، بی رحمانه قیمت هایش را پایین بیاورد.

eBay

وقتی شرکت eBay به عنوان یک غول کم سن و سال اینترنتی، در سال ۲۰۰۳ از طریق خرید بزرگ ترین سایت تجارت الکترونیک چین به نام EachNet وارد این کشور شد، به نظر می رسید همه چیز برای تسلطش بر بازار میلیاردی این سرزمین پهناور آماده است. اما سرنوشت eBay در چین این بود که توسط یک استارتاپ چینی فعال در زمینه ی خرده فروشی اینترنتی به نام Alibaba به زمین بخورد؛ استارتاپی که تنها یک دهه بعد توانست بزرگ ترین عرضه ی اولیه ی سهام (IPO) تاریخ جهان را رقم بزند.

Alibaba مالکیت بازار آنلاین Taobao را در اختیار گرفت که بر خلاف eBay از طرفین معامله کمیسیونی دریافت نمی کرد. Taobao به سرعت موفق شد از لحاظ رضایت مشتریان eBay را پشت سر بگذارد و در نهایت کنترل بازار مصرف کننده به مصرف کننده (C2C) ی چین را در دست بگیرد. شرکت eBay در سال ۲۰۰۶ به فعالیت خود در چین پایان داد.

گوگل

چارچوب ذهنی این شرکت وقتی در سال ۲۰۰۶ به چین وارد شد، اساساً مقابله با رویکرد محدودیت سازی برای اینترنت بود و این با سیاست های سانسور محور دولت چین در قبال اینترنت همخوانی نداشت. بعد تر، سیاست های سانسور دولت چین شدید تر هم شد تا جایی که حمله ی سایبری گسترده در سال ۲۰۰۹ که از داخل چین نشأت می گرفت گوگل را بر آن داشت که کاربران چینی را به وبسایت سانسور نشده ی خود در هنگ کنگ هدایت کند.

این اقدام به مذاق دولت چین خوش نیامد و همین امر سبب شد دسترسی به خدمات وبسایت محبوب گوگل در چین مسدود شود. با وجود ابهاماتی که در روابط دولت چین و گوگل وجود دارد، مدیران این شرکت به اشتیاق خود برای بازپس گیری جایگاهشان در این کشور اذعان می کنند.

توییتر

جای تعجب نیست پلتفرم همگانی ای که گرد و خاک زیادی در سرتاسر جهان به پا کرده، هیچ شانسی برای بقا در چین نداشته باشد. دسترسی چینی ها به این شبکه ی اجتماعی، در سال ۲۰۰۹ مسدود شد و تا کنون نیز تقریباً امکان ناپذیر است.

فیسبوک

دسترسی چینی ها به فیسبوک نیز درست مثل توییتر در سال ۲۰۰۹ مسدود شد. اما این شرکت هنوز ملتمسانه در تلاش است راهی برای ورود مجدد خود به چین پیدا کند. برای مثال مارک زاکربرگ زبان ماندارین (رایج ترین زبان در چین) فرا گرفته، با Xi Jinping، رئیس جمهور چین ملاقات کرده، و در تلاش برای باز گرداندن فیسبوک به این کشور در خیابان های مه‌دود گرفته ی پکن دویده است.

با این وجود در نهایت شانس فیسبوک برای حضور مجدد در چین به تمایل این شرکت برای تن دادن به رویه های جاری این کشور در قبال شرکت های اینترنتی بستگی دارد. این رویه ها می توانند شامل ذخیره سازی اطلاعات کاربران چینی در داخل این کشور، و استفاده از نیروی انسانی برای سانسور محتوای حساسیت برانگیز را نیز شامل شود. چنین سیاست هایی به احتمال زیاد با شعار های فیسبوک همخوانی چندانی پیدا نمی کنند.

اپل

چین به نوعی می تواند تضمین کننده ی موفقیت اپل در آینده باشد، اما اپل ظرف سال های اخیر در این کشور با مشکلات و موانع متعددی مواجه شده است. یکی از برنامه های رادیو تلویزیون چین در سال ۲۰۱۴، آیفون را به خاطر ویژگی موقعیت یابش «تهدیدی برای امنیت ملی» این کشور خواند. در ماه ژوئن نیز، یک استارتاپ کوچک چینی در پرونده ی حقوقی بر سر پتنت های ثبت شده بر اپل پیروز شد؛ امری که فروش آیفون ۶ و ۶ پلاس را در پکن متوقف کرد.

فروشگاه های دیجیتالی این شرکت برای کتاب و فیلم نیز در چین مسدود شده اند. از همه ی این حرف ها گذشته، به نظر می رسد مصرف کنندگان چینی تلفن های هوشمند ساخت کشور خود را به محصولات اهالی کوپرتینو ترجیح می دهند.

گفتنی است شرکت اپل در بازار تلفن های هوشمند چین به جایگاه پنجم سقوط کرده و افت درآمد هایش در این منطقه نیز در شکل گیری اولین سه ماهه ی بدون سود این شرکت پس از ۱۳ سال بی تأثیر نبوده است.

مایکروسافت

ممنوع شدن استفاده از ویندوز ۸ روی رایانه های دولتی چین در سال ۲۰۱۴ به خودی خود گویای همه چیز هست. دو ماه بعد هم، چین مایکروسافت را به خاطر انحصارطلبی تحت پیگرد قرار داد. امسال نیز مایکروسافت به یکباره پرتال MSN خود را در این کشور تعطیل کرد.

از همه ی این ها بالاتر این است که شرکت مذکور تخمین زده است ۹۰ درصد رایانه های شخصی موجود در چین از نسخه های قفل شکسته ی ویندوز استفاده می کنند. به نظر می رسد دولت چین نیز علیرغم بررسی هایی که انجام می دهد، به رسیدگی به این موضوع علاقه ای نداشته باشد.

لینکدین

باور کنید یا نه، سیلیکون ولی، یک نماینده ی موفق در چین دارد. لینکدین که اخیراً توسط مایکروسافت خریداری شده، در سال ۲۰۱۴ با پیروی کامل از ضوابط دولت چین موافقت کرد و مقامات دولتی چین نیز تا کنون با فعالیت لینکدین در این کشور مشکلی نداشته اند چرا که تا کنون هیچ دردسری از سوی این شبکه ی اجتماعی برای هیچ دولتی به وجود نیامده است.

لینکدین سرورهایش را در خاک چین مستقر کرده، به شرکت های سرمایه گذاری چینی نیز در این کسب و کار سهم داده، و فعالانه محتوایی که ممکن است به مذاق مقامات چین خوش نیاید را سانسور می کند.

جف واینر، مدیرعامل لینکدین از یک سو وظایف مرتبط با سانسور را «ناخوشایند» توصیف کرده و از سوی دیگر با ۲۰ میلیون کاربر چینی، دو دستی درآمد حاصل از همکاری خود با دولت چین را چسبیده است. البته ماهیت حرفه ای و کسب و کاری این شبکه ی اجتماعی نیز احتمالاً در موافقت با ادامه ی فعالیتش در چین بی تأثیر نبوده باشد.

The post appeared first on .

دیوار بلند چین برای شرکت های فناوری سیلیکون ولی؛ آوردگاه آرمان ها و منافع