Tagهر بدانید

هر آنچه که باید درباره تکنولوژی نمایشگرهای HDR بدانید

هر آنچه که باید درباره تکنولوژی نمایشگرهای HDR بدانید

سالهاست در دنیای فناوری مرتب به واژه «دامنه پویایی بالا» یا HDR، بر می خوریم؛ مدتهاست که گزینه HDR را در تنظیمات دوربین های عکاسی و فیلمبرداری، مشاهده می کنیم که وظیفه آن افزایش عمق رنگ سیاه و در نتیجه تولید تصاویر شفاف تر و درخشان تر است. همچنین، حتما فیلمبرداری با قابلیت HDR را دیده اید اما همه این ها به کنار، امروز شاهد آخرین نسل نمایشگرهای دارای قابلیت مشاهده تصاویر HDR در تلفن های هوشمند هستیم.

در این نوع نمایشگرها، صحبت از تغییر دقت تفکیک نمایشگر، نظیر تفکیک های 1080P یا 4K نیست بلکه صحبت از کیفیت تصاویر، بخصوص یک طیف نوری با دامنه پویایی بسیار بالا است.

وقتی راجع به عکسبرداری و فیلمبرداری صحبت می کنیم، دامنه پویایی، در مبتدی ترین سطح خود به دامنه ای از رنگ های حد فاصل روشن ترین طیف نوری (سفید) تا تیره ترین آن (سیاه) اطلاق می شود که با چشم قابل مشاهده بوده یا دستکم بتوان آن را به تصویر کشید.

البته این به معنای آن نیست که مثلا بگوییم فلان تصویر روشن تر یا تیره تر است بلکه تصویر یا عکسی که دامنه پویایی خوبی دارد، می تواند طیف وسیع تری از رنگ ها را در خود بگنجاند. مثلا، در چنین تصاویری خاکستری های ملایم کاملا سیاه بنظر نمی رسند یا سایه روشن های رنگی نیز به گونه ای هستند که به راحتی می توان آنها را از منابع نوری روشن در تصویر به خوبی تمییز داد.

بنابراین، یک عکس، ویدیو یا نمایشگر دارای دامنه پویایی ضعیف ممکن است رنگ و رو رفته بنظر برسد، تصویری نوارهای رنگی بسیاری با یک دامنه طیفی مشابه ارائه کند یا نواحی تیره تصویر را با سیاهی های عکس کاملا ادغام کند.

درخشندگی (Nits)، نسبت کنتراست و محدوده رنگی (Color Gamut)

وقتی صحبت از افزایش دامنه پویایی نسبت به شیوه های قدیمی به کار گرفته شده در عکاسی، فیلمبرداری و فناوری نمایشگرها به میان می آید، آن وقت است که فناوری HDR یا «دامنه پویایی بالا»، اهمیت پیدا می کند. از راه های مختلفی می توان این کار را انجام داد. به عنوان مثال، در عکسبرداری می توان این کار را با عکسبرداری از یک سوژه یا منظره با شدت های نوری متفاوت و سپس به هم چسباندن این عکس ها با کمک نقشه رنگی انجام داد.

گرچه، پرینت کردن یا مشاهده اینگونه تصاویر بهبود یافته روی نمایشگرها نیز نیازمند راهکارهای جدیدی بود. اگر رسانه تصویری قادر به نمایش رنگ های بیشتری باشد، آن وقت پنل نمایشگرها نیز باید همین توانایی را داشته باشند. به همین دلیل است که در بخش تنظیمات آنها این روزها شاهد گزینه هایی چون درخشندگی (luminosity)، کنتراست و محدوده رنگی (color gamut) هستیم که گزینه اخیر تشخیص می دهد که پنل نمایشگر در اوج روشنایی تا چه اندازه درخشان است (به واحد نیت) اما موضوع به همین جا ختم نمی شود چرا که برای ما دامنه درخشانی تصاویر حد فاصل روشنایی بالا و سیاهی ها نیز جذابیت بالایی دارد.

تلویزیون های قدیمی روشنایی در محدوده 100 تا 500 نیت و کنتراستی حدودا 1 به 4000 ارائه می دادند. اما در پنل های HDR این ارقام به حدود 1000 نیت و بالاتر می رسد و سطح سیاهی کمتر از 0.05 نیت ارائه می کنند. این توانایی، نسبت کنتراست بسیار بالایی (درخشندگی روشنایی/درخشندگی سیاهی) یعنی 1 به 20 هزار، ارائه می کند.

به عبارت ساده تر، نمایشگرهای HDR به هنگام پخش فرمت های تصویری قابل پشتیبانی، تصاویری شفاف تر و رنگی تری ارائه می کنند.

تمامی این تعاریف بدان معناست که پنل های HDR، در مقایسه با سایر پنل های معمولی، قادر هستند طیف وسیع تری از رنگ ها را نمایش دهند. این قابلیت را می توان با پشتیبانی از فرمت های رنگی جدید که شامل طیف وسیع تری از رنگهاست که این طیف گسترده نزدیکترین حالت ممکن به محدودیت بینایی انسان است.

در واقع، پنل های HDR با هدف کنار زدن استاندارد فضای رنگی Rec.709 (یک ویژگی فرمت استاندارد در تلویزیون های با کیفیت بالا که صفحه نمایش عریض 16 به 9 دارند) و رسیدن به استاندارد DCI-P3 تولید شدند که این فضای رنگی هم اکنون در صنایع فیلم سازی و سینما به کار می رود. این استاندارد هم اکنون به سمت دستیابی به استاندارد بزرگتری یعنی Rec.2020 حرکت می کند که این فضا می تواند 76 درصد از طیف های مرئی را پوشش دهد.

البته هنوز هیچ پنل HDR که بتواند تمام فضای رنگی استاندارد Rec.2020 را نمایش دهد، ساخته نشده اما پنل هایی تولید شده اند که توانسته اند تا حدود 90 درصد به استاندارد DCI-P3 نزدیک شوند، تولید شده اند. این بدان معناست که در حال حاضر تنها می توان حدود 60 درصد فضای رنگی استاندارد Rec.2020 را به نمایش کشید اما با نوآوری های بیشتر در پنل های جدید، این درصد رو به افزایش است.

عمق رنگ: 8 بیت در برابر 10 بیت

به منظور فراهم کردن استاندارد متداول برای محتوای HDR، گروه های متعددی هستند که برای تولیدکنندگان و پشتیبانی از این محتوا با هم رقابت می کنند. در این بین استاندارد باز HDR10 محبوب ترین فرمت محسوب می شود که توانسته عمق رنگ فرمت های تصویری برای محتوای HDR به 10 بیت RGB افزایش دهد که این نرخ بالاتر از 8 بیتی است که سابق بر این در تلویزیون های دارای دامنه پویایی استاندارد به چشم می خورد.

«عمق رنگ» اصطلاحا به حجم اطلاعاتی گفته می شود که می توان ذخیره و برای هر یک از سه رنگ اصلی (آبیريال قرمز و سبز) باز تولید کرد. در حال حاضر، عمق رنگی 8 بیت در استاندارد RGB، چیزی بین 0 تا 255 گزینه به ازای هریک از رنگ های RGB در اختیار ما قرار می دهد که در صورت تلفیق این سه رنگ با یکدیگر در مجموع 16.78 میلیون سایه روشن مختلف رنگی تولید می شود.

با افزایش عمق رنگی از 8 به 10 بیت، به ازای هرکدام از سه رنگ اصلی، 1024 گزینه و روی هم رفته 1.07 میلیارد طیف و سایه روشن رنگی در اختیار خواهیم داشت. این رقم، از یک به میزان قابل توجهی دامنه رنگی قابل نمایش در پنل ها را افزایش می دهد و از سوی دیگر، وجود خطوط میان رنگهای مشابه را به حداقل می رساند و منجر به ارائه تصاویر صاف تر و شفاف تر می شود.

نه تنها استفاده از نمایشگرهای HDR به معنای محدوده رنگی وسیع تری است، بلکه استفاده از عمق رنگی 10 بیت به معنای فاصله قابل توجه با استاندارد قدیمی 8 بیت نیز هست

فناوری Dolby Vision که یکی از رقبای HDR10 نیز محسوب می شود، فناوری عمق رنگی 12 بیت و بیش از 4000 نیت درخشندگی را معرفی کرده است اما بسیاری از منتقدان بر این باورند که استاندارد جدید کوچکترین پیشرفتی در زمینه افزایش کیفیت تصاویر در این مرحله نداشته است. در حال حاضر، نمایشگرها به سختی می توانند اکثریت داده های رنگی را ایجاد کنند بنابراین اجرای فناوری Dolby Vision یک بار هزینه ای اضافی محسوب می شود.

در نتیجه، به نظر می رسد که در حال حاضر استاندارد HDR10 برنده این رقابت باشد اما در آینده مزایای استفاده از استاندارد Dolby Vision می تواند توجیه اقتصادی بیشتری داشته باشد. برای یادآوری بد نیست اشاره کنیم که کمپانی ال جی در ساخت نمایشگر موبایل G6 از استاندارد Dolby Vision HDR‌استفاده کرده که این نمایشگر علاوه بر استاندارد فوق، با استاندارد HDR10 نیز سازگار است.

از همه این موارد مهمتر آنکه، یک دیوایس پخش کننده تصاویر، باید حتما از استاندارد HDR یا سایر فرمت های دارای عمق رنگی بالاتر نظیر مدیاپلیر ویندوز یا اسمارت فون ها پشتیبانی کند. در همین راستا، کوالکام به تازگی چیپست پشتیبانی کننده از عمق رنگی 10 بیت را در داخل پردازنده «اسنپدراگون 835» گنجانده است اما موبایل های جدید که از فناوری HDR‌ پشتیبانی می کنند، نظیر گلکسی نوت 7 فقید و ال جی G6 در حال حاضر راهکارهای خاص خود را برای پشتیبانی از این فرمتها به کار گرفته اند.

تمامی این اجزا باید به منظور مشاهده محتوای دارای کیفیت HDR، آن هم به بهترین نحو ممکن گردهم آیند. برای حصول نتیجه بهتر، رسانه مورد نظر نیز باید با استفاده از تکنیک HDR و دوربینی که حداقل نویز را داراست ضبط شده باشد تا بتوان از این تفکیک و وضوح بالا، حداکثر استفاده را برد. پس از ضبط این تصاویر، باید با استفاده از یک کدک ویدیویی که از تفکیک بالا (شامل H.254 یا H.256) پشتیبانی می کند، به فرمت 10 یا 12 بیت تبدیل کرد. این تصاویر را سپس می توان روی دیوایس هایی که خروجی ویدیویی با استاندارد HDR دارند، پخش کرد. خیلی ساده بود نه؟

آیا فناوری HDR‌باعث می شود تا صفحه نمایش شما بهتر به نظر برسد؟

با تمامی این اوصاف، همه ما خوب می دانیم که پخش تصاویر ضبط شده با فناوری SDR با استفاده از نمایشگرهای HDR الزاما کیفیت آنها را افزایش نمی دهد. در حقیقت نمایشگرهای HDR یک راه حل جادویی برای آنکه تصاویر ویدیویی و محتوای رسانه ای به صورت خودکار کیفیت بالاتری پیدا کنند، نیستند. بنابراین، باید منتظر ماند تا محتوای تصویری HDR بیشتری در سراسر جهان تولید شود بتوان از این فناوری حداکثر استفاده را برد.

همچنین، باید یادآور شد که HDR یک استاندارد قطعی و ثابت نیست بلکه نحوه های پیاده سازی و پنل های مختلف می توانند منجر به ایجاد نتایج مختلفی شوند. ما در اینجا تنها درباره دو استاندارد HDR صحبت کردیم در حالیکه استانداردهای مختلفی نیز وجود دارد که این استانداردها برای جلب توجه مخاطبان با یکدیگر رقابت دارند.

علاوه بر این، نمی توان دو صفحه نمایش پیدا کرد دقیقا مشابه هم باشند ضمن اینکه قابلیت هایی چون میزان روشنایی، کنتراست و محدوده رنگی ثابت و دست نخوردنی نیستند. بنابراین، حتی اگر دو صفحه نمایش توانایی پشتیبانی از HDR را داشته باشند، بازهم مقایسه آنها ارزش آن را دارد تا ببینیم کدام یک عملکرد و کیفیت بالاتری دارد.

به خاطر همین است که گفته می شود نمایشگرهای HDR هنوز هم باید بهتر از سایر نمایشگرها عمل کنند تا اطمینان حاصل شود حتی محتوای دارای پویایی استاندارد هم در آن با بالاترین کیفیت دیده می شوند.

نمایشگرهای LCD در برابرنمایشگرهای AMOLED

اگر فناوری نمایشگرها تاکنون به اندازه کافی پیچیده بنظر نمی رسد، اما معرفی و عرضه نمایشگرهای HDR یک لایه دیگر بر پیچیدگی های مجادلات میان طرفداران نمایشگرهای LCD و OLED افزوده است. از همه مهم تر، در نمایشگرهای HDR به استفاده از فناوری جدید نمایشگر در داخل پنل نیازی نیست. از سوی دیگر، پنل های LCD و  OLED توانایی این را دارند تا به بهترین شکل ممکن خود را با روشنایی و معیارهای رنگی محتوای HDR سازگار کنند.

در حالی که هر دو تکنولوژی فوق قادرند صفحه نمایش هایی تولید کنند که می تواند با این معیارها خود را تطبیق دهد، مسیری که این نمایشگرها برای رسیدن به آن طی می کنند، متفاوت خواهد بود و هر کدام مزایا و معایب خاص خود را دارند. ما قصد نداریم بازهم به تکرار مکررات بپردازیم اما نسبت کنتراست بالای نمایشگرهای OLED و محدوده رنگی نسبتا وسیع تر، به خوبی توانسته این نمایشگرها را به سمت پخش محتوای HDR هدایت کند. در عین حال، نور پس زمینه درخشان در پنل های LCD و تحولات جدید رنگی نظیر «فناوری نقطه کوانتوم»، این پنل ها را به یک انتخاب رقابتی تبدیل کرده است.

جمع بندی

نمایشگرهای HDR، در فضای موبایل ها و تلفن های هوشمند، یک پیشرفت تلقی می شوند که استفاده از آن می تواند کیفیت بالایی از رسانه های تصویری روی دیوایس های هوشمند ارائه کند. با این حال باید دانست که استفاده از فناوری HDR روی دیوایس های قابل حمل عاری از پذیرش برخی محدودیت ها نیست. روشنایی پنل نمایشگر موبایل ها عمدتا نمی تواند به 1000 نیت برسد که این میزان روشنایی مورد نیاز برای رقابت با تلویزیون های پیشرفته و افزایش روشنایی تصویر است چراکه محدودیت حجم باتری ها هم این اجازه را عملا نمی دهد.

همچنین، در خصوص پخش فایل های حجیم و محدودیت پهنای باند جهت استریم کردن رسانه های صوتی-تصویری، موانعی وجود دارد که ممکن است در نهایت دست استفاده کنندگان از این دیوایس ها را برای بهره برداری حداکثری از این نمایشگرها بسته بگذارد. با این حال، تصاویر ویدیویی و عکسهای ثبت شده و قابل پخش روی موبایل ها، نسبت به گذشته کیفیت بسیار بالاتری دارند و باید طی سالهای آتی منتظر انتشار محتوای با کیفیت HDR بیشتری باشیم تا بیشترین استفاده را از این فناوری روی دیوایس های همراه خود ببریم.

The post appeared first on .

هر آنچه که باید درباره تکنولوژی نمایشگرهای HDR بدانید

هر آنچه لازم است در مورد دوربین های خانواده گلکسی اس 8 بدانید

هر آنچه لازم است در مورد دوربین های خانواده گلکسی اس 8 بدانید

همانطور که حتماً مطلع هستید سامسونگ امشب دو موبایل تازه را به جمع کهکشانی های خود راه داد و . پرچمداران جدید کمپانی کره ای دستخوش تغییراتی ظاهری و سخت افزاری شده اند که در نوع خود قابل تحسین هستند اما به نظر می رسد حداقل در دوربین اصلی واقع در پشت تفاوت خاصی به چشم نمی خورد.

سامسونگ در گلکسی اس 8 و اس 8 پلاس از دوربین اصلی 12 مگاپیکسلی با گشودگی دیافراگم f/1.7 و مجهز به قابلیت Dual Pixel استفاده کرده است. علاوه بر آن تثیبیت کننده تصویر اپتیکال و فوکوس خودکار تشخیص فازی نیز از ویژگی های دیگر دوربین اصلی آنهاست.

اما در همین حین تغییر بزرگ صورت گرفته در دوبین سلفی موبایل های مورد اشاره است. دوربین حاضر در پنل جلویی خانواده گلکسی اس 8 به یک سنسور 8 مگاپیکسلی مجهز است که برای نخستین بار در موبایل های سری گلکسی از قابلیت فوکوس خودکار و لنزی با گشودگی دیافراگم f/1.7 برخوردار است.

همچنین می بایست اشاره کرد که در اپلیکیشن دوربین پرچمداران جدید سامسونگ خبری از مودها یا حالت های عکس برداری نبوده و تنها حالتی شبیه به فیلترهای واقعیت افزوده اسنپچت بدان افزوده شده است.

The post appeared first on .

هر آنچه لازم است در مورد دوربین های خانواده گلکسی اس 8 بدانید

هر آنچه باید در مورد بیت کوین بدانید

هر آنچه باید در مورد بیت کوین بدانید

در خبرها خواندید که برای نخستین بار در تاریخ،  و این روند صعودی همچنان ادامه دارد، به گونه ای که در حال حاضر این ارز دیجیتال معادل 1280 دلار آمریکا قیمت دارد و در داخل کشور نیز با رقم حدود 4 میلیون و 800 هزار تومان خرید و فروش می شود.

کارشناسان افزایش تقاضای این ارز در کشور چین و احتمال کسب مجوز ورود به بازار بورس آمریکا را دلیل اصلی این رکوردشکنی می دانند. در ادامه قصد داریم بیشتر با این ارز دیجیتال آشنا شویم.

بیت کوین چیست؟

بیت کوین نوعی ارز است که در سال 2009 توسط فرد یا گروهی ناشناس با نام مستعار «ساتوشی ناکاموتو» ابداع شد. در این سیستم، تراکنش ها بدون واسطه انجام شده و بنابراین هیچ هزینه ای برای انجام مراودات مالی وجود ندارد، ضمن اینکه هیچ نیازی به ارائه نام واقعی طرفین نیست.

هدف اصلی از ابداع بیت کوین و دیگر ارزهای رمزپایه (Cryptocurrency) نقل و انتقال مالی بدون وجود هرگونه واسطه اعم از بانک ها یا دولت هاست. بنابراین می توان سرمنشأ این ارز را در تفکرات مردم گرایانه دانست که قدرت کنترل گردش و ارزش پول را از بانک های مرکزی و دولت ها می گیرند و در دستان خود مردم قرار می دهند.

هم اکنون در کشورهای مختلف، کسب و کارهای متعددی بیت کوین را به عنوان واحد پولی پذیرفته اند. برای استفاده از این ارز، می توانید به راحتی یک کیف پول مجازی ایجاد کرده و از طریق آن به دریافت، مدیریت و خرج کردن بیت کوین های خود بپردازید.

کیف پول مجازی یا Wallet چیست؟

اگرچه معمولاً کیف پول به محلی برای نگهداری یا ذخیره کردن اطلاق می شود، اما کیف پول مجازی بیت کوین را نمی توان از «دفتر کل» تراکنش ها یعنی «زنجیره بلوکی» یا Blockchain جدا ساخت. بنابراین بهتر است این کیف پول مجازی را محلی برای نگهداری اعتبار دیجیتال شما و دسترسی به آنها در نظر گرفت.

چند نوع کیف پول مجازی وجود دارد که مهم ترین آنها کیف پول نرم افزاری و آنلاین هستند. در حالت نرم افزاری، باید اپلیکیشنی را روی کامپیوتر یا موبایل خود نصب کنید که امکان دسترسی به شبکه و انجام تراکنش ها را با استفاده از روش میسر می سازد.

اپلیکیشن های کیف پول به دو دسته تقسیم می شوند. برخی از آنها کلاینت های کاملی هستند که تراکنش ها را به صورت محلی و با استفاده از نسخه کامل Blockchain تأیید می کنند، اما حجم پایگاه داده بیت کوین در حال حاضر به حدود 100 گیگابایت می رسد و دریافت و پردازش آن از عهده هر کامپیوتری بر نمی آید. بنابراین کلاینت های دیگری نیز وجود دارند که از طریق ارتباط با یک سرور مرکزی به انجام تراکنش ها می پردازند.

از سوی دیگر، کیف پول های آنلاین را نیز داریم که عملکردی مشابه و ساده تر را ارائه می کنند. در این حالت اطلاعات شما به صورت آنلاین و در حساب کاربری شخصی نگهداری می شود و امکان انجام مراودات مالی از طریق پنل اختصاصی فراهم می گردد.

زنجیره بلوکی یا Blockchain چیست؟

فناوری یا Blockchain از زمان معرفی رسمی در سال 2009 . البته هنوز مشخص نیست این فناوری چه زمانی به زیرساخت های بانکی سنتی راه می یابد، اما انتظار می رود در آینده نزدیک بیشتر مؤسسات مالی به این سیستم که بر پایه «سیستم اجماع غیرمتمرکز» روی بیاورند.

فناوری blockchain پلتفرمی برای تأیید و ثبت تراکنش های دیجیتال است که دیگر قابل حذف نخواهند بود. در واقع این سیستم، نوعی پلتفرم غیرمتمرکز است که به جای نظارت مرکزی، بر رمزنگاری متکیست و بنابراین با سیستم های بانکداری الکترونیکی کاملاً تفاوت دارد.

«کیث بیر» نایب رئیس خدمات مالی IBM می گوید blockchain چهار مؤلفه اصلی را در اختیار کسب و کارها قرار می دهد:

  • یک اشتراکی
  • انجام تمام تراکنش ها روی دفتر کل اشتراکی که در محیطی ایمن، مطمئن و معتبر صورت می گیرد
  • تراکنش های هوشمند که می توان آنها را با استفاده از کدهای خاص برنامه ریزی کرد
  • اجماع عمومی، به گونه ای که دفتر کل در محیطی توزیع شده قرار دارد و شرکت کنندگان و شبکه های مختلف باید انجام یک تراکنش را تأیید کنند. این توافق کلی برای انجام مراودات مالی ضروریست.

در واقع blockchain را نمی توان به حوزه مالی منحصر دانست، بلکه نوعی پایگاه داده جدید به شمار می رود که به صورت ایمن بین چندین سازمان تقسیم شده و هیچ فرد یا گروهی نمی تواند آن را به صورت انحصاری تحت کنترل بگیرد.

چرا بیت کوین مورد توجه قرار گرفت؟

عامل اصلی پیشرفت بیت کوین، استفاده از blockchain به عنوان فناوری زیرساخت است. دفتر کل توزیع شده در این شبکه، رکوردی دیجیتال از وضعیت مالکیت افراد است و هیچ مدیریت مرکزی روی این شبکه وجود ندارد. این رویکرد، شفافیت مالی را در تراکنش ها به وجود می آورد.

با استفاده از این شبکه، افراد می توانند با هر کسی که بخواهند، به صورت دیجیتال و بدون پرداخت هزینه اضافه به رد و بدل کردن پول بپردازند؛ هیچ سازمان یا نهادی قادر به نظارت و اعمال نفوذ در این شبکه نیست و افراد صاحب حساب نیز قابل شناسایی نیستند.

مسئله مهم دیگر، بی حد و مرز بودن قیمت این ارز است. ارزش بیت کوین همچون تمامی ارزها به میزان تقاضا بستگی دارد و از آنجا که تعداد کل بیت کوین ها محدود خواهد بود، بنابراین هر رقمی را می توان برای ارزش این واحد پولی متصور شد.

مالکیت در بیت کوین چگونه است؟

مالکیت بیت کوین بدین معناست که یک کاربر، حق مصرف بیت کوین های مرتبط با یک آدرس خاص و منحصر به فرد را دارد. پرداخت کننده باید به صورت دیجیتالی، تراکنش را با کلید اختصاصی خود امضا کند. بدون دانستن کلید خصوصی، تراکنش قابل اجرا نیست و نمی توان بیت کوین ها را مصرف کرد. تأیید نهایی تراکنش در شبکه با استفاده از کلید عمومی انجام می گیرد.

از آنجا که هر کیف پول مجازی در شبکه با کلید خصوصی شناخته می شود، اگر این کلید را گم کنید، در واقع پول خود را از دست داده اید، چون دفتر کل هیچ اطلاعی از مالکیت بلاک ها (پول ها) ندارد و بیت کوین های مرتبط با آن کلید خصوصی غیر قابل استفاده خواهند بود.

بیت کوین چگونه تولید می شود؟

یکی از متداول ترین تشبیهاتی که برای بیت کوین استفاده می شود، معدن کاری یا استخراج طلاست. همچون فلزات قیمتی، تعداد بیت کوین نیز محدود است و نهایتاً 21 میلیون واحد از این ارز وجود خواهند داشت، و هرچه تعداد افراد جستجوگر آن بیشتر شوند، استخراجش نیز دشوارتر خواهد شد.

البته تفاوتی اساسی نیز در اینجا وجود دارد، و اینکه روند استخراج یا ماینینگ به تولید بیت کوین نمی انجامد. در واقع بیت کوین به افرادی که تراکنش های قبلی را اعتبارسنجی کنند هدیه داده می شود.

انجام ماینینگ به یک کامپیوتر و یک برنامه ویژه نیاز دارد. افراد برای رقابت با دیگران در حل مسائل ریاضیاتی پیچیده به منابع پردازشی قوی احتیاج خواهند داشت. تقریباً هر 10 دقیقه، اعضا باید برای حل یک بلوک حاوی آخرین تراکنش ها بر اساس «» (توابع هَش کریپتوگرافیک) اقدام کنند.

نمونه خروجی هَش SHA256 دو عبارت با تغییرات جزئی

توابع هَش نوعی روش رمزگذاری یک طرفه بدون کلید اختصاصی هستند. در این روش، ورودی با طول دلخواه، به مقدار هَش خروجی با طول ثابت تبدیل می شود و تغییر حتی یک کاراکتر در ورودی اصلی، نتیجه خروجی را کاملاً تغییر می دهد.

از آنجا که حدس زدن خروجی تقریباً ناممکن است، توابع هَش را می توان برای تأیید اعتبار و اثبات فعالیت واقعی در شبکه بیت کوین استفاده کرد. ماینرها با یکدیگر رقابت می کنند تا ورودی مربوط به یک مقدار هَش خاص را حدس بزنند، و تقلب در این کار هم ممکن نیست، چون فقط با آزمون و خطا می توان به آن دست یافت.

هدف از ماینینگ، استفاده از کامپیوتر برای حدس زدن ورودی های مختلف است تا زمانی که مقدار هَش آن کمتر از مقدار مورد نظر در سیستم باشد. اگر شما نخستین فردی باشید که به این ورودی می رسید، در واقع شما آن بلوک را استخراج (ماین) کرده اید.

البته معمولاً در حال حاضر این کار از عهده یک کامپیوتر بر نمی آید و به میلیاردها حدس مختلف از سراسر جهان بستگی دارد، اما در نهایت به (گروه) استخراج کننده یک بلوک، 12.5 واحد بیت کوین جایزه اعطا می شود. تا زمان نگارش این مقاله، تعداد 16200125 بیت کوین استخراج شده است.

آیا استخراج بیت کوین در سال 2017 اقتصادی است؟

در آغاز، شیفتگان رمزنگاری به استخراج بیت کوین روی آوردند و به خاطر رقابت ناچیز، حتی با استفاده از کامپیوترهای شخصی نیز به نتایج خوبی دست یافتند. اما به مرور و با افزایش قیمت این ارز دیجیتالی، رقابت بر سر استخراج بالا گرفت و مراکز بزرگی مجهز به سخت افزارهای قدرتمند به این کار روی آوردند.

در شبکه بیت کوین که به صورت کاملاً هوشمندانه طراحی شده، تعداد بیت کوین های استخراج شده از هر بلوک به تدریج کاهش می یابد. در ابتدا به ازای هر بلوک 50 بیت کوین جایزه اهدا می شد، اما اواسط سال 2012 این مقدار به 25 کاهش یافت و نهایتاً در اواسط سال گذشته میلادی به رقم 12.5 رسید.

سخت افزارهای گران قیمت استخراج بیت کوین

با این حساب، تقریباً هر چهار سال یک بار مقدار جایزه به ازای استخراج هر بلوک نصف می شود. از سوی دیگر با افزایش قدرت سخت افزاری، شبکه به صورت هوشمند دشواری یافتن هَش ها را افزایش می دهد تا نرخ استخراج در سطح محدود باقی بماند.

به همین دلیل در حال حاضر استخراج بیت کوین با قوی ترین کامپیوتر شخصی هم در عمل ناممکن است و فقط مراکز پیشرفته مجهز به تعداد زیادی سخت افزارهای اختصاصی و گران قیمت ASIC در مناطقی با هزینه برق بسیار کم، می توانند به سودآوری استخراج بیت کوین امید داشته باشند.

The post appeared first on .

هر آنچه باید در مورد بیت کوین بدانید

هر آنچه لازم است در مورد Android Wear 2.0 بدانید

هر آنچه لازم است در مورد Android Wear 2.0 بدانید

پس از ماه ها، Android Wear 2.0 بالاخره از حالت «پیش نمایش توسعه دهندگان» بیرون آمد و به صورت رسمی برای عموم مردم عرضه شد.

با توجه به اینکه ساعت های هوشمند و به طور کل پوشیدنی های هوشمند نیازمند نفسی تازه و جانی دوباره بودند، ورژن دوم سیستم عامل ویژه گوگل برای پوشیدنی ها، برخی قابلیت ها و کاربری های جدید را به ابزارهای پشتیبانی شده می آورد.

در ادامه عمده تغییرات مهم و اساسی را که به Android Wear 2.0 اضافه شده است را می خوانید:

ویژگی های اساسی جدید

اپلیکیشن های جداگانه

بزرگ ترین تغییر اندروید پوشیدنی 2.0، معرفی اپلیکیشن های جداگانه است. این یعنی شما دیگر نیازی به تلفن همراه تان ندارید تا در کنارتان باشد و اطلاعات از موبایل به ساعت فرستاده شود.

در عوض، اپلیکیشن ها می توانند کاملا درست مثل اپلیکیشن های تلفن همراه تان اجرا شوند؛ کاملا مستقل و بی نیاز از موبایل. تنها زمانی که نیاز باشد اطلاعات میان دو دستگاه سینک بشود، این اتصال لازم است.

از این طریق، ساعت های هوشمند استقلال پیدا خواهند کرد که یعنی بسیار موثرتر از قبل هم خواهند شد و شاید کاربران بیشتری به سوی خود جلب کنند.

در جریان همین اقدام انقلابی، گوگل یک پلی استور مخصوص هم با آپدیت شماره 2.0 به اسمارت واچ ها اضافه کرده است. کاربران می توانند اپلیکیشن ها را باز کنند و ببینند و اگر مناسب دیدند، آن را دانلود کنند؛ باز هم مستقیم و بدون نیاز به تلفن.

واچ فیس های هوشمند تر

دیگر تغییر عمده، معرفی شده Complication API است. این رابط نرم افزاری جدید، به توسعه دهندگان اجازه می دهد تا اطلاعات دیگر اپلیکیشن ها را روی واچ فیس های خودشان نشان دهند.

این فیس ها را کاربر خودش می تواند با توجه به سلیقه اش تغییر دهد تا آنچه را ببیند که می خواهد. واچ فیس ها تقریبا ساعت هوشمند را تبدیل به صفحه هوم موبایل می کنند که ویجت های مختلف و موارد این چنینی روی آن قرار گرفته اند.

همچنین، می توان واچ فیس های مختلف را روی نمایشگر داشت و با سوایپ کردن، صفحه های دیگر را هم دید.

برای مثال، یک واچ فیس می تواند مسیج ها، کالری سوزانده شده، قدم ها برداشته شده و موسیقی در حال پخش را نشان دهد. حالا تصور کنید یکی از آن ها را لمس می کنید و با لمس آن مستقیم وارد اپلیکیشن می شوید.

دستیار گوگل

ساعت های هوشمند زمانی نقش جذاب تری به خود می گیرند که بتوانیم با آن ها صحبت کنیم. Google Assistant روی اندروید پوشیدنی 2.0 نیز خواهد آمد تا بالاخره بتوانید به این رویا جامه عمل بپوشانید.

دستیار صوتی گوگل طی چند وقت اخیر توانسته از آزمون های خود سربلند بیرون بیاید و شکی نیست که حضور آن روی ساعت های هوشمند می تواند خیلی اعمال را بدون نگاه کردن و برقراری تعامل فیزیکی به ثمر برساند.

تصور کنید در حال رانندگی هستید و می توانید بسیاری از اعمال را فقط با صحبت کردن انجام دهید و نیازی نباشد مرتبا به نمایشگر ساعت یا موبایل نگاه کنید تا دکمه های کوچک و بزرگ را لمس کنید.

موضوع زمانی جذاب تر می شود که می توانید با Google Assistant صحبت کنید و منتظر پاسخ بمانید. می توانید بگویید که مسیج های تان را جواب دهد و پاسخ را برای دیکته کنید یا حتی مسیر را بگوید.

البته، برای داشتن چنین قابلیت هایی نیازمند اتصال به اینترنت هستید که این مسئله ممکن است کمی محدودیت ایجاد کند.

دستیار گوگل در حال حاضر فقط در دو زمان آلمانی و انگلیسی در دسترس است اما بعدا زبان های بیشتری نیز اضافه خواهد شد.

پرداخت همراه

اندروید پوشیدنی 2.0 می خواهد به رقابت با Apple Pay و Samsung Pay برود و به همین سبب ساعت های دارای این سیستم عامل، قابلیت پرداخت از طریق چیپ NFC موجود روی اسمارت واچ را خواهند داشت.

جای تردید نیست که برای این کار، اندروید پوشیدنی 2.0 به Android Pay مجهز شده و البته فقط در چند کشور پشتیبانی کننده از این تکنولوژی فعلا کاربرد دارد.

تنها کاری که باید برای پرداخت انجام بدهید این است که ساعت را نزدیک به پایانه خرید قرار دهید تا مبلغ از حساب تان کم شده و خرید انجام شود. به همین سادگی، فناوری NFC می تواند زندگی را کمی سرعت بخشد.

تغییرات مهم

طراحی متریال

پس از اینکه گوگل با طراحی متریال، اندروید را برای موبایل و تبلت ها دستخوش تغییرات گسترده کرد، حالا نوبت به ساعت ها رسیده تا با این زبان طراحی رابط کاربری آشنا شده و زیباتر از قبل شوند.

لانچر جدید و طرح بندی منحنی مانند برای اینکه به قالب ساعت های دایره ای بیشتر جلوه بدهد در این آپدیت دیده می شود. رسیدن از نقطه الف به نقطه ب نیز در رابط کاربری دستخوش تغییر شده و به طور کلی طراحی متریال، کشوهای Navigation و Action سبب شده تا سیستم عامل شکلی جدید به خود بگیرد.

نوار کشو مانندی با نام Navigation که در بالای نمایشگر اضافه شده، به کاربر اجازه می دهد بین اپلیکیشن ها ساده تر جا به جا شوید. نوار کشو مانند دیگر با نام اکشن، در پایین صفحه است و کاربر می تواند از آنجا، لیست فعالیت های مرتبط با اپلیکیشن در حال اجرا را مشاهده کند.

نوتیفیکیشن ها

در ادامه جریان تغییرات رابط کاربری Android Wear 2.0، نوتیفیکیشن ها نیز دستخوش تغییر شده اند. دیگر مثل گذشته، نوتیفیکیشن ها مثل کارت های به هم ریخته روی واچ فیس نمی ریزند و بسته به نوع اپلیکیشن، یک بکگراند رنگی خواهند داشت و مرتب نمایش داده می شوند.

مثلا، هنگ آوت سبز است و جیمیل هم چه می تواند باشد به جز قرمز؟ در مجموع، رابط کاربری تاریک تر و مشکی تر از قبل شده که احتمالا به عمر باتری نیز کمک خواهد کرد.

به جای کارت های بزرگ، آیکون کوچک تری نمایش داده می شود که مدتی منتظر پاسخ و تعامل کاربر می ماند. بالا آوردن ساعت، بخش نوتیفیکیشن را در حالت کامل نمایش می دهد و می توانید با سوایپ کردن به بالا و پایین بروید تا همه نوتیفیکیشن ها را ببینید.

پایشگرهای سلامتی

تقریبا اگر پایشگرهای سلامتی نبودند، این بازار حتی لزومی به شکل گرفتن هم نداشت، بنابراین گوگل هم به این بخش توجه ویژه ای داشته و قابلیت های Google Fit را بسیار بهتر کرده است.

رابط نرم افزاری جدید با نام Activity Recognition به اپلیکیشن اجازه می دهد تا زمانی که شخص تمرین ورزشی اش را انجام می دهد تشخیص دهد؛ برای مثال پیاده روی یا دوچرخه سواری.

اپلیکیشن های شخص ثالث نیز می توانند به داده های ثبت شده روی ساعت هوشمند دسترسی داشته باشند و با گوگل فیت تبادل اطلاعات انجام دهند.

مسیج دادن و ورودی ها

اندروید پوشیدنی 2.0 تعدادی ورودی جدید هم دارد که کارهایی نظیر مسیج دادن را ساده تر کرده. دست نویسی، کیبورد های جدید و قابلیت اسمارت ریپلای از جمله آن ها هستند.

اسمارت ریپلای قابلیتی است که از الگوریتم یادگیری ماشینی گوگل استفاده کرده و به کاربر سه گزینه از پیش آماده شده برای پاسخ دادن می دهد. به مرور زمان، اسمارت ریپلای از شما یاد می گیرد تا چطور جواب های پیش فرض را آماده کند و دفعه بعد بدون اینکه لازم باشد چیزی بنویسید، جواب خود را از میان سه گزینه پیدا کنید.

 

ساعت ها و آپدیت های آتی

اولین اسمارت واچ های جدیدی که به صورت پیش فرض Android Wear 2.0 روی آن ها نصب شده، ساعت های تازه معرفی شده LG Watch Sport و LG Watch Style هستند. هر دو ساعت از پرداخت همراه NFC، دستیار گوگل و مودم 3G/4G بهره می برند.

تعداد کثیری از اسمارت واچ های کنونی هم به اندروید پوشیدنی جدید مجهز خواهند شد. این لیست شامل موتو 360 (نسل دوم)، موتو 360 اسپورت، ال جی واچ اوربین، سری فسیل کیو، هوآوی واچ، ایسوس ذن واچ 2، ایسوس ذن واچ 3 و دیگر ساعت های شناخته شده می شود.

هنوز مطمئن نیستیم و نمی دانیم که چه زمانی این آپدیت برای ساعت های نام برده ارائه می شود اما می توان انتظار داشت که طی ماه های آتی این اتفاق رخ دهد.

The post appeared first on .

هر آنچه لازم است در مورد Android Wear 2.0 بدانید

هر آنچه باید درباره سخت افزار کنسول نینتندو سوییچ بدانید

هر آنچه باید درباره سخت افزار کنسول نینتندو سوییچ بدانید

ساعاتی پیش کمپانی نینتندو بالاخره از کنسول «سوییچ» رونمایی به عمل آورد و اطلاعاتی جامع درباره این پلتفرم هیبریدی منتشر کرد. همانطور که از پیش می دانید، کنسول جدید نینتندو نه تنها تجربه ای غنی از گیمینگ تک نفره و چندنفره خانگی به همراه می آورد، بلکه می توان آن را به به خارج از خانه نیز برد و در هر زمان و مکان، از آن بهره مند بود.

حالا قابلیت حمل به یک دستگاه بازی ویدیویی خانگی اضافه شده و با معرفی و ارائه کنترلرهای خاص و منحصر به فرد جوی کان، سبک های جدیدی از گیمینگ را برای کاربران به ارمغان می آورد.

کنسول نینتندو سوییچ در خانه روی داک مخصوصش قرار گرفته و به کاربر اجازه می دهد تا با اتصال به یک تلویزیون بزرگ، با دوستان و خانواده همراه شده و ساعت ها تفریح کرد.

با بیرون کشیدن آسان دستگاه از داخل داک، سیستم بلافاصله به حالت قابل حمل در می آید و دقیقاً همان تجربیاتی که در خانه به اختیار می گذاشت، در سفر، گردش، مترو، اتوبوس، پارک، خیابان و هر جایی که ممکن است قدم بگذارید همراهی تان می نماید.

گفتنی است نمایشگر کنسول نینتندو سوییچ در حالت قابل حمل ابعادی معادل با 6.2 اینچ و رزولوشن 1280 در 720 پیکسل داشته و به ادعای سازندگان با صفحه ای درخشان و باکیفیت، در هر وضعیتی قابل استفاده خواهد بود.

همانطور که می دانید جدا از کنترلر حرفه ای ارائه شده برای این کنسول، سوییچ با دو گیم پد منحصر به فرد با نام Joy Con همراه است که می توان از آنها یا به صورت همزمان استفاده کرد یا در بازی های دو نفره و خاص، به صورت مستقل از هر کدام بهره مند شد.

این کنترلر به نحوی طراحی شده که هر کدام از آنها دارای 4 دکمه و یک آنالوگ است و به صورت داخلی به سنسورهای حرکتی و تکنولوژی جدید HD Rumble (نوعی از مکانیزم انتشار بازخورد حرکتی دقیق که احساس خاص لرزش شبیه سازی شده نزدیک به واقعیت را منتقل می کند) مجهز خواهد بود.

به علاوه با استفاده از نوار کشویی تعبیه شده در کنار نمایشگر قابل حمل، به راحتی می توان کنترلرهای جوی کان را به بدنه دستگاه متصل کرده و از آن همچون یک کنسول دستی کامل بهره برد.

ناگفته نماند نینتندو اذعان داشته که مجموعه ای از این کنترلرهای خاص (بیش از 2 عدد) می توانند با یک کنسول سوییچ واحد ارتباط برقرار کرده و گزینه های زیادی را از منظر گیم پلی چند نفره در اختیار کاربران علاقه مند بگذارند (جوی کان به صورت مستقل نیز به فروش می رسد).

علاوه بر این دکمه ای روی جوی کان چپ تعبیه شده که به نوعی حکم گزینه اشتراک گذاری را بازی می کند و کاربر می تواند با اتکا بر آن مجموعه ای از متون، تصاویر و ویدیو را تماشا و ویرایش کرده و در شبکه های متعدد اجتماعی سراسر جهان اشتراک گذاری نماید.

جوی کان راست نیز از دوربین حرکتی IR برخوردار است که به سادگی می تواند فاصله، حالت و حرکات اشیای نزدیکش را (به خصوص در بازی های بهینه شده) تشخیص دهد. به عنوان مثال توانایی شناسایی وضعیت بازوی بازیکن و جسمی که در دست دارد را نیز دارد.

نکته جالب توجهی که اهالی کمپانی نینتندو روی آن تاکید دارند، پشتیبانی مداوم از عروسک های Amiibo است؛ به همین سبب جوی کان راست به سنسور NFC مجهز شده تا توانایی تشخیص، شناسایی و همکاری با محصولات فعلی امیبو را داشته باشد. لازم به ذکر است که کنترلر حرفه ای سوییچ هم دقیقاً از همین فناوری برخوردار خواهد بود.

توضیحات کنترلر جوی کان را با اشاره به قابلیت شارژ آسان به هنگام اتصال به بدنه کنسول و ارائه در رنگ های متنوع خاکستری، قرمز نئون و آبی نئون به پایان می رسانیم.

اگر بخواهیم کمی هم در مورد خود دستگاه بگوییم، ضمن اشاره مجدد به اندازه 6.2 اینچی نمایشگر قابل حمل تعبیه شده روی کنسول، می دانیم که داک اصلی نقش شارژر آن را بازی می کند و تمام خروجی های لازم برای اتصال به تلویزیون و امثالهم روی داک قرار گرفته است.

پورت HDMI این دستگاه از رزولوشن 1080p پشتیبانی کرده و همانطور که شایعات قبل تر ذکر کرده بودند، بازی ها در حالت خانگی نهایتاً با این رزولوشن اجرا می شوند و خبری از 2K یا 4K نیست. اما شایان ذکر است که از تکنولوژی صوتی 5.1 کاناله پشتیبانی به عمل می آورد.

برخلاف روندی که برخی از گجت های تکنولوژیک روز دنیا پیش گرفته اند، کنسول نینتندو سوییچ همچنان از پورت 3.5 میلی متری هدفون برخوردار است و در خانه یا حین حرکت می توانید صدای بازی ها را از طریق آن به سمع خود برسانید.

کمپانی نینتندو مدعی است عمر باتری سوییچ به بیش از 6 ساعت با یک بار شارژ کامل می رسد، اما از طرفی می گوید اجرای بازی های سنگینی مانند The Legend of Zelda Breath of the Wild این مقدار را تا حدود 3.5 ساعت کاهش خواهد داد. بنابراین به طور متوسط می توان گفت توانایی باتری به کار گرفته شده در این دستگاه بین 3.5 تا 6.5 ساعت است.

اما مهم ترین اجزای یک کنسول، سخت افزار داخلی است که تا اینجای کار ژاپنی ها فقط به بهره مندی از چیپست های تولید شده توسط انویدیا و مبتنی بر معماری تگرای شخصی سازی شده اشاره کرده اند؛ با این تفاسیر باید منتظر بررسی تخصصی دیجیتال فاندری از این کنسول مهیج بمانیم.

نینتندو 32 گیگابایت حافظه داخلی را برای کنسول بازی سوییچ در نظر گرفته که البته به کمک کارت های حافظه مایکرو اس دی، می توان به حجم آن اضافه کرد (حداکثر مقدار پشتیبانی شده هنوز مشخص نیست).

ناگفته نماند که پورت USB نوع C جایگذاری شده روی دستگاه صرفاً به جهت شارژ کنسول در صورت عدم دسترسی به داک تعبیه شده و (تا جایی که اطلاع داریم) کاربرد دیگری ندارد.

همانطور که می دانید در این کنسول خبری از دیسک و بلوری نیست و برای تجربه بازی های مختلف می بایست کارتریج های سنتی مختص به این دستگاه را خریداری نمایید.

نینتندو می گوید که هر بازی سوییچ حدود 60 دلار قیمت خواهد داشت؛ این در حالی است که بازی های کنسول دستی 3DS همین شرکت یا حتی پلی استیشن ویتای سونی به طور متوسط بین 30 الی 40 دلار قیمت دارند.

در واقع هزینه در نظر گرفته شده برای عناوین نینتندو سوییچ در حد بازی های کنسول های نسل هشتمی مایکروسافت و سونی و همینطور Wii U در نظر گرفته شده است.

با این تفاسیر به سادگی می توان دریافت که دستاورد جدیدی ژاپنی ها در درجه نخست یک کنسول خانگی است و نینتندو با رویکردی این چنینی آن را ساخته.

با وجود اینکه بسته بندی اغلب بازی های کنسول های دستی از ابعادی کوچک برخوردار هستند، عناوین نینتندو سوییچ باز هم در قالب کنسولی خانگی قرار گرفته و شاهد قابی نسبتاً کشیده و بزرگ، نزدیک به ابعاد بسته بندی های DVD هستیم.

در نهایت لازم به ذکر است کنسول مورد انتظار نینتندو سوییچ سیزدهم اسفند ماه سال جاری به صورت بین المللی و با قیمت 299 دلار روانه بازار خواهد شد.

The post appeared first on .

هر آنچه باید درباره سخت افزار کنسول نینتندو سوییچ بدانید