بازی آزاد

چرا سازنده های موبایل «رابط کاربری» را از نو اختراع می کنند؟

اگرچه همه ما از یک اندروید واحد و مشابه استفاده می کنیم، اما هر تولیدکننده تلفن همراهی در سراسر جهان که از اندروید به عنوان سیستم عامل خود استفاده می کند، یک پوسته و لایه روی اندروید می کشد و به عنوان رابط کاربری مخصوص به شرکت خودش ارائه می دهد.

گزینه ها متنوع هستند و هر کسی می تواند بر مبنای سلیقه خود یکی را انتخاب کند؛ البته در اغلب موارد. با این حال، توسعه دهنده ها برای مدتی طولانی نمی توانند به یک طراحی خاص رضایت دهند و همان را بهتر کنند. برای مثال، ال جی جی 6 و گلکسی اس 8 می خواهند دوباره چرخ را اختراع کنند و از پایه یک رابط کاربری دیگر بسازند.

حتی گوگل هم برای اندروید O می خواهند یک منو تنظیمات جدید بسازد. اگر شما طی تمام این سال ها با منوی تنظیمات اندروید اخت شده باشید، حالا باید خودتان را آماده کنید تا همه چیز تغییر کند.

ال جی

هم تاچ ویز یا Samsung Experience و هم UX ال جی طی سال های گذشته، تغییرات عمده ای در رابط کاربری خود تجربه کرده اند که با هر مدل جدید از موبایل ها، این تغییرات همراه بوده.

پس از معرفی قابلیت پنجره دوگانه G4 و اپلیکیشن LG SmartWorld، در موبایل G5 شاهد تغییر رنگ نوتیفیکیشن ها و دکمه های تنظیمات بودیم؛ به طور کل منوی تنظیمات دستخوش تغییر شد.

G6 اما باز هم به این تغییرات ادامه می دهد. آیکون ها و لانچر دستگاه، همه آن ها تغییر می کنند و افزوده شدن Google Assistant تجربه استفاده از دکمه هوم را تغییر خواهد داد.

سامسونگ

همتای کره ای ال جی هم این تغییرات را اخیرا تجربه کرده. در گلکسی اس 7 شاهد معرفی یک دکمه سفید رنگ برای دسترسی سریع به منو، منو نوتیفیکیشن ها، انیمیشن های جدید و یک تغییر کلی در بخش منوی تنظیمات بودیم که بسیاری از گزینه ها را در بخش Advanced Features قرار می دهد.

رابط کاربری سامسونگ همچنین قابلیت آوردن چندین اپلیکیشن روی صفحه هوم را هم اضافه کرد. تکنولوژی همیشه روشن به نمایشگر افزوده شد و یک سری ابزارها و گیم لانچر مخصوص نیز به گلکسی اس 7 آمد.

تازه به آن قابلیت هایی که روی نسخه اج در دسترس هستند اشاره نمی کنیم که از حوصله خارج است. و بعد از گلکسی اس 7، گلکسی نوت 7 آمد و دوباره همه چیز را تغییر داد (خب البته تا قبل از اینکه کاملا از بازار جمع شود).

طرح بندی دکمه هوم گلکسی اس 8 باز هم به طور کل عوض شده، آیکون ها تغییر کرده اند و بخش تنظیمات باز هم تغییراتی داشته. اوه، لانچر را هم فراموش نکنیم که حالا با اضافه شده بیکسبی، صفحه هاب مخصوصی در قسمت چپ خود دارد.

خب پرسش اینجا است که چرا تولیدکننده های تلفن های همراه تا این حد به تغییر علاقه دارند، تغییراتی که حتی در کمتر از یک سال رخ می دهند و لزومی به آن ها اصلا دیده نمی شود وقتی مشکلات بزرگ تری مثل عمر باتری اندک وجود دارد.

کجای کار هستیم؟

دلیل اصلی این اتفاق احتمالا این است که اندرویدی ها هنوز نتوانسته اند یک طراحی عالی برای رابط کاربری سیستم عاملشان پیاده کنند و مدام در حال تغییرش هستند تا به مشتریان یک تجربه بهتر ارائه دهند و در عین حال، از رقابت جا نمانند. ال جی از همه بیشتر برای رابط کاربری اش زیر آتش نقد و کنایه بوده و حتی حذف اپ دراور در G5 هم کمکی به بهبود ماجرا نکرده است.

برای ال جی، جی 6 فرصتی است برای باز پس گیری بازار، خصوصا پس از آزمایش ناموفقی که با جی 5 انجام داد. به همین منظور، تغییرات بیشتر و بیشتری اعمال کرده تا از رقبایی که آن ها هم مرتب در حال تغییر رابط کاربری هستند عقب نماند.

همه این سردرگمی ها یک سوال بزرگ را پیش می کشد: چرا از همان اندروید خالص و پایه استفاده نکنیم؟

رابط کاربری اندروید یکی از محبوب ترین ها میان تمام مشتاقان سیستم عامل اندروید است و تعادل معرکه ای میان قابلیت ها و عملکرد سریع ارائه می دهد. تازه این را هم تصور کنید که رابط کاربری اندروید چند سالی است دست نخورده باقی مانده. احتمالا ال جی و دیگر شرکت ها فکر می کنند یا باور دارند که آن ها می توانند خیلی بهتر از گوگل در این زمینه عمل کنند.

همیشه این انگیزه برای افزودن قابلیت های جدید و بیرون کشیدن توانایی های بیشتر از یک تلفن همراه وجود داشته، مثل نمایشگر 18:9 ال جی برای جی 6 که گزینه های بیشتری را به هسته سیستم عامل و رابط کاربری اضافه می کند.

البته، این مسئله ریسک اضافه شدن قابلیت های بی شماری که هیچ گاه توسط کاربر عادی مورد استفاده قرار نمی گیرند را هم اضافه می کند. با این حال، جی 6 عملکرد و عمر باتری مناسبی دارد، بنابراین این تغییرات لزوما بد نبوده اند.

بد بیاری

برای سامسونگ، دلیل این تغییرات احتمالا دوری جستن از رسوایی های تابستان سال گذشته است. آن ها می خواهند هیچ اثری از گلکسی نوت 7 باقی نماند. به همین خاطر، خانواده گلکسی اس 8 هم این همه تغییر و پیشرفت را به خود دید و تا به اینجای کار فوق العاده عمل کرده.

گلکسی اس 8 هیچ ارتباطی با گذشته ندارد و تغییرات رابط کاربری نیز این عدم وجود ارتباط را اثبات می کند.

فراتر از نوت 7، سامسونگ در گلکسی اس 8 دکمه فیزیکی هوم را هم حذف کرده که این موضوع نیز خود باعث می شود رابط کاربری دستخوش تغییرات گسترده تر شود.

سامسونگ از همه کمپانی های دیگر، بیش از پیش با پیروی از گوگل مخالفت کرده و سیستم عامل را با طعم و رنگی مخصوص به خودش طراحی و ارائه کرده است. کافی است به یکی از دستگاه های سامسونگ و رابط کاربری اش نگاه کنید تا بلافاصله متوجه شوید این دستگاه را سامسونگ تولید کرده و چقدر با طراحی گوگل تفاوت دارد؛ هیچ شرکت دیگری این طور نیست.

تغییر همیشه خوب بوده و همیشه هم از آن استقبال می شود. کسی نمی گوید تغییرات بد و ناپسند هستند اما در زمینه رابط کاربری، آنچه که هر روز با آن سر و کار داریم، شاید این حجم از تغییرات دلپسند نباشد. با وجود همه این تغییرات و عدم وجود یک زبان واحد، تغییر کمپانی، بسیار سخت تر از خرید یک موبایل جدید از همان شرکتی است که همین الان از آن استفاده می کنید.

به نظر شما، این تغییرات مثبت هستند و آیا تغییر می تواند برای رابط کاربری مفید باشد یا خیر؟

The post appeared first on .

چرا سازنده های موبایل «رابط کاربری» را از نو اختراع می کنند؟

آیا بازی های مستقل می توانند به فروش نینتندو سوییچ کمک کنند؟

همانطور که می دانید مدتی از عرضه نینتندو سوییچ (Nintendo Switch) به بازارهای جهانی می گذرد و این کنسول توانسته با فروش فوق العاده ای که داشته نگاه ها را به سمت خود جلب کند. اما کنسول شرکت نینتندو در ادامه سال 2017 چه چیزی برای ارائه دارد؟ هایپ فوق العاده بالای این کنسول در حال کاهش است و نینتندو در ادامه باید فکری به حال آن بکند.

بازی ها و رویدادهای بزرگ از جمله عواملی هستند که گیمرها را برای خرید یک کنسول ترغیب می کنند. اما اینجا هستیم تا نقش بازی های کوچک و مستقل (ایندی) را در فروش هر چه بهتر نینتندو سوییچ بررسی کنیم. این مقاله را به قلم  از وبسایت گیمز اینداستری با دخل و تصرف می خوانید.

نینتندو شرکتی است که بیش از هر چیزی به بازی های انحصاری خود فکر می کند. این کمپانی معمولاً گیمرهای آماتور را هدف قرار داده و با توسعه عناوین بزرگ خود برای کنسول هایش سعی در جلب توجه آن ها دارد. در رابطه با همین موضوع نیز برنامه عرضه بازی های انحصاری کنسول های نینتندو ضمن آن که اهمیت فراوانی برای این شرکت دارند، می توانند موفقیت پلتفرم آن ها را نیز تضمین نمایند.

راستش را بخواهید پشتیبانی نه چندان مطلوب نینتندو از بازی های شخص ثالث را یکی از ضعف های نا بخشودنی این شرکت می دانیم. شرکت های سونی و مایکروسافت در رابطه با آثار شخص ثالث تمهیدات بهتری اتخاذ کرده اند. این دو کمپانی از طریق دو کنسول پلی استیشن 4 (PlayStation 4) و اکس باکس وان (Xbox One) با قدرت سخت افزاری که درون خود جای داده اند پشتیبانی مناسب تری از این گونه عناوین دارند.

با این حال برنامه نینتندو سوییچ برای عرضه بازی های AAA در سال 2017 آن چنان هم بد نیست. پس از عرضه The Legend of Zelda: Breath of the Wild که یکی از عناوین لانچ تایتل نینتندو سوییچ به شمار می رود، Mario Kart 8 Deluxe بازی بزرگ دیگری است که انتظار آن را می کشیم؛ این بازی در تاریخ 28 آوریل به بازار عرضه خواهد شد.

ARMS نیز از دیگر آثاری به شمار می رود که باید در بهار امسال منتظر آن باشیم؛ البته شرط بندی روی این عنوان کمی سخت بوده و نمی توان در رابطه با موفقیت آن نظری قطعی داد. پس از آن نیز باید برای عرضه Splatoon 2 در تابستان، Fire Emblem Warriors در پاییز و Super Mario Odyssey در کریسمس صبر کنیم.

عرضه عناوین زلدا، ماریو، ماریو کارت و اسپلاتون برای نینتندو سوییچ پیش از سال نو میلادی آن هم در شرایطی که این کنسول قرار است اولین کریسمس خود را پشت سر بگذارد، در بخش بازی های انحصاری تبدیل به دست آوردی بزرگ برای کمپانی نینتندو و کنسول جدیدش شده است.

در حالت کلی نیز می توان گفت که این چهار بازی، بزرگ ترین عناوینی محسوب می شوند که طی این 9 ماه باید وضعیت فروش نینتندو سوییچ را متعادل نگه دارند. اما بیایید از یک زاویه دیگر به ماجرا نگاه کنیم: اگر به عقب تر بازگردیم لاین آپ کنسول های بزرگی چون اکس باکس وان و پلی استیشن 4 در همین برهه زمانی چه بوده است؟

آیا عناوین عرضه شده برای این کنسول ها توانسته اند در طول این 9 ماه ثبات فروش کنسول ها را تضمین کنند؟ مشخصاً سه ماهه نخست عرضه یک کنسول جدید پر است از بازی های بلند پروازانه و بزرگ اما ناقص و عناوین موفقی که از نسل گذشته راه خود را به کنسول های نسل جدید باز می کنند.

با استانداردهایی که از عرضه یک کنسول خانگی می شناسیم باید گفت که نینتندو سوییچ به خوبی توانسته در ماه های اولیه عرضه از این معضل بزرگ جان سالم به در ببرد. می دانیم که معمولاً در هر نسل کنسول های بازی برای ایجاد رقابت تنگاتنگ در یک برهه زمانی به بازار عرضه می شوند.

در مقابل نینتندو ابتدا کنسول وی یو (Wii U) را پیش از رقبای دیگر برای شروع نسل جدید انتخاب و سپس با مشاهده عدم موفقیت آن، نینتندو سوییچ را در شرایطی به بازار عرضه کرد که کنسول پلی استیشن 4 با بهره مندی از مجموعه ی عظیم بازی های انحصاری و شخص ثالث، بازار را تحت سلطه خود در آورده بود.

با این حال فکر می کنیم که نینتندو سوییچ و پلی استیشن 4 اصلاً در جایگاهی نیستند که با یکدیگر مقایسه شوند. در حال حاضر خریداران نینتندو سوییچ از یک کنسول پلی استیشن 4 نیز بهره مند بوده و یا اصلاً به خرید چنین پلتفرمی فکر نمی کنند. سوییچ حتی اگر بخواهد به عنوان یک سیستم دوم در کنار کنسولی چون پلی استیشن 4 بنشیند نیز باید مخاطبان خود را برای خرید متقاعد کند.

وقفه نسبتاً طولانی در عرضه سوییچ انکار ناپذیر است و از سوی دیگر این پلتفرم همچون کنسول محبوب شرکت سونی متأسفانه حمایت توسعه دهندگان شخص ثالث را با خود به همراه ندارد و به نظر نمی رسد که نینتندو بتواند به راحتی نظر آن ها را نسبت به کنسول خود تغییر دهد.

شاید اگر جای سوییچ با کنسول هایی چون 3DS و یا وی یو عوض می شد شرایط کمی تغییر می کرد، اما حداقل در این زمان کمپانی نینتندو با وجود وضعیتی که دارد برای چنین جهش بزرگی آماده نیست. در حال حاضر کمپانی های بزرگی چون Square Enix ،Namco و Atlus متعهد شده اند که عناوین خود را روی نینتندو سوییچ عرضه نمایند.

ناشران دیگر نیز در حال تست و بررسی کنسول فوق و بازار فروش آن هستند تا ببینند که آیا همکاری با نینتندو برای شان سودی به همراه دارد یا خیر. البته می توان شرکت الکترونیک آرتز  را به دلیل در اختیار داشتن بازی فیفا از این دسته مبرا دانست. با تمام این تفاسیر برنامه عرضه بازی های نینتندو سوییچ (عناوین مستقل آینده را نیز در نظر بگیرید!) بسیار چشمگیرتر از کنسول قبلی این شرکت به نظر می رسد.

در رابطه با همین موضوع امسال قرار است ده ها بازی مستقل، از عناوین نسبتاً شناخته شده گرفته تا آن هایی که جذابیتی نسبی دارند، برای کنسول نینتندو سوییچ عرضه شود. همین مورد انتخاب گسترده ای را در اختیار گیمرها قرار می دهد و تضمین می کند که در طول سال با موارد جدیدی در فروشگاه این پلتفرم مواجه خواهند بود.

نینتندو طی چند ماه گذشته ارتباط خوبی با توسعه دهندگان مستقل برقرار کرده است. این شرکت به وضوح صحنه پر جنب و جوش بازی های مستقل را می بیند و استفاده از این عناوین را در کنار آثار انحصاری، راهی مهم برای تازه نگه داشتن کنسول و ثبات فروش آن در بازار می داند.

اما سؤال اصلی این جاست که آیا نینتندو واقعاً قادر به انجام چنین کاری است؟ آیا بازی های مستقل می توانند به فروش کنسول کمک کنند و نیاز خریداران سوییچ را به عناوین متنوع بر طرف سازند؟ پاسخ دقیقی برای این پرسش وجود ندارد، اما در این میان باید برخی نکات قابل توجه را نیز در نظر گرفت.

اول این که مخالفان چنین موضوعی زیاد هستند، اما بلند بودن صدای آن ها به معنای منتفی بودن این راه کار تلقی نمی شود. افراد زیادی از پرداخت اشتراک PS Plus به منظور انجام بازی های آنلاین در پلی استیشن 4 شاکی بودند. این در حالی بود که عرضه بازی های مستقل جذاب در ماه های اولیه شکل گیری چنین سرویسی سر و صدای زیادی برپا کرد.

در این بین رشد فروش پلی استیشن 4 و حق اشتراک PS Plus در بازارهای اروپا و آمریکا نشان داد که اغلب گیمرها نه تنها از چنین تصمیمی ناراحت نیستند بلکه با خوش حالی تمام از آن استقبال کرده اند. مشخصاً با دیدن میزان استقبال مصرف کنندگان از بازی های مستقل باید گفت که این افراد به سختی بین بازی های AAA و عناوین مستقل تفاوت قائل می شوند.

به عبارت ساده تر این طیف از کاربران تنها به دنبال عناوین خوب و جذاب می گردند و حاضرند برای تجربه چنین آثاری، پلتفرمی که این بازی روی آن قابل اجرا است را تهیه نمایند. البته باید بدانید که عناوین مستقل (البته شاید بتوان ماینکرفت را فاکتور گرفت) همچون بازی هایی چون هیلو، آنچارتد و حتی ماریو قادر نیستند نقش یک سیستم سلر را برای کنسول های مختلف بازی کنند.

اما این آثار در مجموع کتابخانه ای بزرگ از عناوین مختلف را تشکیل می دهند که به تنهایی می تواند فروش یک پلتفرم خاص را با رشد مواجه سازد. این دقیقاً همان هدفی است که پلی استیشن ویتا (PlayStation Vita) به دنبال آن بود. متأسفانه ویتا نتوانست از اقبال بالایی برخوردار باشد و در این رابطه با شکستی سخت مواجه شد.

البته منکر موفقیت های این پلتفرم در ژاپن نیستیم، اما باید دانست که این موفقیت نیز از قبال عرضه عناوینی به دست آمد که هرگز به خارج از جزایر ژاپن راه نیافتند. با این حال ویتا حمایت کامل بازی های AAA را در یکی دو سال اول عرضه با خود به همراه داشت و پس از قطع این پشتیبانی عناوین مستقل توانستند تا مدت زیادی این پلتفرم را سرپا نگه دارند.

در مقابل نینتندو وعده داده است تا لاین آپ منظم تری را بری سوییچ فراهم کند. قابلیت های حرکتی و جوی کان های جذاب نینتندو سوییچ، عرضه بازی های انحصاری بزرگ به صورت هر چند ماه یک بار و در کنار آن پشتیبانی منظم از بازی های مستقل توسط این پلتفرم همگی سبب شده اند تا به آینده این کنسول بیش از پیش امیدوار باشیم.

شاید بتوان نینتندو سوییچ را با دیگر ساخته شرکت سونی یعنی پلی استیشن 2 نیز مقایسه کرد. این کنسول ضمن تفاوت هایی که با دیگر کنسول های هم نسل خود داشت توانست طی یک دوره طولانی تمامی رقبا را از سر راه بر دارد و بر بازار مسلط شود. نینتندو نیز با تمهیدات نسبتاً مشابهی که اتخاذ کرده، امیدوار است بتواند به موفقیتی بزرگ دست یابد.

پلی استیشن 2 دارای عناوین سطح بالایی بود که می توانستند فروش این پلتفرم را طی یک دوره زمانی مشخص تضمین نمایند. اما چه چیزی بدتر از نبود بازی برای یک گیمر است؟ در رابطه با همین موضوع به سبب درخواست های مصرف کنندگان، آثاری کم هزینه و متوسط نیز برای پلتفرم جدید شرکت سونی طراحی شدند.

این بازی های مستقل توانستند ضمن پاسخ دادن به نیاز کاربران آماتور، پلی استیشن 2 را با کتابخانه ای بزرگ از عناوین مختلف همراه سازند. آیا نینتندو آگاهانه دنباله روی چنین راهی است و یا با پی بردن به محدودیت های خود به عنوان یک ناشر اول شخص و برای پر کردن شکافی که در برنامه عرضه بازی ها پیش آمده، امید به بازی های مستقل بسته؟

نتیجه آن که نینتندو با به کارگیری این نوع استراتژی در بازار که قبلاً نیز از آن استفاده شد و نتایج فوق العاده ای با خود به همراه داشت، قصد دارد موفقیت نینتندو سوییچ را تضمین و جای پای آن را در بازاری که پلی استیشن 4 بر آن مسلط است، محکم تر نماید. نظر شما در مورد نینتندو سوییچ و فهرست عناوین آن چیست؟ نظرات خود را با ما به اشتراک بگذارید.

The post appeared first on .

آیا بازی های مستقل می توانند به فروش نینتندو سوییچ کمک کنند؟

روزیاتو: شخصیت های مشهور کارتونی در دنیای انسان ها چه شکل و ظاهری پیدا می کنند؟

انیمیشن ها این روزها جزو محبوب ترین ژانرهای سینما محسوب می شوند، اما آیا تا به حال از خود پرسیده اید شخصیت های معروف عناوین این ژانر اگر به دنیای انسان ها پا می گذاشتند و بدل به یک انسان می شدند چه شکل و شمایلی پیدا می کردند؟

روزیاتو در یکی از پست های اخیرش به شکلی مصور و جالب به همین موضوع پرداخته است و اگر شما نیز در این رابطه کنجکاو هستید، توصیه می کنیم سری به این مطلب جذاب زده و آن را از نظر بگذرانید.

The post appeared first on .

روزیاتو: شخصیت های مشهور کارتونی در دنیای انسان ها چه شکل و ظاهری پیدا می کنند؟

دوربین های دیجیتال دید در شب چگونه کار می کنند؟

بیشتر دوربین های امنیتی از قابلیت دید در شب پشتیبانی می کنند. این ویژگی به آن ها اجازه می دهد تا در شب و تاریکی مطلق نیز وقایع را به صورت سیاه و سفید ثبت نمایند. اما شاید با خود بپرسید نحوه ی عملکرد این دوربین ها چگونه است؟

احتمالاً فیلم های سیاه و سفید شکار شبح ها را در تلویزیون دیده اید؛ فیلم هایی که به صورت سیاه و سفید و یا سیاه و سبز دنبال می شوند. بسیاری از دوربین های امنیتی نیز دارای همین تکنولوژی دید در شب هستند که اجازه می دهد در مواقع تاریکی نیز به ضبط فیلم بپردازند.

مادون قرمز دید در شب توسط چشمان غیر مسلح دیده نمی شود

دو نوع مختلف دید در شب وجود دارد: یکی از معروف ترین های آن در دوربین های امنیتی استفاده می شود و دیگری نیز در عینک های دید در شب کاربرد دارد. رایج ترین نوع آن که در دوربین های امنیتی مورد استفاده قرار می گیرد دید در شب مادون قرمز (IR) است که بر اساس نور مادون قرمز ساخته می شود.

اگر تا به حال به یک دوربین امنیتی نگاه کرده باشید، احتمالاً متوجه شده اید که سطح آن با تعداد انگشت شماری لامپ LED پوشیده شده است که نور مادون قرمز تولید می نمایند. زمانی که هوا تاریک می شود این لامپ ها محیط اطراف خود را روشن و امکان فیلم برداری در میدان دید دوربین را فراهم می کنند.

نور مادون قرمز برای چشم های غیر مسلح کاملاً نامرئی است. بنابراین ممکن است فکر کنید که مادون قرمز همانند نور روشنی که در محیط جاری می شود عمل نمی کند؛ اما باید بگوییم که مادون قرمز دقیقاً رفتاری مشابه دارد و این چشمان غیر مسلح شما است که نمی تواند آن را ببیند.

علاوه بر این فیلم های دید در شب دوربین های امنیتی به صورت سیاه و سفید دیده می شوند چرا که چشم انسان قادر است تفاوت میان رنگ های سیاه و سفید را بهتر از رنگ های دیگر مانند قرمز و آبی تشخیص دهد. به همین دلیل بیشتر دوربین های دید در شب برای آن که دیدن تصاویر را برایمان راحت تر کنند، فیلتری تک رنگ را فعال می کنند.

اکثر دوربین های امنیتی از جمله دوربین های شرکت Nest دارای قابلیت دید در شب و همچنین فیلتر IR Cut هستند. این ویژگی سبب می شود دوربین به صورت خودکار روشنایی روز را تشخیص داده و برای حفظ رنگ ها و نور بندی دقیق، از انتشار نور مادون قرمز در طول روز جلوگیری کند.

با فرا رسیدن شب فیلتر  IR Cut به صورت خودکار حذف می شود و این اجازه را می دهد تا نور بیشتری به همراه نور مادون قرمز به دوربین برسد.

تیوب های تشدید کننده نور محیط را دریافت کرده و به تقویت آن می پردازند

حالت دیگری از دید در شب نیز وجود دارد که اغلب در عینک های دید در شب مورد استفاده قرار گرفته و مبنای کار آن تیوب های تشدید کننده هستند. به بیانی ساده، این عینک ها دارای سنسورهای حساسی هستند که قدرت دوربین را افزایش می دهند.

اگر بخواهیم تخصصی تر بگوییم، نور متشکل از فوتون ها که وارد عینک دید در شب می شود به الکترون تبدیل شده و نور را به انواع سیگنال های الکترونیکی تبدیل می کند. سپس الکترون ها با استفاده از یک  تکثیر و از صفحه فسفری عبور داده می شوند. این عمل سبب ایجاد فلاش هایی از نور شده و در نتیجه منجر به تولید تصاویر روشن تر می شود.

تمام رنگ های نور پس از وارد شدن به عینک و عبور از صفحه ی فسفری به سایه های سبز رنگ تبدیل شده و تصاویری قابل دید را برای شما فراهم می کنند. اما شاید با خود بپرسید که چرا از نور سبز استفاده می شود؟ در پاسخ باید بگوییم که چشم انسان نسبت به رنگ سبز بسیار حساس تر است.

به دلیل آن که هیچ گاه در محیط تاریکی مطلقی وجود ندارد، دوربین های دید در شب واقعا کار می کنند. ممکن است تاریکی خیلی غلیظ باشد اما در هر صورت همیشه به میزان کمی نور در محیط وجود دارد و نمی توان تمام منابع نوری را از بین برد. عینک های دید در شب قادر هستند نور کمی که از ماه و یا چراغ های خیابان منتشر می شود را دریافت و به تقویت آن بپردازند.

یک دوربین عادی نیز می تواند کاری مشابه را انجام دهد. وارد یک اتاق تاریک در خانه ی خود شوید و با استفاده از یک دوربین، عکسی با نوردهی طولانی بگیرید (در صورتی که دستگاه مورد استفاده قادر به انجام این کار باشد). نتیجتاً تصویر حاصل بسیار روشن تر از آن چه که می بینید خواهد شد.

این به آن علت است که دوربین در حال جذب تمام نور موجود در محیط و تقویت آن است. اگر هیچ گونه نوری در محیط وجود نداشته باشد، دوربین نیز قادر به ثبت عکس نیست. باز هم می گوییم که این تکنولوژی در عینک های دید در شب وجود دارد و بسیاری از دوربین های امنیتی بر مبنای مادون قرمز کار می کنند.

ویژگی مذکور برای پیاده سازی در دوربین های امنیتی بسیار ارزان تر است و تصاویر با کیفیت تری را در اختیار شما می گذارند.

The post appeared first on .

دوربین های دیجیتال دید در شب چگونه کار می کنند؟