بازی آزاد

پیش نمایشی بر We Happy Few

روایتی از گذشته مبتنی بر حال

“به قلم علی قربانی”

در حالی که تنها سه روز تا عرضه نسخه مقدمه و Preview بازی We Happy Few باقی مانده است بهتر است نگاهی گذرا را به این بازی بسیار خلاقانه و در عین حال جاه طلبانه داشته باشیم.

“مردمان شاد هیچ گذشته ای ندارند” (لیو تولستوی)

در دنیایی زندگی می کنیم که رسانه های جمعی خواسته یا ناخواسته کنترل بسیاری از امور زندگی ما را در دست دارند. رسانه هایی که به دست افرادی مشخص اداره می شوند و تنها اخباری را که به نظر خودشان مناسب به نظر می رسند به گوش ما می رسانند.

بسیاری از هنرمندان و افراد بزرگ سعی دارند ما را از بند این وابستگی به رسانه ها رها کنند و چشمانمان را به روی حقیقتی که در اطرافمان جریان دارد باز کنند، تا شاید حقایق را آنطور که هستند ببینیم؛ نه آنطور که به ما نشان می دهند.

بازی جدید استودیوی کانادایی و مستقل Compulsion Games موضوعی جدی را هدف گرفته؛ شاید اتفاقات بازی در سال های جاری جریان نداشته باشند اما قطعا روایتی مبتنی بر زمان حال ما انسانها هستند. با ما همراه باشید تا نگاهی داشته باشیم به We happy few که در پوشش سرگرمی ما را دعوت به واقع بینی می کند.

داستان بازی در سال 1964، حدود 30 سال بعد از اشغال بریتانیای کبیر توسط آلمان نازی روایت می شود.اتفاقات بازی در شهری به نام Wellington Welles جریان دارد که ساکنان با نام های Wellies و Wastrels شناخته می شوند.

مردمان این شهر جهت مقابله با نازی ها در سال های اشغال دست به کار وحشتناکی زده اند و برای فرار از خاطرات تلخ این اتفاق، قرصی را به نام Joy اختراع کرده اند که حال آنها را خوب و به فراموشی این اتفاق کمک زیادی می کند. افرادی که از مصرف این دارو خودداری کنند با نام Downer شناخته شده و مردم و نیروهای امنیتی با آنها برخورد سختی می کنند.

شخصیت اصلی با نام “آرتور هستینگز” (Arthur Hastings) یک فرد معمولی شاغل در یک اداره دولتی است که وظیفه او پاک کردن گزارشات تلخ و بد از روزنامه ها و اسناد دولتی است. روزی آرتور حین انجام کار خود مقاله ای را مرتبط با خانواده خود پیدا می کند که باعث می شود خاطرات بد و تلخی برای او زنده شوند. آرتور پس از این اتفاق از مصرف قرص خودداری می کند و متوجه اتفاقات عجیبی در محیط اطراف خود می شود. برای مثال یکی از همکارانش که برای مدتی بسیار طولانی به تعطیلات رفته و انگار قصد بازگشت ندارد و یا مرد سیاهپوش و قدبلندی که با نقابی ترسناک و خندان، سرنگی را به زور به یکی از همکاران آرتور تزریق می کند. حتی در اتفاقی وحشتناک تر، متوجه می شود عروسکی که به آن در جشن تولد یکی از همکارانش به آن ضربه می زده در حقیقت موشی زنده بوده و دل و روده ی آن که به بیرون می ریزد، حال که برای مصرف کنندگان Joy مثل آبنبات بنظر رسیده و آنها را می خورند!

آرتور پس از این سلسله اتفاقات، تصمیم به فرار از شهر می گیرد و برای اینکار مهلتی یک هفته ای دارد، پیش از آنکه ذخیره غذایی و داروی Joy شهر تمام شود و جامعه رو به نابودی رود. در نگاه اول، ماجرای بازی غریب و جذاب بنظر می رسد و با توجه به اینکه سازندگان در طول ساخت بازی نیم نگاهی به آثاری همچون A Clockwork Orange و Doctor Who داشته اند، این برداشت اولیه چندان هم عجیب نیست.همچنین بنظر می رسد سازندگان هیچ ترسی از شکستن تابوها نداشته اند و با بعضی ارجاعات،سعی برای به تصویر کشیدن جامعه فعلی خودمان هم داشته اند.

در راه فرار از شهر،یک مخفیگاه زیرزمینی در اختیار بازیکنان قرار می گیرد که می توانند در آن به استراحت و تغذیه بپردازند. شهر از بخش های مختلفی تشکیل شده و هر بخش مردمانی با پوشش خاص دارد که باید خود را با آنها هماهنگ کنید. همانطور که پیشتر اشاره شد،شما به عنوان یک Downer شناخته می شوید و اگر مردم به شما شک کنند،ابتدا به نیروهای امنیتی خبر می دهند و سپس به سمتتان حمله ور می شوند و سعی می کنند به زور به شما Joy را تزریق کنند.اگر توسط مردم و یا پلیس کشته شوید،بازی برای شما از اول بارگذاری خواهد شد.یعنی مرگ دایمی!

برای جلوگیری از این اتفاق می توانید مقدار کمی از Joy را مصرف کنید.با مصرف دارو،محیط بازی برای شما لذتبخش تر و زیباتر خواهد شد.البته مصرف بیش از اندازه آن میتواند باعث شود به دلیل خوشی زیاد،ماموریت خود را فراموش کنید و بازی دوباره از اول بارگذاری شود.هنگامی که اثر مقادیر کم Joy از بین می رود،احساس گرسنگی و تشنگی شدیدی بر بازیکن چیره می شود و در بعضی موارد حتی باعث ایجاد توهم هایی می گردد و ممکن است شما را از برنامه فرار خود عقب بیندازد زیرا مقدار زیادی از زمانتان را در توهم هایتان می گذرانید. می توانید از رفتارهای غیرمعمول، همچون ورود غیرقانونی به خانه دیگران و درگیری با مردم خودداری کنید تا شک مردم نسبت به شما برانگیخته نشود.

در هر بار بارگذاری دوباره بازی، نقشه شهر و جایگیری مردمان آن بصورت کاملا شانسی تغییر خواهد کرد. به همین دلیل کمتر پیش می آید که تجربه بازیکنان یکسان باشد. همچنین با توجه به انتخابات شما در طول بازی، ممکن است پایان های مختلفی را تجربه کنید. بازی از دید اول شخص پیگیری می شود و تمامی مبارزات رزمی می باشد و هیچگونه سلاح گرمی در بازی وجود ندارد. می توان با مبارزه از سد دشمنان گذشت و یا مخفیانه آنها را پشت سر گذاشت که البته راه حل دوم منطقی تر بنظر می رسد زیرا در صورت مرگ،دوباره باید بازی را آغاز کرد.

بازیکن در طول بازی می تواند با محیط تعامل نسبی داشته باشد و سرنخ های مهم داستانی را از دفترچه ها،عکس ها و یا روزنامه های پراکنده در محیط بدست آورد که تا حدی یادآور مجموعه بازیهای Bioschock است. در یکی از نمایش های بازی برای ورود به محیط بعدی باید به دنبال کلیدی برای عبور از یک در امنیتی می گشتیم و اگر بدون کلید از در رد می شدیم، ماموران پلیس و مردم ما را دنبال می کردند!

باید توجه داشت که فرار از شهر یک روزه امکان پذیر نیست و باید با استراتژی و برنامه ریزی در بازی پیشروی کرد و از تمامی زمان خود در این 7 روز نهایت استفاده را بکنیم. بازی با استفاده از موتور گرافیکی Unreal 4 ساخته شده و بیشتر به جنبه هنری گرافیک پرداخته شده و بعد فنی آن از پیچیدگی کمتر برخوردار است که با توجه به مستقل بودن بازی میتوان با این واقعیت کنار آمد که جزییات گرافیکی چندان زیاد مورد نیاز نیستند.

We happy few بازی عجیبی است، دنیای عجیبی دارد و حتی مکانیزم های گیم پلی بازی نیز از عرف معمول خارج اند؛ اما همین عجایب و نوآوری ها از جذابیت های بازیهای مستقل هستند و جسارت سازندگان بازی در استفاده از عجیب ترین ها در هر قسمت از بازی قابل ستایش است. حضور چنین بازیهایی در صنعتی که هر روز بیش از گذشته گرفتار کلیشه ها و تابو های مرسوم می شود، بشدت احساس می شود و حمایت از آنها وظیفه تمام بازیکنان است تا شاید ناشرین بزرگ با مشاهده موفقیت این بازیهای کوچک، دست به تغییرات بزرگتری در آثار خود بزنند.

هنوز تاریخ انتشار نسخه نهایی بازی مشخص نشده است،اما یک نسخه از بازی در تاریخ 26  جولای بر روی سرویس های Steam Early Access و Xbox Preview قابل دسترس خواهد بود. نسخه نهایی بازی We happy few در تاریخ نامشخصی از سال جاری میلادی بر روی پلتفرم های PC و Xbox One قابل بازی خواهد بود.

پیش نمایشی بر We Happy Few

(image)

روایتی از گذشته مبتنی بر حال

“به قلم علی قربانی”

در حالی که تنها سه روز تا عرضه نسخه مقدمه و Preview بازی We Happy Few باقی مانده است بهتر است نگاهی گذرا را به این بازی بسیار خلاقانه و در عین حال جاه طلبانه داشته باشیم.

“مردمان شاد هیچ گذشته ای ندارند” (لیو تولستوی)

در دنیایی زندگی می کنیم که رسانه های جمعی خواسته یا ناخواسته کنترل بسیاری از امور زندگی ما را در دست دارند. رسانه هایی که به دست افرادی مشخص اداره می شوند و تنها اخباری را که به نظر خودشان مناسب به نظر می رسند به گوش ما می رسانند.

بسیاری از هنرمندان و افراد بزرگ سعی دارند ما را از بند این وابستگی به رسانه ها رها کنند و چشمانمان را به روی حقیقتی که در اطرافمان جریان دارد باز کنند، تا شاید حقایق را آنطور که هستند ببینیم؛ نه آنطور که به ما نشان می دهند.

بازی جدید استودیوی کانادایی و مستقل Compulsion Games موضوعی جدی را هدف گرفته؛ شاید اتفاقات بازی در سال های جاری جریان نداشته باشند اما قطعا روایتی مبتنی بر زمان حال ما انسانها هستند. با ما همراه باشید تا نگاهی داشته باشیم به We happy few که در پوشش سرگرمی ما را دعوت به واقع بینی می کند.

داستان بازی در سال 1964، حدود 30 سال بعد از اشغال بریتانیای کبیر توسط آلمان نازی روایت می شود.اتفاقات بازی در شهری به نام Wellington Welles جریان دارد که ساکنان با نام های Wellies و Wastrels شناخته می شوند.

(image)

مردمان این شهر جهت مقابله با نازی ها در سال های اشغال دست به کار وحشتناکی زده اند و برای فرار از خاطرات تلخ این اتفاق، قرصی را به نام Joy اختراع کرده اند که حال آنها را خوب و به فراموشی این اتفاق کمک زیادی می کند. افرادی که از مصرف این دارو خودداری کنند با نام Downer شناخته شده و مردم و نیروهای امنیتی با آنها برخورد سختی می کنند.

شخصیت اصلی با نام “آرتور هستینگز” (Arthur Hastings) یک فرد معمولی شاغل در یک اداره دولتی است که وظیفه او پاک کردن گزارشات تلخ و بد از روزنامه ها و اسناد دولتی است. روزی آرتور حین انجام کار خود مقاله ای را مرتبط با خانواده خود پیدا می کند که باعث می شود خاطرات بد و تلخی برای او زنده شوند. آرتور پس از این اتفاق از مصرف قرص خودداری می کند و متوجه اتفاقات عجیبی در محیط اطراف خود می شود. برای مثال یکی از همکارانش که برای مدتی بسیار طولانی به تعطیلات رفته و انگار قصد بازگشت ندارد و یا مرد سیاهپوش و قدبلندی که با نقابی ترسناک و خندان، سرنگی را به زور به یکی از همکاران آرتور تزریق می کند. حتی در اتفاقی وحشتناک تر، متوجه می شود عروسکی که به آن در جشن تولد یکی از همکارانش به آن ضربه می زده در حقیقت موشی زنده بوده و دل و روده ی آن که به بیرون می ریزد، حال که برای مصرف کنندگان Joy مثل آبنبات بنظر رسیده و آنها را می خورند!

آرتور پس از این سلسله اتفاقات، تصمیم به فرار از شهر می گیرد و برای اینکار مهلتی یک هفته ای دارد، پیش از آنکه ذخیره غذایی و داروی Joy شهر تمام شود و جامعه رو به نابودی رود. در نگاه اول، ماجرای بازی غریب و جذاب بنظر می رسد و با توجه به اینکه سازندگان در طول ساخت بازی نیم نگاهی به آثاری همچون A Clockwork Orange و Doctor Who داشته اند، این برداشت اولیه چندان هم عجیب نیست.همچنین بنظر می رسد سازندگان هیچ ترسی از شکستن تابوها نداشته اند و با بعضی ارجاعات،سعی برای به تصویر کشیدن جامعه فعلی خودمان هم داشته اند.

(image)

در راه فرار از شهر،یک مخفیگاه زیرزمینی در اختیار بازیکنان قرار می گیرد که می توانند در آن به استراحت و تغذیه بپردازند. شهر از بخش های مختلفی تشکیل شده و هر بخش مردمانی با پوشش خاص دارد که باید خود را با آنها هماهنگ کنید. همانطور که پیشتر اشاره شد،شما به عنوان یک Downer شناخته می شوید و اگر مردم به شما شک کنند،ابتدا به نیروهای امنیتی خبر می دهند و سپس به سمتتان حمله ور می شوند و سعی می کنند به زور به شما Joy را تزریق کنند.اگر توسط مردم و یا پلیس کشته شوید،بازی برای شما از اول بارگذاری خواهد شد.یعنی مرگ دایمی!

برای جلوگیری از این اتفاق می توانید مقدار کمی از Joy را مصرف کنید.با مصرف دارو،محیط بازی برای شما لذتبخش تر و زیباتر خواهد شد.البته مصرف بیش از اندازه آن میتواند باعث شود به دلیل خوشی زیاد،ماموریت خود را فراموش کنید و بازی دوباره از اول بارگذاری شود.هنگامی که اثر مقادیر کم Joy از بین می رود،احساس گرسنگی و تشنگی شدیدی بر بازیکن چیره می شود و در بعضی موارد حتی باعث ایجاد توهم هایی می گردد و ممکن است شما را از برنامه فرار خود عقب بیندازد زیرا مقدار زیادی از زمانتان را در توهم هایتان می گذرانید. می توانید از رفتارهای غیرمعمول، همچون ورود غیرقانونی به خانه دیگران و درگیری با مردم خودداری کنید تا شک مردم نسبت به شما برانگیخته نشود.

در هر بار بارگذاری دوباره بازی، نقشه شهر و جایگیری مردمان آن بصورت کاملا شانسی تغییر خواهد کرد. به همین دلیل کمتر پیش می آید که تجربه بازیکنان یکسان باشد. همچنین با توجه به انتخابات شما در طول بازی، ممکن است پایان های مختلفی را تجربه کنید. بازی از دید اول شخص پیگیری می شود و تمامی مبارزات رزمی می باشد و هیچگونه سلاح گرمی در بازی وجود ندارد. می توان با مبارزه از سد دشمنان گذشت و یا مخفیانه آنها را پشت سر گذاشت که البته راه حل دوم منطقی تر بنظر می رسد زیرا در صورت مرگ،دوباره باید بازی را آغاز کرد.

بازیکن در طول بازی می تواند با محیط تعامل نسبی داشته باشد و سرنخ های مهم داستانی را از دفترچه ها،عکس ها و یا روزنامه های پراکنده در محیط بدست آورد که تا حدی یادآور مجموعه بازیهای Bioschock است. در یکی از نمایش های بازی برای ورود به محیط بعدی باید به دنبال کلیدی برای عبور از یک در امنیتی می گشتیم و اگر بدون کلید از در رد می شدیم، ماموران پلیس و مردم ما را دنبال می کردند!

(image)

باید توجه داشت که فرار از شهر یک روزه امکان پذیر نیست و باید با استراتژی و برنامه ریزی در بازی پیشروی کرد و از تمامی زمان خود در این 7 روز نهایت استفاده را بکنیم. بازی با استفاده از موتور گرافیکی Unreal 4 ساخته شده و بیشتر به جنبه هنری گرافیک پرداخته شده و بعد فنی آن از پیچیدگی کمتر برخوردار است که با توجه به مستقل بودن بازی میتوان با این واقعیت کنار آمد که جزییات گرافیکی چندان زیاد مورد نیاز نیستند.

We happy few بازی عجیبی است، دنیای عجیبی دارد و حتی مکانیزم های گیم پلی بازی نیز از عرف معمول خارج اند؛ اما همین عجایب و نوآوری ها از جذابیت های بازیهای مستقل هستند و جسارت سازندگان بازی در استفاده از عجیب ترین ها در هر قسمت از بازی قابل ستایش است. حضور چنین بازیهایی در صنعتی که هر روز بیش از گذشته گرفتار کلیشه ها و تابو های مرسوم می شود، بشدت احساس می شود و حمایت از آنها وظیفه تمام بازیکنان است تا شاید ناشرین بزرگ با مشاهده موفقیت این بازیهای کوچک، دست به تغییرات بزرگتری در آثار خود بزنند.

هنوز تاریخ انتشار نسخه نهایی بازی مشخص نشده است،اما یک نسخه از بازی در تاریخ 26  جولای بر روی سرویس های Steam Early Access و Xbox Preview قابل دسترس خواهد بود. نسخه نهایی بازی We happy few در تاریخ نامشخصی از سال جاری میلادی بر روی پلتفرم های PC و Xbox One قابل بازی خواهد بود.

پیش نمایشی بر We Happy Few