بازی آزاد

مروری بر بزرگترین هک های انجام گرفته در تاریخ آیفون

آیفون هفته گذشته در اوج غرور دهمین سالگرد تولد خود را ، محصولی که نه تنها دنیای تلفن های هوشمند را متحول کرده، بلکه در این سال ها به چیزی بیشتر از یک موبایل صرف تبدیل شده و در هر گوشه ای حضور دارد.

یک روز عکسهای شخصی که مشاهیر با آیفون خود گرفته بودند فاش می شود و این موضوع تلفن هوشمند اپل را به بحث شماره یک دنیای فناوری تبدیل می کند و روز دیگر پلیس از اپل می خواهد قفل آیفونی که از یک جانی به جا مانده را رمزگشایی کند، در حالی که مقاومت سازنده بار دیگر این تلفن هوشمند را به موضوع اصلی بحث در مورد میزان دخالت دولت در حریم شخصی کاربران تبدیل می کند.

تمایل کاربران به این تلفن هوشمند آنقدری هست که اپل هنوز هم از آن برای ایجاد تغییر در دنیای فناوری استفاده می کند، از جمله جک هدفون که در آخرین مدل حذف شده و بار دیگر بحث داغی به راه انداخته که آیا بازار برای چنین تصمیمی آمادگی دارد و آیا تصمیم اپل این بار هم جسورانه به حساب می آید یا تنها می خواهد هدفون های بی سیم بیشتری به فروش برساند.

اما محصولی که در مرکز توجه کاربران باشد، توجه هکر ها را هم به خود جلب می کند و آیفون هم از این قاعده مستثنی نیست. بر همین اساس در طول ده سال گذشته شاهد رخ دادن هک هایی بودیم که برخی از آنها جار و جنجال زیادی به راه انداختند.

در ادامه می خواهیم به مناسبت ده سالگی آیفون، نگاهی داشته باشیم به مهم ترین هک های انجام شده روی این تلفن هوشمند پر طرفدار و تاثیر گذار دنیای فناوری.

تیر اندازی در سن برنادینو

اندکی بیشتر از یکسال پیش بود که سید رضوان فاروق به محل کار خود در شهر سن برناردینو آمریکا قدم گذاشت و با کشتن 14 نفر حادثه مرگباری رقم زد. خود قاتل هم در این حادثه کشته شد اما یک آیفون از او به جا ماند که البته با گذرواژه محافظت می شد.

از اینجا بود که کشمکش قابل توجهی بین پلیس و اپل در گرفت، چرا که دولت در یک سو اعتقاد داشت تولید کننده ی موبایل لازم است در چنین شرایطی با دستگاه های امنیتی و قضایی همکاری کند و قفل آیفون را برای دسترسی به اطلاعات داخلش باز کند.

اپل اما در طرف دیگر اعتقاد داشت اگر یکبار هم چنین کاری صورت پذیرد دیگر در آینده هیچ کاربری نمی تواند اطمینان داشته باشد اطلاعاتش در تلفن هوشمند شخصی خود امنیت داشته دارد و این موضوع خط قرمز این شرکت به حساب می آید.

اینجا بود که کاربران و حتی تولید کنندگان دیگر هم به طرفداری از اپل وارد میدان شدند و بحث داغی در دنیای فناوری به راه افتاد، چرا که دولت و سیاستمداران تندروی دیگر از جمله دونالد ترامپ اعتقاد داشتند امنیت کشور از امنیت اطلاعات شخصی کاربران اهمیت بیشتری دارد.

تا اینجای کار برگ برنده در دست اپل بود و پافشاری این شرکت به نتیجه رسیده بود، تا اینکه ناگهان خبر رسید FBI احتمالاً با کمک موفق شده به اطلاعات داخل آیفون مورد نظر دست پیدا کند.

اما متاسفانه این همه ی آن چیزی است که تاکنون می دانیم. حتی مدتی پیش بود که دولت طبق قانون و به درخواست کاربران حدود 100 صفحه از اطلاعات جمع آوری شده در مورد این پرونده را منتشر کرد، اما حتی آنجا هم جزئیاتی در مورد نحوه ی هک آیفون به دست نیامد.

بر اساس ، هرکس موفق شده از قفل آیفون مورد نظر دولت عبور کند حداقل 1.3 میلیون دلار در ازای آن دریافت کرده است. نحوه ی دسترسی به اطلاعات داخل دستگاه هم هرچه بوده، به نظر نمی رسد حداقل در حال حاضر راهی برای جلوگیری از آن وجود داشته باشد.

رخنه ی یک میلیون دلاری

از رقمی که برای قفل گشایی آیفون حادثه سن برناردینو پرداخت شده مشخص است که پیدا کردن آسیب پذیری های امنیتی این تلفن هوشمند ارزش مالی بالایی دارد.

هرجا بوی ارزش مالی به مشام برسد، تجار هم آنجا حضور خواهند داشت، از جمله شرکت Zerodium که اواخر سال 2015 هرکس قادر باشد آسیب پذیری قابل توجهی در iOS 9 کشف کند 1 میلیون دلار جایزه از این کسب و کار دریافت می کند.

جذابیت این رقم به حدی بود که تنها یک ماه بعد اعلام شده جایزه به دریافت کننده ای ناشناس اهدا شده است. پس از آن بسیاری منتظر بودند مشخص شود این آسیب پذیری چه بوده که چنین ارزش بالایی داشته است، اما در همین حین اعلام شده Zerodium قراردادی برای فروش این آسیب پذیری به یک خریدار ناشناس امضا کرده و نمی تواند جزئیات مربوط به آن را منتشر کند.

این کسب و کار تاکنون چند بار نسبت به خرید و فروش آسیب پذیری های میلیون دلاری اقدام کرده است، اما هرکس چند میلیون دلار برای خرید چنین آسیب پذیری هایی پرداخت کرده به خوبی آن را در مقابل فاش شدن و از بین رفتن ارزش مالی هم حفاظت کرده است، در نتیجه تنها می دانیم که احتمالاً این آسیب پذیری ها هم مثل مورد سن برناردینو هنوز در سیستم عامل موبایل اپل حاضر هستند.

شبیه سازی اثر انگشت

اگر برای محافظت از اطلاعات تلفن هوشمند خود به حسگر اثر انگشت متکی هستید، باید بدانید روش های متنوعی برای عبور از این لایه امنیتی ، از جمله روشی که دکتر آنیل جین در دانشگاه میشگان آن را ابداع کرده است.

روش این تیم پژوهشی قادر است با تنها 500 دلار هزینه یک نمونه ی تقلبی از اثر انگشت کاربر را ایجاد کند و تاکنون با موفقیت روی موبایل های سامسونگ و آیفون 6 مورد استفاده قرار گرفته است.

اما باز کردن قفل دستگاه از طریق حسگر اثر انگشت حتی می تواند رایگان باشد و هزینه ای در پی نداشته باشد، از جمله مواردی که در آن پلیس با مراجعه به یک ساختمان مشکوک تمام کاربرانی که آیفون داشتند را وادار کرده قفل موبایل خود را باز کنند، یا سرقت هایی که در آنها شاهد باز کردن قفل دستگاه با تهدید توسط سارق بوده ایم. حتی یک دوربین و اندکی شانس هم برای به دست آوردن اثر انگشت کاربران موبایل .

هرچند به طور مشخص نمی توان گفت تا امروز چند مورد هک آیفون با این روش ها اتفاق افتاده، اما تردیدی وجود ندارد که دور زدن حسگر اثر انگشت آیفون یکی از ساده ترین راه ها برای دستیابی به داده های درون دستگاه به حساب می آید.

اگر می خواهید در این زمینه از خود بهتر محافظت کنید، از شما دعوت می کنیم در این مطلب با نحوه عملکرد و فناوری های مختلف حسگرهای اثر انگشت .

جیلبریک کردن آیفون

جیلبریک کردن یکی از پیش پا افتاده ترین روش ها برای دور زدن قفل های اپل به حساب می آید و به وفور توسط کاربران مورد استفاده قرار می گیرد. Jonathan Zdziarski می گوید یکی از نخستین کسانی به حساب می آید که در پیدا کردن آسیب پذیری مورد نیاز برای جیلبریک کردن نقش داشته است.

آقای Zdziarski ده سال پیش در همکاری با گروهی از کاربران اینترنت روی پیدا کردن آسیب پذیری کار می کردند که در نهایت به انجام هک موسوم به Dropbear در سال 2007 منتهی شد.

Zdziarski می گوید جیلبریک کردن در حقیقت به این شکل است که شما فایل های مورد نظر خود را با فایل های تعبیه شده توسط سازنده جایگزین کنید، کاری که در روش مورد بحث از طریق پروتکل SSH انجام می گیرد.

به گفته ی آقای Zdziarski این روش با همکاری تعداد زیادی از کاربران اینترنتی توسعه یافته است، اما بسیاری از کسانی که در ایجاد این روش نقش داشته اند، به دلیل ترس از شکایت اپل هرگز نام واقعی خود را فاش نکرده اند.

سایت Jailbreakme

جیلبریک کردن آزادی عمل کاربر را افزایش می داد و این امکان را فراهم می آورد که عملکرد دستگاه را بر اساس آنچه خود می پسندید شخصی سازی کنید، نه آنچه سازنده ای انحصار طلب مثل اپل تعیین کرده است.

بر همین اساس روش های جیلبریک کردن با استقبال گرم کاربران مواجه شد و پیر و جوان جستجو برای پیدا کردن راه های جدید را آغاز کردند، از جمله نیکولاس آلگرا نوجوان که آن زمان با نام مستعار Comex شناخته می شد.

این روش ابتدا در سال 2007، سپس 2010 و در نهایت 2011 برای کاربران فراهم شد و عملکرد بسیار ساده ای داشت که استقبال زیادی را در پی داشت. تنها کافی بود به وب سایت Jailbreakme مراجعه کنید و با فشار یک دکمه، دستگاه را از بند و زنجیر سازنده رها نمایید.

از آن زمان اپل تلاش زیادی داشت تا جیلبریک کردن به این سادگی نباشد و بارها آسیب پذیری های کشف شده توسط هکرها را مسدود کرده است، اما به نظر نمی رسد این بازی موش و گربه به این زودی ها پایانی داشته باشد.

قضیه چارلی میلر

در سال 2011 یکی از تحلیلگران سابق سازمان امنیت ملی آمریکا اعلام کرد یک آسیب پذیری یافته که با استفاده از آن می تواند با دور زدن  هر آنچه می خواهد را روی آیفون به اجرا در آورد.

این شخص حتی برای اینکه نشان دهد امنیت آیفون تا چه حد آسیب پذیر است یک بد افزار روی فروشگاه اپ استور قرار داد که با استفاده از آن می توانستید عکس ها و داده های آیفون را استخراج کنید یا به عملکردهای سخت افزاری مثل ویبره ی دستگاه دسترسی داشته باشید.

تعجبی ندارد که اپل به هیچ عنوان از این موضوع خوشحال نشد و آرام آرام ارتباط خود را با آقای میلر قطع کرد، هرچند این موضوع باعث نشد وی رویه ی خود را تغییر دهد. حتی سال پیش شاهد کشف یک آسیب پذیری خطرناک دیگر توسط آقای میلر بودیم که هک و کنترل خودروهای مختلفی از جمله جیپ را ، موضوعی که نشان می دهد این شخص از در افتادن با شرکت های غول آسا هراسی ندارد.

خرابکاری با یک پیام متنی

در سال 2015، ارسال این پیام متنی عجیب اما ساده برای از کار انداختن آیفون کافی بود: «effective. Power لُلُصّبُلُلصّبُررً ॣ ॣh ॣ ॣ 冗». پس از دریافت این پیام که به Unicode of Death مشهور شده بود، اپلیکیشن Messages و حتی در مواردی کل تلفن هوشمند کرش می کرد و بدون راه اندازی مجدد قابل استفاده نبود.

اما نکته ی جالب تر بود که به کاربران پیشنهاد می کرد تا زمان رفع مشکل و انتشار بروزرسانی نرم افزاری توسط سازنده، در صورت دریافت این پیام از سیری بخواهند آن را بخواند تا دستگاه کرش نکند.

اگر نظرات کاربران در شبکه های اجتماعی مثل توییتر و ردیت را در این مورد مطالعه کنید، کاملاً مشهود است که Unicode of Death یکی از فراگیر ترین آسیب پذیری های سیستم عامل موبایل اپل به حساب می آید و کاربران بیشماری تاکنون با آن مواجه شده اند.

سرقت اطلاعات با ارسال یک پیام تصویری

در جولای سال 2016 بار دیگر آسیب پذیری iOS در برابر یک پیام متنی خبر ساز شد، پس از آنکه تایلر بوهان محقق Cisco Talos اعلام کرد در ImageIO (که مدیریت داده های تصویری را در سیستم عامل موبایل اپل بر عهده دارد) یک باگ بسیار مهم پیدا کرده است.

این آسیب پذیری به مراتب از مورد قبلی خطرناک تر به حساب می آمد، چرا که با استفاده از آن می توانستید از طریق ارسال یک پیام تصویری، بدون سر و صدا داده های حیاتی کاربران را از تلفن هوشمند آنها استخراج کنید، اما خوشبختانه اپل این بار پیش از آنکه استفاده از آسیب پذیری بین هکرها مرسوم شود آن را مرتفع کرد.

آقای بوهان می گوید این آسیب پذیری آنقدر خطرناک بود که می توان آن را نسخه ی مبتنی بر iOS از بدافزار Stagefright به حساب آورد که مدتی پیش امنیت حدود 1 میلیارد ابزار اندرویدی را .

با کشف چنین خطری، حالا دیگر دفاع کردن از امنیت iOS در مقابل اندروید دشوار بود و به نظر می رسید امنیت کاربران هر دو سیستم عامل به یک اندازه در خطر باشد، هرچند اپل به دلیل محدود بودن تعداد محصولاتش و کنترل بیشتر روی این پلتفرم قادر است کاربران خود را سریع تر محافظت کند.

XcodeGhost

از دیگر آسیب پذیری های امنیتی عمده در پلتفرم موبایل اپل می توان به XcodeGhost اشاره کرد، بد افزاری که سال 2015 مشخص شد 4 هزار اپلیکیشن فروشگاه رسمی اپ استور را و می تواند گذرواژه حساب iCloud کاربران را سرقت کند.

هکرها برای خلق این بدافزار مستقیم به سراغ ابزارهای توسعه ی نرم افزار iOS موسوم به Xcode روی وب سایت چینی بایدو رفته بودند و آنها را آلوده کرده بودند تا اپلیکیشن هایی آلوده به بدافزار تولید کنند.

پس از این اتفاق اپل به سرعت وارد عمل شد و لیستی از 25 اپلیکیشن پر طرفدار آلوده به بدافزار را اطلاع رسانی کرد تا کاربران آنها را استفاده نکنند، اما در مجموع حدود 3 ماهی طول کشید تا فروشگاه نرم افزاری این شرکت به طور کامل از نرم افزارهای آلوده به این بدافزار هراسناک پاک شود.

The post appeared first on .

مروری بر بزرگترین هک های انجام گرفته در تاریخ آیفون

مروری بر تاریخچه تکنولوژی اتومبیل های خودران

چشم انداز ماشین های خودران شاید هنوز هم که هنوز است به شکلی غیرممکن آینده نگرانه باشد. مسیر انقلابی ساخت این خودروها از زمان لئوناردو داوینچی آغاز شده و به سمت آینده ای می رود که در آن، انسان دیگر دست های خود را روی فرمان نخواهد گذاشت.

شرکت هایی نظیر فورد، مرسدس و تسلا حالا در رقابتی جدی با هم به سر می برند و هر کدام تلاش دارند ماشین های خودرانشان را به دنیای متغیر محصولات تجاری و مصرفی عرضه نمایند.

برای مثال، فورد اخیرا سرمایه گذاری هایش را در حوزه ماشین های خودران سه برابر کرده و مشغول تست 30 خودروی بدون راننده هیبریدی از گروه فیوژن در کالیفرنیا، میشیگان و آریزوناست.

در ادامه این مطلب قصد داریم نگاهی به تاریخچه فناوری ماشین های خودران داشته باشیم و ابداعات مهمی را از نظر بگذرانیم که در این میانه به دست آمد و مبنای خودروهای آینده را ساختند.

سبد خودران داوینچی

قرن ها قبل از ابداع ماشین، لئوناردو داوینچی سبدی را طراحی کرد که بدون نیاز به هل دادن حرکت می کرد. در واقع فنرهایی که به شدت فشرده شده بودند، نیروی مورد نیاز برای حرکت این سبد یا چرخ را فراهم می کردند و علاوه بر این، می شد از قبل، فرمان آن را هم تنظیم نمود تا یک مسیر از پیش تعیین شده را طی نماید.

این چرخ پیش قراول ماشین ها محسوب می شود و گاهی اوقات به عنوان نخستین ربات دنیا نیز از آن یاد می گردد.

اژدر وایت هِد- 1868 میلادی

اینگونه تسلیحات جنگی عمدتا به میانه های دهه 1700 میلادی باز می گردند، با این همه، اختراع اژدر خودران زیرآبی توسط فردی به نام رابرت وایت هد را می توان به نقطه عطفی در تاریخ جنگ های دریایی تشبیه نمود.

آن اژدر به خاطر بهره مندی از نوعی سیستم فشرده به نام The Secret قادر بود چندین کیلومتر را در زیر آب حرکت کرده و همزمان عمق خود را هم حفظ نماید. از آن زمان به بعد، سیستم هدایت اژدر یاد شده پیشرفت های قابل توجهی را به خود دید و به ساخت طیف وسیعی از تسلیحات، هواپیماها و دیگر وسایل خودکار انجامید.

سیستم اتوپایلوت مکانیکی مایک- 1933 میلادی

با طولانی تر شدن سفرهای هوایی، نیاز به توسعه سیستم های اتوپایلوت برای هواپیماهای دوربرد نیز بیش از هر زمان دیگری افزایش یافت. مایک مکانیکی نمونه اولیه ای از یک سیستم اتوپایلوت بود که توسط شرکتی به نام Sperry Gyroscope طراحی شد و در جریان یک سفر دور دنیا در سال 1933 میلادی توسط خلبانی به نام Wiley Post مورد استفاده قرار گرفت.

نحوه عملکرد آن سیستم هم به این شکل بود که ژیروسکوپ ها مسیر هواپیما را دنبال می کردند و برای اطمینان از درستی مسیر، در عملکرد کنترلرهای آن مداخله می کردند. امروزه، ژیروسکوپ ها بخشی جدایی نشدنی از تکنولوژی وسایل نقلیه به شمار می روند.

کروز کنترل Teetor- سال 1945 میلادی

در زمان های قدیمی، مهندسی همراه با وکیل خود در حالی که سوار وسیله نقلیه اش بود به سمت مقصدی در حرکت بود. تکان های شدیدی که در حین سفر به ماشین وارد می شد و او را به حرکت در می آورد آنقدر زیاد بود که مهندس را به طراحی یکی از نخستین سیستم های کروز کنترل دنیا تشویق نمود.

آن سیستم در برگیرنده نوعی دریچه مکانیکی بود که می توانست سرعت وسیله نقلیه را تنظیم نماید و در سال 1958 میلادی نیز به صورت تجاری در آمد.

سبد استنفورد- 1961 میلادی

با بالا گرفتن رقابت های فضایی، محققان کشورهای مختلف دست به توسعه کاوشگرهایی زدند که قابلیت فرود روی ماه را داشته باشند. ایده ساخت کاوشگر ماه با قابلیت کنترل از راه دور توسط جیمز آدامز یکی از مهندسان دانشگاه استنفورد مطرح شد.

اما با در نظر داشتن تاخیر زمانی 2.5 ثانیه ای، از ارائه یک فرمان روی زمین تا اجرای آن روی سطح ماه، این سوال مطرح می شود که کنترل از راه دور چنین دستگاهی چطور میسر بود؟ پاسخ این سوال در نهایت به توسعه نخستین وسیله نقلیه چرخدار و خودران انجامید.

آن وسیله که کارت خوانده می شود عاقبت به تعدادی دوربین مجهز و از پیش برنامه ریزی شد تا بتواند یک خط سفید رنگ را تشخیص داده و به صورت خودکار آن را دنبال نماید. امروز تکنولوژی های جایگزین ارائه شده برای این فناوری جزء جدایی ناپذیر ماشین های خودران به شمار می روند.

شرکت مهندسی مکانیک Tsukuba-سال 1977 میلادی

این تکنولوژی که همچون کارت طراحی شده توسط یکی از مهندسان دانشگاه استنفورد ابتکاری و نوین محسوب می شد به ظاهر، بیشتر برای استفاده در منازل مناسب بود تا هر جای دیگری.

یک شرکت فعال در زمینه مهندسی مکانیک به نام Tsukuba که دفتر اصلی اش هم در ژاپن قرار داشت درواقع نوعی وسیله نقلیه مسافربری خودکار را طراحی کرده بود که می توانست به لطف دو دوربینی که روی بدنه اش تعبیه شده بودند، علامت های موجود در سطح خیابان ها را تشخیص دهد و در عین حال با سرعت حدودی 32 کیلومتر بر ساعت نیز حرکت نماید.

VaMoRs-سال 1987 میلادی

گام مهم دیگر در جهت پیشرفت تکنولوژی ماشین های خودران توسط یک مهندس آلمانی به نام ارنست دیکمنز برداشته شد که یک سدان را به مجموعه ای از چندین دوربین و شصت ماژول میکروپردازنده مجهز نمود تا امکان تشخیص و شناسایی اشیاء موجود در سطح جاده را پیدا کند.

اما نوآوری کلیدی ارائه شده از سوی دیکمنز همان «دید پویا» بود که به سیستم تصویر برداری امکان می داد «نویز» فرعی را تشخیص داده و صرفا روی آبجکت های مربوطه تمرکز نماید. امروز این نوع تصویربرداری نقشی قابل توجه در توانایی تشخیص خطر و موقعیت ماشین های خودران ایفا می کند.

VaMoRs آنچنان موفق ظاهر شد که توانست با سرعت بالغ بر 100 کیلومتر بر ساعت اتوبان مشهور آلمان را در هم نوردد.

The General Atomics MQ-1 Predator- سال 1995 میلادی

در نظر بسیاری از ما، ماشین های خودران ابزاری برای تبدیل کردن انسان از راننده به مسافر هستند، با این همه، گروه دیگری از وسایل نقلیه هم اکنون در دست طراحی قرار دارند که به صورت کاملا تنها سفر خواهند کرد و شاید پهپادها بهترین نمونه از این گروه محصولات باشند.

اما مهم ترین پهپاد ارائه شده تا به امروز نیز Predator متعلق به شرکت جنرال اتمیکس است؛ نوعی هواپیمای بدون سرنشین که برای مدت بیست سال و در جریان سفرهایی 14 ساعته بر فراز مهم ترین نقاط استراتژیک دنیا به پرواز در آمده است.

البته لازم است یادآور شویم که درون ها در گروه محصولات صرفا نظامی جای نمی گیرند و برای مثال Predator به فناوری هایی مجهز شد که بیشتر در خودروها دیده می شود؛ از این میان می توان به رادار اشاره کرد که امکان مشاهده محیط پیرامونی درون در میان ابرها و مه را فراهم می کند و یا دوربین های حرارتی که امکان سفر در شب را به آن می دهند.

چالش های دارپا- سال 2004 تا 2013

بازوی تحقیقاتی وزارت دفاع آمریکا موسوم به دارپا حمایت مالی مجموعه ای از چالش ها را بر عهد گرفته که به پیشبرد تکنولوژی های خودرن می انجامند. در سال 2004 میلادی، رقابتی با حمایت این مرکز برگزار شد که ماشین های شرکت کننده در آن باید حدود 240 کیلومتر از مسیرهای بیابانی را به صورت خودکار طی می کردند.

هیچ ماشینی البته نتوانست این مسیر را به اتمام برساند اما چالش هایی که در ادامه برای این منظور انجام گرفت با موفقیت های خوبی همراه بود. برای مثال در رقابتی که سال 2007 میلادی انجام شد، ماشین ها باید مسیری 100 کیلومتری را در یک محیط شبیه سازی شده شهری طی می کردند. در جریان آن رقابت چهار خودرو توانستند در محدوده زمانی شش ساعته به خط پایان برسند.

اتوپایلوت تسلا- سال 2015 میلادی

جالب ترین جنبه قابلیت اتوپایلوت تسلا در اواخر سال 2015 میلادی معرفی شد؛ به موجب آن به روز رسانی که در قالب یک آپدیت نرم  افزاری ارائه گردید، کنترل بدون دست ماشین های مدل اس این خودروساز در بزرگراه ها و آزادراه ها فراهم شد.

MCity دانشگاه میشیگان- سال 2015 میلادی

مرکز Mobility Transformation در دانشگاه میشیگان که MCity خوانده می شد در سال 2015 میلادی به عنوان یک مرکز طراز اول جهانی برای تست تکنولوژی ماشین های خودران راه اندازی شد. فورد اولین خودروسازی بود که ماشین های خودران خود را در این مرکز تست کرد و آن را از شدیدترین شرایط محیطی گذراند.

شاید جالب ترین قسمت در تاریخ ماشین های خودران همکاری بخش های خصوصی، دولت و مراجع دانشگاهی باشد که پیشتر هم شروع شده و قرار است به تولید اتومبیل های تمام خودران بیانجامد.

آنطور که Andrew Ng کارشناس هوش مصنوعی گفته: ساخت ماشین های خودران امری است که تنها توسط یک سازمان محقق نمی شود و مستلزم همکاری بخش های خصوصی و دولتی و البته اجتماعی از قانونگذاران، محققان، شرکت های فعال در صنعت تکنولوژی و همچنین تولید کنندگان اتومبیل است. او در ادامه پیش بینی کرده که «ماشین های خودران زودتر از زمانی که تصور می شود به سطح خیابان ها می آیند.»

The post appeared first on .

مروری بر تاریخچه تکنولوژی اتومبیل های خودران

چشم انداز ماشین های خودران شاید هنوز هم که هنوز است به شکلی غیرممکن آینده نگرانه باشد. مسیر انقلابی ساخت این خودروها از زمان لئوناردو داوینچی آغاز شده و به سمت آینده ای می رود که در آن، انسان دیگر دست های خود را روی فرمان نخواهد گذاشت.

شرکت هایی نظیر فورد، مرسدس و تسلا حالا در رقابتی جدی با هم به سر می برند و هر کدام تلاش دارند ماشین های خودرانشان را به دنیای متغیر محصولات تجاری و مصرفی عرضه نمایند.

برای مثال، فورد اخیرا سرمایه گذاری هایش را در حوزه ماشین های خودران سه برابر کرده و مشغول تست 30 خودروی بدون راننده هیبریدی از گروه فیوژن در کالیفرنیا، میشیگان و آریزوناست.

در ادامه این مطلب قصد داریم نگاهی به تاریخچه فناوری ماشین های خودران داشته باشیم و ابداعات مهمی را از نظر بگذرانیم که در این میانه به دست آمد و مبنای خودروهای آینده را ساختند.

سبد خودران داوینچی

قرن ها قبل از ابداع ماشین، لئوناردو داوینچی سبدی را طراحی کرد که بدون نیاز به هل دادن حرکت می کرد. در واقع فنرهایی که به شدت فشرده شده بودند، نیروی مورد نیاز برای حرکت این سبد یا چرخ را فراهم می کردند و علاوه بر این، می شد از قبل، فرمان آن را هم تنظیم نمود تا یک مسیر از پیش تعیین شده را طی نماید.

این چرخ پیش قراول ماشین ها محسوب می شود و گاهی اوقات به عنوان نخستین ربات دنیا نیز از آن یاد می گردد.

اژدر وایت هِد- 1868 میلادی

اینگونه تسلیحات جنگی عمدتا به میانه های دهه 1700 میلادی باز می گردند، با این همه، اختراع اژدر خودران زیرآبی توسط فردی به نام رابرت وایت هد را می توان به نقطه عطفی در تاریخ جنگ های دریایی تشبیه نمود.

آن اژدر به خاطر بهره مندی از نوعی سیستم فشرده به نام The Secret قادر بود چندین کیلومتر را در زیر آب حرکت کرده و همزمان عمق خود را هم حفظ نماید. از آن زمان به بعد، سیستم هدایت اژدر یاد شده پیشرفت های قابل توجهی را به خود دید و به ساخت طیف وسیعی از تسلیحات، هواپیماها و دیگر وسایل خودکار انجامید.

سیستم اتوپایلوت مکانیکی مایک- 1933 میلادی

با طولانی تر شدن سفرهای هوایی، نیاز به توسعه سیستم های اتوپایلوت برای هواپیماهای دوربرد نیز بیش از هر زمان دیگری افزایش یافت. مایک مکانیکی نمونه اولیه ای از یک سیستم اتوپایلوت بود که توسط شرکتی به نام Sperry Gyroscope طراحی شد و در جریان یک سفر دور دنیا در سال 1933 میلادی توسط خلبانی به نام Wiley Post مورد استفاده قرار گرفت.

نحوه عملکرد آن سیستم هم به این شکل بود که ژیروسکوپ ها مسیر هواپیما را دنبال می کردند و برای اطمینان از درستی مسیر، در عملکرد کنترلرهای آن مداخله می کردند. امروزه، ژیروسکوپ ها بخشی جدایی نشدنی از تکنولوژی وسایل نقلیه به شمار می روند.

کروز کنترل Teetor- سال 1945 میلادی

در زمان های قدیمی، مهندسی همراه با وکیل خود در حالی که سوار وسیله نقلیه اش بود به سمت مقصدی در حرکت بود. تکان های شدیدی که در حین سفر به ماشین وارد می شد و او را به حرکت در می آورد آنقدر زیاد بود که مهندس را به طراحی یکی از نخستین سیستم های کروز کنترل دنیا تشویق نمود.

آن سیستم در برگیرنده نوعی دریچه مکانیکی بود که می توانست سرعت وسیله نقلیه را تنظیم نماید و در سال 1958 میلادی نیز به صورت تجاری در آمد.

سبد استنفورد- 1961 میلادی

با بالا گرفتن رقابت های فضایی، محققان کشورهای مختلف دست به توسعه کاوشگرهایی زدند که قابلیت فرود روی ماه را داشته باشند. ایده ساخت کاوشگر ماه با قابلیت کنترل از راه دور توسط جیمز آدامز یکی از مهندسان دانشگاه استنفورد مطرح شد.

اما با در نظر داشتن تاخیر زمانی 2.5 ثانیه ای، از ارائه یک فرمان روی زمین تا اجرای آن روی سطح ماه، این سوال مطرح می شود که کنترل از راه دور چنین دستگاهی چطور میسر بود؟ پاسخ این سوال در نهایت به توسعه نخستین وسیله نقلیه چرخدار و خودران انجامید.

آن وسیله که کارت خوانده می شود عاقبت به تعدادی دوربین مجهز و از پیش برنامه ریزی شد تا بتواند یک خط سفید رنگ را تشخیص داده و به صورت خودکار آن را دنبال نماید. امروز تکنولوژی های جایگزین ارائه شده برای این فناوری جزء جدایی ناپذیر ماشین های خودران به شمار می روند.

شرکت مهندسی مکانیک Tsukuba-سال 1977 میلادی

این تکنولوژی که همچون کارت طراحی شده توسط یکی از مهندسان دانشگاه استنفورد ابتکاری و نوین محسوب می شد به ظاهر، بیشتر برای استفاده در منازل مناسب بود تا هر جای دیگری.

یک شرکت فعال در زمینه مهندسی مکانیک به نام Tsukuba که دفتر اصلی اش هم در ژاپن قرار داشت درواقع نوعی وسیله نقلیه مسافربری خودکار را طراحی کرده بود که می توانست به لطف دو دوربینی که روی بدنه اش تعبیه شده بودند، علامت های موجود در سطح خیابان ها را تشخیص دهد و در عین حال با سرعت حدودی 32 کیلومتر بر ساعت نیز حرکت نماید.

VaMoRs-سال 1987 میلادی

گام مهم دیگر در جهت پیشرفت تکنولوژی ماشین های خودران توسط یک مهندس آلمانی به نام ارنست دیکمنز برداشته شد که یک سدان را به مجموعه ای از چندین دوربین و شصت ماژول میکروپردازنده مجهز نمود تا امکان تشخیص و شناسایی اشیاء موجود در سطح جاده را پیدا کند.

اما نوآوری کلیدی ارائه شده از سوی دیکمنز همان «دید پویا» بود که به سیستم تصویر برداری امکان می داد «نویز» فرعی را تشخیص داده و صرفا روی آبجکت های مربوطه تمرکز نماید. امروز این نوع تصویربرداری نقشی قابل توجه در توانایی تشخیص خطر و موقعیت ماشین های خودران ایفا می کند.

VaMoRs آنچنان موفق ظاهر شد که توانست با سرعت بالغ بر 100 کیلومتر بر ساعت اتوبان مشهور آلمان را در هم نوردد.

The General Atomics MQ-1 Predator- سال 1995 میلادی

در نظر بسیاری از ما، ماشین های خودران ابزاری برای تبدیل کردن انسان از راننده به مسافر هستند، با این همه، گروه دیگری از وسایل نقلیه هم اکنون در دست طراحی قرار دارند که به صورت کاملا تنها سفر خواهند کرد و شاید پهپادها بهترین نمونه از این گروه محصولات باشند.

اما مهم ترین پهپاد ارائه شده تا به امروز نیز Predator متعلق به شرکت جنرال اتمیکس است؛ نوعی هواپیمای بدون سرنشین که برای مدت بیست سال و در جریان سفرهایی 14 ساعته بر فراز مهم ترین نقاط استراتژیک دنیا به پرواز در آمده است.

البته لازم است یادآور شویم که درون ها در گروه محصولات صرفا نظامی جای نمی گیرند و برای مثال Predator به فناوری هایی مجهز شد که بیشتر در خودروها دیده می شود؛ از این میان می توان به رادار اشاره کرد که امکان مشاهده محیط پیرامونی درون در میان ابرها و مه را فراهم می کند و یا دوربین های حرارتی که امکان سفر در شب را به آن می دهند.

چالش های دارپا- سال 2004 تا 2013

بازوی تحقیقاتی وزارت دفاع آمریکا موسوم به دارپا حمایت مالی مجموعه ای از چالش ها را بر عهد گرفته که به پیشبرد تکنولوژی های خودرن می انجامند. در سال 2004 میلادی، رقابتی با حمایت این مرکز برگزار شد که ماشین های شرکت کننده در آن باید حدود 240 کیلومتر از مسیرهای بیابانی را به صورت خودکار طی می کردند.

هیچ ماشینی البته نتوانست این مسیر را به اتمام برساند اما چالش هایی که در ادامه برای این منظور انجام گرفت با موفقیت های خوبی همراه بود. برای مثال در رقابتی که سال 2007 میلادی انجام شد، ماشین ها باید مسیری 100 کیلومتری را در یک محیط شبیه سازی شده شهری طی می کردند. در جریان آن رقابت چهار خودرو توانستند در محدوده زمانی شش ساعته به خط پایان برسند.

اتوپایلوت تسلا- سال 2015 میلادی

جالب ترین جنبه قابلیت اتوپایلوت تسلا در اواخر سال 2015 میلادی معرفی شد؛ به موجب آن به روز رسانی که در قالب یک آپدیت نرم  افزاری ارائه گردید، کنترل بدون دست ماشین های مدل اس این خودروساز در بزرگراه ها و آزادراه ها فراهم شد.

MCity دانشگاه میشیگان- سال 2015 میلادی

مرکز Mobility Transformation در دانشگاه میشیگان که MCity خوانده می شد در سال 2015 میلادی به عنوان یک مرکز طراز اول جهانی برای تست تکنولوژی ماشین های خودران راه اندازی شد. فورد اولین خودروسازی بود که ماشین های خودران خود را در این مرکز تست کرد و آن را از شدیدترین شرایط محیطی گذراند.

شاید جالب ترین قسمت در تاریخ ماشین های خودران همکاری بخش های خصوصی، دولت و مراجع دانشگاهی باشد که پیشتر هم شروع شده و قرار است به تولید اتومبیل های تمام خودران بیانجامد.

آنطور که Andrew Ng کارشناس هوش مصنوعی گفته: ساخت ماشین های خودران امری است که تنها توسط یک سازمان محقق نمی شود و مستلزم همکاری بخش های خصوصی و دولتی و البته اجتماعی از قانونگذاران، محققان، شرکت های فعال در صنعت تکنولوژی و همچنین تولید کنندگان اتومبیل است. او در ادامه پیش بینی کرده که «ماشین های خودران زودتر از زمانی که تصور می شود به سطح خیابان ها می آیند.»

The post appeared first on .

مروری بر تاریخچه تکنولوژی اتومبیل های خودران