بازی آزاد

آیا دوران دکمه های فیزیکی ناوبری در موبایل ها به سر رسیده است؟

امسال نیز همچون سال های گذشته، سامسونگ پرچمداری قدرتمند را به دنیای موبایل معرفی کرد. گلکسی اس 8 () محصولی زیبا همراه با امکانات فوق العاده است، اما یکی از ویژگی های برجسته کهکشانی های کره ای را در خود نمی بیند: دکمه فیزیکی هوم و دکمه های خازنی کنار آن.

تصمیم سامسونگ برای حذف این دکمه ها، نه تنها گلکسی اس 8 را از دیگر پرچمداران سال های گذشته آنها متمایز ساخته، بلکه بسیاری از کاربران را به تغییر عاداتشان در استفاده از موبایل وادار می سازد، اقدامی که شاید برای برخی از این افراد خوشایند نباشد.

چه بخواهید و چه نخواهید، سامسونگ یکی از کمپانی های تأثیرگذار در حوزه فناوری به شمار می رود و گلکسی اس 8 نیز قطعاً بر روند طراحی موبایل های آتی دیگر شرکت ها مؤثر خواهد بود. به همین دلیل حذف دکمه های فیزیکی و خازنی از این اسمارت فون می تواند دیگران را نیز به دنبال کردن مسیری مشابه تشویق نماید.

شاید تصور کنید این موضوع اهمیت چندانی ندارد، اما کافیست به تلاش کمپانی های مختلف برای جلب رضایت کاربران پس از ایجاد تغییر در دکمه سخت افزاری نگاهی بیندازید تا به اهمیت آن پی ببرید.

اپل به خاطر حذف دکمه مکانیکی هوم و جایگزینی آن با نمونه خازنی، مجبور شد موتور بازخورد لمسی ویژه ای را به نام «تپتیک انجین» درون آیفون 7 تعبیه نماید تا احساس قدیمی و مطبوع عملکرد مکانیکی را به کاربرانش منتقل سازد. سامسونگ نیز اگرچه دکمه فیزیکی هوم را در راه دستیابی به نمایشگر بی نهایت از میان برداشت، اما رویکرد مشابهی را در پیش گرفت و سیستم بازخورد لرزشی حساس به فشار را در زیر دکمه نرم افزاری هوم قرار داد.

با این حال، دکمه های فیزیکی و و خازنی مزایایی را در اختیار کاربر قرار می دهند که حذف آنها بدون ارائه جایگزین مناسب، تصمیم معقولی نخواهد بود. در ادامه به بررسی مزایا و معایب دکمه های فیزیکی می پردازیم.

یکی از آشکارترین مزایای دکمه های خازنی، این است که با وجود آنها فضای نمایشگر به طور کامل آزاد می شود و محتوای مختلف به صورت کامل تمام صفحه نمایش را پر می کنند. در این حالت، دیگر نوار باریک دکمه های نرم افزاری قسمت پایین صفحه را اشغال نمی کنند. البته این موضوع در نمایشگرهای بزرگ موبایل چندان محسوس نیست، اما بر تجربه کاربری تأثیر منفی می گذارد.

دکمه های فیزیکی در زمان اجرای ویدیوها به صورت تمام صفحه یا مرور گالری عکس ها نیز بسیار سودمند هستند. بسیاری از ما در پنهان ساختن دکمه های نرم افزاری در برخی اپلیکیشن های چند رسانه ای یا ظاهر کردن دوباره آنها در هنگام نیاز با مشکل مواجه شده ایم، در صورتی که اگر به دکمه های فیزیکی دسترسی داشتیم، عملکرد ساده و روان تری را تجربه می کردیم.

در واقع می توان گفت «در دسترس بودن» دائمی دکمه های فیزیکی در هر زمان، می تواند سرعت انجام برخی عملیات را در موبایل افزایش دهد، و نوآوری های تولیدکنندگان موبایل برای تعبیه قابلیت ها و توانمندی های مختلف درون این دکمه ها برای اجرای اپلیکیشن های خاص یا باز کردن قفل دستگاه نیز می تواند این تجربه را بهبود بخشد.

از طرف دیگر، بازخورد لمسی و فیزیکی موضعی را می توان یکی از جذابیت های این دکمه ها دانست. طبیعیست که اگر بازخورد مستقیماً زیر خود کلید احساس شود، بهتر از این است که کل دستگاه به لرزه درآید. دکمه های فیزیکی و خازنی در صورتی که به خوبی ساخته و تعبیه شوند، احساس بهتری را در مقایسه با دکمه های نرم افزاری عمومی ایجاد خواهند کرد.

تولید کنندگان در حال حاضر می توانند قابلیت های تعاملی دکمه های سخت افزاری را حداقل در سطح نمونه های نرم افزاری و حتی فراتر از آن توسعه دهند. حسگرهای اثر انگشت به راحتی درون دکمه هوم جای می گیرند و برخی از سازندگان نیز ژست های حرکتی یا توانایی تشخیص فشار را به دکمه های فیزیکی و خازنی افزوده اند. این اقدامات می تواند به کاربردهای بیشتری بیانجامد که بدون نیاز به لمس کردن نمایشگر قابل اجرا هستند.

به عنوان مثال کمپانی هوآوی در جدیدترین پرچمدارش یعنی P10 یک دکمه هوم خازنی مجتمع با حسگر اثر انگشت را در قسمت پایین نمایشگر جای داده، اما خبری از دو مورد دیگر یعنی دکمه های بازگشت و چندوظیفگی نیست. در واقع این دکمه در ابتدا به عنوان حسگر اثر انگشت عمل می کند، اما پس از وارد شدن به محیط اندروید اوضاع فرق می کند. با یک بار لمس این دکمه به عقب باز می گردید، با لمس طولانی تر آن به صفحه خانگی می روید، و با سوایپ کردنش نیز حالت چندوظیفگی و مرور بین اپلیکیشن های در حال اجرا را شبیه سازی می کند.

اگرچه این ژست های حرکتی و قابلیت های متنوع هنوز در ابتدای راه طولانی خود قرار دارند و شاید به خاطر سپردن آنها در کوتاه مدت کار سختی باشد، اما با حذف دکمه های فیزیکی و خازنی، تمام ایده های ناب همراه با آنها نیز از بین می رود و دیگر عرصه ای برای نوآوری بیشتر در این حوزه وجود نخواهد داشت.

البته دکمه های خازنی بدون عیب هم نیستند. یکی از معایب اصلی این دکمه ها که دلیل اصلی حذف آنها نیز به شمار می رود، افزایش حاشیه در اطراف نمایشگر است. دو شرکت کره ای ال جی و سامسونگ در سال جاری میلادی نشان دادند با حذف این فضای زاید، می توان موبایل های چشم نوازی همچون «جی 6» یا «گلکسی اس 8» را به دست کاربران رساند.

از سوی دیگر در درازمدت با مسئله دوام نیز روبرو هستیم. دکمه های فیزیکی نیز همچون دیگر قطعات سخت افزاری به مرور زمان فرسوده می شوند و احتمال می رود که به تدریج از حساسیت آنها کاسته شود. همچنین در اثر وارد شدن ضربه، احتمال از کار افتادن این دکمه ها به خاطر جابجایی قطعات داخلی وجود دارد و همان طور که می دانید، تعویض این دکمه ها نیز به سادگی میسر نخواهد بود.

دکمه های خازنی به ندرت قابل تنظیم و پیکربندی سفارشی هستند، و به همین دلیل کاربردهای آنها به مواردی محدود می شود که توسط کمپانی سازنده برایشان در نظر گرفته شده. در مقابل، دکمه های نرم افزاری را می توان به دلخواه تنظیم نمود، محل قرارگیری و آیکن آنها را تغییر داد و قابلیت های بیشتری را به آنها افزود. ماهیت نرم افزاری این دکمه ها، به معنای انعطاف پذیری بیشتر آنهاست.

شاید بهترین گزینه در حال حاضر، تعبیه هر دو رویکرد نرم افزاری و سخت افزاری در کنار یکدیگر و ارائه حق انتخاب به کاربر باشد؛ «وان پلاس» یکی از معدود شرکت هاییست که با وجود دکمه های فیزیکی، امکان فعال سازی دکمه های نرم افزاری را از طریق منوی تنظیمات در اختیار کاربر قرار می دهد، ضمن اینکه می توان کارکردهای ثانویه ای را نیز برای دکمه های خازنی تعریف کرد که تعامل سریع تر با موبایل را ممکن می سازد.

همچنین می توان راهکار دیگری را نیز پیشنهاد کرد، بدین صورت که دکمه های کنترلی نرم افزاری به صورت هوشمند با نیاز کاربر سازگاری یابند. در این حالت بر حسب استفاده ای که از موبایل می شود، دکمه های مجازی تغییر وضعیت می دهند و در صورتی که به آنها نیاز نداشته باشیم، به طور کامل پنهان می گردند و فقط دکمه های خازنی در اختیارمان قرار می گیرند.

به هر حال علی رغم اینکه چندین تولید کننده مطرح در سال 2017 تصمیم گرفتند حاشیه اطراف نمایشگر در موبایل های پرچمدار خود را به حداقل برسانند و در این راه، بهترین گزینه را حذف دکمه های فیزیکی دانستند، اما هنوز هم دستگاه های متعددی را می توان در بازار یافت که سه دکمه خازنی معروف اندروید را در خود جای داده اند.

از سوی دیگر کاربران موبایل هنوز دکمه های فیزیکی را به نمونه های نرم افزاری ترجیح می دهند. در نظرسنجی زیر که بین حدود 6500 کاربر تلفن همراه صورت گرفته، تعداد افراد طرفدار دکمه های فیزیکی/خازنی تقریباً دو برابر افرادیست که دکمه های نرم افزاری را می پسندند:

به هر تقدیر، به نظر می رسد تعبیه نمایشگرهای بزرگ بدون افزایش ابعاد کلی دستگاه که با حذف حاشیه های زائد در اطراف صفحه به دست می آید، در کنار طراحی یکپارچه و زیباتر از همیشه، تولیدکنندگان مطرح موبایل را بر آن داشته تا پایان عمر دکمه های فیزیکی مکانیکی یا خازنی را رقم بزنند و در این راه، توسعه فناوری حسگر اثر انگشت که سنسور را زیر نمایشگر قرار می دهد نیز می تواند تحقق این هدف را تسهیل نماید.

The post appeared first on .

آیا دوران دکمه های فیزیکی ناوبری در موبایل ها به سر رسیده است؟

آیا دوران عرضه آیپد ایر از سوی اپل به پایان رسیده است؟

شب گذشته طی رویداد «سلام دوباره»، کمپانی اپل از مک بوک پرو 2016، پشتیبانی نرم افزار ویرایش ویدیوی Final Cut Pro X از تاچ بار و یک اپلیکیشن سرگرمی محور به نام TV رونمایی کرد. اما برخلاف انتظارات بسیاری، هیچ سخنی درباره آیپدهای اهالی کوپرتینو به میان نیامد.

آیپد ایر و آیپد مینی 2، هردو در سال 2013 عرضه شدند و تا عرضه ایر 2 و مینی 3 در سال بعد، به روزرسانی های نرم افزاری فراوان دریافت نمودند. اما در مدت زمانی کمتر از یک سال، اپل تغییر مسیر داد و به سمت دستگاهی جدیدتر، بزرگ تر و گران قیمت تر به نام آیپد پرو 12.9 اینچی رفت که طی سپتامبر 2015، در کنار آیپد مینی 4 به بازار آمد و در ماه مارس گذشته، نسخه 9.7 اینچی آن با نمایشگر رتینا نیز عرضه شد.

این بدان معناست که طی دو سال اخیر، هیچ خبری درباره آیپد ایر به گوش نرسیده است و اگرچه مدل های قدیمی کماکان به روزرسانی های سیستم عامل را دریافت می کنند، اما پردازنده A8 آنها به هیچ وجه با پردازنده هایی همچون A9x مدل پرو قابل قیاس نیست. در واقع تست های بنچمارک نشان داده اند که چیپست دسکتاپ A9 که در تبلت ساکنین کوپرتینو جای گرفته، عملکردی تا دو برابر بهتر نسبت به ورژن های قبلی دارد.

بنابراین با نگاهی ساده به رویدادهای اخیر اپل متوجه می شویم که کمپانی مورد اشاره، بیشتر از هر محصول دیگری، روی مدل های «پرو» متمرکز شده است. اپل شب گذشته سه مک بوک پرو جدید معرفی کرد که مدل پایه آن، مشخصات سخت افزاری مشابهی با مک بوک ایر دارد و با قیمتی نسبتاً بیشتر به فروش می رسد. امری که احتمالاً پایینی بر خانواده مک بوک ایر به شمار می رود و از طرف دیگر، عرضه مدل های 9.7 و 12.9 اینچی آیپد پرو، زنگ خطر مشابهی را برای تبلت های اپل به صدا در می آورد.

این زمان بندی فشرده – یعنی عرضه دستگاه، به روزرسانی آن طی یک سال و سکوت خبری برای دو سال بعدی – با در نظرگیری عرضه مدل های اخیر پرو، چندان برای سری آیپد ایر خوشایند به نظر نمی رسد. در واقع آیپد پرو 9.7 در عین شباهت به آیپد ایر، عملکردی به مراتب بهتر از آن به نمایش می گذارد و تنها 200 دلار گران تر است.

بنابراین وقتی اپل می تواند مدل ایر را کنار بگذارد و مشتریان را مجبور به خرید مدل پرو و صرف هزینه بیشتر کند، دیگر چه دلیلی دارد که به سراغ ایر برود؟ فراموش نکنیم که اپل، همان شرکتی است که جک 3.5 میلی متری هدفون را آیفون 7 حذف کرد تا بتواند ایرپادهای 180 دلاری را به ما بفروشد و لپ تاپ هایی عرضه کرده که برای اتصال به تجهیزات شما، نیازمند آداپترهای گوناگون هستند.

در نهایت، نمی توان به صورت قطعی تایید کرد که ناقوس مرگ آیپد ایر به صدا درآمده باشد چرا که اپل معمولاً در زمینه معرفی محصولات جدیدش، بسیار رازدارانه رفتار می کند. در حال حاضر گفته می شود که اهالی کوپرتینو آیپد مینی بعدی را در ماه مارس سال آتی میلادی معرفی خواهند کرد و شاید آن موقع، شاهد معرفی ایر جدید هم باشیم.

The post appeared first on .

آیا دوران عرضه آیپد ایر از سوی اپل به پایان رسیده است؟

شب گذشته طی رویداد «سلام دوباره»، کمپانی اپل از مک بوک پرو 2016، پشتیبانی نرم افزار ویرایش ویدیوی Final Cut Pro X از تاچ بار و یک اپلیکیشن سرگرمی محور به نام TV رونمایی کرد. اما برخلاف انتظارات بسیاری، هیچ سخنی درباره آیپدهای اهالی کوپرتینو به میان نیامد.

آیپد ایر و آیپد مینی 2، هردو در سال 2013 عرضه شدند و تا عرضه ایر 2 و مینی 3 در سال بعد، به روزرسانی های نرم افزاری فراوان دریافت نمودند. اما در مدت زمانی کمتر از یک سال، اپل تغییر مسیر داد و به سمت دستگاهی جدیدتر، بزرگ تر و گران قیمت تر به نام آیپد پرو 12.9 اینچی رفت که طی سپتامبر 2015، در کنار آیپد مینی 4 به بازار آمد و در ماه مارس گذشته، نسخه 9.7 اینچی آن با نمایشگر رتینا نیز عرضه شد.

این بدان معناست که طی دو سال اخیر، هیچ خبری درباره آیپد ایر به گوش نرسیده است و اگرچه مدل های قدیمی کماکان به روزرسانی های سیستم عامل را دریافت می کنند، اما پردازنده A8 آنها به هیچ وجه با پردازنده هایی همچون A9x مدل پرو قابل قیاس نیست. در واقع تست های بنچمارک نشان داده اند که چیپست دسکتاپ A9 که در تبلت ساکنین کوپرتینو جای گرفته، عملکردی تا دو برابر بهتر نسبت به ورژن های قبلی دارد.

بنابراین با نگاهی ساده به رویدادهای اخیر اپل متوجه می شویم که کمپانی مورد اشاره، بیشتر از هر محصول دیگری، روی مدل های «پرو» متمرکز شده است. اپل شب گذشته سه مک بوک پرو جدید معرفی کرد که مدل پایه آن، مشخصات سخت افزاری مشابهی با مک بوک ایر دارد و با قیمتی نسبتاً بیشتر به فروش می رسد. امری که احتمالاً پایینی بر خانواده مک بوک ایر به شمار می رود و از طرف دیگر، عرضه مدل های 9.7 و 12.9 اینچی آیپد پرو، زنگ خطر مشابهی را برای تبلت های اپل به صدا در می آورد.

این زمان بندی فشرده – یعنی عرضه دستگاه، به روزرسانی آن طی یک سال و سکوت خبری برای دو سال بعدی – با در نظرگیری عرضه مدل های اخیر پرو، چندان برای سری آیپد ایر خوشایند به نظر نمی رسد. در واقع آیپد پرو 9.7 در عین شباهت به آیپد ایر، عملکردی به مراتب بهتر از آن به نمایش می گذارد و تنها 200 دلار گران تر است.

بنابراین وقتی اپل می تواند مدل ایر را کنار بگذارد و مشتریان را مجبور به خرید مدل پرو و صرف هزینه بیشتر کند، دیگر چه دلیلی دارد که به سراغ ایر برود؟ فراموش نکنیم که اپل، همان شرکتی است که جک 3.5 میلی متری هدفون را آیفون 7 حذف کرد تا بتواند ایرپادهای 180 دلاری را به ما بفروشد و لپ تاپ هایی عرضه کرده که برای اتصال به تجهیزات شما، نیازمند آداپترهای گوناگون هستند.

در نهایت، نمی توان به صورت قطعی تایید کرد که ناقوس مرگ آیپد ایر به صدا درآمده باشد چرا که اپل معمولاً در زمینه معرفی محصولات جدیدش، بسیار رازدارانه رفتار می کند. در حال حاضر گفته می شود که اهالی کوپرتینو آیپد مینی بعدی را در ماه مارس سال آتی میلادی معرفی خواهند کرد و شاید آن موقع، شاهد معرفی ایر جدید هم باشیم.

The post appeared first on .

آیا دوران عرضه آیپد ایر از سوی اپل به پایان رسیده است؟