چرا بزرگترین مشکل نسل هشتم، عمر طولانی نسل هفتم است؟

چرا بزرگترین مشکل نسل هشتم، عمر طولانی نسل هفتم است؟

“به قلم سینا ربیعی”

در روزهایی که بحث داغ محافل گیمینگ، امکان انتشار نسخه ارتقا یافته ای از Playstation 4 و احتمال معرفی Nintendo NX است، با تماشا این شایعات و واکنش مردم نسبت به آن یک سوال ساده مطرح می شود؛ دلیل عرضه زودهنگام سخت افزارهای قوی تری از کنسول های فعلی چیست؟

بگذارید برای پاسخ به این سوال با فلش بکی به گذشته یک پیش زمینه را ترسیم کنیم. با نگاهی اجمالی به دهه های گذشته، در می یابیم که عرضه سخت افزاری جدید و قدرتمندتر از کنسول ها، همواره به مثابه ورود صنعت بازی به نسلی جدید بوده و علت اصلی انتشار سخت افزار جدید، عقب نماندن کنسول ها از غافله پیشرفت تکنولوژی است. اگر بخواهیم نسل پنجم و ششم دنیای بازی یعنی مصادف با عرضه کنسول هایی نظیر PS1 و PS2 را مورد ارزیابی قرار دهیم، هر کدوم از این کنسول ها تقریبا حدود 5 سال عمر کردند و در سال 2005 با انتشار Xbox 360 وارد نسل هفتم شدیم.

نسل هفتم در ابتدا با قدرت کار خود را آغاز کرد و کاملا همتراز با سخت افزار روز دنیا، توانایی اجرای بازی ها را داشت اما از سال 2011 با عرضه عناوینی نظیر بتلفید 3، نه تنها شاهد اختلاف قابل توجه نسخه های کنسولی و PC بودیم، بلکه اختلاف تنها در زمینه گرافیک خلاصه نشد و نسخه های کنسولی از لحاظ تجربه بخش چندنفره به مراتب تجربه محدود تری را در قیاس با نسخه PC ارائه می کردند، به بیان بهتر می توانیم بتلفید 3 را آغازگر جداسازی کامل کیفیت PC از کنسول های نسل هفتم دانست.

با وجود اینکه در بازی هایی نظیر “هیلو 4″، “دلست اف آس” و “بیاند: تو سولز” شاهد پیشرفت روز افزون کیفیت بازی های انحصاری بودیم، اما نباید فراموش کرد برای سنجش قدرت کنسول ها و پتاسیل آنها، باید دید جهان شمول و کلی را داشته باشیم و در نگاه خود، حتی یک استودیو مستقل که قرار است بازی خود را بر روی سه پلتفرم منتشر کند را نیز در نظر بگیریم. در این صورت، شاهد چیزی جز محدودیت هایی سخت برای استودیو های ترد پارتی نیستیم. با ارزیابی این دسته از استودیو ها و عناوین آنها در اواخر نسل هفتم به وضوح شاهد یک حقیقت تلخ بودیم، عمر کنسول های نسل هفتم به پایان رسیده است اما متاسفانه این حقیقت موجب نشد که برنامه ریزی سونی و مایکروسافت برای طول عمر 7 تا 8 ساله ای PS3 و Xbox360 تغییر یابد.

آغاز نسل هشتم

شروع نسل هشتم مصادف شد تا تعطیلات کریسمس 2014، دوره ای که مردم انتظار داشتند با عرضه کنسول های نسل هشتم، توانایی تجربه بازی های مولتی پلتفرم با کیفیت نظیر سخت افزار روز بر روی PC را داشته باشیم اما زمانی که اولین تحلیل های گرافیکی از بازی هایی نظیر بتلفیلد 4 منتشر شد، کاملا مشخص بود که سخت افزار کنسول های نسل هشتم نیز توانایی رقابت با سخت افزار روز را ندارد. این شرایط در بازی های بزرگی نظیر ویچر 3 به شکل ملموس تری قابل مشاهده بود.

در نسلی که همگان انتظار اجرای بازی ها با کیفیت 1080P و فریم ریت اجرایی 60 را داشتند، کنسول ها در برخی عناوین حتی توانایی ارائه رزولوشن پایه 1080 را ندارند؛ جاه طلبانه ترین عنوان انحصاری مایکروسافت با رزولوشن منسوخ شده 720P اجرا می شود و ماهرترین استودیو فنی سونی در دستیابی به هدف اولیه خود در آنچارتد 4 یعنی فریم ریت 60 شکست می خورد.

از دید من به جای آنکه انگشت اتهام را به سمت سخت افزار کنسول ها سوق دهیم، باید متهم اصلی را سیاست های مایکروسافت و سونی در طولانی کردن بیش از حد نسل هفتم بدانیم. اگر نسل هفتم نیز به اندازه نسل های پیشین عمر می کرد، در سال 2011 یا نهایتا 2012 وارد نسل هشتم می شدیم. تصور کنید سخت افزار کنونی کنسول ها که از قضا در بسیار از ابعاد مشابه سخت افزار سال 2012 پلتفرم کامپیوترهای شخصی است، در سال 2012 عرضه می شد. آیا واقعا در این صورت شاهد این اختلاف در سال های ابتدایی نسل بودیم؟ و از همه مهمتر اکنون در سال 2016 در مقطع پایانی نسل هشتم قرار داشتیم و اکنون که دغدغه سخت افزاری بواسطه تکنولوژی واقعیت مجازی شکل گرفته است، به جای ایده های عجیب و غریبی نظیر PS4.5، سونی می توانست در سال 2017 کنسول نسل نهمی خود را معرفی و عرضه کند.

واقعیت مجازی بیش از آنچه فکر می کنید قدرتمند است

در کشاقوس نسل هشتم و مشکلات آن، پای مهمان نوظهوری با نام واقعیت مجازی نیز به سفره های گیمینگ ما باز شده است، مهمانی که برای حضور در خانه های گیمینگ انتظار بهترین ها را دارد. با یک نگاه اجمالی به سخت افزار موردنیاز هدست واقعیت مجازی “اکیولس ریفت” و مقایسه آن با سخت افزار PS4 کاملا می توانیم دریابیم که هیچگاه نخواهیم توانست بازی های واقعیت مجازی با کیفیت روز را بر روی کنسول های نسل هشتم تجربه کنید. اجرای یک بازی واقعیت مجازی حدود سه برابر بار سخت افزاری بیشتری را روی سخت افزار متحمل می شود، به بیان بهتر زمانی که عوانی مثل درایوکلاب به جای 30 فریم بصورت 60 فریم و آن هم به شکل واقعیت مجازی قرار است منتشر شود، گرافیک تفاوت های فراوانی با نسخه ای که ما در سال 2014 تجربه کردیم دارد!

آن کسانی که تجربه واقعیت مجازی را داشته اند مطمئنا با من موافق هستند که این تکنولوژی می تواند آینده دنیای بازی باشد و به هیچ عنوان نباید آنرا با خرده ایده هایی نظیر کینکت یا پلی استیشن موو مقایسه کرد. واقعیت مجازی می تواند آغازگر عصر جدیدی در دنیای بازی باشد و هر شرکتی که زودتر وارد این عرصه شود، می تواند جایگاه بالاتری را در آینده داشته باشد و شاید دلیل اصلی تکاپو سونی برای ارتقا سخت افزار کنسول اش همین مسئله است.

نکته ای که همگان باید در نظر داشته باشند، این است که فشارهای ناشرها و استودیوهای بزرگ صنعت بازی به سونی و مایکروسافت نقش ویژه ای در سیاست های آنها دارد. ایده هایی نظیر PS4.5 بیش از آنکه حاصل فکر سونی باشد، از دید من حاصل دغدغه سازندگانی است که امکان ندارد بتوانند با گرافیک روز، بازی های واقعیت مجازی را برای Playstation VR ارائه دهند اما افسوس که اگر سونی و مایکروسافت خیلی زودتر به سراغ PS4 و Xbox One می رفتند، شاید هیچکدام از این مشکلات و محدودیت های سخت افزاری در نسل هشتم گریبانگیرشان نمی شد و خیلی راحت می توانستیم عرضه کنسول هایی نظیر Xbox بعدی و PS5 را همزمان با ارائه تکنولوژی واقغیت مجازی ببینیم.

در نهایت دیدگاه شما در رابطه با چرایی شایعات مربوط به ارتقا سخت افزار کنسول های فعلی چیست؟ لطفا نظرات خود را به اشتراک بگذارید…