بازی آزاد

چه می شود اگر اتفاقات The Last Of Us به حقیقت بپیوندد؟

“فرض کنید یک ویروس کشنده طبیعی یا آزمایشگاهی که فقط برای گونه انسان ها طراحی شده است، ما را به کلی از سطح زمین محو کند و بقیه چیزها را دست نخورده باقی بگذارد. به نظر شما طبیعت چگونه به این اتفاق عکس العمل نشان می دهد اگر انسان ها دیگر نباشند تا فشار بی رحمانه به طبیعت و موجودات دیگر آورند؟ “برگرفته از کتاب دنیای بدون ما (The World Without Us ,Alan Weisman) نوشته الن وایزمن”. نوشته های Alan Weisman در کتاب برتر او با نام The World Without Us ما را به فکر فرو می برد که تصور کنیم که چه بلایی بر سر طبیعت و کره خاکی می آید اگر انسان ها دیگر نیروی برتر و غالب نباشند. به طور جالبی، سناریو ها و پیش بینی های تحقیق شده توسط Weisman که در کتاب او که در سال 2007 منتشر شد، به عنوان یک رفرنس برای ساخت دنیایی که در بازی The Last Of Us جلوه داده شد عمل کردند. در اینجا بوسیله نظریات آقای وایزمن در کتابش، اتفاقاتی که در بازی TLOU افتاد و البته حالت Photo Mode نسخه Remastered شده بازی، می توانیم به شکلی از دنیایی که قرار است بعد از منقرض شدن ما بوسیله چنین تراژدی ای شکل بگیرد، باخبر شویم. می خواهیم نگاهی بیندازیم به اینکه چطور طبیعت قرار است زمینی را که روزی به خودش تعلق داشته است و ما انسانهای مغرور از آن برای ساختن شهرهای بزرگ خودمان استفاده کرده ایم، بازپس گیرد. نتایج نشان می دهد که با اینکه چند تن از باقی ماندگان بشریت در این دنیا برای بقا تلاش می کنند، طبیعت پیشرفت خود را ادامه می دهد. بیشتر از این مسئله، کتاب وایزمن به ما هشدارهایی در مورد خطرات و بلاهایی که این بازماندگان باید در این دنیای خطرناک با آن ها دست و پنجه نرم کنند می دهد و احتمالا خبر از بلاهایی می دهد که شاید روزی استدیو ناتی داگ از آنها برای ساختن نسخه دوم بازی استفاده کند.

جنگل پیوسته

“آیا زمانی که میخواستید خانه خود را خریداری کنید، با خود فکر می کردید که شما علاوه بر پول اجاره، امکان بازیابی مجدد این خانه توسط طبیعت را از مادر طبیعت گرفته اید تا اینکه طبیعت زودتر از بانک، خانه را بازپس نگیرد ؟!” همانطور که کسی حتی یک بار از یک باغچه کوچک مراقبت کرده است و علف های هرز را چیده است و یا حتی یک جوی آب را تمیز کرده است می داند، سبزه و سبزیجات هرجایی که بتواند رشد می کنند و هرچقدر که به آن اجازه بدهید رشد خواهند کرد. با فرار مردم از خانه های امنی که روزی سکونتگاه دائمشان بود به سوی منطقه های حفاظت شده و فنس کشیده شده، به طبیعت اجازه داده می شود تا بدون توقف در این ساختمان ها و خانه ها نفوذ کند. در درون خانه های دوست داشتنی مان، کم کم کپک سرتاسر چوب ها را می گیرد و حفاظ آهنی در ها کم کم بوسیله رطوبت هوا کنده می شود. گیاهان حتی از دودکش ها وارد خانه شده و درون آن رشد می کنند. باران و آب راه خود را به درون خانه و از بالای سقف های خراب پیدا می کنند. بعد از مدتی، عناصر اصلی تشکیل دهنده راه خود را به خانه ها و ساختمان های شهر ها پیدا می کنند. خانه هایی که روزی ساخته شده بود تا ما را از همین عناصر محافظت کند و طبیعت کم کم شروع به سخره گرفتن خانه های ما که روزی با غرور به آنها افتخار می کردیم می کند.

زمانی که ساختمان ها در معرض خطر قرار گرفتند، تغییرات سالانه دما و رفتن هوای گرم و آمدن هوای سرد باعث می شود شیشه ها اول ترک بخوردند و کم کم بشکنند که این مسئله باعث می شود تا تمام فرایند هایی که به آنها اشاره کردیم با سرعت بیشتری اتفاق بیفتند و گیاهان و جانوران بیشتری داخل ساختمان ها بشوند. بزودی طبیعت شروع به حمله ور شدن به ساختمان ها از داخل و بیرون می کند و حتی گیاهان به نفوذهای باریک آجرهای ساختمان ها رخنه می کنند و شبکه ای بزرگ از رگه های سبز، پیچک های سبز گیاهان در ساختمان ها شکل می گیرد. در طی این حملات، کلنی ها و گروه های بزرگ از حشرات، پرندگان و پستانداران کوچک به خانه ها پناه می برند تا از شر سرمایی که قبلا باید سخت تر با آن دست و پنجه نرم می کردند در امان باشند. این جانداران همگی تضعیف ساختار ساختمان ها را تشدید می کنند زیرا شروع به جویدن دیوار ها و تیر آهن های سقف ها می کنند تا اینکه دیگر تعادلی برای دیوار ها باقی نماند و آن ها تخریب شوند.

ولی مهمتر از این مسئله، یکی از سازمان دهنده های اصلی تخریب ساختار انسانی و غیرطبیعی توسط طبیعت، همان چیزی است که زندگی ما بدون آن امکان پذیر نیست! همانطور که دانه ها و جوانه های گیاهان در بالای زمین در کنار حشرات و جانداران مشغول تخریب هستند، یکی از نیروهای اصلی زمین با خشم از زیر زمین به سرزمین های ما هجوم می آورد.

رودخانه هایی که از درون می خروشند

“مهمتر از همه، شما و سرزمینتان توسط چیزی که یکی از نیازهای اصلی زندگی ما است تحت خطر هستید. آب. بعد از اینکه ما منقرض شدیم و رفتیم، نیروی آب برای گرفتن انتقام طبیعت از غرور و برتری مکانیکی انسان ها می آید که همیشه راه ورود می خواهد.” یک نگاه کوچک به یک پیاده رو یا جاده بیندازید تا تاثیر آب را بر آن ها ببینید. هر ساله، چرخه فصلی باعث می شود سطح آب ها یخ بزند و بعدا آب شود که این فوران آب باعث صدمه خوردن آسفالت ها و سیمان ساختمان ها و حتی سنگ می شود. به این عوامل قطاری از لوله های یخ زده را اضافه کنید و انسان های لازم برای انجام تعمیرات را از آن کم کنید. نتیجه جمع و کسر شما می شود شکل گیری حوضچه های بزرگ در مناطق مختلف شهری که زمانی حومه شهر و پر از ساکنان بودند. این حوضچه ها خودشان باعث ایجاد گونه های مختلف جانداری می شوند. بعد از این اتفاقات و بدون حضور انسانی برای تعمیر شبکه زیرزمینی فاضلاب و تخلیه آبگذر ها، آب هیچ راهی برای رفتن ندارد. طبقه های پایینی ساختمان ها مملو از آب خواهد شد و آب به ساختمان ها از بالا یا پایین راه پیدا خواهد کرد. با این وضع به زودی شهر ها بیشتر شبیه رودخانه ها می شوند تا شهرهایی که زمانی معدن تمدن ما بودند. ولی این پایان قضیه نیست زیرا اتفاقاتی که در زیر زمین رخ می دهد از بالای زمین هم بدتر و دراماتیک تر می باشند و به وضعیت کنونی کمکی نمی کنند.

قوه تفکر انسانی به ما اجازه داده تا زمانی راه های عبور و مرور و حمل نقل حتی برای زیر زمین هم بسازیم ولی بدون نظارت و تعمیرات متداوم بر روی این سیستم های زیرزمینی، دیگر میلیون ها گالن آب به بیرون شهر ها برده نخواهد شد. بعنوان مثال سیستم لوله ای فاضلاب لندن که حتی بعضی از آنها زمانی برای پناه بردن در بمباران ها به کار می رفت، نیازمند تمام آن تداخلات انسانی می باشد تا بتواند به طور کامل کار کند و آب را بیرون از شهر ها پمپاژ کند. بنابراین به زودی آب به زیربنای ساختمان های بزرگ و برج های عظیم انسانی رخنه می کند و آنها را خراب می کند.

در شهرهای آمریکایی که دائما در آب و هوای طوفانی می باشند، این وضع حتی بدتر هم می باشد. این تهاجم هماهنگ و همه گانه از بالا و پایین زمین توسط آب بالاخره روزی یک نیروی عظیم خواهد شد و می تواند سد عظیم ساختمان هایی که روزی به عنوان شگفتی های مدرن مهندسی شناخته می شدند را بشکند. این ساختمان ها یکی پس از دیگری به پهلوی هم سقوط می کنند و مادر طبیعت با کینه توزی این ساختمان های انسان های مغرور را واژگون می کند. بعد از گذشت سال ها از این اتفاقات، یک حقیقت تلخ ولی واقعی بر روی پیشانی زمین بازپس گرفته شده توسط طبیعت نوشته خواهد شد: “مادر طبیعت مهاجم نیست، ما مهاجم بودیم!”

غروب اتمی

“اگر انسان ها دیگر روی کره زمین نباشند، 441 نیروگاه هسته ای که هر کدام چند راکتور هسته ای فعال دارند، برای مدت کوتاهی بر روی حالت خودکار خواهند بود ولی بزودی یکی پس از دیگری داغ خواهند کرد”. با از بین رفتن شمار زیادی از انسان ها و به خطر افتادن کره خاکی ما توسط هجوم طبیعت، خطر بزرگتری سرزمین های ما را تهدید می کند! این خطر از سوی نیروگاه های هسته ای که سال ها بی مراقبت رها شده اند می باشد. خطر ریزش پل ها و از بین رفتن جاده ها و سیل و طوفان در مقابل خطر هسته ای به نظر مسئله بی خطر و کم خطر تری می باشد. این مسئله از جایی شروع می شود که پرتوهای خطرناک و سمی از سوی نیروگاه های خراب و حتی ویران شده وارد آب و هوا می شوند. حتی اگر قبل از منقرض شدن انسان های رویه های اورژانسی شروع شود و شما بتوانید شکافت هسته ای و تولید الکتریسیته را متوقف کنید، باز هم میلیون ها تن ته مانده هسته ای در نیروگاه ها باقی می ماند که نیازمند انبار شدن و خنک شدن بطور مداوم هستند.

زمانی که آب در بخش خنک کننده تبخیر شود یا به گونه ای بی فایده باشد، تمام مشکلات چند برابر می شود. زمین های نزدیک این نیروگاه ها تبدیل به سرزمین های لم یزرع می شوند در حالی که آلودگی هوایی و آب پیش می آید که این آلودگی مشکلات هسته ای را به سرزمین های دیگر منتقل می کند. این پرتوهای هسته ای ممکن است به انسان های بازمانده برخورد کنند و کل انسان ها را در معرض انقراض کلی قرار دهند. این مشکلات بقا را برای بازماندگان سخت تر می کند و آخرین ردپای انسان ها و بازماندگان در این زمان یا باهم گروه هایی تشکیل می دهند و یا به شدت خوی وحشی به خود می گیرند تا بر سر منابع آب پاک یا مکان های سالم و امن دعوا می کنند. اینجاست که ممکن است آخرین رگه های انسانیت بدرخشد که البته کمی هم غیرممکن بنظر می رسد. همانطور که شخصیت بیلی در بازی TLOU می گوید “هر چقدر که اون موجودات (انسان ها و یا زامبی های تبدیل شده) بد باشن، قابل پیش بینی هستند ولی این انسان های معمولی هستن که منو میترسونن. چون رفتار اونا غیر قابل پیش بینیه…” کسی چه می داند که تاثیر این رادیواکتیو بر روی انسان هایی که تبدیل به موجودات عجیب و غریب شده اند چگونه است. ممکن است تاثیر مثبت باشد و آن ها کشته شوند و یا منفی باشد و آن ها به چیز های بدتر از وضع حالشان تبدیل شوند.

دنیایی که Joel و Ellie در آن می کنند، یک دنیای سخت و پر از مشکلات است. همانطور که آن ها می جنگند تا زنده بمانند، طبیعت می جنگد تا آنچه را روزی مال خودش بوده است بازپس بگیرد. جالب اینجاست که این نبردی است که ما هر روز در حال انجام دادنش هستیم ولی خودمان از آن خبر نداریم. دنیای The Last Of Us به ما یک فرصت می دهد تا یک نظر اجمالی به دنیایی داشته باشیم که در آن ما آنقدر غافل از احوال روزمره خود می شویم که این نبرد را به اندازه کافی ادامه نمی دهیم و از دشمن خود غافل می شویم. ممکن است که این تصویر برای شما غمناک باشد ولی طراحی های ناتی داگ و افکار محرک Alan Weisman باعث می شود که لحظاتی این دنیای پر از آشوب پر از زیبایی های خاص خودش شود. هرچقدر که این تصویر متلاطم و وحشی به نظر برسد، طبیعت می خواهد به ما یادآوری کند که او قبل از ما اینجا بوده است و حتی بعد از اینکه ما از اینجا رفتیم هم در اینجا حضور خواهد داشت.

“به اطراف خود در زندگی روزمره تان نگاه کنید. به شهرتان. به خانه تان. به سرزمینی که در اطراف شماست. به پیاده رو ها و خاک و آبی که در زیر آن ها در جوش و خروش است. همه این ها را سر جای خود بگذارید ولی عنصر بشریت را از کره خاکی حذف کنید و ببینید که چه چیزی باقی می ماند ؟”

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

چه می شود اگر اتفاقات The Last Of Us به حقیقت بپیوندد؟

“فرض کنید یک ویروس کشنده طبیعی یا آزمایشگاهی که فقط برای گونه انسان ها طراحی شده است، ما را به کلی از سطح زمین محو کند و بقیه چیزها را دست نخورده باقی بگذارد. به نظر شما طبیعت چگونه به این اتفاق عکس العمل نشان می دهد اگر انسان ها دیگر نباشند تا فشار بی رحمانه به طبیعت و موجودات دیگر آورند؟ “برگرفته از کتاب دنیای بدون ما (The World Without Us ,Alan Weisman) نوشته الن وایزمن”. نوشته های Alan Weisman در کتاب برتر او با نام The World Without Us ما را به فکر فرو می برد که تصور کنیم که چه بلایی بر سر طبیعت و کره خاکی می آید اگر انسان ها دیگر نیروی برتر و غالب نباشند. به طور جالبی، سناریو ها و پیش بینی های تحقیق شده توسط Weisman که در کتاب او که در سال 2007 منتشر شد، به عنوان یک رفرنس برای ساخت دنیایی که در بازی The Last Of Us جلوه داده شد عمل کردند. در اینجا بوسیله نظریات آقای وایزمن در کتابش، اتفاقاتی که در بازی TLOU افتاد و البته حالت Photo Mode نسخه Remastered شده بازی، می توانیم به شکلی از دنیایی که قرار است بعد از منقرض شدن ما بوسیله چنین تراژدی ای شکل بگیرد، باخبر شویم. می خواهیم نگاهی بیندازیم به اینکه چطور طبیعت قرار است زمینی را که روزی به خودش تعلق داشته است و ما انسانهای مغرور از آن برای ساختن شهرهای بزرگ خودمان استفاده کرده ایم، بازپس گیرد. نتایج نشان می دهد که با اینکه چند تن از باقی ماندگان بشریت در این دنیا برای بقا تلاش می کنند، طبیعت پیشرفت خود را ادامه می دهد. بیشتر از این مسئله، کتاب وایزمن به ما هشدارهایی در مورد خطرات و بلاهایی که این بازماندگان باید در این دنیای خطرناک با آن ها دست و پنجه نرم کنند می دهد و احتمالا خبر از بلاهایی می دهد که شاید روزی استدیو ناتی داگ از آنها برای ساختن نسخه دوم بازی استفاده کند.

جنگل پیوسته

“آیا زمانی که میخواستید خانه خود را خریداری کنید، با خود فکر می کردید که شما علاوه بر پول اجاره، امکان بازیابی مجدد این خانه توسط طبیعت را از مادر طبیعت گرفته اید تا اینکه طبیعت زودتر از بانک، خانه را بازپس نگیرد ؟!” همانطور که کسی حتی یک بار از یک باغچه کوچک مراقبت کرده است و علف های هرز را چیده است و یا حتی یک جوی آب را تمیز کرده است می داند، سبزه و سبزیجات هرجایی که بتواند رشد می کنند و هرچقدر که به آن اجازه بدهید رشد خواهند کرد. با فرار مردم از خانه های امنی که روزی سکونتگاه دائمشان بود به سوی منطقه های حفاظت شده و فنس کشیده شده، به طبیعت اجازه داده می شود تا بدون توقف در این ساختمان ها و خانه ها نفوذ کند. در درون خانه های دوست داشتنی مان، کم کم کپک سرتاسر چوب ها را می گیرد و حفاظ آهنی در ها کم کم بوسیله رطوبت هوا کنده می شود. گیاهان حتی از دودکش ها وارد خانه شده و درون آن رشد می کنند. باران و آب راه خود را به درون خانه و از بالای سقف های خراب پیدا می کنند. بعد از مدتی، عناصر اصلی تشکیل دهنده راه خود را به خانه ها و ساختمان های شهر ها پیدا می کنند. خانه هایی که روزی ساخته شده بود تا ما را از همین عناصر محافظت کند و طبیعت کم کم شروع به سخره گرفتن خانه های ما که روزی با غرور به آنها افتخار می کردیم می کند.

زمانی که ساختمان ها در معرض خطر قرار گرفتند، تغییرات سالانه دما و رفتن هوای گرم و آمدن هوای سرد باعث می شود شیشه ها اول ترک بخوردند و کم کم بشکنند که این مسئله باعث می شود تا تمام فرایند هایی که به آنها اشاره کردیم با سرعت بیشتری اتفاق بیفتند و گیاهان و جانوران بیشتری داخل ساختمان ها بشوند. بزودی طبیعت شروع به حمله ور شدن به ساختمان ها از داخل و بیرون می کند و حتی گیاهان به نفوذهای باریک آجرهای ساختمان ها رخنه می کنند و شبکه ای بزرگ از رگه های سبز، پیچک های سبز گیاهان در ساختمان ها شکل می گیرد. در طی این حملات، کلنی ها و گروه های بزرگ از حشرات، پرندگان و پستانداران کوچک به خانه ها پناه می برند تا از شر سرمایی که قبلا باید سخت تر با آن دست و پنجه نرم می کردند در امان باشند. این جانداران همگی تضعیف ساختار ساختمان ها را تشدید می کنند زیرا شروع به جویدن دیوار ها و تیر آهن های سقف ها می کنند تا اینکه دیگر تعادلی برای دیوار ها باقی نماند و آن ها تخریب شوند.

ولی مهمتر از این مسئله، یکی از سازمان دهنده های اصلی تخریب ساختار انسانی و غیرطبیعی توسط طبیعت، همان چیزی است که زندگی ما بدون آن امکان پذیر نیست! همانطور که دانه ها و جوانه های گیاهان در بالای زمین در کنار حشرات و جانداران مشغول تخریب هستند، یکی از نیروهای اصلی زمین با خشم از زیر زمین به سرزمین های ما هجوم می آورد.

رودخانه هایی که از درون می خروشند

“مهمتر از همه، شما و سرزمینتان توسط چیزی که یکی از نیازهای اصلی زندگی ما است تحت خطر هستید. آب. بعد از اینکه ما منقرض شدیم و رفتیم، نیروی آب برای گرفتن انتقام طبیعت از غرور و برتری مکانیکی انسان ها می آید که همیشه راه ورود می خواهد.” یک نگاه کوچک به یک پیاده رو یا جاده بیندازید تا تاثیر آب را بر آن ها ببینید. هر ساله، چرخه فصلی باعث می شود سطح آب ها یخ بزند و بعدا آب شود که این فوران آب باعث صدمه خوردن آسفالت ها و سیمان ساختمان ها و حتی سنگ می شود. به این عوامل قطاری از لوله های یخ زده را اضافه کنید و انسان های لازم برای انجام تعمیرات را از آن کم کنید. نتیجه جمع و کسر شما می شود شکل گیری حوضچه های بزرگ در مناطق مختلف شهری که زمانی حومه شهر و پر از ساکنان بودند. این حوضچه ها خودشان باعث ایجاد گونه های مختلف جانداری می شوند. بعد از این اتفاقات و بدون حضور انسانی برای تعمیر شبکه زیرزمینی فاضلاب و تخلیه آبگذر ها، آب هیچ راهی برای رفتن ندارد. طبقه های پایینی ساختمان ها مملو از آب خواهد شد و آب به ساختمان ها از بالا یا پایین راه پیدا خواهد کرد. با این وضع به زودی شهر ها بیشتر شبیه رودخانه ها می شوند تا شهرهایی که زمانی معدن تمدن ما بودند. ولی این پایان قضیه نیست زیرا اتفاقاتی که در زیر زمین رخ می دهد از بالای زمین هم بدتر و دراماتیک تر می باشند و به وضعیت کنونی کمکی نمی کنند.

قوه تفکر انسانی به ما اجازه داده تا زمانی راه های عبور و مرور و حمل نقل حتی برای زیر زمین هم بسازیم ولی بدون نظارت و تعمیرات متداوم بر روی این سیستم های زیرزمینی، دیگر میلیون ها گالن آب به بیرون شهر ها برده نخواهد شد. بعنوان مثال سیستم لوله ای فاضلاب لندن که حتی بعضی از آنها زمانی برای پناه بردن در بمباران ها به کار می رفت، نیازمند تمام آن تداخلات انسانی می باشد تا بتواند به طور کامل کار کند و آب را بیرون از شهر ها پمپاژ کند. بنابراین به زودی آب به زیربنای ساختمان های بزرگ و برج های عظیم انسانی رخنه می کند و آنها را خراب می کند.

در شهرهای آمریکایی که دائما در آب و هوای طوفانی می باشند، این وضع حتی بدتر هم می باشد. این تهاجم هماهنگ و همه گانه از بالا و پایین زمین توسط آب بالاخره روزی یک نیروی عظیم خواهد شد و می تواند سد عظیم ساختمان هایی که روزی به عنوان شگفتی های مدرن مهندسی شناخته می شدند را بشکند. این ساختمان ها یکی پس از دیگری به پهلوی هم سقوط می کنند و مادر طبیعت با کینه توزی این ساختمان های انسان های مغرور را واژگون می کند. بعد از گذشت سال ها از این اتفاقات، یک حقیقت تلخ ولی واقعی بر روی پیشانی زمین بازپس گرفته شده توسط طبیعت نوشته خواهد شد: “مادر طبیعت مهاجم نیست، ما مهاجم بودیم!”

غروب اتمی

“اگر انسان ها دیگر روی کره زمین نباشند، 441 نیروگاه هسته ای که هر کدام چند راکتور هسته ای فعال دارند، برای مدت کوتاهی بر روی حالت خودکار خواهند بود ولی بزودی یکی پس از دیگری داغ خواهند کرد”. با از بین رفتن شمار زیادی از انسان ها و به خطر افتادن کره خاکی ما توسط هجوم طبیعت، خطر بزرگتری سرزمین های ما را تهدید می کند! این خطر از سوی نیروگاه های هسته ای که سال ها بی مراقبت رها شده اند می باشد. خطر ریزش پل ها و از بین رفتن جاده ها و سیل و طوفان در مقابل خطر هسته ای به نظر مسئله بی خطر و کم خطر تری می باشد. این مسئله از جایی شروع می شود که پرتوهای خطرناک و سمی از سوی نیروگاه های خراب و حتی ویران شده وارد آب و هوا می شوند. حتی اگر قبل از منقرض شدن انسان های رویه های اورژانسی شروع شود و شما بتوانید شکافت هسته ای و تولید الکتریسیته را متوقف کنید، باز هم میلیون ها تن ته مانده هسته ای در نیروگاه ها باقی می ماند که نیازمند انبار شدن و خنک شدن بطور مداوم هستند.

زمانی که آب در بخش خنک کننده تبخیر شود یا به گونه ای بی فایده باشد، تمام مشکلات چند برابر می شود. زمین های نزدیک این نیروگاه ها تبدیل به سرزمین های لم یزرع می شوند در حالی که آلودگی هوایی و آب پیش می آید که این آلودگی مشکلات هسته ای را به سرزمین های دیگر منتقل می کند. این پرتوهای هسته ای ممکن است به انسان های بازمانده برخورد کنند و کل انسان ها را در معرض انقراض کلی قرار دهند. این مشکلات بقا را برای بازماندگان سخت تر می کند و آخرین ردپای انسان ها و بازماندگان در این زمان یا باهم گروه هایی تشکیل می دهند و یا به شدت خوی وحشی به خود می گیرند تا بر سر منابع آب پاک یا مکان های سالم و امن دعوا می کنند. اینجاست که ممکن است آخرین رگه های انسانیت بدرخشد که البته کمی هم غیرممکن بنظر می رسد. همانطور که شخصیت بیلی در بازی TLOU می گوید “هر چقدر که اون موجودات (انسان ها و یا زامبی های تبدیل شده) بد باشن، قابل پیش بینی هستند ولی این انسان های معمولی هستن که منو میترسونن. چون رفتار اونا غیر قابل پیش بینیه…” کسی چه می داند که تاثیر این رادیواکتیو بر روی انسان هایی که تبدیل به موجودات عجیب و غریب شده اند چگونه است. ممکن است تاثیر مثبت باشد و آن ها کشته شوند و یا منفی باشد و آن ها به چیز های بدتر از وضع حالشان تبدیل شوند.

دنیایی که Joel و Ellie در آن می کنند، یک دنیای سخت و پر از مشکلات است. همانطور که آن ها می جنگند تا زنده بمانند، طبیعت می جنگد تا آنچه را روزی مال خودش بوده است بازپس بگیرد. جالب اینجاست که این نبردی است که ما هر روز در حال انجام دادنش هستیم ولی خودمان از آن خبر نداریم. دنیای The Last Of Us به ما یک فرصت می دهد تا یک نظر اجمالی به دنیایی داشته باشیم که در آن ما آنقدر غافل از احوال روزمره خود می شویم که این نبرد را به اندازه کافی ادامه نمی دهیم و از دشمن خود غافل می شویم. ممکن است که این تصویر برای شما غمناک باشد ولی طراحی های ناتی داگ و افکار محرک Alan Weisman باعث می شود که لحظاتی این دنیای پر از آشوب پر از زیبایی های خاص خودش شود. هرچقدر که این تصویر متلاطم و وحشی به نظر برسد، طبیعت می خواهد به ما یادآوری کند که او قبل از ما اینجا بوده است و حتی بعد از اینکه ما از اینجا رفتیم هم در اینجا حضور خواهد داشت.

“به اطراف خود در زندگی روزمره تان نگاه کنید. به شهرتان. به خانه تان. به سرزمینی که در اطراف شماست. به پیاده رو ها و خاک و آبی که در زیر آن ها در جوش و خروش است. همه این ها را سر جای خود بگذارید ولی عنصر بشریت را از کره خاکی حذف کنید و ببینید که چه چیزی باقی می ماند ؟”

نوشته اولین بار در پدیدار شد.

چه می شود اگر اتفاقات The Last Of Us به حقیقت بپیوندد؟