بازی آزاد

نقد و بررسی Dead Rising 4

نقد و بررسی Dead Rising 4

“به قلم محمد تقوی”

کریسمس مبارک، زامبی لعنتی!

“روزی روزگاری شرکتی به نام کپکام بود که از عناوین محبوبش همین طور پول پارو می‌کرد تا آن که تخم‌های طلایش دیگر محبوب نبودند. پس جلسه‌ای برقرار شد تا ریش سفیدهای شرکت، راه‌های جالب‌تری برای پول پارو کردن بیابند. همگی در حال بحث و گفت و گوی سنگین بودند که ناگهان مردی در سایه‌ها دستانش را بر روی میز زد. پیر پیران، ریش سفید کپکام، کیجی اینافونه‌ی افسانه‌ای:

-“این زامبی‌ها سوژه‌ی خنده‌ی خوبی هستند. باید یک Resident Evil بسازیم که گیمرها به هر شکلی پدرشان را دربیاورند! آره، آره، همینه! (به پوستر GTA اشاره می‌کند) ما یک RE را با زامبی‌های فراوان و کنترل کج و کوله‌اش با GTA قاطی می‌کنیم، کمی هم چاشنی سختی از Mega Man تا ملت کف و خون قاطی کنند. اسمش را هم می‌گذاریم Dead Rising: مردگان برمی‌خیزند (حضار در این لحظه وی را به شدت تشویق می‌کنند)”

خیال پردازی‌های این منتقد در مورد جلسات اولیه‌ی طرح‌ریزی چندان دور از ذهن نیست و بررسی آن‌ها، دید قابل تأملی نسبت به Dead Rising 4 می‌دهد. هر چه باشد این سری به مانند یکی از رفقایش یعنی Saint’s Row به شدت از آن اصول اولیه فاصله گرفته. بیایید روراست باشیم. ‌Dead Rising اصلی چیزی بیش از ترکیب اشاره شده نیست و آن روحیه‌ی منحصر بفرد هنوز یافت نشده. اما با گذر زمان، هر شماره، این بازی‌ها خنده‌دارتر و شوخ‌تر می‌شوند تا برسیم به نسخه‌ی چهارم. بازی‌ای که شاید بهترین سری نباشد، اما واقعا منحصر به فرد است و به معنای کلمه آن رویای دیرینه‌ی “بازی جهان باز پر از زامبی” را به ارمغان آورده؛ آن هم با ترکیب کردن بهترین عناصر بازی‌های پیشین با کمی ساده سازی و اغراق و در نتیجه با یک بازی هیجان انگیز، اغراق آمیز، خنده‌ دار و جذاب روبروئیم.

 

Dead Rising 4 در هر لحظه‌اش در تلاش برای سرگرم کردن مخاطبش است و گیم پلی، بار اصلی این هدف را بر دوش می‌کشد. از دید مکانیک‌ها، بازی کنونی برای طرفداران به خصوص آن‌هایی که نسخه‌ی سوم را تجربه کرده‌اند، آشنا است. یک شهر باز داریم، پر از تسلیحات و وسایل عجیب و غریب؛ از اره برقی تا نیزه‌های قرون وسطایی، همگی چشمکی به گیمر می‌رنند که “بیا و من را امتحان کن!” می‌خواهید اوضاع دیوانه‌وارتر شود؟ اسلحه‌های کمبو در خدمتتان هستند. نه تنها مانند بازی قبلی در هر جایی می ‌توان آن‌ها را ساخت، بلکه دسترسی به آن‌ها آسان‌تر هم شده. اکنون فقط یکی از مواد اولیه به طور دقیق ذکر می‌شود و ماده‌ی دوم، زیرمجموعه‌ای از طبقه بندی‌های مختلف است (مثلا برای طبقه بندی چاقو، از چاقوی جیبی تا کاتانا قابل استفاده‌اند!). تعدادی از کمبوهای خاطره‌انگیز بازگشته‌اند اما بیشترشان کاملا جدید‌ هستند و نحوه‌ی استفاده‌ی متفاوتشان، به گیم پلی عمق می‌بخشد. با بیش از 50 کمبوی مختلف، پیدا کردن طرح‌های این اسلحه‌ها به یکی از انگیزه‌های اصلی تبدیل می‌شود. این طرح پیدا شد؟ حال امتحان کن و ببین چه بلایی سر زامبی‌های بیچاره می‌آید!

از دیگر تجهیزات جدید بازی، Exo Suit است که استفاده‌اش جدیدا به شدت باب شده، می‌توان گفت که حضورش نه سیخ را سوزانده و نه کباب. پوشیدنش در کنار افزایش قدرت مشت‌ها، استفاده از تعدادی اسلحه‌ی فوق سنگین مثل تیربار، آتش افکن و یا تبرها و شمشیرهای غول پیکر را ممکن کرده. اما مدت زمان محدود استفاده‌اش، چندان این لباس را در بطن گیم پلی پررنگ نمی‌کند. این توازن جالب درباره‌ی سایر اسلحه‌ها هم صادق است. عموم آن‌ها هنگام قلع و قمع شدن یک لشکر دویست نفره (!) نابود خواهند شد (هر چند میزان مقاومت‌شان می‌تواند بیشتر هم بشود). بزرگترین تغییر اما در قالب سیستم کنترل جدید می‌درخشد. در کنار کنترل کلی روان‌تر، آیتم‌ها در چهار دسته‌ی اسلحه‌های نزدیک برد، پرتابی، دوربرد و آیتم‌های شفابخش (انواع و اقسام غذاها و نوشیدنی‌های دلپذیر!) به راحتی قابل دسترس‌اند. به این ترتیب یکی از بزرگترین چالش‌های پیشین یعنی مدیریت موجودی از میان رفته.

 

همه‌ی این‌ها به یک نتیجه ختم می‌شود، درجه سختی ناامید کننده که باید بسیار آنرا آسان دانست. همین مشکل برای نمردن من در طول بازی کافی بود! برخلاف شماره‌های اولیه، DR4 واقعا ساده است. لشکرهای عظیم و ده هزارتایی زامبی به جای ترسناک بودن، به یک کیسه بوکس عظیم می‌مانند و هیچ وجه خوفناکی نشان نمی‌دهند. یک سری زامبی جدید و وحشی‌تر به مرور وارد بازی می‌شوند اما به لطف قدرت سوپرمنی گونه‌ی اسلحه‌های کمبو آن‌ها هم به راحتی شکست می‌خورند. مردمی که نجات می‌دهید هیچ نیازی به اسکورت تا مکان امن ندارند. باس‌های معروف و پدردرآور سری با تغییر نام از Psycopath به Maniac، به معنای واقعی جوک هستند! کنار این آسانی، ساعت محدود به کل حذف شده و تنها از DLC قابل دسترسی است (حرکتی وقیح از جانب کپکام!). گیمر هر چقدر می‌خواهد می‌تواند در “ویلامت” (Willamette) گشت بزند و هیچ چیزی جلودارش نیست. طرفداران سرسخت، جمله‌ی بعدی به هیچ وجه خوشایند نیست؛ DR4 بدجور از ریشه‌ها فاصله گرفته، پس تا جای ممکن از این بازی دوری کنید!

اما برای بی طرف‌ترها چه؟ خب، در کنار توصیفات پیشین، یک شهر بزرگ پر از جمع کردنی‌ها، تجهیزات و آیتم‌های جالب داریم. چگالی محتوای بازی نسبت به سایزش، ستودنی است و گوشه گوشه‌ی شهر، پر است از دیدنی‌ها و شنیدنی‌ها. طراحی خوب محله‌های مختلف، ساختمان‌های نیمه کاره و مغازه‌ها آدم را به تحسین وامی‌دارند و تزئینات کریسمسی در کنار آهنگ‌های Country حال و هوای این روزها را به خوبی در “ویلامت”  زنده کرده‌اند. اما ستاره‌ی واقعی این لوکیشن، آن مرکز خرید افسانه‌ای و معروف است که تمام این ماجراها از آنجا شروع شده. طراحی جدید این مرکز بیش از یک بازسازی است. مناطقی مثل کشتی دزدان دریایی و قلعه‌ی قرون وسطایی (تا جایی که این نگارنده به یاد دارد!) در بازی اول غایب بودند و آن مرکز خرید، فضای بسته‌تر و کم رنگ و لعاب‌تر نسبت به این نسخه‌ی جدید داشت. همه‌ی اینها تنوع بصری خوبی به بازی تزریق کرده‌اند. به کلی شاید بازی در ویلامت باشد، اما از دید جو و محیط بیشتر به Dead Rising 2: Off the Record شباهت دارد.

 

آن اسپین آف، داستان نسخه‌ی دوم را از دید “فرنک وست”، خبرنگار دوست داشتنی و قهرمان اصلی این سری روایت می‌کرد و اینجا هم همان آش است و همان کاسه. اما بیایید رو راست باشیم. آدم‌هایی مثل چاک موتورسوار و نیک مکانیک، در مقایسه با فرنک رنگ می‌باختند و حضور او در DR4 عملا یک موهبت است. فرنک این بازی هم شوخ طبع است، هم غرغرو و هم رقابتی. بازی در نقش او، به مانند نمک غذاست؛ نصف لذت کشتن آن موجودات خنگ به تیکه‌پرانی‌ها و دشنام‌هایی است که او به زامبی‌ها می‌دهد. تحسین کار گروه نویسندگی را باید به داستان اصلی هم بسط بدیم. برخلاف تصور، ماجرای اصلی پشت اتفاقات DR4 خوب نوشته شده‌اند و هر جا که بازی رو به خسته کنندگی می‌رود، داستان دست گیمر را گرفته و به خوبی تا پایان بازی می‌کشاند ولی در آن نقطه، دوباره او را به زمین انداخته و کتک می‌زند! پایان بیش از حد cliffhanger ای داستان به قدری در ذوق می‌‌زند که اشتیاق تکرار بازی را برای بار دوم از بین می‌رود. (احتمال تکرار حرکت وقیحانه‌ی کپکام با توجه به اسم DLC های بازی!)

بازبینی تصویری

 

بازگشت به نقطه‌ی اول

 

بازی با یک انیمیشن سینماتیک زیبا دنیایش را آغاز می‌کند.

 

فرنک با پتک اسباب بازی، عدالت را در میان زامبی‌ها برقرار می‌کند! تمام‌کننده‌ها و اجرای آن‌ها از لذت‌بخش‌ترین لحظات بازی است.

 

ماشین‌ها بازگشته‌اند آن هم با کمبوهای جدید. حیف که فیزیک غیرواقعی‌شان گاه کنترل را سخت می‌کند.

 

فرنک، کسی به تو نگفت با مرده‌ها عکس نگیر؟ یکی از لذت‌های والای DR4 در این سلفی گرفتن‌ها است.

 

این Dark Souls است یا Star Wars؟

 

صفحه‌ی ارتقای شخصیت. بازی هم سیستم کاملی برای ارتقای فرنک دارد و هم در طبقه‌بندی منظمی ارائه می‌شود.

 

I am Tho… uhm Frank, God of Thunder!

 

مشکلات فنی در بازی فریاد می‌زنند. جدا از مشکلات لود بافت‌ها در شکل، افت فریم و باگ‌های بازی قطع کن به کرات در بازی دیده می‌شوند.

 

بعضی از مناطق بازی واقعا تاریک‌اند و استفاده از فیلتر دید در شب دوربین ضروری است.

 

خود Exo Suitها قابل ارتقا‌ئند و خود لباس را به یک ماشین کشتار (مثل تصویر بالا) تبدیل می‌کنند!

 

تعدادی از شخصیت‌های کلاسیک کپکام در بازی حضور دارند، از جمله بلانکا از سری Street Fighter(که اینجا چندان مشخص نیست.) 

نکات مثبت

داستان جذاب و سورپرایزکننده

فرنک وست یک پروتاگونیست ایده‌آل و محشر است

تنوع فوق العاده در تسلیحات و تجهیزات

لوکیشن بزرگ و پرمحتوا

کنترل نرم و روان در مقایسه با بازی‌های قبلی

توجه به جزئیات و احیای حس کریسمسی در ویلامت

به تصویر کشیدن هجوی دیوانه‌وار و بی‌نظیر از دنیای زامبی‌ها

Exo Suit!

نکات منفی

دور شدن از اصول سری، برای طرفداران قدیمی و سرسخت ناامیدکننده خواهد بود

مشکلات بسیار زیاد و متعدد فنی

کنترل اتومبیل مشکل‌دار و فیزیک رفتاری‌شان گاه غیر واقعی است

سادگی بیش از حد

پایان افتضاح

سخن آخر

این روزها، بهترین موقع برای تجربه‌ی Dead Rising 4 است. روح و حال و هوای کریسمسی، ماهیت سری را جلا داده و آن را از یک کلون ترکیبی Resident Evil و GTA به یک اثر دارای هویت تبدیل کرده. اگر عطش یک بازی جهان‌باز با زامبی‌های فراوان، تسلیحات استثنائی و داستان جالب را دارید، DR4 یک انتخاب سرگرم‌کننده و جذاب می‌تواند باشد، اگرچه برخی مشکلات، آن را از سطحی که باید پایین کشیده‌اند.

Verdict 

These are the best days to play Dead Rising 4. The Christmas spirit has improved the series from a Resident Evil-GTA hybrid to a unique experience. If you have any interest in an open world game full of zombies, exceptional weapons and an engaging story and if you set your expectations correctly, Dead Rising 4 is a fantastically fun game despite it being a bit under performed thanks to minor issues

Pros

Fun & gripping storyline
Frank West fits perfectly with the game
Fantastic variety in weapons & inventory
A big setting full of things to do
Smooth controls compared to previous entry
A crazy & different take on the world of zombies
Attention to details & crafting the Christmas spirit in Willamette
Exo Suit

Cons

Stepping away from Dead Rising traditions will be disappointing to old fans
Many technical issues and problems
Controlling automobiles is somewhat hard & unrealistic physics doesn’t help
The overall experience is too easy
Aweful ending

Score: 8 Out of 10

نقد و بررسی Dead Rising 4