بازی آزاد

حالت گیم در آپدیت Creators ویندوز 10 چیست و چه کاری انجام می دهد؟

به روز رسانی Creators ویندوز 10 (که اگر هنوز برایتان ارائه نشده می توانید به طور دستی دانلودش کنید) از قابلیت جدیدی به نام Game Mode بهره می برد که روی ارتقای عملکرد بازی ها در این سیستم عامل متمرکز شده است.

رسانه های بازی تا کنون بارها از Game Mode صحبت کرده اند، اما خود مایکروسافت جزئیات زیادی در مورد آن ارائه نکرده، شاید به این خاطر که حالت گیم ویندوز 10 بر خلاف عنوانش دقیقا آن چیزی نیست که پی سی گیمرها می خواهند. Game Mode اگر چه در ارتقای عملکرد بازی ها برای اجرا در ویندوز 10 اثر گذار است، اما بیشتر روی سازگاری بازی ها با سیستم عامل و ارتقای کیفیت اجرای آن ها متمرکز شده و لزوما ابزاری برای گرفتن چند فریم بیشتر نیست.

این وجه تمایز مهمی است که هر کاربر ویندوز را هیجان زده می کند. برای آشنایی بیشتر با این قابلیت جدید ویندوز 10، از شما دعوت می کنیم که تا پایان این مقاله همراه ما باشید.

Game Mode چیست؟

اجرای یک بازی در حالت Game Mode به ویندوز می گوید که شما خواهان تمرکز منابع سیستم روی اجرای بازی ها هستید. بنابراین اگر یک اپلیکیشن خورنده رم مثل گوگل کروم را در پس زمینه داشته باشید، حالت گیم از اهمیت آن کاسته و بیشترین منابع سیستم را در اختیار بازی در حال اجرا قرار می دهد.

مطابق مصاحبه ای که چندی پیش با کوین گمیل، مدیر برنامه Game Mode مایکروسافت انجام شد، قابلیت مذکور برای اولین بار کار خود را از کنسول اکس باکس وان آغاز کرده است. می دانید که جدیدترین کنسول خانگی مایکروسافت از نظر نرم افزاری شباهت بسیار زیادی به ویندوز دارد، و قادر به اجرای بعضی برنامه ها مثل پندورا و اسکایپ و توییتر در پس زمینه هم هست.

بخشی از کدهای سیستمی اکس باکس وان کنسول را مجبور می کند که از اختصاص منابع سیستم به این برنامه ها بکاهد و در عوض تمام تمرکز خود را برای اجرای بهتر بازی ها بگذارد. حالا همین قابلیت به ویندوز 10 نیز راه یافته است.

شکی نیست که تأثیر این قابلیت بیش از هر چیز روی عناوین «Xbox Experience» آشکار خواهد بود، بازی های کراس پلتفرمی که به جای استیم یا اریجین از پلتفرم اختصاصی اکس باکس مایکروسافت استفاده می کنند. Game Mode به طور خودکار برای بازی هایی که از ویندوز استور دانلود شده فعال می شود، و فقط زمانی دست از کار می کشد که هنگام اجرای بازی در پس زمینه وارد برنامه دیگری بشوید. حالت گیم ویندوز 10 را می توانید به طور دستی هم برای تمام بازی ها و برنامه های ویندوز فعال نمایید.

آنچه نباید از Game Mode انتظار داشته باشید

Game Mode یک «دکمه توربو» برای بازی های ویندوز نیست. این موضوع را می توان به راحتی از نتایج این قابلیت در قدرتمندترین کامپیوترهای گیمینگ متوجه شد که تأثیر چندان محسوسی بر افزایش سرعت بازی ها نداشته. حتی تست این قابلیت روی سیستم های مجهز به کارت گرافیک اختصاصی هم نشان داده که روشن یا خاموش بودن آن تأثیر چندان بزرگی بر نرخ فریم بازی ها ندارد. ضمنا در کمال تعجب، یکی از بازی ها با فعال بودن Game Mode دچار  افت عملکرد هم شد.

نویسنده این مقاله Game Mode را روی لپ تاپی با پردازنده i5 و کارت گرافیکی سری 5500 اینتل امتحان کرده، و به گفته وی این قابلیت توانسته که نرخ فریم در اجرای بعضی بازی های سنگین را به میزان 10 درصد افزایش بدهد. البته به اعتقاد او ده درصد برای اجرای راحت و روان بازی ها روی لپ تاپی که دارای GPU گسسته است، چندان کافی نیست.

باید بدانید که Game Mode برای حفظ پایداری و اجرای نرم و روان بازی ها طراحی شده، نه این که از حداکثر توان CPU و GPU استفاده کند. چه قبول کنید یا نه، موتورهای گرافیکی مدرن در صرفه جویی منابع سیستم عملکرد بسیار خوبی از خود به نمایش می گذارند، و Game Mode اگر چه به بازی در حال اجرا روی ویندوز نسبت به اپلیکیشن های پس زمینه اولویت می دهد، اما برای پایداری خود سیستم عامل خیلی مایه نمی گذارد.

بنابراین نباید از Game Mode انتظار داشته باشید که مثلا در یک تست بنچمارک، ده فریم بیشتر برایتان به ارمغان بیاورد. اما حداقل مطمئن هستید که با فعال بودن این قابلیت در ویندوز، موقع اجرای یک بازی هیچ اپلیکیشنی در پس زمینه نمی تواند منابع سیستم را بدزدد و روی اجرای بازی اثر منفی بگذارد. با این اوصاف اگر می خواهید که با کمترین هزینه ممکن بیشترین بازده را از قطعات سخت افزاری رایانه خود بگیرید، انجام اوورکلاک را به شما توصیه می کنیم.

البته این را هم بگوییم که کار مایکروسافت با Game Mode هنوز تمام نشده و مطمئنا در آینده تغییراتی بیشتری روی آن اعمال می کند تا بتواند بر ارتقای عملکرد بازی های ویندوز تأثیر بیشتر و محسوس تری داشته باشد.

چگونه Game Mode را به طور دستی فعال کنیم؟

Game Mode برای بازی هایی که از ویندوز استور خریداری شده به طور پیش فرض فعال است. اما از آنجا که بازی های کامل ویندوز استور در محترمانه ترین حالت ممکن «افتضاح» هستند، این موضوع خبر چندان خوشایندی برای اعضای سرویس های بزرگی مثل استیم، اریجین و بتل نت نیست. خوشبختانه اما راهی وجود دارد که بتوان Game Mode را برای تمام بازی های دیگر هم فعال نمود.

در حالی که بازی را اجرا کرده اید، دکمه های Windows+G را بفشارید تا گیم بار ویندوز نمایان شود. اگر از دسته اکس باکس برای بازی استفاده می کنید هم کافیست که دکمه لوگوی اکس باکس را بزنید. با نمایان شدن گیم بار، روی آیکن چرخ دنده کلیک کنید. اگر قادر به دیدن این آیکن نیستید، احتمالا مجبور بشوید که بازی را از حالت تمام صفحه درآورده و موقتا به حالت پنجره ای ببرید. البته نگران نباشید، بعد از اتمام کار دوباره می توانید به حالت تمام صفحه باز گردید.

با ورود به بخش تنظیمات حالا کافیست که تیک Use Game Mode for this game را بزنید:

کار تمام است. تنظیمات دیگری برای دستکاری در این قسمت وجود ندارد، بنابراین با خیال راحت صفحه تنظیمات گیم بار را ببندید و به ادامه بازی بپردازید. با انجام این کار، بازی شما همیشه در حالت Game Mode اجرا می شود تا تجربه بهتر و روان تری از آن در ویندوز 10 داشته باشید.

نظر شما در مورد Game Mode چیست؟ آیا از آن استفاده کرده اید؟ چقدر استفاده از آن برایتان مفید و موثر واقع شده؟ با ما در میان بگذارید.

The post appeared first on .

حالت گیم در آپدیت Creators ویندوز 10 چیست و چه کاری انجام می دهد؟

مهارت مدیریت مؤثر زمان چیست و چگونه به آن دست یابیم؟

«کاش وقت بیش تری داشتم» جمله ای است که بارها به زبان آورده اید و از دیگران شنیده اید. زمان به سرعت می گذرد. گاهی آن قدر مشغول حل کردن چالش های زندگی می شوید که گذر زمان به چشم تان نمی آید. گاهی نیز چالشی در کار نیست، اما حتی یک مسئله ی کوچک زمان زیادی را از شما می گیرد. در این میان، مدیریت بهینه ی زمان مهارتی است که خیلی ها آرزوی آن را دارند، در حالی که تعداد کمی به آن دست پیدا می کنند.

مدیریت زمان با سامان دهی شروع می شود

مقدمه ی مدیریت زمان، ساماندهی وقایع و کارهای روزمره است. تا زمانی که ندانید چه کارهایی در روز باید انجام دهید و چه میزان برای شما اهمیت دارند، به اهداف بلند مدت تان نمی رسید.

با مدیریت زمان هم کارهایتان را به خوبی انجام می دهید و هم زمان تان را در راستای رسیدن به اهداف طولانی مدت صرف می کنید، و این ایده آل است. اگر تا به حال اصلا نکرده اید، همین الان این کار را بکنید چرا که شرط لازم مدیریت زمان است.

چرا هدف گذاری از اهمیت بالایی برخوردار است؟

هدف گذاری تنها یکی از قدم های فرآیند مدیریت زمان به شمار می رود. اهمیت آن به این دلیل است که هدف به شما انگیزه ی لازم برای زندگی را می دهد. اگر هدف نداشته باشید، روزگار چرخ زندگی شما را می چرخاند و این آزار دهنده است. اگر می خواهید به رویاها و آرزوهای تان دست یابید باید بدانید از زندگی چه می خواهید.

قدم 1: اهداف تان را مشخص کنید

اگر فکر می کنید می دانید هدف تان چیست و لازم به نوشتن آن بر روی کاغذ نیست، سخت در اشتباهید. چرا؟ زیرا نوشتن اهداف بر روی کاغذ کاملا متفاوت با آن چیزی است که در سر دارید.

به یقین در ذهن ناخودآگاه تان اهدافی برای خود پرورانده اید، اما تا زمانی که این اهداف را بر روی کاغذ نیاورده و سازمان دهی نکنید، برای شما درونی و قابل درک نمی شوند.

ماهیت هدف، روز و تاریخی که می خواهید به آن برسید و دلیل خواستن تان را مشخص کنید. در این مرحله باید کاملا دقیق و تیز بینانه عمل کنید. تمام جزئیات خواسته تان را بدون فروتنی بر کاغذ بیاورید. صرف گفتن این که پول زیاد می خواهید کافی نیست، بلکه باید دقیقا بگویید چقدر می خواهید، چرا می خواهید و تا چه روزی باید آن را بدست بیاورید.

قدم 2: سامان دهی کنید

برای این که زمان تان را مدیریت کنید باید اوضاع تان را سامان دهی نمایید. قبل از سامان دهی باید کنید. اگر تا کنون این کار را نکرده اید، خواندن را رها کنید و مشغول شوید.

بعد از هدف گذاری باید اهداف را دسته بندی کنید. کدام یک هدف های کوتاه مدت و کدام یک بلند مدت هستند؟ اهداف بلند مدت را به نقطه های پیشرفت ماهانه، هفتگی و روزانه تقسیم کنید.

بعد از این مرحله که هدف زندگی تان مشخص شد، صبح که از خواب بیدار می شوید در راستای رسیدن به هدف تان گام بر می دارید. مهم نیست این گام کوچک باشد یا بزرگ؛ مهم این است که هر روز به هدف تان نزدیک تر شوید.

این برنامه را جلوی دید تان قرار دهید تا ذهن تان کارهایی که باید انجام شود را به فراموشی نسپارد.

قدم 3: اولویت بندی زمان

در سال 1994 (نویسنده و سخنران انگیزشی) کتابی به نام «هفت عادت مردمان موثر» را منتشر کرد و در آن سیستمی برای مدیریت زمان معرفی نمود که در اصل توسط دوایت دیوید آیزنهاور (34مین رئیس جمهور ایالات متحده ی آمریکا) معرفی شده بود. این سیستم فعالیت ها را بر اساس دو عامل ضرورت شدید و اهمیت به چهار دسته تقسیم می کند.

پس فعالیت های روزتان را می توانید بر اساس این دو عامل به شکل زیر دسته بندی کنید:

دسته ی 1: اضطراری و بحرانی: ضروری و مهم

دسته ی 2: اهداف طولانی مدت: غیر ضروری اما مهم

دسته ی 3: وقفه ها: ضروری اما غیر مهم

دسته ی 4: حواس پرتی: غیر ضروری و غیر مهم

حالا به لیست کارهای روزانه تان نگاه کنید و کارهای تان را دسته بندی کنید. بهترین کار این است که طی هفته اول، همه ی کارهایی را که انجام می دهید را بررسی و نظارت نمایید. زمان تان را در کجاها صرف کرده اید؟ به سرعت بنویسید، حتی اگر 15 دقیقه با تلفن صحبت کرده اید و یا 1 ساعت در فروشگاه بوده اید.

در انتهای هر روز هفته ی اول، دسته ی هر کار را مشخص کنید و کنار آن بنویسید. چقدر زمان صرف تماشای تلویزیون کرده اید؟ (دسته ی 4) یا بر اهداف بلند مدت تان کار کرده اید؟ (دسته ی 2) یا بحران ها را پشت سر گذاشته اید؟ (دسته ی 1) و غیره.

بعد از هفته ی اول به میزان زمانی که در هر دسته صرف کرده اید، نگاه کنید. هدف این است که بیش ترین زمان تان را در دسته ی 2 و کم ترین آن را در دسته ی 4 صرف کنید.

اگر در روز به مدت 3 ساعت تلویزیون تماشا کرده اید، متاسفانه وقت زیادی را در دسته ی 4 گذرانده اید. گاهی انسان ها متوجه گذر زمان شان نمی شوند، مگر این که این سیستم را انجام دهند.

قدم 4: تعویق را نابود کنید

یکی از سخت ترین مراحل مدیریت زمان، نابود کردن تعویق هایی است که مدام در طول روز خودشان را نشان می دهند. اگر همه ی مراحل بالا را به دقت انجام داد باشید اما نتوانید آن ها را به مرحله ی عمل برسانید، زمان تان را هدر داده اید.

چگونه کارها را به تعویق نیاندازید؟

از تعویق با اصطلاح «قاتل خاموش» یاد می کنند، که بزرگ ترین مانع رسیدن به اهداف است. زمانی که تصمیم به انجام کاری می گیرید که مدت ها آرزویش را داشته اید، تعویق از هر جایی که بتواند به سمت شما می آید.

راه غلبه بر تعویق این است که دقیقا بدانید چه کارهایی باید انجام دهید. اگر توانسته اید به خوبی مراحل بالا را انجام دهید، احتمال آن نیز وجود دارد که بتوانید هرگونه تمایل به تعویق انداختن کار های تان را نیز از بین ببرید. اما اگر باز هم نتوانستید، از قانون 15 دقیقه استفاده کنید.

زمان سنج تلفن همراه ساعت و یا هر وسیله ی دیگری که دارید را روشن کنید و آن را بر 15 دقیقه تنظیم کنید و کاری را که برای مدت ها کنار گذاشته اید، به مدت 15 دقیقه انجام دهید. زمانی که به کار می پردازید احتمالا تمایلی به توقف آن نخواهید داشت، چرا که سخت ترین قسمت، شروع کار است.

The post appeared first on .

مهارت مدیریت مؤثر زمان چیست و چگونه به آن دست یابیم؟

بینایی کامپیوتری چیست و چگونه عمل می کند؟

فرض کنید فردی از آن سوی اتاق، توپی را به سمتتان پرتاب می کند و شما آن را می گیرید. این کار اگرچه فوق العاده ساده به نظر می رسد، اما در واقع یکی از پیچیده ترین فرایندهاییست که تاکنون به ادراک آن نائل آمده ایم، چه برسد به اینکه بخواهیم آن را بازسازی نماییم.

ابداع ماشینی که بتواند مثل انسان ببیند، عملی فوق العاده دشوار است، نه از آن جهت که کامپیوترها نتوانند این کار را انجام دهند، مشکل اصلی اینست که خودمان دقیقاً نمی دانیم چگونه از عهده این کار بر می آییم.

می توان فرایند سهل و ممتنع فوق را به این صورت خلاصه کرد: ابتدا تصویر توپ از عدسی چشم گذشته و روی شبکیه شکل می گیرد. سپس مقداری تجزیه و تحلیل ابتدایی صورت گرفته و نتیجه به سمت مغز ارسال می گردد، جایی که قشر بصری به آنالیز دقیق و عمیق آن خواهد پرداخت.

در مرحله بعدی، نتیجه آنالیز قشر بصری به دیگر بخش های کورتکس مغز ارسال شده و با تمام دانسته های کنونی فرد مقایسه می گردد، تا شیء مشاهده شده از نظر رده و ابعاد دسته بندی شود. نهایتاً مغز تصمیم می گیرد که عملی را انجام دهد: دست را بالا آورده و توپ را بگیرد (البته پیش بینی مسیر حرکت پرتابه نیز خود داستانی مجزاست).

تمامی مراحل فوق در کسری از ثانیه و تقریباً بدون هیچ تلاش آگاهانه از سوی انسان انجام می شود، و معمولاً به نتیجه ای نامطلوب ختم نخواهد گشت. با این حساب بازسازی چنین فعالیتی در یک سیستم کامپیوتری، مجموعه ای از مسائل و مشکلات به هم پیوسته را در بر خواهد گرفت.

البته هیچکس نگفته کار ساده ای در پیش داریم، به جز یکی از پیشگامان حوزه هوش مصنوعی به نام «ماروین مینسکی» که در سال 1966 به دانشجوی ارشد خودش دستور داد «دوربینی را به کامپیوتر متصل کرده و از دستگاه بخواهید آنچه می بیند را توصیف کند.» دانشجوی بیچاره نمی دانست بعد از پنجاه سال، هنوز سر این قضیه مشکل داریم.

تحقیقات جدی در این حوزه در دهه 50 میلادی شروع شد و در سه مسیر مختلف پیش رفت: شبیه سازی چشم (دشوار)؛ شبیه سازی قشر بصری (خیلی دشوار)؛ و شبیه سازی دیگر قسمت های مغز (خیلی خیلی دشوار).

دیدن

شاید بتوان شبیه سازی چشم را یکی از موفقیت آمیز ترین تلاش های انسان دانست. طی چند دهه گذشته توانسته ایم سنسورها و پردازشگرهای تصویری بسازیم که با قابلیت های چشم انسان برابری می کنند و حتی در مواردی، از آن هم بهتر هستند.

با تولید لنزهایی بی نقص و پیکسل های نیمه هادی در مقیاس نانومتری، به دقت و حساسیتی در دوربین های مدرن دست یافتیم که فقط لفظ فوق العاده را می توان برای توصیف آنها به کار گرفت. در حال حاضر، دوربین ها قادرند هزاران تصویر را در هر ثانیه ثبت کرده، و فاصله ها را با دقت خوبی تشخیص دهند.

با این حال علی رغم خروجی عالی، این دیوایس ها از بسیاری جهات هنوز در سطح دوربین های سوراخ سوزنی سده نوزدهم میلادی باقی مانده اند: آنها صرفاً انتشار فوتون های ورودی از یک جهت خاص را به ثبت می رسانند. بهترین حسگر دوربین حال حاضر نیز نمی تواند یک توپ را تشخیص دهد، چه برسد به اینکه مراحل گرفتن آن را برنامه ریزی نماید.

به بیان دیگر، سخت افزار به شدت محدود به نرم افزار است، که آن هم به نوبه خود مشکل عظیمی محسوب می گردد. به هر حال فناوری های نوین دوربین، پلتفرمی انعطاف پذیر و غنی را برای تحقیقات و پیشرفت های بیشتر فراهم ساخته اند.

توصیف کردن

در اینجا نمی خواهیم دوره کامل نوروآناتومی بصری را برگزار کنیم، اما کافیست بدانید مغز انسان بر پایه بینایی شکل گرفته. در مقایسه با سایر فعالیت ها، قسمت های بسیار بیشتری از مغز در فرایند دیدن نقش دارند و این عملکرد اختصاصی تا سطح خود سلول ها نیز پیش می رود.

میلیاردها سلول در مغز با یکدیگر همکاری می کنند تا الگوها را از میان سیگنال های شلوغ، درهم و نامرتب شبکیه تشخیص دهند. در صورتی که کنتراست یا تضادی در راستای یک خط با زاویه ای مشخص وجود داشته باشد، یا مثلاً حرکتی سریع در جهتی خاص شکل گیرد، مجموعه ای از نورون ها به تحریک یکدیگر می پردازند.

پس از تشخیص این وضعیت، شبکه هایی در سطوح بالاتر به تجمیع و ترکیب الگوها پرداخته و فراالگوها را تشکیل می دهند، مثلاً اینکه یک دایره در حال حرکت است. سپس شبکه دیگری از نرون ها اعلام می کند که دایره مورد نظر سفید رنگ بوده و خط های قرمز دارد.

نهایتاً گروه دیگری تشخیص می دهد که اندازه دایره لحظه به لحظه بزرگ تر می شود، و بر اساس این توصیفات خام اما مکمل، تصویری نهایی در ذهن شکل می گیرد.

تحقیقات اولیه در حوزه بینایی ماشین، با در نظر گرفتن این شبکه های بسیار پیچیده، رویکردی متفاوت را در پیش گرفتند: استدلال از بالا به پایین. مثلاً کتاب (این شکلی) است، پس دنبال (چنین الگویی) بگردیم، مگر اینکه کتاب روی لبه اش قرار گیرد، که در این صورت باید (چنین حالتی) را در نظر گرفت، یا اینکه خودرو (این شکلی) است و (اینگونه) حرکت می کند.

این رویکرد برای تعداد کمی شیء در محیطی کنترل شده به خوبی کار می کند، اما تصور کنید می خواهید تمام چیزهای پیرامونتان را از تمام زوایا و در شرایط مختلف نوری، در حال حرکت و صدها متغیر دیگر توصیف نمایید. قطعاً در این وضعیت حتی برای دستیابی به سطح شناخت کودکی نوپا، به مجموعه ای عظیم و غیر قابل باوری از داده نیاز خواهیم داشت.

روش پایین به بالا، که تقریباً نحوه عملکرد مغز را شبیه سازی می کند، امیدوار کننده تر به نظر می رسد. کامپیوتر با اعمال یک سری تبدیلات خاص روی تصویر، می تواند لبه ها، اشیاء متمایز و ژرفا را تشخیص داده و با ارائه چند عکس متوالی، قادر است حرکت را نیز شناسایی نماید.

در این فرایند از محاسبات ریاضی و آماری سنگینی استفاده می شود، اما بیشتر آن به تطابق اشیاء موجود و اشیائی که قبلاً بر اساس آنها آموزش دیده صرف می شود، یعنی همان کاری که مغز انسان نیز انجام می دهد.

در تصویری که می بینید (متعلق به E-Lab دانشگاه پردو) کامپیوتر با محاسبات فراوان و تطبیق دادن اشیاء متمایز موجود در صحنه با داده های پیشین، تا حدودی توانسته آنها را تشخیص داده و نامگذاری نماید، و البته اشتباهاتی نیز در این مسیر مرتکب گشته.

شاید با خودتان بگویید چرا زودتر از این روش استفاده نکردیم. در واقع طی سال های گذشته انجام چنین سطح محاسباتی با سیستم های پردازشی آن زمان تقریباً ناممکن بود، اما اخیراً با ساخت و توسعه شبکه های عصبی مصنوعی توانستیم به چنین توان پردازشی عظیمی دست یابیم.

با پیشرفت های صورت گرفته در حوزه پردازش موازی، موانع بسیاری از پیش روی علوم مختلف برداشته شد و با استفاده از سیستم هایی که اندکی شبیه به مغز انسان عمل می کنند، پژوهش ها شتاب سرسام آوری گرفتند. امروزه فرایند تشخیص الگو چندین برابر سریع تر شده و هر روز نیز پیشرفت های بیشتری حاصل می گردد.

فهمیدن

قطعاً می توان سیستمی ساخت که انواع سیب را از تمامی زوایا، در هر وضعیت ممکن، در حالت سکون یا حرکت، گاز خورده یا سالم، و هر شکل قابل تصور به خوبی تشخیص دهد، اما واضح است که این سیستم هیچ نظری در مورد پرتقال نخواهد داشت.

حتی سیستم ظاهراً کامل فوق در مورد چیستی سیب نیز ایده ای ندارد، این که خوردنیست یا پوشیدنی، اندازه اش چقدر است، و به چه منظور استفاده می شود. مشکل این است که حتی بهترین سخت افزارها و نرم افزارها نیز بدون زیرساختی قوی یا همان سیستم عامل، به هیچ دردی نمی خورند.

در انسان، این عملیات بر عهده باقی قسمت های مغز است: حافظه کوتاه مدت و درازمدت، ورودی از دیگر حواس، توجه و شناخت، میلیاردها درس که از تریلیون ها مورد تعامل با جهان آموخته شده، و به شیوه ای ناشناخته درون شبکه ای از نورون های متصل به هم، با ساختاری پیچیده تر از هر آنچه در تصور می آید، ثبت گشته.

و اینجا، همان جاییست که پیشگامان علوم کامپیوتر و هوش مصنوعی گیر کرده اند. تمامی دانشمندان کامپیوتر، مهندسین، روانشناسان و متخصصین علوم عصبی و حتی فلاسفه، نمی توانند به تعریفی کامل و کاربردی از نحوه کارکرد مغز انسان دست یابند، چه برسد به اینکه بخواهند آن را شبیه سازی نمایند.

البته نباید تصور کرد که به بن بست رسیده ایم. آینده بینایی کامپیوتری در گرو سیستم های قدرتمند اما اختصاصی است که همگام با مجموعه های گسترده تر، از جمله سامانه های در بر گیرنده مفاهیمی همچون مضمون، توجه و قصد، رو به جلو حرکت می کنند.

با همه این صحبت ها، بینایی کامپیوتری یا بینایی ماشین حتی در ابتدایی ترین شکل، فوق العاده سودمند است. دوربین های کنونی به راحتی چهره و لبخند را تشخیص می دهند. ماشین های خودران می توانند علائم راهنمایی و رانندگی را خوانده و مراقب عابرین پیاده باشند. ربات های خط تولید در کارخانه ها نیز به نظارت بر اوضاع پرداخته و در کنار کارگران انسانی به فعالیت مشغولند.

هرچند هنوز راه درازی برای رسیدن به سطح درک انسان داریم، و اصلاً نمی دانیم آیا رسیدن به آن ممکن است یا خیر، اما همین که با مشکلات موجود توانستیم مرحله دیدن را پشت سر گذاشته و تا حدودی به حوزه توصیف کردن پا بگذاریم، امیدوار کننده به نظر می رسد.

The post appeared first on .

بینایی کامپیوتری چیست و چگونه عمل می کند؟

دانلود مستقیم تانگو جدید

دلیل استفاده ی زیاد گوگل کروم از رم رایانه چیست و چگونه برای رفع آن اقدام کنیم؟

اگر تا به حال وقت تان را صرف تحقیق در مورد مرورگرهای مختلف کرده باشید، احتمالا به این حقیقت غیر قابل انکار درباره ی مرورگر گوگل کروم رسیده اید: این مرورگر بیش از حد از حافظه ی رم شما استفاده می کند. وقتی که از ابزار Task Manager و یا Activity Monitor استفاده کنید، خواهید دید که استفاده کروم از رم رایانه چقدر نسبت به مرورگرهای دیگر بیشتر است.

اما دلیل این موضوع چه می تواند باشد؟ چه می توان کرد تا این استفاده را به حد معقول رساند؟ برای رسیدن به پاسخ این سوالات تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.

آیا واقعاً کروم فضای زیادی از رم را اشغال می کند؟

به طور خلاصه می توان گفت بله! کروم به طرز غیر عادی ای فضای رم را اشغال می کند. اگر بخواهیم مقایسه ای با مرورگرهای مختلف داشته باشیم، باید بگوییم که گوگل کروم بیشتر از سایر موارد رم رایانه را درگیر خود می کند.

آزمون اخیر  نشان داده که کروم زمانی که یک صفحه ی فیسبوک، ویدئویی در یوتوب، مقاله ای در بی بی سی، نرم افزار تحت وب آتلوک و صفحه ای متفرقه در آن باز باشد، بیش از 600 مگابایت از رم رایانه را مصرف می کند. این در حالی است که مرورگری مثل موزیلا فایرفاکس تحت همین شرایط تنها 400 مگابایت از حافظه ی رم را به اشغال خود در می آورد.

اگر خودتان هم این مرورگر را تست کرده باشید، حتماً تأیید می کنید که کروم نسبت به مرورگرهای دیگری از جمله اپرا، فایرفاکس، اج و با کمی ارفاق اینترنت اکسپلورر مقدار بیشتری از رم را به تصاحب خود در می آورد. البته در این که کروم یکی از سریع ترین مرورگرهای ساخته شده تا به امروز است هیچ شک و شبهه ای نیست؛ اما برای رسیدن به این جایگاه باید منابع زیادی را به تصرف خود درآورد.

دلیل این استفاده زیاد چیست؟

برای درک این موضوع که چرا کروم مقدار زیادی از حافظه ی رم را اشغال می کند، در ابتدا بد نیست که وجه تمایز آن با دیگر رقبایش را بدانید. هر نرم افزار برای اجرا در رایانه شما تعداد مشخصی عملیات پردازشی روی RAM انجام می دهد؛ جایی که کارهای سخت راه اندازی و فعالیت رایانه در آن انجام می گیرد.

رم یک حافظه موقت برای ذخیره داده ها محسوب می شود، و سرعت آن بسیار بالاست. پردازنده (CPU) رایانه شما می تواند به داده ای که در رم قرار گرفته بسیار سریعتر از آن که همان داده را از روی هارد درایو بخواند، دسترسی داشته باشد.

وجه تمایز کروم با دیگر مرورگرها اینجاست که کلیه تب ها، پلاگین ها و افزونه ها را در پروسه های مختلفی از رم ذخیره می کند. به این کار در اصطلاح Process Isolation می گویند که هدف آن جلوگیری از تداخل پروسه های در حال اجراست. این دقیقا همان موضوعی است که باعث می شود استفاده کروم از رم رایانه شما غیر عادی باشد.

در چنین وضعیتی (باز بودن تب و افزونه های متعدد) اگر Task Manager یا Activity Monitor را در رایانه تان باز کنید، ده ها پروسه در حال اجرا مشاهده می کنید که اگر چه هر کدام به تنهایی فضای کمی از رم را اشغال می کنند، اما وقتی آنها را در کنار هم قرار دهید می بینید که فضای اشغال شده از رم چقدر زیاد است.

اما چرا کروم از حافظه ی رم بدین شکل استفاده می کند؟ می توان گفت اصلی ترین دلیل این کار حفظ ثبات و سرعت بیشتر است. با اجرای هر فرآیند به صورت جداگانه اگر یکی از آن ها کرش کرده و با مشکل مواجه شود، مرورگر می تواند با نادیده گرفتن این موضوع همچنان با ثبات اولیه به کار خود ادامه بدهد.

برای مثال در کروم ممکن است یکی از پلاگین های شما با خطا مواجه شود. برای رفع این مشکل فقط کافیست تا صفحه ی مورد نظر را یک دور رفرش کنید. این در حالی است که اگر تمامی فرآیندها در یک مکان پردازش می شد، باید به جای یک صفحه کل مرورگر را بسته و مجدداً آن را راه اندازی می کردید.

در واقع در مرورگرهای تک فرآیندی (single-process) یک فرآیند واحد بین همه ی صفحه ها به اشتراک گذاشته می شود. این در حالی است که کروم با دارا بودن ویژگی های اختصاصی قادر است این فرآیندها را برای هر صفحه به صورت جداگانه تکرار و پردازش کند.

برای درک بهتر موضوع، تصویر زیر را ببینید:

علیرغم مشکلاتی که این ویژگی می آفریند، مزایایی هم از لحاظ امنیتی به همراه دارد. به عنوان مثال اگر یک تب از کروم مورد حمله ی جاوا اسکریپتی قرار بگیرد، دیگر تب های باز از این خطر در امان خواهند ماند. این در حالیست که در مرورگرهای تک فرآیندی خلاف این موضوع را شاهد هستیم.

 دلیل دیگر استفاده زیاد کروم از رم این است که علاوه بر صفحه ها، پلاگین ها و افزونه ها، چند فرآیند دیگر مانند عملیات Pre-Rendering هم از فضای رم به سود خود استفاده می کنند. این ویژگی صفحه ی بعدی ای که قصد ورود به آن دارید را پیش بینی کرده و اقدام به بارگذاری آن می کند (این مورد می تواند جستجویی در گوگل یا لینک “صفحه بعدی” در یک وبسایت خبری باشد.)

در نتیجه این مورد نیاز به منابع بیشتری داشته و در همین راستا مقداری از فضای رم را به خود اختصاص می دهد. البته زیاد هم بدبین نباشید، در صورتی که این ویژگی کارش را به درستی انجام دهد، تجربه ی وبگردی شما از سرعت بیشتری برخوردار خواهد شد. اما در غیر این صورت طبیعتاً می تواند با کنترل رم رایانه سرعت آن را پایین آورده و سیستم شما را با مشکلاتی جدی مواجه سازد.

آیا می توانیم این استفاده زیاد را یک “مشکل” بدانیم؟

این که کروم فضای زیادی از رم را به اشغال خود در می آورد لزوما به معنای ایجاد یک مشکل نیست. عدم استفاده از پتانسیل پردازشی رم هم خیری برایتان به همراه نخواهد داشت. همانطور که می دانید، رایانه شما فقط برای دسترسی سریع تر به داده ها و افزایش سرعت پردازش از رم استفاده می کند.

اگر فضای آن را خالی نگه دارید، در واقع از قدرت آن برای افزایش بهره وری در رایانه استفاده نکرده اید. درست مثل یک تلفن هوشمند که اگر تمام اپلیکیشن های در حال اجرا در پس زمینه آن را ببندید، در عوض سریع تر شدن آن شاهد کند شدنش خواهید بود.

تنها زمانی باید استفاده زیاد از رم توسط گوگل کروم را یک “مشکل” بدانید  که این استفاده در حد غیر نرمال خود باشد، مثلا میزان رم در دسترس برای اجرای دیگر اپلیکیشن ها را محدود کند.

 

فکر می کنید کروم سبب کاهش سرعت رایانه یا تجربه ی وبگردی شما شده؟ در این صورت شما با یک مشکل مواجه هستید و باید برای رفع آن اقدام کنید. اما بالعکس اگر کروم با وجود اشغال فضای زیادی از رم در عملکرد کلی سیستم تأثیر منفی ای نگذاشته، پس جای هیچ نگرانی نیست؛ از وبگردی خود لذت ببرید.

چگونه میزان استفاده ی کروم از رم را کاهش دهیم؟

راه های بسیاری برای افزایش سرعت وبگردی و همچنین کاهش میزان استفاده ی کروم از رم رایانه وجود دارد. در این میان احتمالاً مهم ترین آن ها تسک منیجر کروم است. همانند تسک منیجر ویندوز، در این پنجره نیز می توانید صفحه ها و افزونه هایی که بیشترین استفاده از رم را دارند مشاهده و سپس جهت آزاد کردن مقداری از منابع آن ها را ببندید.

در ویندوز برای دسترسی به تسک منیجر کافی است دکمه های ترکیبی Shift + Esc را بفشارید. در مک قضیه کمی متفاوت بوده و برای دسترسی به آن باید از منوی Window استفاده کنید.

پس از انجام این کار و رها شدن از پردازش های سنگین، راه های دیگری نیز برای آزاد کردن منابع وجود دارد. به عنوان مثال . در صورت کم شدن حافظه ی رم این قابلیت صفحه هایی که مدت زیادی است از آن ها استفاده نمی کنید را بسته و بدین ترتیب استفاده ی کروم از منابع رایانه را کاهش می دهد.

اگر دنبال راه های بیشتری هستید، باید بگوییم بد نیست از شر افزونه هایی که از منابع زیادی استفاده می کنند خلاص شوید. البته بر خلاف مورد بالا استفاده از افزونه هایی که شما را در مدیریت میزان رم مصرفی در کروم کمک می کنند نیز می تواند کمک خوبی باشد. اگر مک بوک دارید هم سوال اضافه برای چیست؟ به نظر ما در این مورد استفاده از مرورگرهای دیگر مانند سافاری عقلانی تر به نظر می رسد.

کروم برای شما چگونه است؟

از آن جایی که کروم هنوز هم سهم زیادی از بازار مرورگرها را به خود اختصاص داده، بسیار بعید به نظر می رسد به فکر جایگزین کردن آن با مواردی چون اپرا و یا اج باشید.

عملکرد کلی کروم را چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا این مرورگر فضای زیادی از حافظه ی رم شما را اشغال می کند، یا بدون مشکل از آن بهره می برید؟ تا به حال شده برای رفع مشکلی که گفته شد تلاشی کنید؟ تجربیات و نتایج کار خود را با ما در قسمت نظرات در میان بگذارید.

The post appeared first on .

دلیل استفاده ی زیاد گوگل کروم از رم رایانه چیست و چگونه برای رفع آن اقدام کنیم؟

اگر تا به حال وقت تان را صرف تحقیق در مورد مرورگرهای مختلف کرده باشید، احتمالا به این حقیقت غیر قابل انکار درباره ی مرورگر گوگل کروم رسیده اید: این مرورگر بیش از حد از حافظه ی رم شما استفاده می کند. وقتی که از ابزار Task Manager و یا Activity Monitor استفاده کنید، خواهید دید که استفاده کروم از رم رایانه چقدر نسبت به مرورگرهای دیگر بیشتر است.

اما دلیل این موضوع چه می تواند باشد؟ چه می توان کرد تا این استفاده را به حد معقول رساند؟ برای رسیدن به پاسخ این سوالات تا انتهای مقاله با ما همراه باشید.

آیا واقعاً کروم فضای زیادی از رم را اشغال می کند؟

به طور خلاصه می توان گفت بله! کروم به طرز غیر عادی ای فضای رم را اشغال می کند. اگر بخواهیم مقایسه ای با مرورگرهای مختلف داشته باشیم، باید بگوییم که گوگل کروم بیشتر از سایر موارد رم رایانه را درگیر خود می کند.

آزمون اخیر  نشان داده که کروم زمانی که یک صفحه ی فیسبوک، ویدئویی در یوتوب، مقاله ای در بی بی سی، نرم افزار تحت وب آتلوک و صفحه ای متفرقه در آن باز باشد، بیش از 600 مگابایت از رم رایانه را مصرف می کند. این در حالی است که مرورگری مثل موزیلا فایرفاکس تحت همین شرایط تنها 400 مگابایت از حافظه ی رم را به اشغال خود در می آورد.

اگر خودتان هم این مرورگر را تست کرده باشید، حتماً تأیید می کنید که کروم نسبت به مرورگرهای دیگری از جمله اپرا، فایرفاکس، اج و با کمی ارفاق اینترنت اکسپلورر مقدار بیشتری از رم را به تصاحب خود در می آورد. البته در این که کروم یکی از سریع ترین مرورگرهای ساخته شده تا به امروز است هیچ شک و شبهه ای نیست؛ اما برای رسیدن به این جایگاه باید منابع زیادی را به تصرف خود درآورد.

دلیل این استفاده زیاد چیست؟

برای درک این موضوع که چرا کروم مقدار زیادی از حافظه ی رم را اشغال می کند، در ابتدا بد نیست که وجه تمایز آن با دیگر رقبایش را بدانید. هر نرم افزار برای اجرا در رایانه شما تعداد مشخصی عملیات پردازشی روی RAM انجام می دهد؛ جایی که کارهای سخت راه اندازی و فعالیت رایانه در آن انجام می گیرد.

رم یک حافظه موقت برای ذخیره داده ها محسوب می شود، و سرعت آن بسیار بالاست. پردازنده (CPU) رایانه شما می تواند به داده ای که در رم قرار گرفته بسیار سریعتر از آن که همان داده را از روی هارد درایو بخواند، دسترسی داشته باشد.

وجه تمایز کروم با دیگر مرورگرها اینجاست که کلیه تب ها، پلاگین ها و افزونه ها را در پروسه های مختلفی از رم ذخیره می کند. به این کار در اصطلاح Process Isolation می گویند که هدف آن جلوگیری از تداخل پروسه های در حال اجراست. این دقیقا همان موضوعی است که باعث می شود استفاده کروم از رم رایانه شما غیر عادی باشد.

در چنین وضعیتی (باز بودن تب و افزونه های متعدد) اگر Task Manager یا Activity Monitor را در رایانه تان باز کنید، ده ها پروسه در حال اجرا مشاهده می کنید که اگر چه هر کدام به تنهایی فضای کمی از رم را اشغال می کنند، اما وقتی آنها را در کنار هم قرار دهید می بینید که فضای اشغال شده از رم چقدر زیاد است.

اما چرا کروم از حافظه ی رم بدین شکل استفاده می کند؟ می توان گفت اصلی ترین دلیل این کار حفظ ثبات و سرعت بیشتر است. با اجرای هر فرآیند به صورت جداگانه اگر یکی از آن ها کرش کرده و با مشکل مواجه شود، مرورگر می تواند با نادیده گرفتن این موضوع همچنان با ثبات اولیه به کار خود ادامه بدهد.

برای مثال در کروم ممکن است یکی از پلاگین های شما با خطا مواجه شود. برای رفع این مشکل فقط کافیست تا صفحه ی مورد نظر را یک دور رفرش کنید. این در حالی است که اگر تمامی فرآیندها در یک مکان پردازش می شد، باید به جای یک صفحه کل مرورگر را بسته و مجدداً آن را راه اندازی می کردید.

در واقع در مرورگرهای تک فرآیندی (single-process) یک فرآیند واحد بین همه ی صفحه ها به اشتراک گذاشته می شود. این در حالی است که کروم با دارا بودن ویژگی های اختصاصی قادر است این فرآیندها را برای هر صفحه به صورت جداگانه تکرار و پردازش کند.

برای درک بهتر موضوع، تصویر زیر را ببینید:

علیرغم مشکلاتی که این ویژگی می آفریند، مزایایی هم از لحاظ امنیتی به همراه دارد. به عنوان مثال اگر یک تب از کروم مورد حمله ی جاوا اسکریپتی قرار بگیرد، دیگر تب های باز از این خطر در امان خواهند ماند. این در حالیست که در مرورگرهای تک فرآیندی خلاف این موضوع را شاهد هستیم.

 دلیل دیگر استفاده زیاد کروم از رم این است که علاوه بر صفحه ها، پلاگین ها و افزونه ها، چند فرآیند دیگر مانند عملیات Pre-Rendering هم از فضای رم به سود خود استفاده می کنند. این ویژگی صفحه ی بعدی ای که قصد ورود به آن دارید را پیش بینی کرده و اقدام به بارگذاری آن می کند (این مورد می تواند جستجویی در گوگل یا لینک “صفحه بعدی” در یک وبسایت خبری باشد.)

در نتیجه این مورد نیاز به منابع بیشتری داشته و در همین راستا مقداری از فضای رم را به خود اختصاص می دهد. البته زیاد هم بدبین نباشید، در صورتی که این ویژگی کارش را به درستی انجام دهد، تجربه ی وبگردی شما از سرعت بیشتری برخوردار خواهد شد. اما در غیر این صورت طبیعتاً می تواند با کنترل رم رایانه سرعت آن را پایین آورده و سیستم شما را با مشکلاتی جدی مواجه سازد.

آیا می توانیم این استفاده زیاد را یک “مشکل” بدانیم؟

این که کروم فضای زیادی از رم را به اشغال خود در می آورد لزوما به معنای ایجاد یک مشکل نیست. عدم استفاده از پتانسیل پردازشی رم هم خیری برایتان به همراه نخواهد داشت. همانطور که می دانید، رایانه شما فقط برای دسترسی سریع تر به داده ها و افزایش سرعت پردازش از رم استفاده می کند.

اگر فضای آن را خالی نگه دارید، در واقع از قدرت آن برای افزایش بهره وری در رایانه استفاده نکرده اید. درست مثل یک تلفن هوشمند که اگر تمام اپلیکیشن های در حال اجرا در پس زمینه آن را ببندید، در عوض سریع تر شدن آن شاهد کند شدنش خواهید بود.

تنها زمانی باید استفاده زیاد از رم توسط گوگل کروم را یک “مشکل” بدانید  که این استفاده در حد غیر نرمال خود باشد، مثلا میزان رم در دسترس برای اجرای دیگر اپلیکیشن ها را محدود کند.

 

فکر می کنید کروم سبب کاهش سرعت رایانه یا تجربه ی وبگردی شما شده؟ در این صورت شما با یک مشکل مواجه هستید و باید برای رفع آن اقدام کنید. اما بالعکس اگر کروم با وجود اشغال فضای زیادی از رم در عملکرد کلی سیستم تأثیر منفی ای نگذاشته، پس جای هیچ نگرانی نیست؛ از وبگردی خود لذت ببرید.

چگونه میزان استفاده ی کروم از رم را کاهش دهیم؟

راه های بسیاری برای افزایش سرعت وبگردی و همچنین کاهش میزان استفاده ی کروم از رم رایانه وجود دارد. در این میان احتمالاً مهم ترین آن ها تسک منیجر کروم است. همانند تسک منیجر ویندوز، در این پنجره نیز می توانید صفحه ها و افزونه هایی که بیشترین استفاده از رم را دارند مشاهده و سپس جهت آزاد کردن مقداری از منابع آن ها را ببندید.

در ویندوز برای دسترسی به تسک منیجر کافی است دکمه های ترکیبی Shift + Esc را بفشارید. در مک قضیه کمی متفاوت بوده و برای دسترسی به آن باید از منوی Window استفاده کنید.

پس از انجام این کار و رها شدن از پردازش های سنگین، راه های دیگری نیز برای آزاد کردن منابع وجود دارد. به عنوان مثال . در صورت کم شدن حافظه ی رم این قابلیت صفحه هایی که مدت زیادی است از آن ها استفاده نمی کنید را بسته و بدین ترتیب استفاده ی کروم از منابع رایانه را کاهش می دهد.

اگر دنبال راه های بیشتری هستید، باید بگوییم بد نیست از شر افزونه هایی که از منابع زیادی استفاده می کنند خلاص شوید. البته بر خلاف مورد بالا استفاده از افزونه هایی که شما را در مدیریت میزان رم مصرفی در کروم کمک می کنند نیز می تواند کمک خوبی باشد. اگر مک بوک دارید هم سوال اضافه برای چیست؟ به نظر ما در این مورد استفاده از مرورگرهای دیگر مانند سافاری عقلانی تر به نظر می رسد.

کروم برای شما چگونه است؟

از آن جایی که کروم هنوز هم سهم زیادی از بازار مرورگرها را به خود اختصاص داده، بسیار بعید به نظر می رسد به فکر جایگزین کردن آن با مواردی چون اپرا و یا اج باشید.

عملکرد کلی کروم را چگونه ارزیابی می کنید؟ آیا این مرورگر فضای زیادی از حافظه ی رم شما را اشغال می کند، یا بدون مشکل از آن بهره می برید؟ تا به حال شده برای رفع مشکلی که گفته شد تلاشی کنید؟ تجربیات و نتایج کار خود را با ما در قسمت نظرات در میان بگذارید.

The post appeared first on .

دلیل استفاده ی زیاد گوگل کروم از رم رایانه چیست و چگونه برای رفع آن اقدام کنیم؟