بازی آزاد

تلفن های ماهواره ای چگونه کار می کنند؟

تکنولوژی تلفن های همراه هر روز با سرعت بیشتری به جلو پیش می رود. محصولی که چند سال قبل در ابعاد و وزن یک آجر ساخته شده و فقط قادر به برقراری تماس تلفنی بود، اکنون به ابزاری هوشمند بدل گشته که تقریباً هیچ محدودیتی را نمی توان برای آن متصور شد.

البته یک مشکل بزرگ پیش روی موبایل ها وجود دارد، و آن هم سیگنال شبکه است. موبایل ها به دکل های سلولی وابسته اند تا با شدت سیگنالی متغیر به آنها متصل می گردند، اما در جایی که تلفن های سلولی عمل نمی کنند، مزیت تلفن های ماهواره ای به چشم خواهد آمد.

تلفن های ماهواره ای در هر جایی قابل استفاده هستند و امکان برقراری تماس از هر مکانی را فراهم می سازند، زیرا زیرساخت ارتباطی آنها به سطح زمین وابسته نیست. تلفن های ماهواره ای به شبکه سلولی زمینی وصل نمی شوند، بلکه داده ها را مستقیماً با ماهواره های قرار گرفته در مدار زمین رد و بدل می سازند.

این جهش تکنولوژیک، توانست سَت فون ها را از قید و بند همتایان زمینی شان رها سازد. بنابراین می توان از تلفن های ماهواره ای در مناطق بسیار دور افتاده و کم جمعیت یا کشورهای فقیر، بخش های محدود شده از سوی دولت و همچنین سرزمین های دچار بلاهای طبیعی استفاده کرد.

در حوزه سیستم های ماهواره ای، معمولاً لفظ تلفن به کار نمی رود و بیشتر به آنها ترمینال می گویند. اما فارغ از نام، این دیوایس ها برای برقراری ارتباط کاربر با ماهواره کاملاً ضروری هستند.

همانند تلفن های همراه، ترمینال ها نیز کارکردهای پایه ای موبایل ها را خواهند داشت، اما اگرچه ابعاد و وزنی بسیار بیشتر از تلفن های همراه دارند، قابلیت های آنها چندان پیشرفته نیست. در واقع سَت فون ها یک تلفن ساده به شمار می روند که عمدتاً برای برقراری تماس یا ارسال پیام های صوتی کوتاه به کار گرفته می شوند.

گفتنیست بیشتر موبایل های کنونی نیز قادرند با ماهواره ها ارتباط برقرار سازند، اما این عملکرد یک سویه بوده و صرفاً برای دریافت سیگنال های ماهواره های موقعیت یاب جهانی یا GPS استفاده می شود. در مقابل تلفن ماهواره ای می تواند ارتباط صوتی و دیتا را بر اساس لینک ماهواره ای ایجاد کند.

در ادمه به بررسی مزیت های سیستم ماهواره ای در مقایسه با شبکه های سلولی زمینی می پردازیم، و تفاوت بین انواع مختلف سَت فون ها را بررسی خواهیم کرد.

انواع سیستم های تلفن ماهواره ای

سیستم های تلفن ماهواره ای بسته به تکنولوژی های پیاده شده توسط کمپانی های مربوطه، قابلیت های متفاوتی را اجرا می نمایند. برخی از آنها از ماهواره های زمین آهنگ (Geosynchronous) بهره می گیرند، و برخی دیگر نیز از سیستم های LEO یا مدار نزدیک زمین استفاده می کنند، که هرکدام از آنها مزایا و معایب خاص خودشان را دارند.

ماهواره های زمین آهنگ (که ماهواره های مدار GEO یا مدار نزدیک به زمین نیز خوانده می شوند) با گردش زمین هماهنگ هستند، یعنی موقعیت آنها در آسمان تا حد زیادی ثابت باقی می ماند. آنها در مداری دور به فاصله حدود 35 هزار کیلومتری قرار گرفته و همواره در راستای خط استوا جای می گیرند.

این ماهواره ها بسیار بزرگ و قدرتمند هستند، و هرکدام از آنها قادر است بخش بزرگی از سطح جغرافیایی زمین را تحت پوشش قرار دهد. در واقع یک شرکت مخابراتی تنها با 3 یا 4 ماهواره GEO می تواند تقریباً کل زمین را به سرویس خودش مجهز سازد.

به همین دلیل در چنین ماهواره هایی، حجم عظیمی از داده پشتیبانی می گردد، یعنی نه تنها برای تماس صوتی، بلکه برای استریم ویدیو، اشتراک گذاری فایل، ارسال متن، پخش تلویزیون و غیره نیز به کار می روند. اینمارست و ثریا دو نمونه از کمپانی هایی هستند که از مدار GEO استفاده می کنند.

یکی از معایب ماهواره های زمین آهنگ، این است که فاصله زیاد آنها با زمین باعث ایجاد تأخیر حدود 250 میلی ثانیه در هر مرحله می شود، یعنی ارتباط دو طرف با حدود 0.5 ثانیه تأخیر صورت می گیرد. بنابراین وقتی با فردی صحبت می کنید، باید کمی مکث کنید تا پاسخ او را دریافت نمایید، ضمن اینکه گاهی اوقات صدا به گونه ای نامطلوب بازتاب می یابد.

همچنین به خاطر تعداد کم ماهواره ها، عملکرد نامطلوب یا تعمیرات دوره ای هرکدام از آنها باعث قطع پوشش بخش وسیعی از کره زمین خواهد شد، و از آنجا که این ماهواره ها در راستای خط استوا قرار دارند، مناطق نزدیک به قطب سیگنال چندان خوبی نخواهند داشت.

اما بزرگ ترین مشکل در سیستم های زمین آهنگ، ابعاد ترمینال آنهاست. برای ارتباط با این ماهواره ها نیاز به دستگاهی تقریباً به اندازه یک لپ تاپ بزرگ دارید که بیشتر آن را آنتن جهت دار تشکیل داده. همچنین برای دریافت بهترین سیگنال ممکن، لازم است آنتن را کالیبره کرده و دقیقاً به سمت ماهواره مورد نظر تنظیم کنید.

استفاده از مدار پایین زمین

ماهواره های LEO در پایین ترین مدار گردشی زمین قرار دارند که حدوداً در فاصله 1500 کیلومتری واقع شده، و شرکت هایی همچون گلوبال استار و ایریدیوم در این زمینه فعالیت دارند. اگر ماهواره های GEO را به عنوان گوریل صنعت فوق در نظر بگیریم، سیستم های LEO نقش پشه را خواهند داشت.

این ماهواره ها بسیار کوچک تر و سبک تر هستند، ضمن اینکه تعداد آنها نیز بسیار زیاد است.

از آنجا که این سیستم ها فاصله کمی با زمین دارند، حدود 60 عدد از آنها برای پوشش دادن کل زمین مورد نیاز خواهد بود. در هر لحظه دو یا چند عدد از این ماهواره ها یک منطقه را تحت پوشش قرار می دهند. سیستم های LEO با سرعت 27359 کیلومتر بر ساعت، در هر 2 ساعت یک بار دور زمین می گردند.

این مدارهای نزدیک و سریع، خدمات مطمئنی را برای بخش اعظم کره زمین به همراه دارند. بنابراین اگر دانشمندی در منطقه جنوبگان در شرایطی اضطراری قرار داشته باشد، ماهواره های LEO می توانند ارتباط او را با مقصد برقرار سازند.

سیستم های LEO کیفیت تماس عالی، تأخیر بسیار کم (حدود 50 ثانیه از هر طرف) و قابلیت اطمینان بالایی دارند. همچنین توان مصرفی ترمینال های آنها در مقایسه با مدل های مربوط به سیستم GEO بسیار کمتر بوده، ولی سرعت انتقال داده در آنها بسیار کم است و نهایتاً به 9600 بیت بر ثانیه می رسد.

یکی از مزایای اصلی سیستم های LEO این است که به آنتن بزرگی نیاز ندارند، بنابراین ترمینال های این سیستم فقط کمی بزرگ تر از موبایل های کنونی هستند و به راحتی در جیب جای می گیرند.

با این حال استفاده از هرکدام از سیستم های LEO یا GEO به ارتباط مستقیم و بدون مانع بین ترمینال و ماهواره بستگی دارد. یعنی اگر در محیط داخلی هستید، برای برقراری تماس باید به فضای باز قدم بگذارید.

این مسیر دید مستقیم در مورد ماهواره های GEO مشکلات زیادی را به همراه دارد، به ویژه اگر در مناطقی با جنگل های انبوه یا کوهستانی قرار بگیرید. اما در سیستم LEO با توجه به اینکه تعداد بیشتری ماهواره از فضای بالای سر شما عبور می کنند، احتمال برقراری ارتباط بسیار بیشتر خواهد بود.

در سیستم ارتباط ماهواره ای اگر شخصی در فضای بسته با سیگنال بسیار ضعیف قرار گرفته باشد و فرد دیگری بخواهد با او تماس بگیرد، اعلان کوتاهی برای گیرنده ارسال می گردد تا از درخواست تماس مطلع شود. پس از آن، فرد می تواند به محیط باز رفته و ارتباط را برقرار سازد.

مشکلات پیش روی تلفن های ماهواره ای

تلفن های ماهواره ای به خاطر ماهیت فرازمینی و بدون مرز، چه از نظر تکنولوژیکی و چه از لحاظ سیاسی، با قوانین متفاوتی روبرو هستند. همان طور که می دانید دولت های زیادی در جهان ترجیح می دهند گزینه های ارتباطی شهروندانشان را تحت کنترل کامل داشته باشند.

در حالت عادی، بسیاری از نهادهای دولتی می توانند به سادگی ارتباطات موبایلی مردم را تحت نظارت داشته باشند و در وضعیت غیرعادی، قادرند دکل های مخابراتی را از کار انداخته و ارتباط بیسیم را مختل نمایند. چنین وضعیتی برای اینترنت نیز کاملاً صادق است.

اما داستان برای سَت فون ها کاملاً متفاوت است. از آنجا که عملکرد آنها به آنتن های زمینی وابسته نیست، نمی توان به سادگی در کار آنها اختلال ایجاد کرد. شاید برخی دولت ها اقدام به ارسال پارازیت یا مسدود کردن امواج ماهواره ای نمایند، اما این تلاش ها هم فقط به صورت موقت نتیجه بخش خواهد بود.

بنابراین در برخی مناطق جهان، همراه داشتن تلفن ماهواره ای به منزله جرم تلقی می گردد. همچنین در کشورهای درگیر جنگ که ارتباطات موبایلی وضعیت خوبی ندارند، سَت فون ها به گزینه اصلی نیروهای درگیر تبدیل شده.

با این حال اگرچه تلفن ماهواره ای ارتباط بدون مرز را برای کاربر به همراه خواهد داشت، اما باید این نکته را نیز مد نظر داشته باشید که ردیابی موقعیت مکانی سیگنال های این ابزار به راحتی میسر است، مگر اینکه سیستم های پیشرفته درهم سازی سیگنال به کار گرفته شود.

نکته دیگر این است که تلفن های ماهواره ای در برابر شرایط آب و هوایی نیز آسیب پذیرند. همچون تلفن های همراه و دیگر انواع ارتباطات رادیویی، توفان های عظیم خورشیدی و دیگر پدیده های طبیعی می توانند عملکرد آن را مختل سازند.

هزینه استفاده از تلفن های ماهواره ای

سَت فون ها در مقایسه با همتایان زمینی خود، تکنولوژی منحصر به فردی را به همراه دارند و بنابراین همانند اکثر دیوایس های ویژه، قیمت آنها نیز بسیار بالاست. البته اینکه شرکت تأمین کننده از سیستم GEO استفاده کند یا مدار LEO را به کار گیرد، تأثیر قابل توجهی بر قیمت نهایی خواهد داشت.

البته جدا از تأمین کننده، ترمینال ها و دیوایس های مورد استفاده در این نوع تکنولوژی نیز بسیار پر هزینه هستند. در دورانی که بسیاری از اپراتورهای مخابراتی، موبایل های پیشرفته را با قیمتی اندک و حتی رایگان در اختیار مشترکین قرار می دهند، دریافت ساده ترین تلفن ماهواره ای حدود 1000 دلار هزینه خواهد داشت.

همچنین سَت فون های سازگار با سیستم ماهواره های GEO که در قالب یک کیف بزرگ عرضه می شوند، قیمتی چند هزار دلاری دارند.

اگرچه شاید هزینه خرید دیوایس را به عنوان سرمایه گذاری اولیه محسوب کرد، اما استفاده از این سیستم نیز هزینه بالایی را به همراه خواهد داشت. مشاهده قیمت هایی بیش از یک دلار به ازای هر دقیقه مکالمه یا هر پیام متنی در این صنعت چیز عجیبی نیست.

دریافت تماس می تواند هزینه بسیار بیشتری را در بر داشته باشد، به خصوص اگر تماس از خطوط زمینی صورت گرفته باشد. در این حالت باید چندین دلار به ازای هر دقیقه مکالمه بپردازید. در نهایت، بیشترین هزینه برای زمانی منظور می شود که طرفین مکالمه در شبکه ماهواره ای متفاوتی قرار داشته باشند.

شرکت های ارائه دهنده خدمات تلفن ماهواره ای نیز به خوبی از هزینه بالای خدماتشان آگاهند. به همین دلیل اکثر آنها سرویس را به صورت پیش پرداخت عرضه می کنند. در نتیجه احتمال اینکه افراد بی ملاحظه با قبض های کمرشکن در پایان ماه مواجه شوند، به حداقل می رسد.

برای کاهش هزینه، برخی شرکت ها دیوایس های ماهواره ای دوحالته را پیشنهاد می دهند. این تلفن ها هم با شبکه های موبایل زمینی سازگارند و در صورتی که منطقه موردنظر به پوشش این شبکه مجهز باشد، ارتباط را از طریق آنها برقرار می سازند.

تلفن های دوحالته تنها زمانی به ارتباط ماهواره ای متوسل می گردند که هیچ راه دیگری وجود نداشته باشد، و به این ترتیب علاوه بر کاهش هزینه، پوشش کامل در همه قسمت های زمین نیز برای کاربر تضمین می شود.

همچنین اگر برای مدت کوتاه به این فناوری نیازمندید، به جای خرید یک دستگاه گران قیمت می توانید یکی از آنها را با هزینه بسیار کمتر کرایه نمایید تا در سفرهای کوتاه یا مناطق خاص از آن بهره گیرید.

اما فارغ از بحث قیمت، تلفن های ماهواره ای خلاء بزرگی را در عصر ارتباطات پوشش داده اند و بدون آنها، بسیاری از قسمت های جهان از خدمات زیربنایی بی بهره می ماندند. شاید برای افرادی که برقراری یک تماس ساده تعیین کننده مرگ و زندگی آنها بوده، پرداخت هیچ هزینه ای گزاف به نظر نرسد.

سخن پایانی

فناوری تلفن ماهواره ای در حال حاضر در برخی از قسمت های جهان به تنها وسیله ارتباطی مجهز شده و البته حساسیت های شدیدی نیز روی آن وجود دارد، به خصوص در کشورهایی که درگیر جنگ داخلی و بحران های داخلی هستند و یا ارتباطات موبایلی زمینی در آنها امکان پذیر نیست.

با این حال، آینده این تکنولوژی در هاله ای از ابهام قرار دارد. با توسعه پوشش شبکه های مخابراتی، بسیاری از کاربران سابق تکنولوژی ماهواره ای به گزینه های ارزان تر و ملموس تر زمینی روی آورده اند. اما با پیشرفت های مداوم در صنعت مخابرات ماهواره ای، شاید آنها نیز بتوانند رقابت خود را ادامه دهند.

در نهایت، هیچکس از آینده تکنولوژی خبر ندارد و شاید روزی، تنها راه برقراری ارتباط راه دور، استفاده از تلفن های ماهواره ای باشد.

The post appeared first on .

تلفن های ماهواره ای چگونه کار می کنند؟

تکنولوژی تلفن های همراه هر روز با سرعت بیشتری به جلو پیش می رود. محصولی که چند سال قبل در ابعاد و وزن یک آجر ساخته شده و فقط قادر به برقراری تماس تلفنی بود، اکنون به ابزاری هوشمند بدل گشته که تقریباً هیچ محدودیتی را نمی توان برای آن متصور شد.

البته یک مشکل بزرگ پیش روی موبایل ها وجود دارد، و آن هم سیگنال شبکه است. موبایل ها به دکل های سلولی وابسته اند تا با شدت سیگنالی متغیر به آنها متصل می گردند، اما در جایی که تلفن های سلولی عمل نمی کنند، مزیت تلفن های ماهواره ای به چشم خواهد آمد.

تلفن های ماهواره ای در هر جایی قابل استفاده هستند و امکان برقراری تماس از هر مکانی را فراهم می سازند، زیرا زیرساخت ارتباطی آنها به سطح زمین وابسته نیست. تلفن های ماهواره ای به شبکه سلولی زمینی وصل نمی شوند، بلکه داده ها را مستقیماً با ماهواره های قرار گرفته در مدار زمین رد و بدل می سازند.

این جهش تکنولوژیک، توانست سَت فون ها را از قید و بند همتایان زمینی شان رها سازد. بنابراین می توان از تلفن های ماهواره ای در مناطق بسیار دور افتاده و کم جمعیت یا کشورهای فقیر، بخش های محدود شده از سوی دولت و همچنین سرزمین های دچار بلاهای طبیعی استفاده کرد.

در حوزه سیستم های ماهواره ای، معمولاً لفظ تلفن به کار نمی رود و بیشتر به آنها ترمینال می گویند. اما فارغ از نام، این دیوایس ها برای برقراری ارتباط کاربر با ماهواره کاملاً ضروری هستند.

همانند تلفن های همراه، ترمینال ها نیز کارکردهای پایه ای موبایل ها را خواهند داشت، اما اگرچه ابعاد و وزنی بسیار بیشتر از تلفن های همراه دارند، قابلیت های آنها چندان پیشرفته نیست. در واقع سَت فون ها یک تلفن ساده به شمار می روند که عمدتاً برای برقراری تماس یا ارسال پیام های صوتی کوتاه به کار گرفته می شوند.

گفتنیست بیشتر موبایل های کنونی نیز قادرند با ماهواره ها ارتباط برقرار سازند، اما این عملکرد یک سویه بوده و صرفاً برای دریافت سیگنال های ماهواره های موقعیت یاب جهانی یا GPS استفاده می شود. در مقابل تلفن ماهواره ای می تواند ارتباط صوتی و دیتا را بر اساس لینک ماهواره ای ایجاد کند.

در ادمه به بررسی مزیت های سیستم ماهواره ای در مقایسه با شبکه های سلولی زمینی می پردازیم، و تفاوت بین انواع مختلف سَت فون ها را بررسی خواهیم کرد.

انواع سیستم های تلفن ماهواره ای

سیستم های تلفن ماهواره ای بسته به تکنولوژی های پیاده شده توسط کمپانی های مربوطه، قابلیت های متفاوتی را اجرا می نمایند. برخی از آنها از ماهواره های زمین آهنگ (Geosynchronous) بهره می گیرند، و برخی دیگر نیز از سیستم های LEO یا مدار نزدیک زمین استفاده می کنند، که هرکدام از آنها مزایا و معایب خاص خودشان را دارند.

ماهواره های زمین آهنگ (که ماهواره های مدار GEO یا مدار نزدیک به زمین نیز خوانده می شوند) با گردش زمین هماهنگ هستند، یعنی موقعیت آنها در آسمان تا حد زیادی ثابت باقی می ماند. آنها در مداری دور به فاصله حدود 35 هزار کیلومتری قرار گرفته و همواره در راستای خط استوا جای می گیرند.

این ماهواره ها بسیار بزرگ و قدرتمند هستند، و هرکدام از آنها قادر است بخش بزرگی از سطح جغرافیایی زمین را تحت پوشش قرار دهد. در واقع یک شرکت مخابراتی تنها با 3 یا 4 ماهواره GEO می تواند تقریباً کل زمین را به سرویس خودش مجهز سازد.

(image)

به همین دلیل در چنین ماهواره هایی، حجم عظیمی از داده پشتیبانی می گردد، یعنی نه تنها برای تماس صوتی، بلکه برای استریم ویدیو، اشتراک گذاری فایل، ارسال متن، پخش تلویزیون و غیره نیز به کار می روند. اینمارست و ثریا دو نمونه از کمپانی هایی هستند که از مدار GEO استفاده می کنند.

یکی از معایب ماهواره های زمین آهنگ، این است که فاصله زیاد آنها با زمین باعث ایجاد تأخیر حدود 250 میلی ثانیه در هر مرحله می شود، یعنی ارتباط دو طرف با حدود 0.5 ثانیه تأخیر صورت می گیرد. بنابراین وقتی با فردی صحبت می کنید، باید کمی مکث کنید تا پاسخ او را دریافت نمایید، ضمن اینکه گاهی اوقات صدا به گونه ای نامطلوب بازتاب می یابد.

همچنین به خاطر تعداد کم ماهواره ها، عملکرد نامطلوب یا تعمیرات دوره ای هرکدام از آنها باعث قطع پوشش بخش وسیعی از کره زمین خواهد شد، و از آنجا که این ماهواره ها در راستای خط استوا قرار دارند، مناطق نزدیک به قطب سیگنال چندان خوبی نخواهند داشت.

(image)

اما بزرگ ترین مشکل در سیستم های زمین آهنگ، ابعاد ترمینال آنهاست. برای ارتباط با این ماهواره ها نیاز به دستگاهی تقریباً به اندازه یک لپ تاپ بزرگ دارید که بیشتر آن را آنتن جهت دار تشکیل داده. همچنین برای دریافت بهترین سیگنال ممکن، لازم است آنتن را کالیبره کرده و دقیقاً به سمت ماهواره مورد نظر تنظیم کنید.

استفاده از مدار پایین زمین

ماهواره های LEO در پایین ترین مدار گردشی زمین قرار دارند که حدوداً در فاصله 1500 کیلومتری واقع شده، و شرکت هایی همچون گلوبال استار و ایریدیوم در این زمینه فعالیت دارند. اگر ماهواره های GEO را به عنوان گوریل صنعت فوق در نظر بگیریم، سیستم های LEO نقش پشه را خواهند داشت.

این ماهواره ها بسیار کوچک تر و سبک تر هستند، ضمن اینکه تعداد آنها نیز بسیار زیاد است.

از آنجا که این سیستم ها فاصله کمی با زمین دارند، حدود 60 عدد از آنها برای پوشش دادن کل زمین مورد نیاز خواهد بود. در هر لحظه دو یا چند عدد از این ماهواره ها یک منطقه را تحت پوشش قرار می دهند. سیستم های LEO با سرعت 27359 کیلومتر بر ساعت، در هر 2 ساعت یک بار دور زمین می گردند.

(image)

این مدارهای نزدیک و سریع، خدمات مطمئنی را برای بخش اعظم کره زمین به همراه دارند. بنابراین اگر دانشمندی در منطقه جنوبگان در شرایطی اضطراری قرار داشته باشد، ماهواره های LEO می توانند ارتباط او را با مقصد برقرار سازند.

سیستم های LEO کیفیت تماس عالی، تأخیر بسیار کم (حدود 50 ثانیه از هر طرف) و قابلیت اطمینان بالایی دارند. همچنین توان مصرفی ترمینال های آنها در مقایسه با مدل های مربوط به سیستم GEO بسیار کمتر بوده، ولی سرعت انتقال داده در آنها بسیار کم است و نهایتاً به 9600 بیت بر ثانیه می رسد.

یکی از مزایای اصلی سیستم های LEO این است که به آنتن بزرگی نیاز ندارند، بنابراین ترمینال های این سیستم فقط کمی بزرگ تر از موبایل های کنونی هستند و به راحتی در جیب جای می گیرند.

با این حال استفاده از هرکدام از سیستم های LEO یا GEO به ارتباط مستقیم و بدون مانع بین ترمینال و ماهواره بستگی دارد. یعنی اگر در محیط داخلی هستید، برای برقراری تماس باید به فضای باز قدم بگذارید.

(image)

این مسیر دید مستقیم در مورد ماهواره های GEO مشکلات زیادی را به همراه دارد، به ویژه اگر در مناطقی با جنگل های انبوه یا کوهستانی قرار بگیرید. اما در سیستم LEO با توجه به اینکه تعداد بیشتری ماهواره از فضای بالای سر شما عبور می کنند، احتمال برقراری ارتباط بسیار بیشتر خواهد بود.

در سیستم ارتباط ماهواره ای اگر شخصی در فضای بسته با سیگنال بسیار ضعیف قرار گرفته باشد و فرد دیگری بخواهد با او تماس بگیرد، اعلان کوتاهی برای گیرنده ارسال می گردد تا از درخواست تماس مطلع شود. پس از آن، فرد می تواند به محیط باز رفته و ارتباط را برقرار سازد.

مشکلات پیش روی تلفن های ماهواره ای

تلفن های ماهواره ای به خاطر ماهیت فرازمینی و بدون مرز، چه از نظر تکنولوژیکی و چه از لحاظ سیاسی، با قوانین متفاوتی روبرو هستند. همان طور که می دانید دولت های زیادی در جهان ترجیح می دهند گزینه های ارتباطی شهروندانشان را تحت کنترل کامل داشته باشند.

در حالت عادی، بسیاری از نهادهای دولتی می توانند به سادگی ارتباطات موبایلی مردم را تحت نظارت داشته باشند و در وضعیت غیرعادی، قادرند دکل های مخابراتی را از کار انداخته و ارتباط بیسیم را مختل نمایند. چنین وضعیتی برای اینترنت نیز کاملاً صادق است.

اما داستان برای سَت فون ها کاملاً متفاوت است. از آنجا که عملکرد آنها به آنتن های زمینی وابسته نیست، نمی توان به سادگی در کار آنها اختلال ایجاد کرد. شاید برخی دولت ها اقدام به ارسال پارازیت یا مسدود کردن امواج ماهواره ای نمایند، اما این تلاش ها هم فقط به صورت موقت نتیجه بخش خواهد بود.

بنابراین در برخی مناطق جهان، همراه داشتن تلفن ماهواره ای به منزله جرم تلقی می گردد. همچنین در کشورهای درگیر جنگ که ارتباطات موبایلی وضعیت خوبی ندارند، سَت فون ها به گزینه اصلی نیروهای درگیر تبدیل شده.

با این حال اگرچه تلفن ماهواره ای ارتباط بدون مرز را برای کاربر به همراه خواهد داشت، اما باید این نکته را نیز مد نظر داشته باشید که ردیابی موقعیت مکانی سیگنال های این ابزار به راحتی میسر است، مگر اینکه سیستم های پیشرفته درهم سازی سیگنال به کار گرفته شود.

نکته دیگر این است که تلفن های ماهواره ای در برابر شرایط آب و هوایی نیز آسیب پذیرند. همچون تلفن های همراه و دیگر انواع ارتباطات رادیویی، توفان های عظیم خورشیدی و دیگر پدیده های طبیعی می توانند عملکرد آن را مختل سازند.

هزینه استفاده از تلفن های ماهواره ای

سَت فون ها در مقایسه با همتایان زمینی خود، تکنولوژی منحصر به فردی را به همراه دارند و بنابراین همانند اکثر دیوایس های ویژه، قیمت آنها نیز بسیار بالاست. البته اینکه شرکت تأمین کننده از سیستم GEO استفاده کند یا مدار LEO را به کار گیرد، تأثیر قابل توجهی بر قیمت نهایی خواهد داشت.

البته جدا از تأمین کننده، ترمینال ها و دیوایس های مورد استفاده در این نوع تکنولوژی نیز بسیار پر هزینه هستند. در دورانی که بسیاری از اپراتورهای مخابراتی، موبایل های پیشرفته را با قیمتی اندک و حتی رایگان در اختیار مشترکین قرار می دهند، دریافت ساده ترین تلفن ماهواره ای حدود 1000 دلار هزینه خواهد داشت.

همچنین سَت فون های سازگار با سیستم ماهواره های GEO که در قالب یک کیف بزرگ عرضه می شوند، قیمتی چند هزار دلاری دارند.

اگرچه شاید هزینه خرید دیوایس را به عنوان سرمایه گذاری اولیه محسوب کرد، اما استفاده از این سیستم نیز هزینه بالایی را به همراه خواهد داشت. مشاهده قیمت هایی بیش از یک دلار به ازای هر دقیقه مکالمه یا هر پیام متنی در این صنعت چیز عجیبی نیست.

دریافت تماس می تواند هزینه بسیار بیشتری را در بر داشته باشد، به خصوص اگر تماس از خطوط زمینی صورت گرفته باشد. در این حالت باید چندین دلار به ازای هر دقیقه مکالمه بپردازید. در نهایت، بیشترین هزینه برای زمانی منظور می شود که طرفین مکالمه در شبکه ماهواره ای متفاوتی قرار داشته باشند.

شرکت های ارائه دهنده خدمات تلفن ماهواره ای نیز به خوبی از هزینه بالای خدماتشان آگاهند. به همین دلیل اکثر آنها سرویس را به صورت پیش پرداخت عرضه می کنند. در نتیجه احتمال اینکه افراد بی ملاحظه با قبض های کمرشکن در پایان ماه مواجه شوند، به حداقل می رسد.

برای کاهش هزینه، برخی شرکت ها دیوایس های ماهواره ای دوحالته را پیشنهاد می دهند. این تلفن ها هم با شبکه های موبایل زمینی سازگارند و در صورتی که منطقه موردنظر به پوشش این شبکه مجهز باشد، ارتباط را از طریق آنها برقرار می سازند.

تلفن های دوحالته تنها زمانی به ارتباط ماهواره ای متوسل می گردند که هیچ راه دیگری وجود نداشته باشد، و به این ترتیب علاوه بر کاهش هزینه، پوشش کامل در همه قسمت های زمین نیز برای کاربر تضمین می شود.

همچنین اگر برای مدت کوتاه به این فناوری نیازمندید، به جای خرید یک دستگاه گران قیمت می توانید یکی از آنها را با هزینه بسیار کمتر کرایه نمایید تا در سفرهای کوتاه یا مناطق خاص از آن بهره گیرید.

اما فارغ از بحث قیمت، تلفن های ماهواره ای خلاء بزرگی را در عصر ارتباطات پوشش داده اند و بدون آنها، بسیاری از قسمت های جهان از خدمات زیربنایی بی بهره می ماندند. شاید برای افرادی که برقراری یک تماس ساده تعیین کننده مرگ و زندگی آنها بوده، پرداخت هیچ هزینه ای گزاف به نظر نرسد.

سخن پایانی

فناوری تلفن ماهواره ای در حال حاضر در برخی از قسمت های جهان به تنها وسیله ارتباطی مجهز شده و البته حساسیت های شدیدی نیز روی آن وجود دارد، به خصوص در کشورهایی که درگیر جنگ داخلی و بحران های داخلی هستند و یا ارتباطات موبایلی زمینی در آنها امکان پذیر نیست.

با این حال، آینده این تکنولوژی در هاله ای از ابهام قرار دارد. با توسعه پوشش شبکه های مخابراتی، بسیاری از کاربران سابق تکنولوژی ماهواره ای به گزینه های ارزان تر و ملموس تر زمینی روی آورده اند. اما با پیشرفت های مداوم در صنعت مخابرات ماهواره ای، شاید آنها نیز بتوانند رقابت خود را ادامه دهند.

در نهایت، هیچکس از آینده تکنولوژی خبر ندارد و شاید روزی، تنها راه برقراری ارتباط راه دور، استفاده از تلفن های ماهواره ای باشد.

The post appeared first on .

تلفن های ماهواره ای چگونه کار می کنند؟

ثبت سلفی چگونه جایگزین گذرواژه می شود؟

قبلاً گفته می شد که ثبت سلفی ناشی از خودشیفتگی فرد است اما اکنون شرکت های تکنولوژیک در پی آن هستند تا اهدافی پویاتر برای این کار یافته و ثبت یک تصویر با دوربین جلوی موبایل را جایگزین وارد کردن گذرواژه ها نمایند.

برخی شرکت ها این فرایند را آغاز کرده اند؛ برای مثال از ماه گذشته، سرویس حمل و نقل Uber از رانندگانش می خواهد که پیش از پذیرفتن درخواست مسافرین برای جا به جایی، یک سلفی بگیرند. این سلفی سپس به یکی از سرویس های ابری مایکروسافت موسوم به «Cognitive» انتقال داده می شود تا مشخص گردد که تصاویر هماهنگی لازم را با هم دارند.

اوبر اشاره می کند که در این بازه زمانی موفق بوده تا هویت ۹۹ درصد از رانندگانش را به شکل مداوم تایید کند.

از طرف دیگر MasterCard اپلیکیشن «Identity Check Mobile» را با همین هدف ارائه داده است. در همین اپلیکیشن کاربران می توانند با نگاه به دوربین جلوی موبایل، هویت خود را برای دستگاه مشخص سازند و حتی از مشتری خواسته می شود با پلک زدن، ثابت کند که واقعاً خودش در برابر دوربین قرار گرفته،‌ نه صرفاً تصویری ثابت از او.

MasterCard این ویژگی را در اروپا در اختیار کاربران قرار داده است و اینک در یک تحقیق میدانی، مشخص گشته که بیش از ۹۲ درصد افراد ترجیح می دهند به جای وارد کردن گذرواژه، یک تصویر سلفی ثبت کرده و هویت خود را مشخص سازند.

 

در حال حاضر و با راهکارهای مختلف برای تایید هویت به شکل بیومتریک، به نظر می رسد که تایید چهره همچنان یکی از امن ترین راهکارها باشد. وال استریت ژورنال می نویسد که در سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ گزارش شده که پایگاه داده ای مشمول اثر انگشت ۵.۶ میلیون نفر، از ادارات دولتی آمریکایی به سرقت رفته است.

در حالی که مقامات اشاره کرده اند که زمینه استفاده از این دیتابیس اکنون بسیار محدود است، با گذشت زمان و افزایش قدرت تکنولوژی ها، این احتمال داده می شود که هکرها بتوانند از دیتابیس مورد اشاره استفاده های بیشتری داشته باشند. این در حالیست که تایید هویت از طریق چهره همواره مستلزم حضور شخص است و شرکت های اوبر و مسترکارت هم به همین علت از آن برای سیستم های خود استفاده می کنند.

The post appeared first on .

ثبت سلفی چگونه جایگزین گذرواژه می شود؟

قبلاً گفته می شد که ثبت سلفی ناشی از خودشیفتگی فرد است اما اکنون شرکت های تکنولوژیک در پی آن هستند تا اهدافی پویاتر برای این کار یافته و ثبت یک تصویر با دوربین جلوی موبایل را جایگزین وارد کردن گذرواژه ها نمایند.

برخی شرکت ها این فرایند را آغاز کرده اند؛ برای مثال از ماه گذشته، سرویس حمل و نقل Uber از رانندگانش می خواهد که پیش از پذیرفتن درخواست مسافرین برای جا به جایی، یک سلفی بگیرند. این سلفی سپس به یکی از سرویس های ابری مایکروسافت موسوم به «Cognitive» انتقال داده می شود تا مشخص گردد که تصاویر هماهنگی لازم را با هم دارند.

اوبر اشاره می کند که در این بازه زمانی موفق بوده تا هویت ۹۹ درصد از رانندگانش را به شکل مداوم تایید کند.

از طرف دیگر MasterCard اپلیکیشن «Identity Check Mobile» را با همین هدف ارائه داده است. در همین اپلیکیشن کاربران می توانند با نگاه به دوربین جلوی موبایل، هویت خود را برای دستگاه مشخص سازند و حتی از مشتری خواسته می شود با پلک زدن، ثابت کند که واقعاً خودش در برابر دوربین قرار گرفته،‌ نه صرفاً تصویری ثابت از او.

MasterCard این ویژگی را در اروپا در اختیار کاربران قرار داده است و اینک در یک تحقیق میدانی، مشخص گشته که بیش از ۹۲ درصد افراد ترجیح می دهند به جای وارد کردن گذرواژه، یک تصویر سلفی ثبت کرده و هویت خود را مشخص سازند.

 

در حال حاضر و با راهکارهای مختلف برای تایید هویت به شکل بیومتریک، به نظر می رسد که تایید چهره همچنان یکی از امن ترین راهکارها باشد. وال استریت ژورنال می نویسد که در سال های ۲۰۱۴ و ۲۰۱۵ گزارش شده که پایگاه داده ای مشمول اثر انگشت ۵.۶ میلیون نفر، از ادارات دولتی آمریکایی به سرقت رفته است.

در حالی که مقامات اشاره کرده اند که زمینه استفاده از این دیتابیس اکنون بسیار محدود است، با گذشت زمان و افزایش قدرت تکنولوژی ها، این احتمال داده می شود که هکرها بتوانند از دیتابیس مورد اشاره استفاده های بیشتری داشته باشند. این در حالیست که تایید هویت از طریق چهره همواره مستلزم حضور شخص است و شرکت های اوبر و مسترکارت هم به همین علت از آن برای سیستم های خود استفاده می کنند.

The post appeared first on .

ثبت سلفی چگونه جایگزین گذرواژه می شود؟

به دنبال اپل؛ تلفن های هوشمند گوگل چگونه بازار اندروید را تغییر می دهند؟

برخلاف تولیدکنندگانی نظیر سامسونگ و ال جی، گوگل در هفته های منتهی به مراسم رونمایی از سخت افزارهای جدید و خاص خود، بسیار ساکت و کم سر و صدا است، خصوصا اگر قرار باشد نکسوس جدیدی معرفی شود.

به همین دلیل، زمانی که گوگل مرتبا از کنفرانس 4 اکتبر می گفت، بسیاری متعجب بودند. تبلیغ ها در حد یک بنر کوچک یا خبری ساده نبودند، گوگل همه جا بود و به همه می گفت که کنفرانسی در راه است.

پیکسل اما مثل نکسوس نیست. گوگل این بار می خواهد مستقیم به سراغ اپل برود. سال های طولانی، خط تولید نکسوس به نوعی بیانگر توانایی های سیستم عامل اندروید بود و خالص ترین ورژن آن را در اختیار کاربران قرار می داد. پیکسل ولی قرار است همین مسئله را چند گام به پیش ببرد.

اول از همه، ادعای #MadeByGoogle که در همه تبلیغات گوگل دیده می شد بسیار مهم است. تلفن های نکسوس، همیشه توسط یک شرکت ثالثی طراحی و تولید می شدند و گوگل صرفا روی آن نظارت داشت. البته، پیکسل توسط HTC به تولید رسیده ولی هیچ برندی از اچ تی سی روی بدنه این موبایل دیده نمی شود.

به نظر می آید که پیکسل نه تنها تحت نظارت گوگل، بلکه با هدایت مستقیم گوگل ساخته شده. با این تفاسیر، پس ادعای #MadeByGoogle چندان بی راه نیست. برایان راکووسکی، معاونت مدیریت محصولات اندروید، تفاوت نکسوس و اندروید را این طور تشریح می کند: «ایده نکسوس این بود که به همه نشان دهیم چطور باید کار کنند. همه همکاران ما در فضای تولید تلفن همراه متوجهش شدند و محصولات فوق العاده ای مبنی بر آن ساختند. نکسوس در همین مقیاس کوچک به پیش رفت.»

اما پیکسل به هیچ وجه مقیاس کوچکی ندارد. در عوض، ریک اوسترلوه، مدیر بخش سخت افزار شرکت معتقد است که گوگل با پیکسل، سابقه اش را می فروشد. گرچه نمی دانیم گوگل تا چه حد سر این پروژه هزینه کرده، یکی از مدیران سابق کوالکام به نام جیسون برمنر در رابطه با گفته های اوسترلوه می گوید: «بخشی از فروش سابقه به معنی داشتن انبار و خطرات زنجیره تامین است. می دانید، صدها میلیون دلار هر روز روی خطوط تولید هستند که حالا همه شان برای گوگل است.»

دوم، قیمت بالاتر پیکسل نشان می دهد که گوگل قصد ورود به بازار اسمارت فون های ویژه را دارد. در مورد طراحی حرف زیاد است. همه راضی اند و در عین حال همه ناراضی به نظر می آیند. شباهت به برخی تلفن های همراه اندرویدی مورد سوال است و بعضی دیگر هم می گویند موبایل جدید گوگل، شباهتی انکار نشدنی به رقیب اصلی اش دارد. بگذارید تعارف را کنار بگذاریم، پیکسل کاملا شبیه آیفون است.

برای مدتی طولانی، نبرد فضای موبایل میان سامسونگ و اپل بود. اما سامسونگ به واسطه انتخاب سیستم عاملی که برای خودش نبود، دستش تا حد اندکی بسته به نظر می رسید. آن ها موبایلی طراحی می کنند تا سیستم عامل گوگل را اجرا کند و در واقع کل بخش نرم افزار به نحوی از دستشان خارج است. اما اپل روی تک تک جزئیات هم قابلیت کنترل را دارد. سخت افزار، طراحی، سیستم عامل و اپ استور. همه چیز با هم در هماهنگی کامل است.

از میان ارتش اندرویدی ها، تنها گوگل دستش تا این حد باز است و می تواند تغییراتی بی واسطه ایجاد کند. اما آن ها چندین سال است که از تبدیل شدن به شرکتی سخت افزاری واهمه داشتند و همیشه ماجرا را از سمت و سویی دیگر دنبال می کردند. با این تفاسیر، اگر گوگل بخواهد با تمامی قوای خود به عرصه رقابت پای بگذارد، اکوسیستم اندروید چه تغییراتی را شاهد خواهد بود؟

اگر پیکسل حقیقتا پاسخی به آیفون است، آن را نه تنها می توان تجربه واحدی از اندروید، بلکه تجربه ای یکپارچه از گوگل خواند.

جالب است، چرا که اپل و گوگل دو کمپانی کاملا متفاوت نسبت به یکدیگر هستند. گوگل یک شرکت نرم افزاری بوده که سرویس های متنوعی ارائه می دهد و به همین دلیل سال ها به دیگران اجازه دادند فضای سخت افزار را برای شان کنترل کنند تا آن ها از فروش اپلیکیشن، نرم افزار و سرویس ها سودی کلان به جیب زنند. اما زنده ماندن در فضای سخت افزاری به این سادگی ها نیست.

اپل کاملا از این مسئله آگاه بوده، چون اصولا بر پایه سخت افزار بنا شده اند و نرم افزار را به این دلیل طراحی می کنند که با محصولات شان بیشترین هماهنگی را داشته باشد. اپل تقریبا تمام و کمال بر مبنای فروش آیفون استوار مانده و فروش محصولات موبایل است که بخش اعظمی از درآمد آن ها را تشکیل می دهد. برای مثال، 57 درصد از کل درآمد (در فصل دوم سال 2016)، رقم اندکی نیست که بخواهیم آن را به شوخی بگیریم.

گوگل قصد دارد بیشتر شبیه اپل بشود. اما در حال حاضر، جایگاه آن ها مناسب تر است. پولی که گوگل به جیب می زند از جای دیگری می آید و هیچ اتکایی به پیکسل ندارند و ساکنان مانتین ویو سال ها ثابت کردند هیچ ترسی از کار روی پروژه هایی که ضرر خالص می دهند ندارند.

با این حال پیکسل، گوگل را به رقیب سامسونگ تبدیل می کند. در حقیقت، نه فقط سامسونگ، بلکه همه کسانی که به اندروید اتکا کرده اند. دشوار است بدانیم که واکنش طولانی مدت سامسونگ و دیگران به ماجرای تغییر موقعیت گوگل چیست. حالا به جای یک رقیب، سامسونگ دو رقیب بزرگ دارد که دستی بازتر در کنترل سخت افزار و نرم افزار دارند.

به عنوان یک علاقه مند دنیای تکنولوژی، باید از افزایش تنوع خوشحال باشیم، اما از نگاه عمده مصرف کنندگان، تلفن یعنی «آیفون»، «گلکسی» و «اندروید». با ساختن یک تلفن همراه کاملا جدید، گوگل باید مسیری طولانی در اثبات خود بپیماید.

عمده ایرادی که به دو مورد آخر می توان گرفت، ارائه دیرهنگام و پر از باگ رابط کاربری برای موبایلی است که صدها دلار بابت آن پول پرداخت شده. با برطرف کردن این مشکل دائمی، گوگل شاید بتواند تا حدودی نظر دیگران را به خود جلب کند. اینکه زمانی دنیای موبایل به نبرد تلفن گوگل و آیفون خلاصه شود را هنوز نمی توان پیش بینی کرد.

عرضه تلفن مخصوص گوگل، برای دیگر تولیدکننده های اندرویدی پیامدهای مهمی در پی خواهد داشت و ورژن آتی سیستم عامل اندروید نیز بدون شک تحت بررسی های دقیق و موشکافانه ای قرار خواهد گرفت. باید مشخص شود که گوگل می خواهد برای خودش برتری خاصی قائل شود یا خیر، چون در این زمینه سابقه درخشانی ندارد.

گوگل یک برتری واضح (و البته احتمالا غیر منصفانه) نسبت به باقی دارد: آن ها پیش از هر کس دیگری به کدهای اندروید جدید دسترسی دارند، در واقع چون آن را خودشان می نویسند.

از آنجایی که گوگل روی سخت افزار و نرم افزار کنترل کامل دارد و می تواند به هر نحوی که مایل است اندروید را تغییر دهد، یک گام از همه جلوتر است (تاچ ویز سامسونگ یا اچ تی سی سنس را تصور کنید، بدتر از همه رابط کاربری سونی). گوگل در این زمینه مثل اپل خواهد بود.

سوالی که پیش می آید این است: کاربران تلفن های گوگل را ترجیح می دهند یا تلفن های اندرویدی را؟ نتیجه این خواهد شد که تنوع را همه جا خواهیم دید. المانی که کاربران آیفون و اپل از آن بی بهره هستند در جای جای اکوسیستم اندروید دیده می شود، یعنی انتخاب از میان ده ها تلفن همراه متنوع.

خریدن تلفن های گوگل به معنای دریافت آپدیت ها در سریع ترین زمان ممکن است، به معنای تجربه یکپارچه اندروید خواهد بود.

یک امکان دیگر هم وجود دارد. گوگل شاید به جای بهره بردن از مزیتی که در اختیار دارد، کدهای اندروید جدید را زودتر در اختیار توسعه دهندگان قرار دهد و کمی دیرتر تلفن هایش را آپدیت کند. به هر حال، گوگل باید ده ها شرکت بزرگ را هم راضی نگه دارد.

چنین امکانی هم البته به دور از واقع نیست. بلومبرگ در گزارشی نوشته: «هیروشی لاکهایمر، کسی که واحد اندروید را اداره می کند و دوست قدیمی اوسترلوه هست، می گوید که تیم سخت افزاری گوگل را مثل دیگر مشتریان خود می بیند. او می گوید ‘سامسونگ همکار بسیار مهمی است، همانطور ال جی، هوآوی و دیگران. ریک هم مشتری مهمی است. سامسونگ در مورد خطوط تولید محصولات شان اطلاعات محرمانه ای می دهد، نقشه های شان را می گویند. ما این اطلاعات را به ال جی نمی دهیم. عکس این مسئله هم صادق است. با همه به شکلی برابر برخورد می شود، تیم ریک هم مستثنی نیست.’»

بنابراین کسی چیزی نمی داند. از آن موقعیت هایی است که باید منتظر ماند و نتیجه اش را دید و شگفت زده شد. شاید هم همه اتفاقات به روال سابق پیش برود.

The post appeared first on .

به دنبال اپل؛ تلفن های هوشمند گوگل چگونه بازار اندروید را تغییر می دهند؟

برخلاف تولیدکنندگانی نظیر سامسونگ و ال جی، گوگل در هفته های منتهی به مراسم رونمایی از سخت افزارهای جدید و خاص خود، بسیار ساکت و کم سر و صدا است، خصوصا اگر قرار باشد نکسوس جدیدی معرفی شود.

به همین دلیل، زمانی که گوگل مرتبا از کنفرانس 4 اکتبر می گفت، بسیاری متعجب بودند. تبلیغ ها در حد یک بنر کوچک یا خبری ساده نبودند، گوگل همه جا بود و به همه می گفت که کنفرانسی در راه است.

پیکسل اما مثل نکسوس نیست. گوگل این بار می خواهد مستقیم به سراغ اپل برود. سال های طولانی، خط تولید نکسوس به نوعی بیانگر توانایی های سیستم عامل اندروید بود و خالص ترین ورژن آن را در اختیار کاربران قرار می داد. پیکسل ولی قرار است همین مسئله را چند گام به پیش ببرد.

اول از همه، ادعای #MadeByGoogle که در همه تبلیغات گوگل دیده می شد بسیار مهم است. تلفن های نکسوس، همیشه توسط یک شرکت ثالثی طراحی و تولید می شدند و گوگل صرفا روی آن نظارت داشت. البته، پیکسل توسط HTC به تولید رسیده ولی هیچ برندی از اچ تی سی روی بدنه این موبایل دیده نمی شود.

به نظر می آید که پیکسل نه تنها تحت نظارت گوگل، بلکه با هدایت مستقیم گوگل ساخته شده. با این تفاسیر، پس ادعای #MadeByGoogle چندان بی راه نیست. برایان راکووسکی، معاونت مدیریت محصولات اندروید، تفاوت نکسوس و اندروید را این طور تشریح می کند: «ایده نکسوس این بود که به همه نشان دهیم چطور باید کار کنند. همه همکاران ما در فضای تولید تلفن همراه متوجهش شدند و محصولات فوق العاده ای مبنی بر آن ساختند. نکسوس در همین مقیاس کوچک به پیش رفت.»

اما پیکسل به هیچ وجه مقیاس کوچکی ندارد. در عوض، ریک اوسترلوه، مدیر بخش سخت افزار شرکت معتقد است که گوگل با پیکسل، سابقه اش را می فروشد. گرچه نمی دانیم گوگل تا چه حد سر این پروژه هزینه کرده، یکی از مدیران سابق کوالکام به نام جیسون برمنر در رابطه با گفته های اوسترلوه می گوید: «بخشی از فروش سابقه به معنی داشتن انبار و خطرات زنجیره تامین است. می دانید، صدها میلیون دلار هر روز روی خطوط تولید هستند که حالا همه شان برای گوگل است.»

دوم، قیمت بالاتر پیکسل نشان می دهد که گوگل قصد ورود به بازار اسمارت فون های ویژه را دارد. در مورد طراحی حرف زیاد است. همه راضی اند و در عین حال همه ناراضی به نظر می آیند. شباهت به برخی تلفن های همراه اندرویدی مورد سوال است و بعضی دیگر هم می گویند موبایل جدید گوگل، شباهتی انکار نشدنی به رقیب اصلی اش دارد. بگذارید تعارف را کنار بگذاریم، پیکسل کاملا شبیه آیفون است.

برای مدتی طولانی، نبرد فضای موبایل میان سامسونگ و اپل بود. اما سامسونگ به واسطه انتخاب سیستم عاملی که برای خودش نبود، دستش تا حد اندکی بسته به نظر می رسید. آن ها موبایلی طراحی می کنند تا سیستم عامل گوگل را اجرا کند و در واقع کل بخش نرم افزار به نحوی از دستشان خارج است. اما اپل روی تک تک جزئیات هم قابلیت کنترل را دارد. سخت افزار، طراحی، سیستم عامل و اپ استور. همه چیز با هم در هماهنگی کامل است.

از میان ارتش اندرویدی ها، تنها گوگل دستش تا این حد باز است و می تواند تغییراتی بی واسطه ایجاد کند. اما آن ها چندین سال است که از تبدیل شدن به شرکتی سخت افزاری واهمه داشتند و همیشه ماجرا را از سمت و سویی دیگر دنبال می کردند. با این تفاسیر، اگر گوگل بخواهد با تمامی قوای خود به عرصه رقابت پای بگذارد، اکوسیستم اندروید چه تغییراتی را شاهد خواهد بود؟

اگر پیکسل حقیقتا پاسخی به آیفون است، آن را نه تنها می توان تجربه واحدی از اندروید، بلکه تجربه ای یکپارچه از گوگل خواند.

جالب است، چرا که اپل و گوگل دو کمپانی کاملا متفاوت نسبت به یکدیگر هستند. گوگل یک شرکت نرم افزاری بوده که سرویس های متنوعی ارائه می دهد و به همین دلیل سال ها به دیگران اجازه دادند فضای سخت افزار را برای شان کنترل کنند تا آن ها از فروش اپلیکیشن، نرم افزار و سرویس ها سودی کلان به جیب زنند. اما زنده ماندن در فضای سخت افزاری به این سادگی ها نیست.

اپل کاملا از این مسئله آگاه بوده، چون اصولا بر پایه سخت افزار بنا شده اند و نرم افزار را به این دلیل طراحی می کنند که با محصولات شان بیشترین هماهنگی را داشته باشد. اپل تقریبا تمام و کمال بر مبنای فروش آیفون استوار مانده و فروش محصولات موبایل است که بخش اعظمی از درآمد آن ها را تشکیل می دهد. برای مثال، 57 درصد از کل درآمد (در فصل دوم سال 2016)، رقم اندکی نیست که بخواهیم آن را به شوخی بگیریم.

گوگل قصد دارد بیشتر شبیه اپل بشود. اما در حال حاضر، جایگاه آن ها مناسب تر است. پولی که گوگل به جیب می زند از جای دیگری می آید و هیچ اتکایی به پیکسل ندارند و ساکنان مانتین ویو سال ها ثابت کردند هیچ ترسی از کار روی پروژه هایی که ضرر خالص می دهند ندارند.

با این حال پیکسل، گوگل را به رقیب سامسونگ تبدیل می کند. در حقیقت، نه فقط سامسونگ، بلکه همه کسانی که به اندروید اتکا کرده اند. دشوار است بدانیم که واکنش طولانی مدت سامسونگ و دیگران به ماجرای تغییر موقعیت گوگل چیست. حالا به جای یک رقیب، سامسونگ دو رقیب بزرگ دارد که دستی بازتر در کنترل سخت افزار و نرم افزار دارند.

به عنوان یک علاقه مند دنیای تکنولوژی، باید از افزایش تنوع خوشحال باشیم، اما از نگاه عمده مصرف کنندگان، تلفن یعنی «آیفون»، «گلکسی» و «اندروید». با ساختن یک تلفن همراه کاملا جدید، گوگل باید مسیری طولانی در اثبات خود بپیماید.

عمده ایرادی که به دو مورد آخر می توان گرفت، ارائه دیرهنگام و پر از باگ رابط کاربری برای موبایلی است که صدها دلار بابت آن پول پرداخت شده. با برطرف کردن این مشکل دائمی، گوگل شاید بتواند تا حدودی نظر دیگران را به خود جلب کند. اینکه زمانی دنیای موبایل به نبرد تلفن گوگل و آیفون خلاصه شود را هنوز نمی توان پیش بینی کرد.

عرضه تلفن مخصوص گوگل، برای دیگر تولیدکننده های اندرویدی پیامدهای مهمی در پی خواهد داشت و ورژن آتی سیستم عامل اندروید نیز بدون شک تحت بررسی های دقیق و موشکافانه ای قرار خواهد گرفت. باید مشخص شود که گوگل می خواهد برای خودش برتری خاصی قائل شود یا خیر، چون در این زمینه سابقه درخشانی ندارد.

گوگل یک برتری واضح (و البته احتمالا غیر منصفانه) نسبت به باقی دارد: آن ها پیش از هر کس دیگری به کدهای اندروید جدید دسترسی دارند، در واقع چون آن را خودشان می نویسند.

از آنجایی که گوگل روی سخت افزار و نرم افزار کنترل کامل دارد و می تواند به هر نحوی که مایل است اندروید را تغییر دهد، یک گام از همه جلوتر است (تاچ ویز سامسونگ یا اچ تی سی سنس را تصور کنید، بدتر از همه رابط کاربری سونی). گوگل در این زمینه مثل اپل خواهد بود.

سوالی که پیش می آید این است: کاربران تلفن های گوگل را ترجیح می دهند یا تلفن های اندرویدی را؟ نتیجه این خواهد شد که تنوع را همه جا خواهیم دید. المانی که کاربران آیفون و اپل از آن بی بهره هستند در جای جای اکوسیستم اندروید دیده می شود، یعنی انتخاب از میان ده ها تلفن همراه متنوع.

خریدن تلفن های گوگل به معنای دریافت آپدیت ها در سریع ترین زمان ممکن است، به معنای تجربه یکپارچه اندروید خواهد بود.

یک امکان دیگر هم وجود دارد. گوگل شاید به جای بهره بردن از مزیتی که در اختیار دارد، کدهای اندروید جدید را زودتر در اختیار توسعه دهندگان قرار دهد و کمی دیرتر تلفن هایش را آپدیت کند. به هر حال، گوگل باید ده ها شرکت بزرگ را هم راضی نگه دارد.

چنین امکانی هم البته به دور از واقع نیست. بلومبرگ در گزارشی نوشته: «هیروشی لاکهایمر، کسی که واحد اندروید را اداره می کند و دوست قدیمی اوسترلوه هست، می گوید که تیم سخت افزاری گوگل را مثل دیگر مشتریان خود می بیند. او می گوید ‘سامسونگ همکار بسیار مهمی است، همانطور ال جی، هوآوی و دیگران. ریک هم مشتری مهمی است. سامسونگ در مورد خطوط تولید محصولات شان اطلاعات محرمانه ای می دهد، نقشه های شان را می گویند. ما این اطلاعات را به ال جی نمی دهیم. عکس این مسئله هم صادق است. با همه به شکلی برابر برخورد می شود، تیم ریک هم مستثنی نیست.’»

بنابراین کسی چیزی نمی داند. از آن موقعیت هایی است که باید منتظر ماند و نتیجه اش را دید و شگفت زده شد. شاید هم همه اتفاقات به روال سابق پیش برود.

The post appeared first on .

به دنبال اپل؛ تلفن های هوشمند گوگل چگونه بازار اندروید را تغییر می دهند؟

ماموریت غیر ممکن؛ ایلان ماسک چگونه مریخ را برای انسان قابل سکونت می سازد؟

سه شنبه ی هفته ای که پشت سر گذاشتیم، هزاران نفر سراسیمه و با شتاب به سالن سخنرانی ایلان ماسک در گوادالاخارا مکزیک هجوم آوردند تا بشنوند که وی چه برنامه ای برای قابل سکونت ساختن سیاره مریخ در سر دارد.

وقتی که ماسک از نقشه 40 الی 100 ساله اش پرده برداشت، همه میخکوب شده بودند، برق از سرشان پریده بود و نمی دانستند که چگونه باید به خبر اینکه تا 100 سال دیگر جمعیت انسان های ساکن در کره مریخ به یک میلیون نفر می رسد واکنش نشان دهند. و وقتی ایلان ماسک حرفی می زند، باید باورش کرد.

اسپیس اکس می خواهد یک بوستر موشک چند بار مصرف بسیار عظیم الجثه طراحی کند که پس از هر بار خروج از مدار زمین، دوباره بازگشته و یک بار دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. در کنار آن، لازم است وسیله نقلیه ای با فضای باز داشته باشیم تا ده ها هزار انسانی که هر سال به سفر مریخ می روند بتوانند در آن ده ها روز سکونت کنند.

او همچنین از جزئیات طرح های خود هم صحبت کرد، از اینکه چقدر آن ها بزرگ هستند یا اینکه چه موادی برای ساخت آن ها مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر این ها، ماسک نمایش جدیدی هم از توانمندی ها و قابلیت های موتور فوق العاده قدرتمند رپتور داشت. موتورهای رپتور قرار است ده ها تن بار را از زمین جدا کرده و از جو زمین خارج کنند.

مهم تر از همه این ها، هزینه سفر به مریخ است که با به کار گیری فناوری های جدید اسپیس اکس، به میزان قابل توجهی کاهش پیدا می کند. پیش خود می گویید احتمالا یکی-دو میلیارد دلار باید برای این سفر کنار بگذاریم. خیر، کمتر، بسیار کمتر. چند صد میلیون دلار؟ چند ده میلیون دلار؟ باز هم کمتر.

ماسک می گوید که بلیت رفت به سوی مریخ، کمتر از 200 هزار دلار قیمت خواهد داشت. و باز هم باید بگوییم که وقتی ایلان ماسک یک حرفی را می زند، بهتر است گفته هایش را باور کنیم. حتی دانشمندان و متخصصین حوزه هوا و فضا هم حرف هایش را باور می کنند.

کریس مک کی، دانشمند سیاره شناس مرکز تحقیقات ایمز ناسا در این رابطه می گوید: «اگر هزینه های سفر را ده به توان 4 مرتبه کوچک کنید، آن موقع همه چیز ساده می شود. نیازمند سیستم های پیشرفته پشتیبانی از حیات هستید؟ خب آن ها را ارسال می کنید چون هزینه چندانی ندارد. این مسئله به طور کامل مسئله پشتیبانی از مردمی که در سطح مریخ زندگی می کنند را برطرف می سازد.»

اما به محض اینکه سخنرانی ماسک پایان یافت و حضار دوباره خود را یافتند، سوال های متعددی در ذهن همه شکل گرفت. ماسک صرفا از نگاه مهندسی، ایده اش را تشریح کرد و هیچ صحبتی از اینکه اصلا انسان چگونه قرار است روی مریخ زنده بماند نزد؛ گویی تنها مسئله دشوار در مورد سفر به مریخ، فقط مشکل رفتن به آنجا است.

انسان ها چگونه زنده باقی می مانند؟

خب احتمالا نمی مانند، دست کم تعدادی از آن ها.

تمام توضیحات وی در مورد سلامت انسان ها در این سفر، به زندگی شان در سفینه ها خلاصه شد. این یعنی باز هم وی فراتر از مهندسی های خودش نرفته و روی ساخته اش متمرکز شده است. او وعده داده که سفر انسان ها به مریخ، با رستوران ها، کافه ها و بازی های جاذبه صفری که در نظر گرفته شده، مفرح باشد. اما به طور دقیق، ماسک هیچ برنامه مدونی در این مورد ندارد. مفرح بودن پیشکش، مردم چگونه قرار است زنده بمانند؟

افزایش میزان تشعشعات، یکی از نگرانی های اصلی ناسا برای سفر به سیاره سرخ است. کره زمین صدها هزار سال برای سکونت انسان و موجودات زنده بهینه شده در حالی که دیگر نقاط منظومه شمسی ابدا در حد زمین نمی توانند میزبان خوبی باشند.

پرتوهای کیهانی اعماق فضا یا شعله های خورشیدی شاید قدرت نفوذ به زمین را نداشته باشند اما رسیدن آن ها به سطح کره مریخ دشوار نیست و مردمی که آنجا زندگی می کنند باید این مسئله را بپذیرند.

به لطف فناوری های پیشرفته ناسا و دیگر سازمان های فضایی در سراسر جهان و البته میدان مغناطیسی زمین، تمام فضانوردانی که وارد ایستگاه فضایی بین المللی می شوند از تمام خطرات نام برده در امان هستند. تقریبا اکثر ذرات تابش شده از اعماق فضا به سوی ما توسط میدان مغناطیسی زمین جذب شده و در جو بی اثر می شوند.

اما آن هایی که در مریخ به سر می برند، این حافظ مغناطیسی را ندارند و معلوم نیست که این ذرات ممکن است چه اثرات مخربی روی بدن انسان داشته باشند. ماسک هم با آگاهی از این موضوع، برخوردی کاملا عادی با آن دارد: «یک سری ریسک تشعشع وجود دارد، اما کشنده نیست. به مقدار اندکی خطر ابتلا به سرطان افزایش می یابد اما من فکر می کنم بسیار ناچیز باشد.»

گویی او بی حوصله باشد به این مسئله پاسخ دهد، راه حل هایش را سریع می گوید، مثلا سریعا جهت فضاپیما را طی سفر باید تغییر دهند تا از تشعشعات خطرناک جلوگیری کنند. از نگاه او، این مسئله چندان موضوع بزرگی نیست.

مک کی اما چندان با وی موافق نیست: «قرار نیست تشعشعات همه چیز را متوقف کنند اما باید نگران شعله های خورشیدی بود.»

همچنین، لازم است که حفاظی در برابر توفان ها شکل گیرد و با انرژی خاصی، تشعشعات و ذرات را از پایگاه های انسانی به دور نگه داشت. مک کی می گوید که ماسک این طرح را هم سرسری بیان کرده و نقشه واضحی برای آن ندارد، دست کم برای کنفرانس سه شنبه.

با این حال، شاید بتوان از همه خطرهای ذکر شده فرار کرد و جان سالم به در برد اما یک مسئله غیر قابل اجتناب است: جاذبه.

بدن انسان طی هزاران سال تکامل به مرحله کنونی رسیده و همه مکانیسم های فیزیولوژیکی ما با شرایط جاذبه زمین عادت کرده اند. حالا تصور کنید این موضوع به یک باره تغییر کند. عضلات ممکن است کارایی بالای خود را از دست بدهند، استخوان ها کم تراکم شده و حتی بینایی چشم نیز کاهش یابد.

تصور کنید که بدن صدها مسافر مریخ طی 80 روز سفر و جاذبه صفر چگونه ممکن است تغییر حالت دهد. و حتی پس از آن، زمانی که پا روی خاک مریخ می گذارند. شاید بازی هایی که ماسک آن ها را ذکر کرد جذاب باشند اما این جاذبه صفر تا چه حد خطرناک خواهد بود؟

سوال های این چنینی بسیار است، ولی ماسک احتمالا هنوز پاسخ آن ها را نمی داند.

انسان ها کجای مریخ زندگی می کنند و بقا می یابند؟

ماسک حتی یک بار هم در طول صحبت های خود به اینکه مردم قرار است کجا زندگی کنند اشاره نکرد. ویدیوی تبلیغاتی اسپیس اکس هم دقیقا زمانی به پایان می رسد که انسان ها پایشان را روی کره سرخ می گذارند. حالا اینکه کجای سیاره قرار است باشند و در چه جایی زندگی کنند مشخص نیست.

طی جلسه پرسش و پاسخی که پس از مراسم صورت گرفت، ماسک گفت اسپیس اکس صرفا سیستم انتقال مردم به فضا را خواهد ساخت و فعالیت هایش را مثل ساخت یک خط راه آهن توصیف کرد که به محض ساخته شدن این مسیر، دیگران می توانند از نقطه الف به نقطه ب رفته و در آن ها فرصت بی شمار برای انجام هر کاری وجود دارد.

بنابراین اگر ماسک پاسخگوی این سوالات نیست، چه کسی باید جواب این پرسش های مهم را بدهد؟ چه کسی می خواهد تمدن بشر روی مریخ را پایه گذاری کند؟ احتمالا تمدنی کاملا خودکفا، البته از نگاه ماسک.

چنین جامعه خودکفایی باید قدرت تولید هوای قابل تنفس، آب شرب و غذای سالم را برای هزاران نفر داشته باشد. امروز هیچ انسانی در مریخ سکونت ندارد اما از نگاه ماسک، 100 سال دیگر احتمالا تعداد مریخ نشین ها به یک میلیون نفر می رسد.

حفاظت از مریخ چطور؟

انسان حامل چندین موجود زنده دیگر است. در زندگی روزمره، بدن ما میزبان انواع و اقسام میکرو ارگانیسم هایی است که یا به ما کمک می کنند یا برای مان دردسر می سازند. چطور ممکن است مریخ را به این میکروب ها آلوده نکنیم؟

در این مورد 3 سوال عمده پیش می آید:

1. اگر میکروبی با خودمان حمل کنیم و به مریخ ببریم، از کجا باید بفهمیم آنچه در خاک مریخ پیدا کرده ایم متعلق به زمین است یا مریخ؟
2. اگر میکروب های زمینی، بر میکروارگانیسم های مریخ چیره شوند چه؟
3. اگر ما مریخ را آلوده کنیم، آیا مریخ هم می تواند ما را آلوده کند؟

این سوالات هم به امنیت انسان وابسته است و هم مبحث اخلاق و تاریخ را پیش می کشد. انسان حق نابود کردن زندگی را ندارد، از طرفی باید اطلاعات دقیقی از پیدا کردن زندگی در خارج از کره زمین هم داشته باشد. مهم تر از همه، نباید خود را در معرض خطر قرار دهد و هر طور شده باید زنده بماند.

فضاپیماها چطور به زمین باز می گردند؟

ماسک گفت که می خواهد سفینه ها را به زمین بازگرداند، اما چطور؟ این یکی را نگفت.

مدیرعامل اسپیس اکس می گوید که آن ها باید دستگاهی بسازند تا برای شان در خاک مریخ گاز متان تولید کند. مسلما آن ها نمی توانند به میزان کافی سوخت برای مسیر رفت و برگشت داشته باشند. با وجود مواد موجود در سیاره سرخ، ساختن گاز متان در آنجا نسبتا آسان است.

نقشه او صرفا آن است که مسافرین احتمالا با خودشان بخشی از تجهیزات را می برند و در آن ناحیه، تولید گاز متان می کنند. اینکه آن ها موفق می شوند سوخت برای سفر بازگشت را تولید کرده و به شکل موفقیت آمیز آن را به کار گیرند سوال دیگری است. ماسک در انتهای صحبت هایش هم می گوید که بیشتر از این توضیحی ندارد و وارد جزئیات نمی شود اما مردم بعدا می توانند به این مسئله فکر کنند.

ماسک چطور می تواند سفر به مریخ را تا این حد کوتاه کند؟

بخشی از توضیحات ماسک به زمان سفر اختصاص داشت. احتمالا فکر می کنید پیمودن این مسیر طولانی، سال ها به طول خواهد انجامید. اما اینطور نیست. پیش بینی ماسک در حال حاضر خیلی دقیق نیست اما آن ها انتظار دارند این سفر بین 80 الی 150 روز طول بکشد در حالی که ناسا پیش بینی کرده فاصله بین دو سیاره 210 روزه قابل پیمایش است.

بابی براون، یکی از پروفسورهای بخش فناوری فضایی انستیتو تکنولوژی جورجیا می گوید: «نمی دانم این اعداد از کجا می آیند. فکر می کنم طول زمان سفر از آنچه که او گفت طولانی تر باشد. وقتی که ربات ها را به مریخ می فرستیم، نه ماه طول می کشد تا آن ها برسند.»

به هر حال، ماسک انتظار دارد که سفینه اش در هر ثانیه، 6 کیلومتر مسیر را بپیماید (مسیر خانه تا محل کار یا دانشگاه تان را در نظر بگیرید، می شود چند ثانیه با راکت های ماسک؟). وقتی که هر ثانیه، 6 کیلومتر پیموده شود، زمان سفر هم از 9 ماه به 3 ماه کاهش می یابد.

با این حال، احتمالا تا سال 2024، سفینه های ماسک از این هم سریع تر خواهند شد و عاقبت، این سفری که قبل ها نیازمند چندین ماه زمان بود، در کمتر از 30 روز انجام می شود.

هزینه قابل سکونت ساختن مریخ از کجا تامین خواهد شد؟

بخشی اعظمی از صحبت های ماسک به هزینه های سفر اختصاص داشت. با پیش بینی های وی، احتمالا ساخت یک بوستر، یک فضاپیما و تانکر پیشرانه حدودا 560 میلیون دلار هزینه برخواهد داشت. در نهایت، با وجود قابلیت حمل 4 هزار تن بار، می شود نتیجه گرفت که هزینه ارسال هر تن به فضا، 140 هزار دلار است (هر کیلوگرم 140 دلار).

برای چنین اتفاق بزرگی، این رقم واقعا اندک به نظر می رسد. اما به هر حال، این فقط ارسال یک محموله است. کل این ماموریت بزرگ چقدر هزینه بر می دارد؟ برخی می گویند 200 میلیارد دلار، برخی می گویند 400 میلیارد دلار و برخی دیگر هم حتی این رقم را تا 1.5 تریلیون دلار بالا برده اند.

ماسک میلیاردر بزرگی است اما تمام سرمایه او 11 میلیارد دلار است، شاید حتی کمتر از یک دهم درصد کل هزینه های لازم. در نتیجه، اسپیس اکس باید بیشتر تلاش کند، موشک هایش را گران تر بفروشد و با هزینه گزاف تری ماهواره ها را پرتاب کند. باز هم با وجود همه این تلاش ها، اسپیس اکس هیچ گاه نخواهد توانست که تمامی هزینه های این سفر را بپردازد.

او بدون هیچ واهمه ای می گوید که برای امکان پذیر شدن این طرح، نیازمند کمک دولت ایالات متحده آمریکا و سازمان های خصوصی است. منطقی است که اسپیس اکس بخواهد برای چنین پروژه عظیمی از کمک شرکا بهره بگیرد.

ناسا تاکنون میلیون ها دلار سرمایه گذاری روی اسپیس اکس انجام داده اما باید دید که آیا طرح جدید ماسک می تواند دوباره این سازمان را به سرمایه گذاری تشویق کند یا خیر. ماسک در سخنرانی اش گفت: «در آینده، شاید قراردادی با ناسا داشته باشیم، شاید هم نه. من چیزی نمی دانم.»

شکی نیست که ماسک با فضاپیماها آشنایی دارد، او به درستی می داند که مشغول ساخت چه وسایلی برای انتقال انسان به فضا است و می داند که چطور آن ها را تا حد امکان ارزان قیمت بسازد.

اما یک پایگاه کامل برای استقرار انسان ها، فراتر از چند تکه سخت افزار غول پیکر است. زندگی انسان ها اهمیتی به مراتب بیشتر دارد و باید امنیت آن ها در کره سرخ تامین شود. ولی با این وجود، ماسک اعتراف می کند که اولین انسان های مهاجر به مریخ باید آماده مرگ باشند.

کشتن انسان ها در مسیر یا خاک مریخ در هر صورت تناقض کاملی با قابل سکونت ساختن سیاره سرخ دارد. بهتر است که جزئیات بیشتر و کامل تری در رابطه با اینکه انسان ها قرار است چگونه روی مریخ زنده بمانند داشته باشیم تا طرح های ماسک قابل قبول واقع شوند.

The post appeared first on .

ماموریت غیر ممکن؛ ایلان ماسک چگونه مریخ را برای انسان قابل سکونت می سازد؟

سه شنبه ی هفته ای که پشت سر گذاشتیم، هزاران نفر سراسیمه و با شتاب به سالن سخنرانی ایلان ماسک در گوادالاخارا مکزیک هجوم آوردند تا بشنوند که وی چه برنامه ای برای قابل سکونت ساختن سیاره مریخ در سر دارد.

وقتی که ماسک از نقشه 40 الی 100 ساله اش پرده برداشت، همه میخکوب شده بودند، برق از سرشان پریده بود و نمی دانستند که چگونه باید به خبر اینکه تا 100 سال دیگر جمعیت انسان های ساکن در کره مریخ به یک میلیون نفر می رسد واکنش نشان دهند. و وقتی ایلان ماسک حرفی می زند، باید باورش کرد.

اسپیس اکس می خواهد یک بوستر موشک چند بار مصرف بسیار عظیم الجثه طراحی کند که پس از هر بار خروج از مدار زمین، دوباره بازگشته و یک بار دیگر مورد استفاده قرار می گیرد. در کنار آن، لازم است وسیله نقلیه ای با فضای باز داشته باشیم تا ده ها هزار انسانی که هر سال به سفر مریخ می روند بتوانند در آن ده ها روز سکونت کنند.

او همچنین از جزئیات طرح های خود هم صحبت کرد، از اینکه چقدر آن ها بزرگ هستند یا اینکه چه موادی برای ساخت آن ها مورد استفاده قرار می گیرد. علاوه بر این ها، ماسک نمایش جدیدی هم از توانمندی ها و قابلیت های موتور فوق العاده قدرتمند رپتور داشت. موتورهای رپتور قرار است ده ها تن بار را از زمین جدا کرده و از جو زمین خارج کنند.

مهم تر از همه این ها، هزینه سفر به مریخ است که با به کار گیری فناوری های جدید اسپیس اکس، به میزان قابل توجهی کاهش پیدا می کند. پیش خود می گویید احتمالا یکی-دو میلیارد دلار باید برای این سفر کنار بگذاریم. خیر، کمتر، بسیار کمتر. چند صد میلیون دلار؟ چند ده میلیون دلار؟ باز هم کمتر.

ماسک می گوید که بلیت رفت به سوی مریخ، کمتر از 200 هزار دلار قیمت خواهد داشت. و باز هم باید بگوییم که وقتی ایلان ماسک یک حرفی را می زند، بهتر است گفته هایش را باور کنیم. حتی دانشمندان و متخصصین حوزه هوا و فضا هم حرف هایش را باور می کنند.

کریس مک کی، دانشمند سیاره شناس مرکز تحقیقات ایمز ناسا در این رابطه می گوید: «اگر هزینه های سفر را ده به توان 4 مرتبه کوچک کنید، آن موقع همه چیز ساده می شود. نیازمند سیستم های پیشرفته پشتیبانی از حیات هستید؟ خب آن ها را ارسال می کنید چون هزینه چندانی ندارد. این مسئله به طور کامل مسئله پشتیبانی از مردمی که در سطح مریخ زندگی می کنند را برطرف می سازد.»

اما به محض اینکه سخنرانی ماسک پایان یافت و حضار دوباره خود را یافتند، سوال های متعددی در ذهن همه شکل گرفت. ماسک صرفا از نگاه مهندسی، ایده اش را تشریح کرد و هیچ صحبتی از اینکه اصلا انسان چگونه قرار است روی مریخ زنده بماند نزد؛ گویی تنها مسئله دشوار در مورد سفر به مریخ، فقط مشکل رفتن به آنجا است.

انسان ها چگونه زنده باقی می مانند؟

خب احتمالا نمی مانند، دست کم تعدادی از آن ها.

تمام توضیحات وی در مورد سلامت انسان ها در این سفر، به زندگی شان در سفینه ها خلاصه شد. این یعنی باز هم وی فراتر از مهندسی های خودش نرفته و روی ساخته اش متمرکز شده است. او وعده داده که سفر انسان ها به مریخ، با رستوران ها، کافه ها و بازی های جاذبه صفری که در نظر گرفته شده، مفرح باشد. اما به طور دقیق، ماسک هیچ برنامه مدونی در این مورد ندارد. مفرح بودن پیشکش، مردم چگونه قرار است زنده بمانند؟

افزایش میزان تشعشعات، یکی از نگرانی های اصلی ناسا برای سفر به سیاره سرخ است. کره زمین صدها هزار سال برای سکونت انسان و موجودات زنده بهینه شده در حالی که دیگر نقاط منظومه شمسی ابدا در حد زمین نمی توانند میزبان خوبی باشند.

پرتوهای کیهانی اعماق فضا یا شعله های خورشیدی شاید قدرت نفوذ به زمین را نداشته باشند اما رسیدن آن ها به سطح کره مریخ دشوار نیست و مردمی که آنجا زندگی می کنند باید این مسئله را بپذیرند.

به لطف فناوری های پیشرفته ناسا و دیگر سازمان های فضایی در سراسر جهان و البته میدان مغناطیسی زمین، تمام فضانوردانی که وارد ایستگاه فضایی بین المللی می شوند از تمام خطرات نام برده در امان هستند. تقریبا اکثر ذرات تابش شده از اعماق فضا به سوی ما توسط میدان مغناطیسی زمین جذب شده و در جو بی اثر می شوند.

اما آن هایی که در مریخ به سر می برند، این حافظ مغناطیسی را ندارند و معلوم نیست که این ذرات ممکن است چه اثرات مخربی روی بدن انسان داشته باشند. ماسک هم با آگاهی از این موضوع، برخوردی کاملا عادی با آن دارد: «یک سری ریسک تشعشع وجود دارد، اما کشنده نیست. به مقدار اندکی خطر ابتلا به سرطان افزایش می یابد اما من فکر می کنم بسیار ناچیز باشد.»

گویی او بی حوصله باشد به این مسئله پاسخ دهد، راه حل هایش را سریع می گوید، مثلا سریعا جهت فضاپیما را طی سفر باید تغییر دهند تا از تشعشعات خطرناک جلوگیری کنند. از نگاه او، این مسئله چندان موضوع بزرگی نیست.

مک کی اما چندان با وی موافق نیست: «قرار نیست تشعشعات همه چیز را متوقف کنند اما باید نگران شعله های خورشیدی بود.»

همچنین، لازم است که حفاظی در برابر توفان ها شکل گیرد و با انرژی خاصی، تشعشعات و ذرات را از پایگاه های انسانی به دور نگه داشت. مک کی می گوید که ماسک این طرح را هم سرسری بیان کرده و نقشه واضحی برای آن ندارد، دست کم برای کنفرانس سه شنبه.

با این حال، شاید بتوان از همه خطرهای ذکر شده فرار کرد و جان سالم به در برد اما یک مسئله غیر قابل اجتناب است: جاذبه.

بدن انسان طی هزاران سال تکامل به مرحله کنونی رسیده و همه مکانیسم های فیزیولوژیکی ما با شرایط جاذبه زمین عادت کرده اند. حالا تصور کنید این موضوع به یک باره تغییر کند. عضلات ممکن است کارایی بالای خود را از دست بدهند، استخوان ها کم تراکم شده و حتی بینایی چشم نیز کاهش یابد.

تصور کنید که بدن صدها مسافر مریخ طی 80 روز سفر و جاذبه صفر چگونه ممکن است تغییر حالت دهد. و حتی پس از آن، زمانی که پا روی خاک مریخ می گذارند. شاید بازی هایی که ماسک آن ها را ذکر کرد جذاب باشند اما این جاذبه صفر تا چه حد خطرناک خواهد بود؟

سوال های این چنینی بسیار است، ولی ماسک احتمالا هنوز پاسخ آن ها را نمی داند.

انسان ها کجای مریخ زندگی می کنند و بقا می یابند؟

ماسک حتی یک بار هم در طول صحبت های خود به اینکه مردم قرار است کجا زندگی کنند اشاره نکرد. ویدیوی تبلیغاتی اسپیس اکس هم دقیقا زمانی به پایان می رسد که انسان ها پایشان را روی کره سرخ می گذارند. حالا اینکه کجای سیاره قرار است باشند و در چه جایی زندگی کنند مشخص نیست.

طی جلسه پرسش و پاسخی که پس از مراسم صورت گرفت، ماسک گفت اسپیس اکس صرفا سیستم انتقال مردم به فضا را خواهد ساخت و فعالیت هایش را مثل ساخت یک خط راه آهن توصیف کرد که به محض ساخته شدن این مسیر، دیگران می توانند از نقطه الف به نقطه ب رفته و در آن ها فرصت بی شمار برای انجام هر کاری وجود دارد.

بنابراین اگر ماسک پاسخگوی این سوالات نیست، چه کسی باید جواب این پرسش های مهم را بدهد؟ چه کسی می خواهد تمدن بشر روی مریخ را پایه گذاری کند؟ احتمالا تمدنی کاملا خودکفا، البته از نگاه ماسک.

چنین جامعه خودکفایی باید قدرت تولید هوای قابل تنفس، آب شرب و غذای سالم را برای هزاران نفر داشته باشد. امروز هیچ انسانی در مریخ سکونت ندارد اما از نگاه ماسک، 100 سال دیگر احتمالا تعداد مریخ نشین ها به یک میلیون نفر می رسد.

حفاظت از مریخ چطور؟

انسان حامل چندین موجود زنده دیگر است. در زندگی روزمره، بدن ما میزبان انواع و اقسام میکرو ارگانیسم هایی است که یا به ما کمک می کنند یا برای مان دردسر می سازند. چطور ممکن است مریخ را به این میکروب ها آلوده نکنیم؟

در این مورد 3 سوال عمده پیش می آید:

1. اگر میکروبی با خودمان حمل کنیم و به مریخ ببریم، از کجا باید بفهمیم آنچه در خاک مریخ پیدا کرده ایم متعلق به زمین است یا مریخ؟
2. اگر میکروب های زمینی، بر میکروارگانیسم های مریخ چیره شوند چه؟
3. اگر ما مریخ را آلوده کنیم، آیا مریخ هم می تواند ما را آلوده کند؟

این سوالات هم به امنیت انسان وابسته است و هم مبحث اخلاق و تاریخ را پیش می کشد. انسان حق نابود کردن زندگی را ندارد، از طرفی باید اطلاعات دقیقی از پیدا کردن زندگی در خارج از کره زمین هم داشته باشد. مهم تر از همه، نباید خود را در معرض خطر قرار دهد و هر طور شده باید زنده بماند.

فضاپیماها چطور به زمین باز می گردند؟

ماسک گفت که می خواهد سفینه ها را به زمین بازگرداند، اما چطور؟ این یکی را نگفت.

مدیرعامل اسپیس اکس می گوید که آن ها باید دستگاهی بسازند تا برای شان در خاک مریخ گاز متان تولید کند. مسلما آن ها نمی توانند به میزان کافی سوخت برای مسیر رفت و برگشت داشته باشند. با وجود مواد موجود در سیاره سرخ، ساختن گاز متان در آنجا نسبتا آسان است.

نقشه او صرفا آن است که مسافرین احتمالا با خودشان بخشی از تجهیزات را می برند و در آن ناحیه، تولید گاز متان می کنند. اینکه آن ها موفق می شوند سوخت برای سفر بازگشت را تولید کرده و به شکل موفقیت آمیز آن را به کار گیرند سوال دیگری است. ماسک در انتهای صحبت هایش هم می گوید که بیشتر از این توضیحی ندارد و وارد جزئیات نمی شود اما مردم بعدا می توانند به این مسئله فکر کنند.

ماسک چطور می تواند سفر به مریخ را تا این حد کوتاه کند؟

بخشی از توضیحات ماسک به زمان سفر اختصاص داشت. احتمالا فکر می کنید پیمودن این مسیر طولانی، سال ها به طول خواهد انجامید. اما اینطور نیست. پیش بینی ماسک در حال حاضر خیلی دقیق نیست اما آن ها انتظار دارند این سفر بین 80 الی 150 روز طول بکشد در حالی که ناسا پیش بینی کرده فاصله بین دو سیاره 210 روزه قابل پیمایش است.

بابی براون، یکی از پروفسورهای بخش فناوری فضایی انستیتو تکنولوژی جورجیا می گوید: «نمی دانم این اعداد از کجا می آیند. فکر می کنم طول زمان سفر از آنچه که او گفت طولانی تر باشد. وقتی که ربات ها را به مریخ می فرستیم، نه ماه طول می کشد تا آن ها برسند.»

به هر حال، ماسک انتظار دارد که سفینه اش در هر ثانیه، 6 کیلومتر مسیر را بپیماید (مسیر خانه تا محل کار یا دانشگاه تان را در نظر بگیرید، می شود چند ثانیه با راکت های ماسک؟). وقتی که هر ثانیه، 6 کیلومتر پیموده شود، زمان سفر هم از 9 ماه به 3 ماه کاهش می یابد.

با این حال، احتمالا تا سال 2024، سفینه های ماسک از این هم سریع تر خواهند شد و عاقبت، این سفری که قبل ها نیازمند چندین ماه زمان بود، در کمتر از 30 روز انجام می شود.

هزینه قابل سکونت ساختن مریخ از کجا تامین خواهد شد؟

(image)

بخشی اعظمی از صحبت های ماسک به هزینه های سفر اختصاص داشت. با پیش بینی های وی، احتمالا ساخت یک بوستر، یک فضاپیما و تانکر پیشرانه حدودا 560 میلیون دلار هزینه برخواهد داشت. در نهایت، با وجود قابلیت حمل 4 هزار تن بار، می شود نتیجه گرفت که هزینه ارسال هر تن به فضا، 140 هزار دلار است (هر کیلوگرم 140 دلار).

برای چنین اتفاق بزرگی، این رقم واقعا اندک به نظر می رسد. اما به هر حال، این فقط ارسال یک محموله است. کل این ماموریت بزرگ چقدر هزینه بر می دارد؟ برخی می گویند 200 میلیارد دلار، برخی می گویند 400 میلیارد دلار و برخی دیگر هم حتی این رقم را تا 1.5 تریلیون دلار بالا برده اند.

ماسک میلیاردر بزرگی است اما تمام سرمایه او 11 میلیارد دلار است، شاید حتی کمتر از یک دهم درصد کل هزینه های لازم. در نتیجه، اسپیس اکس باید بیشتر تلاش کند، موشک هایش را گران تر بفروشد و با هزینه گزاف تری ماهواره ها را پرتاب کند. باز هم با وجود همه این تلاش ها، اسپیس اکس هیچ گاه نخواهد توانست که تمامی هزینه های این سفر را بپردازد.

او بدون هیچ واهمه ای می گوید که برای امکان پذیر شدن این طرح، نیازمند کمک دولت ایالات متحده آمریکا و سازمان های خصوصی است. منطقی است که اسپیس اکس بخواهد برای چنین پروژه عظیمی از کمک شرکا بهره بگیرد.

ناسا تاکنون میلیون ها دلار سرمایه گذاری روی اسپیس اکس انجام داده اما باید دید که آیا طرح جدید ماسک می تواند دوباره این سازمان را به سرمایه گذاری تشویق کند یا خیر. ماسک در سخنرانی اش گفت: «در آینده، شاید قراردادی با ناسا داشته باشیم، شاید هم نه. من چیزی نمی دانم.»

شکی نیست که ماسک با فضاپیماها آشنایی دارد، او به درستی می داند که مشغول ساخت چه وسایلی برای انتقال انسان به فضا است و می داند که چطور آن ها را تا حد امکان ارزان قیمت بسازد.

اما یک پایگاه کامل برای استقرار انسان ها، فراتر از چند تکه سخت افزار غول پیکر است. زندگی انسان ها اهمیتی به مراتب بیشتر دارد و باید امنیت آن ها در کره سرخ تامین شود. ولی با این وجود، ماسک اعتراف می کند که اولین انسان های مهاجر به مریخ باید آماده مرگ باشند.

کشتن انسان ها در مسیر یا خاک مریخ در هر صورت تناقض کاملی با قابل سکونت ساختن سیاره سرخ دارد. بهتر است که جزئیات بیشتر و کامل تری در رابطه با اینکه انسان ها قرار است چگونه روی مریخ زنده بمانند داشته باشیم تا طرح های ماسک قابل قبول واقع شوند.

The post appeared first on .

ماموریت غیر ممکن؛ ایلان ماسک چگونه مریخ را برای انسان قابل سکونت می سازد؟