Tagچرا دارند؟

چرا اپلیکیشن های iOS بر اپلیکیشن های اندروید برتری دارند؟

چرا اپلیکیشن های iOS بر اپلیکیشن های اندروید برتری دارند؟

اگر بخواهید اپلیکیشنی را روی فقط یکی از سیستم های عامل اندروید یا iOS توسعه دهید، کدام را بر می گزینید؟ این سوالی است که حداقل یک بار برای هر توسعه دهنده ای پیش می آید. در یک نظرسنجی از توسعه دهندگان اپ های اندروید سوال شد که چرا اندروید را به آی او اس ترجیح می دهند. در این نظرسنجی مشخص شد که بسیاری از این افراد برای انتخاب اندروید چاره ای نداشته اند، اما برخی چرا. در مجموع بیشتر پاسخ های دریافت شده از شرکت کنندگان در این نظرسنجی چنین محتوایی داشت:

  • با زبان برنامه نویسی جاوا قبلا آشنا بوده اند و در نتیجه خو گرفتن با برنامه نویسی روی اندروید چندان برای شان دشوار نبوده.
  • به اجبار کارفرمایشان اپلیکیشن را برای اندروید توسعه داده اند.

البته تعداد توسعه دهندگانی که این سوال از آن ها پرسیده شد، یک جامعه آماری بزرگ و کافی را تشکیل نمی دادند. اما اطلاعاتی که از منابع مختلف در مورد مشکلات موجود بر سر راه توسعه دهندگان اندروید قابل استخراج است، با دلایلی که این برنامه نویسان برای برتر دانستن آی او اس مطرح می کردند کاملا جور در می آید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که ادله این افراد چندان هم بی منطق نبوده.

در این مقاله می خواهیم بدون تعصب و طرفداری از برند و شرکتی خاص، با متد های منطقی فرآیند توسعه اپلیکیشن ها روی این دو سیستم عامل را مقایسه کنیم. بنابراین شما هم فارغ از علاقه تان به اپل و یا گوگل در ادامه با ما همراه باشید.

هزینه و زمان مورد نیاز برای توسعه اپ ها

یکی از بزرگ ترین دغدغه های برنامه نویسان اندروید، مدت زمانی است که طول می کشد که یک اپ کاملا آماده عرضه به بازار شود. طبق ادعای دو تن از این برنامه نویسان که اپلیکیشن یکسانی را روی هر دو سیستم عامل توسعه داده بودند، فرآیند ساخت اپ روی اندروید به مراتب به زمان بیشتری نیاز دارد.

اما ادعای تنها دو نفر برای اثبات این مقوله کافی نیست. بنابراین سراغ دیگر منابعی رفتیم که تمام و کامل فرآیند توسعه اپلیکیشن ها را روی هر دو سیستم عامل مقایسه کرده اند. خوشبختانه این منابع کاملا قابل استنادند و نشان می دهند که حقیقتا توسعه اپلیکیشن روی اندروید، زمان و کار بیشتری را نسبت به رقیبش می طلبد.

جدول پایین از سایت شرکت [1]Infinium گرد آوری شده، شرکتی مستقل که به شکل آزمایشی برای هر دو سیستم عامل اپ های مختلفی طراحی کرده و در نتیجه تجربه کافی به منظور توسعه اپ برای اندروید و آی او اس را دارد. مقایسه به این شکل انجام گرفته که برنامه نویسان اینفینیوم اپ هایی یکسان را روی هر دو سیستم عامل با شروط زیر توسعه داده اند:

  • ساختار اپ برای هر دو سیستم عامل به یک شکل باشد.
  • از هیچ کد[2] از پیش آماده ای برای تسهیل فرآیند توسعه این اپ ها استفاده نشده باشد.

در جدول زیر، تعداد خطوط کد اپ ها روی اندروید و آی او اس با هم مقایسه شده اند:

همان طور که می بینید، تعداد خطوط کد اپ ها روی اندروید نسبت به iOS حداقل 4 درصد و حداکثر 128 درصد در این آزمایش بیشتر است.

در جدول بعدی، میزان ساعاتی که برای توسعه هر اپ روی دو سیستم عامل صرف شده مقایسه شده اند:

Screen-Shot-2016-01-31-at-3.57.06-PM-640x438

در این مقایسه هم تفاوت مشهود است. ساخت اپ ها روی اندروید، به طور میانگین 28 درصد زمان بیشتری می طلبد.

همان گونه که می بینید، هزینه و وقتی که برنامه نویسان باید برای توسعه اپ های شان روی اندروید صرف کنند به مراتب بیشتر از آی او اس است، در حالی که نهایتا درآمد اپلیکیشن اندرویدی اگر در اکثر شرایط از آی او اس کمتر نباشد، بیشتر هم نیست. به همین دلایل بسیاری از توسعه دهندگان اندروید برای کاستن از هزینه و زمان مورد نیاز برای ساخت اپلیکیشن ها، از منابع بی کیفیت استفاده می کنند. به عبارتی، سر و ته اپ اندرویدی را هم می آورند! بسیاری از اپلیکیشن های اندروید، به دلیل کیفیت پایین ترشان نسبت به برادر آی او اسی خود[3] مورد انتقاد قرار می گیرند. احتمالا حالا متوجه شده اید که این کیفیت کمتر چه دلیلی دارد.

یکپارچه نبودن بازار اندروید

an

یکی دیگر از مشکلات گریبان گیر برنامه نویسان اندروید، ورژن های متعدد این سیستم عامل به شمار می روند که بازار اپلیکیشن را هم برای توسعه دهندگان و هم برای کاربران به بخش های مختلف تقسیم بندی می کنند.

آماری که در تصویر پایین مشاهده می کنید در 4 ژانویه سال 2016 توسط خود گوگل[4] ارائه شده. همان طور که مشاهده می کنید تنها 10.1 درصد از کاربران اندروید از آخرین نسخه این سیستم عامل استفاده می کنند و روی گجت های یک سوم مخاطبین این سیستم عامل، هنوز ورژنی از آن نصب شده که قریب به سه سال از عرضه اش می گذرد.

مسلما برای همه برنامه نویسان، توسعه اپلیکیشن روی پلتفرمی با چندین و چند نسخه و ویرایش مختلف کاری بس سخت و دشوار است. حال خودتان را بگذارید جای برنامه نویس اندرویدی که قرار است اپلیکیشنی توسعه بدهد که هم باید روی سیستم عامل 4 یا 5 سال پیش اجرا شود و هم روی نسخه ای از این سیستم عامل که همین چند ماه پیش عرضه شده!

مشکل دیگر توسعه دهندگان اندرویدی، تعداد بسیار بالای دیوایس ها اندرویدی با رزولوشن های مختلف و امکانات متفاوت است. فرآیند بهینه سازی تصاویر برای هر سایز صفحه نمایش و رزولوشن و تطبیق دادن اپ با امکانات گوناگون هر دیوایس و یا حداقل تعدادی از آن ها می تواند کاری بسیار وقت گیر و طاقت فرسا باشد.

برای مقایسه، بد نیست که به نمودار توزیع نسخه های مختلف iOS میان کاربران آی دیوایس ها نگاهی داشته باشید[5].

خطر از دست رفتن مخاطبین

به عنوان یک توسعه دهنده اندروید، دیگر مسئله ای که ذهن تان را درگیر خود خواهد کرد از دست رفتن کاربران تان و تغییر موضع شان به سمت اپل خواهد بود.

طبق آمار های منتشر شده[6]، حدود 26 درصد از خریداران آیفون های 6s و 6s Plus در اولین ماه عرضه شان قبلا از کابران دیوایس های اندرویدی بوده اند. این آمار هر ساله با ارقام دیگری تکرار می شود. برای مثال در دورانی که آیفون 5s عرضه شده بوده، حدود 23 درصد از کاربران اندرویدی به اپل مهاجرت کرده بودند. برای آیفون 6، حدود 12 درصد از خریداران آن پیش تر مالک یک اسمارت فون اندرویدی بوده اند. بسیاری از کاربران اندروید به دلایل امنیتی، به خاطر قابلیت هایی که آی او اس برای شان به ارمغان می آورد و صد البته اپلیکیشن های بهتر، ترجیح می دهند که به جبهه اپل بپیوندند.

توسعه دهندگان صد ها، نه هزاران ساعت از وقت خود را به پیشرفت در توسعه اپ های یک سیستم عامل اختصاص می دهند. اما در همین حین کاربران شان را از دست می دهند و در نتیجه از درآمد و سودشان کاسته می شود. به همین دلیل بسیاری برنامه نویسی برای اندروید را رها می کنند.

ابزار توسعه اپلیکیشن بهتر

گرچه Xcode  و Android Development Studio اصلی ترین ابزار توسعه دهندگان برای ساخت اپلیکیشن نیستند و بسیاری از آن ها استفاده از موتور های بازی سازی و برخی از چهارچوب های نرم افزاری مجانی را برای صرفه جویی در وقت و کاهش حجم کدنویسی ترجیح می دهند، اما با این حال باز هم بسیاری از توسعه دهندگان این دو سیستم عامل از همین دو ابزار ذکر شده برای طراحی محصولات نرم افزاری خود بهره می جویند.

هیچ کدام از توسعه دهندگانی که در ابتدای مقاله به آن ها اشاره کردیم، حتی یکی از آن ها، ADS را به Xcode ترجیح نمی دهند. البته اگر بخواهیم رو راست باشیم، یک نفر محیط اپلیکیشن Eclipse (که ADS بعد ها جای آن را گرفت) را از Xcode برتر می داند.

مشکل توسعه دهندگان با ADS، متدی است که در آن برای توسعه اپ ها استفاده می شود. در این محیط اپلیکیشن ها با تکیه بر طرح ها و قالب های XML طراحی می شوند. در حالی که بسیاری از توسعه دهندگان رویکرد [7]WYSIWYG که در Xcode استفاده می شود را ترجیح می دهند.

توسعه دهندگان، تعهد اپل را نسبت به جامعه برنامه نویسان ستایش می کنند، در حالی که گوگل نسبت به آن ها و مشکلات شان بی تفاوت است. به همین دلیل اغلب سازندگان اپ های اندروید هنگامی که با ابزار و منابع گوگل به مشکل بر می خورند، چندان از سمت این کمپانی پشتیبانی نمی شوند.

اگر شما تجربه ای از توسعه اپ روی این سیستم های عامل دارید، در بخش نظرات دیدگاه خود را با ما و سایر کاربران دیجیاتو در میان بگذارید. سیستم عامل بهتر از بعد توسعه اپلیکیشن به همراه دلایل تان را ذکر کنید تا ما و سایر کاربران دیجیاتو بتوانیم این بحث را بیش تر به پیش ببریم.

پانویس

  1. در نوشتن یک اپلیکیشن، برنامه نویس باید الگوریتم هایش را با استفاده از یک زبان برنامه نویسی پیاده کند. به این فرایند کد نویسی می گویند.
  2. متدی برای طراحی که در آن هر چه که در حین طراحی و توسعه اپ توسط توسعه دهنده مشاهده می شود، به همان شکل در خروجی اپلیکیشن هم توسط کاربران دیده می شود.

The post appeared first on .

چرا اپلیکیشن های iOS بر اپلیکیشن های اندروید برتری دارند؟

اگر بخواهید اپلیکیشنی را روی فقط یکی از سیستم های عامل اندروید یا iOS توسعه دهید، کدام را بر می گزینید؟ این سوالی است که حداقل یک بار برای هر توسعه دهنده ای پیش می آید. در یک نظرسنجی از توسعه دهندگان اپ های اندروید سوال شد که چرا اندروید را به آی او اس ترجیح می دهند. در این نظرسنجی مشخص شد که بسیاری از این افراد برای انتخاب اندروید چاره ای نداشته اند، اما برخی چرا. در مجموع بیشتر پاسخ های دریافت شده از شرکت کنندگان در این نظرسنجی چنین محتوایی داشت:

  • با زبان برنامه نویسی جاوا قبلا آشنا بوده اند و در نتیجه خو گرفتن با برنامه نویسی روی اندروید چندان برای شان دشوار نبوده.
  • به اجبار کارفرمایشان اپلیکیشن را برای اندروید توسعه داده اند.

البته تعداد توسعه دهندگانی که این سوال از آن ها پرسیده شد، یک جامعه آماری بزرگ و کافی را تشکیل نمی دادند. اما اطلاعاتی که از منابع مختلف در مورد مشکلات موجود بر سر راه توسعه دهندگان اندروید قابل استخراج است، با دلایلی که این برنامه نویسان برای برتر دانستن آی او اس مطرح می کردند کاملا جور در می آید. بنابراین می توان نتیجه گرفت که ادله این افراد چندان هم بی منطق نبوده.

در این مقاله می خواهیم بدون تعصب و طرفداری از برند و شرکتی خاص، با متد های منطقی فرآیند توسعه اپلیکیشن ها روی این دو سیستم عامل را مقایسه کنیم. بنابراین شما هم فارغ از علاقه تان به اپل و یا گوگل در ادامه با ما همراه باشید.

هزینه و زمان مورد نیاز برای توسعه اپ ها

یکی از بزرگ ترین دغدغه های برنامه نویسان اندروید، مدت زمانی است که طول می کشد که یک اپ کاملا آماده عرضه به بازار شود. طبق ادعای دو تن از این برنامه نویسان که اپلیکیشن یکسانی را روی هر دو سیستم عامل توسعه داده بودند، فرآیند ساخت اپ روی اندروید به مراتب به زمان بیشتری نیاز دارد.

اما ادعای تنها دو نفر برای اثبات این مقوله کافی نیست. بنابراین سراغ دیگر منابعی رفتیم که تمام و کامل فرآیند توسعه اپلیکیشن ها را روی هر دو سیستم عامل مقایسه کرده اند. خوشبختانه این منابع کاملا قابل استنادند و نشان می دهند که حقیقتا توسعه اپلیکیشن روی اندروید، زمان و کار بیشتری را نسبت به رقیبش می طلبد.

جدول پایین از سایت شرکت [1]Infinium گرد آوری شده، شرکتی مستقل که به شکل آزمایشی برای هر دو سیستم عامل اپ های مختلفی طراحی کرده و در نتیجه تجربه کافی به منظور توسعه اپ برای اندروید و آی او اس را دارد. مقایسه به این شکل انجام گرفته که برنامه نویسان اینفینیوم اپ هایی یکسان را روی هر دو سیستم عامل با شروط زیر توسعه داده اند:

  • ساختار اپ برای هر دو سیستم عامل به یک شکل باشد.
  • از هیچ کد[2] از پیش آماده ای برای تسهیل فرآیند توسعه این اپ ها استفاده نشده باشد.

در جدول زیر، تعداد خطوط کد اپ ها روی اندروید و آی او اس با هم مقایسه شده اند:

همان طور که می بینید، تعداد خطوط کد اپ ها روی اندروید نسبت به iOS حداقل 4 درصد و حداکثر 128 درصد در این آزمایش بیشتر است.

در جدول بعدی، میزان ساعاتی که برای توسعه هر اپ روی دو سیستم عامل صرف شده مقایسه شده اند:

(image)

در این مقایسه هم تفاوت مشهود است. ساخت اپ ها روی اندروید، به طور میانگین 28 درصد زمان بیشتری می طلبد.

همان گونه که می بینید، هزینه و وقتی که برنامه نویسان باید برای توسعه اپ های شان روی اندروید صرف کنند به مراتب بیشتر از آی او اس است، در حالی که نهایتا درآمد اپلیکیشن اندرویدی اگر در اکثر شرایط از آی او اس کمتر نباشد، بیشتر هم نیست. به همین دلایل بسیاری از توسعه دهندگان اندروید برای کاستن از هزینه و زمان مورد نیاز برای ساخت اپلیکیشن ها، از منابع بی کیفیت استفاده می کنند. به عبارتی، سر و ته اپ اندرویدی را هم می آورند! بسیاری از اپلیکیشن های اندروید، به دلیل کیفیت پایین ترشان نسبت به برادر آی او اسی خود[3] مورد انتقاد قرار می گیرند. احتمالا حالا متوجه شده اید که این کیفیت کمتر چه دلیلی دارد.

یکپارچه نبودن بازار اندروید

(image)

یکی دیگر از مشکلات گریبان گیر برنامه نویسان اندروید، ورژن های متعدد این سیستم عامل به شمار می روند که بازار اپلیکیشن را هم برای توسعه دهندگان و هم برای کاربران به بخش های مختلف تقسیم بندی می کنند.

آماری که در تصویر پایین مشاهده می کنید در 4 ژانویه سال 2016 توسط خود گوگل[4] ارائه شده. همان طور که مشاهده می کنید تنها 10.1 درصد از کاربران اندروید از آخرین نسخه این سیستم عامل استفاده می کنند و روی گجت های یک سوم مخاطبین این سیستم عامل، هنوز ورژنی از آن نصب شده که قریب به سه سال از عرضه اش می گذرد.

مسلما برای همه برنامه نویسان، توسعه اپلیکیشن روی پلتفرمی با چندین و چند نسخه و ویرایش مختلف کاری بس سخت و دشوار است. حال خودتان را بگذارید جای برنامه نویس اندرویدی که قرار است اپلیکیشنی توسعه بدهد که هم باید روی سیستم عامل 4 یا 5 سال پیش اجرا شود و هم روی نسخه ای از این سیستم عامل که همین چند ماه پیش عرضه شده!

مشکل دیگر توسعه دهندگان اندرویدی، تعداد بسیار بالای دیوایس ها اندرویدی با رزولوشن های مختلف و امکانات متفاوت است. فرآیند بهینه سازی تصاویر برای هر سایز صفحه نمایش و رزولوشن و تطبیق دادن اپ با امکانات گوناگون هر دیوایس و یا حداقل تعدادی از آن ها می تواند کاری بسیار وقت گیر و طاقت فرسا باشد.

برای مقایسه، بد نیست که به نمودار توزیع نسخه های مختلف iOS میان کاربران آی دیوایس ها نگاهی داشته باشید[5].

خطر از دست رفتن مخاطبین

به عنوان یک توسعه دهنده اندروید، دیگر مسئله ای که ذهن تان را درگیر خود خواهد کرد از دست رفتن کاربران تان و تغییر موضع شان به سمت اپل خواهد بود.

طبق آمار های منتشر شده[6]، حدود 26 درصد از خریداران آیفون های 6s و 6s Plus در اولین ماه عرضه شان قبلا از کابران دیوایس های اندرویدی بوده اند. این آمار هر ساله با ارقام دیگری تکرار می شود. برای مثال در دورانی که آیفون 5s عرضه شده بوده، حدود 23 درصد از کاربران اندرویدی به اپل مهاجرت کرده بودند. برای آیفون 6، حدود 12 درصد از خریداران آن پیش تر مالک یک اسمارت فون اندرویدی بوده اند. بسیاری از کاربران اندروید به دلایل امنیتی، به خاطر قابلیت هایی که آی او اس برای شان به ارمغان می آورد و صد البته اپلیکیشن های بهتر، ترجیح می دهند که به جبهه اپل بپیوندند.

توسعه دهندگان صد ها، نه هزاران ساعت از وقت خود را به پیشرفت در توسعه اپ های یک سیستم عامل اختصاص می دهند. اما در همین حین کاربران شان را از دست می دهند و در نتیجه از درآمد و سودشان کاسته می شود. به همین دلیل بسیاری برنامه نویسی برای اندروید را رها می کنند.

ابزار توسعه اپلیکیشن بهتر

گرچه Xcode  و Android Development Studio اصلی ترین ابزار توسعه دهندگان برای ساخت اپلیکیشن نیستند و بسیاری از آن ها استفاده از موتور های بازی سازی و برخی از چهارچوب های نرم افزاری مجانی را برای صرفه جویی در وقت و کاهش حجم کدنویسی ترجیح می دهند، اما با این حال باز هم بسیاری از توسعه دهندگان این دو سیستم عامل از همین دو ابزار ذکر شده برای طراحی محصولات نرم افزاری خود بهره می جویند.

هیچ کدام از توسعه دهندگانی که در ابتدای مقاله به آن ها اشاره کردیم، حتی یکی از آن ها، ADS را به Xcode ترجیح نمی دهند. البته اگر بخواهیم رو راست باشیم، یک نفر محیط اپلیکیشن Eclipse (که ADS بعد ها جای آن را گرفت) را از Xcode برتر می داند.

مشکل توسعه دهندگان با ADS، متدی است که در آن برای توسعه اپ ها استفاده می شود. در این محیط اپلیکیشن ها با تکیه بر طرح ها و قالب های XML طراحی می شوند. در حالی که بسیاری از توسعه دهندگان رویکرد [7]WYSIWYG که در Xcode استفاده می شود را ترجیح می دهند.

توسعه دهندگان، تعهد اپل را نسبت به جامعه برنامه نویسان ستایش می کنند، در حالی که گوگل نسبت به آن ها و مشکلات شان بی تفاوت است. به همین دلیل اغلب سازندگان اپ های اندروید هنگامی که با ابزار و منابع گوگل به مشکل بر می خورند، چندان از سمت این کمپانی پشتیبانی نمی شوند.

اگر شما تجربه ای از توسعه اپ روی این سیستم های عامل دارید، در بخش نظرات دیدگاه خود را با ما و سایر کاربران دیجیاتو در میان بگذارید. سیستم عامل بهتر از بعد توسعه اپلیکیشن به همراه دلایل تان را ذکر کنید تا ما و سایر کاربران دیجیاتو بتوانیم این بحث را بیش تر به پیش ببریم.

پانویس

  1. در نوشتن یک اپلیکیشن، برنامه نویس باید الگوریتم هایش را با استفاده از یک زبان برنامه نویسی پیاده کند. به این فرایند کد نویسی می گویند.
  2. متدی برای طراحی که در آن هر چه که در حین طراحی و توسعه اپ توسط توسعه دهنده مشاهده می شود، به همان شکل در خروجی اپلیکیشن هم توسط کاربران دیده می شود.

The post appeared first on .

چرا اپلیکیشن های iOS بر اپلیکیشن های اندروید برتری دارند؟

چرا هواپیماها بالچه دارند؟

چرا هواپیماها بالچه دارند؟

آیا تا به حال از پنجره یک هواپیما به بیرون نگاه کرده اید؟ اگر اینطور است برایتان سوال پیش نیامده که آن تیزی یا زائده کوچکی که روی بال برخی از هواپیماها وجود دارد به چه منظور است و کاربردش چیست؟

زائده یا تیزی که به آن اشاره نمودیم «بالچه» نام دارد و مدتی است که روی اغلب هواپیماها به کار گرفته می شود. اما علت وجود آنها چیست؟

آنطور که رابرت گرک متخصص ایرودینامیک بوئینگ گفته این بالچه ها دِرَگ مربوط به ایجاد را کاهش می دهند. گرک در ادامه اظهار نمود که درک علت عملی وجود بالچه ها ساده تر از چیزی است که تصورش را نمایید.

بالچه ها به بال ها کمک می کنند که در زمان ایجاد نیروی برا بهره وری بیشتری داشته باشند و این یعنی هواپیماها انرژی کمتری را از موتور خواهند گرفت. همین مساله باعث می شود که مصرف سوخت هواپیما اقتصادی تر شود، تصاعدات کربنی اش به پایین ترین حد خود برسند و در مجموع هزینه های تحمیلی بر دوش خطوط هوایی نیز کمتر شود.

بوئینگ مدعی شده بالچه هایی که روی هواپیماهای 577 و 767 خود کار گذاشته مصرف سوخت آنها را تا 5 درصد کاهش داده و تصاعدات کربنی شان را نیز به همین میزان پایین آورده. به این ترتیب چنانچه یک ایرلاین 58 فرورند بوئینگ 767 را در ناوگان خود داشته باشد آنگاه می تواند سالانه 500 هزار بشکه در مصرف سوخت خود صرفه جویی نماید.

بالچه ها همچنین درگ القایی را هم پایین می آورند (وقتی یک شی در حال حرکت مسیر جریان هوای ورودی را تغییر دهد، نوعی نیرویی ایرودینامیکی را ایجاد می کند که به آن درگ القایی می گویند).

وقتی هواپیمایی در حال پرواز باشد، فشار هوایی که در بالای بال قرار دارد پایین تر از فشار هوای موجود در زیر آن است. در نزدیکی راس بال ها، هوای پرفشار زیر بال با هوای کم فشار روی آنها برخورد می کند و نوساناتی را به وجود می آورد.

نوسانات در سه وجه مختلف روی بال ها اعمال می شوند و هوا را به سمت بالا، روی بال ها و عقب می فرستند، که به این پدیده آخر (یعنی اعمال نیرو به عقب) درگ القایی می گویند.

اما با ابداع بالچه، هواپیماها امکان یافتند که توان وارده ناشی از نواسانات راس بال را کم کنند و مهم تر از همه اینکه درگ القایی را به کمترین میزانش برسانند. نکته دیگری که باید به آن اشاره گردد این است که درگ القایی را با بلندتر ساختن بال ها هم می توان از بین برد. قانون کلی این است: هرچه فاصله میان راس بال ها از هم بیشتر باشد، درگ القایی شان نیز کمتر خواهد بود.

اما در بسیاری از موارد این امکان برای تولید کنندگان هواپیما فراهم نیست که بال ها را بلندتر بسازند. برای مثال، هواپیماهایی که بدنه ای باریک دارند (مثلا بوئینگ 737 که برای سفرهای داخلی کوتاه و متوسط طراحی شده) معمولا در نزدیکی گیت های فرودگاهی پارک می شوند و پروازشان را هم از آنجا انجام می دهند.

چون در این پروازها معمولا به هواپیماهای کوچکی نیاز است، فضای کمتری هم برای توقف آنها در محیط های فرودگاهی وجود دارد. در نتیجه فاصله میان راس بال ها، ارتباط مستقیمی با فضای پارکینگ آنها پیدا می کند و براساس همان هم ساخته می شود.

بنابراین تولیدکنندگان هواپیما به جای آنکه بال ها را بلندتر بسازند به آنها بالچه اضافه می کنند که در واقع زائده ای عمودی است و به راس بال ها اضافه می گردد.

البته در برخی موارد به بالچه هم نیازی نیست زیرا محدودیت فضایی در فرودگاه وجود ندارد. برای نمونه هواپیمای پرفروش بوئینگ 777 که بدنه ای عریض دارد فاقد بالچه است. طبق گفته گرک این امر به آن خاطر است که 777 در پایانه های بین المللی به خدمت گرفته می شود که برای جامبوجت های بزرگ طراحی شده اند. به همین خاطر بوئینگ و کارشناسانش نتیجه گرفتند که عملکرد 777 بدون وجود بالچه ها هم در سطح مطلوب است.

بالچه ها در ابتدا توسط یکی از کارشناسان مرکز تحقیقاتی Langley متعلق به ناسا در سال 1976 میلادی طراحی شدند و از آن زمان تاکنون تولید کنندگان هواپیما نیز مرتبا تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا طراحی و اثربخشی این سازه ها را بهبود دهند.

براساس اعلام نظر گرک، نسل نخست بالچه ها روی مدل هایی نظیر بوئینگ 747 به خدمت گرفته شد و به لطف آنها مصرف سوخت هواپیما در حدود 3 درصد نسبت به مدل های فاقد بالچه بهبود پیدا کرد.

نسل دوم بالچه ها (نظیر نمونه های به خدمت گرفته شده روی 737، 757 و 767) اما نسبت به مدل های اولیه شان به مراتب بزرگ تر هستند و انحنای بیشتری دارند. این نسل قادرند میزان مصرف سوخت یک هواپیما را تا 4 الی 6 درصد پایین بیاورند.

بوئینگ اما نسل سوم این بالچه ها را هم ارائه داده که نسبت به نسل دوم بین 1 الی دو درصد بهره وری سوخت را افزایش می دهند.

The post appeared first on .

چرا هواپیماها بالچه دارند؟

(image)

آیا تا به حال از پنجره یک هواپیما به بیرون نگاه کرده اید؟ اگر اینطور است برایتان سوال پیش نیامده که آن تیزی یا زائده کوچکی که روی بال برخی از هواپیماها وجود دارد به چه منظور است و کاربردش چیست؟

زائده یا تیزی که به آن اشاره نمودیم «بالچه» نام دارد و مدتی است که روی اغلب هواپیماها به کار گرفته می شود. اما علت وجود آنها چیست؟

آنطور که رابرت گرک متخصص ایرودینامیک بوئینگ گفته این بالچه ها دِرَگ مربوط به ایجاد را کاهش می دهند. گرک در ادامه اظهار نمود که درک علت عملی وجود بالچه ها ساده تر از چیزی است که تصورش را نمایید.

بالچه ها به بال ها کمک می کنند که در زمان ایجاد نیروی برا بهره وری بیشتری داشته باشند و این یعنی هواپیماها انرژی کمتری را از موتور خواهند گرفت. همین مساله باعث می شود که مصرف سوخت هواپیما اقتصادی تر شود، تصاعدات کربنی اش به پایین ترین حد خود برسند و در مجموع هزینه های تحمیلی بر دوش خطوط هوایی نیز کمتر شود.

بوئینگ مدعی شده بالچه هایی که روی هواپیماهای 577 و 767 خود کار گذاشته مصرف سوخت آنها را تا 5 درصد کاهش داده و تصاعدات کربنی شان را نیز به همین میزان پایین آورده. به این ترتیب چنانچه یک ایرلاین 58 فرورند بوئینگ 767 را در ناوگان خود داشته باشد آنگاه می تواند سالانه 500 هزار بشکه در مصرف سوخت خود صرفه جویی نماید.

بالچه ها همچنین درگ القایی را هم پایین می آورند (وقتی یک شی در حال حرکت مسیر جریان هوای ورودی را تغییر دهد، نوعی نیرویی ایرودینامیکی را ایجاد می کند که به آن درگ القایی می گویند).

وقتی هواپیمایی در حال پرواز باشد، فشار هوایی که در بالای بال قرار دارد پایین تر از فشار هوای موجود در زیر آن است. در نزدیکی راس بال ها، هوای پرفشار زیر بال با هوای کم فشار روی آنها برخورد می کند و نوساناتی را به وجود می آورد.

نوسانات در سه وجه مختلف روی بال ها اعمال می شوند و هوا را به سمت بالا، روی بال ها و عقب می فرستند، که به این پدیده آخر (یعنی اعمال نیرو به عقب) درگ القایی می گویند.

اما با ابداع بالچه، هواپیماها امکان یافتند که توان وارده ناشی از نواسانات راس بال را کم کنند و مهم تر از همه اینکه درگ القایی را به کمترین میزانش برسانند. نکته دیگری که باید به آن اشاره گردد این است که درگ القایی را با بلندتر ساختن بال ها هم می توان از بین برد. قانون کلی این است: هرچه فاصله میان راس بال ها از هم بیشتر باشد، درگ القایی شان نیز کمتر خواهد بود.

اما در بسیاری از موارد این امکان برای تولید کنندگان هواپیما فراهم نیست که بال ها را بلندتر بسازند. برای مثال، هواپیماهایی که بدنه ای باریک دارند (مثلا بوئینگ 737 که برای سفرهای داخلی کوتاه و متوسط طراحی شده) معمولا در نزدیکی گیت های فرودگاهی پارک می شوند و پروازشان را هم از آنجا انجام می دهند.

چون در این پروازها معمولا به هواپیماهای کوچکی نیاز است، فضای کمتری هم برای توقف آنها در محیط های فرودگاهی وجود دارد. در نتیجه فاصله میان راس بال ها، ارتباط مستقیمی با فضای پارکینگ آنها پیدا می کند و براساس همان هم ساخته می شود.

بنابراین تولیدکنندگان هواپیما به جای آنکه بال ها را بلندتر بسازند به آنها بالچه اضافه می کنند که در واقع زائده ای عمودی است و به راس بال ها اضافه می گردد.

البته در برخی موارد به بالچه هم نیازی نیست زیرا محدودیت فضایی در فرودگاه وجود ندارد. برای نمونه هواپیمای پرفروش بوئینگ 777 که بدنه ای عریض دارد فاقد بالچه است. طبق گفته گرک این امر به آن خاطر است که 777 در پایانه های بین المللی به خدمت گرفته می شود که برای جامبوجت های بزرگ طراحی شده اند. به همین خاطر بوئینگ و کارشناسانش نتیجه گرفتند که عملکرد 777 بدون وجود بالچه ها هم در سطح مطلوب است.

بالچه ها در ابتدا توسط یکی از کارشناسان مرکز تحقیقاتی Langley متعلق به ناسا در سال 1976 میلادی طراحی شدند و از آن زمان تاکنون تولید کنندگان هواپیما نیز مرتبا تمام تلاش خود را به کار گرفتند تا طراحی و اثربخشی این سازه ها را بهبود دهند.

براساس اعلام نظر گرک، نسل نخست بالچه ها روی مدل هایی نظیر بوئینگ 747 به خدمت گرفته شد و به لطف آنها مصرف سوخت هواپیما در حدود 3 درصد نسبت به مدل های فاقد بالچه بهبود پیدا کرد.

نسل دوم بالچه ها (نظیر نمونه های به خدمت گرفته شده روی 737، 757 و 767) اما نسبت به مدل های اولیه شان به مراتب بزرگ تر هستند و انحنای بیشتری دارند. این نسل قادرند میزان مصرف سوخت یک هواپیما را تا 4 الی 6 درصد پایین بیاورند.

بوئینگ اما نسل سوم این بالچه ها را هم ارائه داده که نسبت به نسل دوم بین 1 الی دو درصد بهره وری سوخت را افزایش می دهند.

The post appeared first on .

چرا هواپیماها بالچه دارند؟