بازی آزاد

دهگانه بدترین پیشرانه های جهان، قلب مریض خودروهای اسپرت

اگر خودرو را به عنوان موجودی زنده فرض کنیم، پیشرانه حکم قلب تپنده را بازی خواهد کرد. برای مشتریان عادی که هیچ گونه اطلاعی از عملکرد فنی خودرو ندارند، ظاهر مهمترین فاکتور برای خرید است. اما خریدارانی هستند که علاوه بر ظاهر، مشخصات و عملکرد فنی نیز برای شان مهم است و برای این دسته بعضا قدرت و گشتاور پیشرانه از اهمیت فوق العاده ای برخوردار است.

بنابراین در چنین شرایطی خودروهایی که عملکرد فنی بهتری دارند شانس فروش بیشتری خواهند داشت. حال قصد داریم در این مقاله به معرفی بدترین پیشرانه های خودروهای اسپرت بپردازیم.

پیشرانه میتسوبیشی 6G72

این پشرانه شامل مدل های SOHC 12 سوپاپ، SOHC 24 سوپاپ و DOHC 24 سوپاپ می شود، که بر روی نسل سوم میتسوبیشی اکلیپس، میتسوبیشی 3000GT و پاجرو نصب شده است. این پیشرانه، موتور بدی نیست، اما ست آپ بدی دارد. همین ست آپ ناهماهنگ باعث تنبلی و دیر دور گرفتن این پیشرانه V6 شده است.

بنابراین بیشتر خریداران اکلیپس و GT3000 که جوانان و علاقمندان به خودروهای اسپرت بودند، پس از خرید به بهینه سازی و تیونینگ پیشرانه خودروی خود مشغول می شدند. میتسوبیشی با اضافه کردن توربوشارژر به پیشرانه DOHC 24 سوپاپ، قدرت آن را به 320 اسب بخار و گشتاور را به 427 نیوتن متر افزایش داد. قدرت و گشتاور این پیشرانه در حالت استاندارد و اتمسفریک به ترتیب 222 اسب بخار و 278 نیوتن متر است.

بعضی از مالکان نیز با اضافه کردن توربوشارژر و اصلاح ست آپ پیشرانه به قدرت هایی بالاتر از 400 اسب بخار دست یافته اند که این موتور تنبل را پیشرانه ای چابک تبدیل می کند.

پیشرانه 4 سیلندر پورشه 924

بطور حتم انتظار شما از یک خودرو با ظاهری اسپرت، عمکرد فنی بالا و قدرت زیاد است و به طور قطع انتظار خودرویی اسپرت با پیشرانه خودروی سدان و یا وَن را ندارید. پورشه 924 دقیقا با همین مشکل مواجه بود، این خودرو که ظاهری اسپرت داشت دارای پیشرانه 2 لیتری مشترک با آئودی 100 و فولکس واگن TL بود که هرگز پیشرانه ای قدرتمند نبود.

این موتور پورشه 924 را به خودرویی کند بدل کرده بود که رضایت خریداران را جلب نمی کرد و آن هم بدلیل تصمیم مدیران پورشه برای کاهش هزینه های تولید و در نتیجه قیمت ارزان تر این خودرو بوده است.

کمی بعد تر پورشه نمونه 928 را معرفی کرد که داراری پیشرانه 2.5 لیتری هواخنک بود که با موفقیت بیشتری همراه بود.

پیشرانه فرمول یک سوبارو

این پیشرانه که 3.5 لیتر حجم را در 12 سیلندر خوابیده جای می داد، بر خلاف عظمتش، قدرت بسیار پایینی داشت. علاوه بر این این پیشرانه اصطحلاک بالایی نیز داشت که به دلیل آرایش خوابیده سیلندرها بود.

این پیشرانه دارای 60 سوپاپ بود که قدرتی برابر با 559 اسب بخار تولید می کرد.

تولید این پیشرانه اولین تلاش سوبارو در سال 1989 برای ورود به مسابقات فرمول یک بود که در خودروهای تیم Motori Moderni مورد استفاده قرار گرفت.

پیشرانه 2.3 لیتری فورد HSO

این پیشرانه که با کد HSC شناخته می شود، 2.3 لیتری 4 سیلندر خطی می باشد که در حالت استاندارد 90 اسب بخار قدرت و 169 نیوتن متر گشتاور تولید می کند.

در واقع این پیشرانه برای فورد تمپو Tempo و مرکوری توپاز Topaz طراحی شده بود که توسط مهندسان فورد دو بار مورد تغییر قرار گرفت. در اولین تغییر با اضافه کردن سیستم انژکتور مرکزی CFI به این پیشرانه توان آن به 86 اسب بخار کاهش پیدا کرد. در دومین تغییر مهندسان فورد پیشرانه را مورد بهینه سازی قرار دادند تا برای نمونه های اسپرت تمپو و توپاز مورد استفاده قرار بگیرد. پیشرانه بهینه سازی شده که با کد HSO شناخته می شود توان تولید 100 اسب بخار را داشت که اختلاف چشم گیری با نمونه استاندارد نداشت.

از این پیشرانه می توان به عنوان تلاش نافرجام مهندسان فورد برای ارتقا قابلیت های فنی یک پیشرانه یاد کرد.

پیشرانه فولکس واگن G60

پیشرانه G60 فولکس واگن دارای حجمی برابر با 1.8 لیتر بود که با سرسیلندر آلومینیومی و بلوکه سیلندر چدنی تجهیز شده بود.

این پیشرانه که در کورادو به کار رفته بود توان تولید 158 اسب بخار نیرو و 225 نیوتن متر گشتاور را داشت.

مشکل بد کار کردن پیشرانه ی این خودرو برای مشتریان آمریکایی بسیار آزاردهنده بود، زیرا اینترکولر موتور با توربوشارژر همخوانی نداشت.

پیشرانه ب ام و V12 M70

این پیشرانه که در ب ام و های سری 8 به صورت گسترده مورد استفاده قرار گرفته شد، بسیار پر حجم، بزرگ و دارای 12 ECU کامل برای هر یک از سیلندرها بود که تعمیرات آن را دشوار و هزینه نگهداری را بسیار بالا می برد.

در واقع موتور M70 اولین تجربه ب ام و در تولید پیشرانه ی 12 سیلندر بود که با پیچیدگی های فراوانی همراه شد.

این پیشرانه دارای حجمی برابر با 5.6 لیتر می باشد که تنها 1510 عدد از آن تولید شده است و لقب کم تیراژترین پیشرانه ب ام و را در اختیار دارد. جالب است بدانید پیشرانه S70/2 که نمونه بهبود یافته M70 می باشد در خودروی افسانه ای مک لارن F1 مورد استفاده قرار گرفته است.

پیشرانه 4.2 لیتری فورد

پیشرانه های V8 ویندزور فورد از بهترین و قدرتمندترین پیشرانه های دنیای خودرو می باشند که با حجم های مختلف عرضه می شدند. نمونه 4.2 لیتری که به 255 اینچی نیز مشهور است، توان تولید 115 تا 122 اسب بخار قدرت را داشت.

این پیشرانه در موستانگ های مدل 80 و 81 به کار رفتند که به نسبت موتورهای دیگر خروجی توان کم  تری داشت و به نسبت این توان سوخت بیشتری مصرف می کرد که آنچنان به مزاق مالکان و علاقمندان به موستانگ خوش نیامد.

از این پیشرانه به تعداد 250 هزار عدد تولید شد و تولید آن تا سال 82 ادامه داشت.

پیشرانه 4 سیلندر Cosworth Vega  

این پیشرانه 4 سیلندر حجمی برابر با 2.0 لیتر دارد که از بلوکه سیلندر آلومینیومی بهره می برد و توان تولید 110 اسب بخار را داشت. سرسیلندرهای این پیشرانه توسط کمپانی مهندسی Cosworth مورد بهینه سازی و تیونینگ قرار گرفته بود.

امکانات این پیشرانه شامل 16 سوپاپ آلومینیومی، سیستم انژکتور تمام الکترونیکی و سیستم خروجی دود از جنس استنلس استیل می شود. همه این امکانات قدرت 110 اسب بخاری را به راننده تحویل می دهند. وقتی بحث به امکانات این خودرو می رسد، درست مانند این است که پیشرانه این خودرو در سال 2016 طراحی شده است، ولی در واقع این پیشرانه در سال 1975 و 1976 مورد استفاده قرار می گرفت.

نقطه ضعف این پیشرانه قدرت کم در برابر تکنولوژی های به کار رفته در آن است. در واقع این پیشرانه می بایست قدرتی به مراتب بیشتر از 110 اسب بخار داشته باشد.

پیشرانه 6 سیلندر خورجینی 2.8 لیتری PRV/DeLorean

وقتی جان دلورین تصمیم گرفت خودروی اسپرت خود را بسازد، پیشرانه 2.8 لیتری پژو-رنو-ولوو را برای خودروی خود انتخاب کرد. در واقع PRV مخفف پژو،رنو و ولوو می باشد که به صورت اشتراکی به تولید موتور می پرداختند. البته پیشرانه های تولیدی این کمپانی به استهلاک بالا و طول عمر پایین مشهور بودند که همین مورد تبدیل به نقطه ضعف دلورین DMC12 شد.

ورژن های مختلف این پیشرانه به صورت گسترده در خودروهای انگلیسی، ایتالیایی و فرانسوی مورد استفاده قرار گرفت و از سال 1974 تا 1998 روی خط تولید بود. پیشرانه PRV توانی برابر با 130 اسب بخار و گشتاور 208 نیوتن متر را در اختیار راننده قرار می داد.

توان 130 اسب بخار برای خودرویی با ظاهر اسپرت DMC بسیار کم بنظر می رسد و جوابگوی توقعات راننده نخواهد بود.

پیشرانه 8 سیلندر خورجینی شورولت (بلوک کوچک)

شاید متعجب شوید ولی یکی از موتورهای سری بلوک کوچک Small Block شورولت نیز در این لیست قرار می گیرد. این پیشرانه با حجمی برابر با 5.0 لیتر تنها 130 اسب بخار نیرو تولید می کند که آن را به پیشرانه ای تنبل و پرمصرف تبدیل می کند.

این پیشرانه به صورت گسترده بر روی شورولت کامارو و مونت کارلو و پونتاک فایربرد استفاده شده است.

The post appeared first on .

دهگانه بدترین پیشرانه های جهان، قلب مریض خودروهای اسپرت

پژوهشگران ژاپنی بازسازی قلب را امکان پذیر می کنند

دانشمندان تا به حال تلاش بسیاری کرده اند تا بتوانند قلب را پس از یک حمله شدید دوباره بازسازی کرده و آن را به حالت قبل خود بازگردانند اما یک رویکرد تجربی نسبت به این مسئله می تواند تاثیرگذارتر باشد.

پژوهشگران ژاپنی اخیرا موفق شده اند با تکنیکی جدید، از سلول های پوست فردی که دچار حمله قلبی شده استفاده کنند و با بهره گیری از ماده ژنتیک آن، سلول های قلب را بسازند. سپس با تزریق این سلول ها به ناحیه آسیب دیده، بافت تخریب شده خود را باز می یابد و سلول های جدید بافت دچار مشکل را از نو می سازند.

آزمون های ابتدایی که فعلا روی میمون انجام شده نتیجه بسیار رضایت بخشی به همراه داشته است اما به حدی نیست که بتوان آن را موفقیت کامل خواند. سلول ها فقط توانسته اند 16 درصد بافت تخریب شده را دوباره بسازند.

علاوه بر این، میمون ها باید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را هم مصرف کنند تا بدن به مقابله با سلول های تزریق شده نپردازد در حالی که این تکنیک عملا از ژنتیک خود فرد استفاده می کند و نباید چنین اتفاقی روی دهد.

همچنین، پس از این آزمایش میمون ها ضربان قلب غیر معمولی از خود نشان می دادند گرچه بسیار موقتی بوده. اگر ژاپنی ها بتوانند راهکار خود را بهبود بخشند و میزان موفقیت افزایش یابد، بیماران قلبی شانس بالایی برای زندگی سالم تر خواهند یافت.

The post appeared first on .

پژوهشگران ژاپنی بازسازی قلب را امکان پذیر می کنند

دانشمندان تا به حال تلاش بسیاری کرده اند تا بتوانند قلب را پس از یک حمله شدید دوباره بازسازی کرده و آن را به حالت قبل خود بازگردانند اما یک رویکرد تجربی نسبت به این مسئله می تواند تاثیرگذارتر باشد.

پژوهشگران ژاپنی اخیرا موفق شده اند با تکنیکی جدید، از سلول های پوست فردی که دچار حمله قلبی شده استفاده کنند و با بهره گیری از ماده ژنتیک آن، سلول های قلب را بسازند. سپس با تزریق این سلول ها به ناحیه آسیب دیده، بافت تخریب شده خود را باز می یابد و سلول های جدید بافت دچار مشکل را از نو می سازند.

آزمون های ابتدایی که فعلا روی میمون انجام شده نتیجه بسیار رضایت بخشی به همراه داشته است اما به حدی نیست که بتوان آن را موفقیت کامل خواند. سلول ها فقط توانسته اند 16 درصد بافت تخریب شده را دوباره بسازند.

علاوه بر این، میمون ها باید داروهای سرکوب کننده سیستم ایمنی را هم مصرف کنند تا بدن به مقابله با سلول های تزریق شده نپردازد در حالی که این تکنیک عملا از ژنتیک خود فرد استفاده می کند و نباید چنین اتفاقی روی دهد.

همچنین، پس از این آزمایش میمون ها ضربان قلب غیر معمولی از خود نشان می دادند گرچه بسیار موقتی بوده. اگر ژاپنی ها بتوانند راهکار خود را بهبود بخشند و میزان موفقیت افزایش یابد، بیماران قلبی شانس بالایی برای زندگی سالم تر خواهند یافت.

The post appeared first on .

پژوهشگران ژاپنی بازسازی قلب را امکان پذیر می کنند