بازی آزاد

کوئید ایمن رقیب پراید نمی شود؛ استراتژی رنو برای رقابت رفاقتی در بازار ایران

روز گذشته ساختمان مرکزی شرکت رنو پارس در تهران محل نشست خبری پیمان کارگر، قائم مقام رنو در بخش خاورمیانه با خبرنگاران بود، در این مراسم جزییات استراتژی و برنامه های تازه رنو برای بازار ایران رسانه ای شد.

مهمترین نکات مطرح شده در این جلسه را می توان در دو بخش برنامه های عملی رنو برای بازار ایران و استراتژی کلی این شرکت در همکاری با ایران خودرو و سایپا دسته بندی کرد.

در زمینه نخست باید در تکمیل خبرهای قبلی در خصوص به برنامه ریزی برای تولید مستقل نسل تازه رنو داستر، نسل تازه رنو سیمبل (مدل جدید ال 90 که هنوز در بازار بین المللی نیز معرفی نشده)، داخلی سازی 60 تا 80 درصدی این خودروها، هدف گذاری تیراژ 300 هزار دستگاهی برای خودروهای رنو و حفظ شرایط مشارکتی فعلی با ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو اشاره کرد.

از سوی دیگر رنو در پی افزودن یک مدل تازه به خودروهای مونتاژی پارس خودرو (تندر 90 پارس خودرو، ساندرو و ساندرو استپ وی) و همکاری بیشتر با ایران خودرو است.

در شرایطی که هنوز چهارچوب ارائه مدل های وارداتی کلیو و کپچر توسط ایران خودرو به بازار روشن نیست، در جلسه روز گذشته قائم مقام بخش خاورمیانه رنو از احتمال عرضه مدل جنجالی رنو کوئید توسط ایران خودرو سخن گفت.

پیمان کارگر با تاکید بر این نکته که قابل عرضه در بازار ایران از نظر مشخصات ایمنی با متفاوت خواهد بود و احتمالا یارای دریافت 3 ستاره ایمنی را خواهد داشت، تولید این مدل توسط ایران خودرو را در جهت رقابت با محصولات سایپا عنوان کرد.

در واقع استراتژی حال حاضر رنو به تولید خانواده ساندرو در مجموعه پارس خودرو (زیر نظر سایپا) برای رقابت با خانواده پژو 206 ایران خودرو و عرضه در ایران خودرو برای رقابت با سایپا مربوط می شود.

این شرایط رقابتی در حالیست که همکاری و مشارکت با هر دو خودرو ساز در زمینه تولید نسل فعلی تندر 90، مدل (توسط ایران خودرو) و محصولات بعدی با سایپا و پارس خودرو نیز ادامه خواهد یافت و هر یک از این دو شرکت نیز خود با شرکای متعددی از جمله پژو و سیتروئن همکاری دارند و در بسیاری موارد رقیب مستقیم خودروهای رنو را عرضه می کنند.

در واقع با احتساب نگین خودرو به عنوان عرضه کننده خودروهای وارداتی، با توجه به تشکیل شرکت جوینت ونچر جدید رنو و ایدرو و ادامه فعالیت شرکت های رنو پارس، ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو؛ محصولات برند رنو در ایران در قالب 6 شرکت و مجموعه مختلف، مرتبط و در عین حال رقیب تجاری (در برخی محصولات) عرضه می شوند و طبیعتا چنین فعالیت شش گانه رقابتی، رفاقتی در شرایط منحصر به فرد ایران با چالش های پیدا و پنهان فراوانی توام خواهد بود.

پیمان کارگر، نکته محوری این روش مشارکت را، ایجاد رقابت سالم در زمینه های کمی و کیفی توسط بازیگران اصلی صنعت خودرو کشور عنوان کرد اما احتمال می رود که در عمل اجرای تمام این پروژه ها با توجه به پیچیدگی ها و مشارکت های درهم تنیده خودروسازان رقیب مشکلاتی را با خود به همراه داشته باشد.

به خصوص آنکه پژو و رنو در خاک فرانسه رقبای تمام عیاری محسوب می شوند ولی با توجه به استراتژی های پیچیده فعلی باید بازار ایران را به نوعی با یکدیگر تقسیم کنند، چرا که خودروسازان داخلی نمی توانند فضای رقابتی سالم را در خطوط تولید مختلف پژو و رنو خود رعایت کنند و طبق تجربیات پیشین دیر یا زود تیراژ، قیمت و شرایط بازار را مطابق با سلیقه خود مهندسی خواهند کرد.

از طرف دیگر ایشان ضمن اعلام عدم رضایت از شرایط فروش، محدودیت های تولید (تیراژ) و خدمات پس از فروش، ایجاد شرکت مشترک با سازمان گسترش را زمینه ساز فعالیت مستقل رنو در ایران و ارائه کیفیت جهانی رنو در زمینه خدمات پس از فروش دانستند و از این رو به نظر می رسد که بتوان به بهبود کیفیت خدمات دهی به خودروهای رنو در آینده خوشبین بود.

البته چنین پروژه ای نیازمند سرمایه گذاری سنگین و صرف زمان در جهت ایجاد و تجهیز مراکز خدمات پس از فروش و جذب شماری از نمایندگی های فعلی موجود در کشور به شبکه خدماتی رنو خواهد بود.

هدف دیگر در رابطه با ایجاد مرکز توسعه مهندسی مستقل در قالب پروژه مشارکت با سازمان گسترش تعریف شده است که می تواند به داخلی سازی قطعات، پیشرانه ها، توسعه محصولات تازه و حتی طراحی و مهندسی خودروهای ویژه بازار ایران (نظیر کوئید صندوق دار) منجر شود.

با این حال با توجه به نامشخص بودن شرایط تولید کوئید در ایران و بازه زمانی حدودا 2 ساله تولید محصولات تازه رنو در ایران، نوسانات اقتصادی مربوط به تورم و نرخ ارز و قیمت احتمالی حدود 30 میلیون تومانی رنو کوئید در شرایط فعلی، می توان گفت که محصول نهایی از نظر قیمتی از محدوده رقابتی با پراید خارج خواهد شد.

چرا که پراید این روزها قیمتی در حدود 20 میلیون تومان دارد و در محدوده قیمتی بالاتر نیز شاهد عرضه تیبا و ساینا توسط سایپا و خانواده پژو 405 و سمند توسط ایران خودرو هستیم و پیش بینی ها برای قیمت کوئید (بدون در نظر گرفتن احتمال بالای تشکیل بازار سیاه) قیمتی در حدود 30 – 35 میلیون تومان برای دو سال آینده خواهد بود.

این اختلاف قیمتی در شرایطی است که رنو کوئید با موتور های 0.8 لیتری (با تنها 53 اسب بخار قدرت) و 1 لیتری ، از نظر مشخصات فنی یارای رقابت با سدان های خانوادگی نظیر خانواده 405 و سمند را ندارد و فارغ از مباحث ایمنی از نظر سایز بدنه و مشخصات فنی بیشتر به عنوان یک خودرو شهری و اقتصادی کاربرد خواهد داشت نه یک خودرو خانوادگی مناسب برای استفاده مسافرتی.

از این رو می توان پیش بینی کرد که آینده کوئید در ایران بسیار موفق خواهد بود اما رقابت این خودرو با پراید یا تیبا و جایگزینی آن با این خودروها به آسانی قابل تحقق نیست.

با این حال باید تلاش رنو برای ایمن سازی کوئید را تحسین کرد، چرا که این شرکت می توانست مدل هندی و صفر ستاره رنو کوئید را با قیمتی رقابتی تر و نزدیک به پراید به بازار کشورمان عرضه کند، اما چنین کاری به معنای جایگزینی یک خودرو نا امن با یک خودرو نا امن دیگر و ادامه تولید خودروهای کُشنده در ایران بود، شرایطی تاسف باری که رنو قصد تغییر آن را دارد.

The post appeared first on .

کوئید ایمن رقیب پراید نمی شود؛ استراتژی رنو برای رقابت رفاقتی در بازار ایران

روز گذشته ساختمان مرکزی شرکت رنو پارس در تهران محل نشست خبری پیمان کارگر، قائم مقام رنو در بخش خاورمیانه با خبرنگاران بود، در این مراسم جزییات استراتژی و برنامه های تازه رنو برای بازار ایران رسانه ای شد.

مهمترین نکات مطرح شده در این جلسه را می توان در دو بخش برنامه های عملی رنو برای بازار ایران و استراتژی کلی این شرکت در همکاری با ایران خودرو و سایپا دسته بندی کرد.

در زمینه نخست باید در تکمیل خبرهای قبلی در خصوص به برنامه ریزی برای تولید مستقل نسل تازه رنو داستر، نسل تازه رنو سیمبل (مدل جدید ال 90 که هنوز در بازار بین المللی نیز معرفی نشده)، داخلی سازی 60 تا 80 درصدی این خودروها، هدف گذاری تیراژ 300 هزار دستگاهی برای خودروهای رنو و حفظ شرایط مشارکتی فعلی با ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو اشاره کرد.

از سوی دیگر رنو در پی افزودن یک مدل تازه به خودروهای مونتاژی پارس خودرو (تندر 90 پارس خودرو، ساندرو و ساندرو استپ وی) و همکاری بیشتر با ایران خودرو است.

در شرایطی که هنوز چهارچوب ارائه مدل های وارداتی کلیو و کپچر توسط ایران خودرو به بازار روشن نیست، در جلسه روز گذشته قائم مقام بخش خاورمیانه رنو از احتمال عرضه مدل جنجالی رنو کوئید توسط ایران خودرو سخن گفت.

(image)

پیمان کارگر با تاکید بر این نکته که قابل عرضه در بازار ایران از نظر مشخصات ایمنی با متفاوت خواهد بود و احتمالا یارای دریافت 3 ستاره ایمنی را خواهد داشت، تولید این مدل توسط ایران خودرو را در جهت رقابت با محصولات سایپا عنوان کرد.

در واقع استراتژی حال حاضر رنو به تولید خانواده ساندرو در مجموعه پارس خودرو (زیر نظر سایپا) برای رقابت با خانواده پژو 206 ایران خودرو و عرضه در ایران خودرو برای رقابت با سایپا مربوط می شود.

این شرایط رقابتی در حالیست که همکاری و مشارکت با هر دو خودرو ساز در زمینه تولید نسل فعلی تندر 90، مدل (توسط ایران خودرو) و محصولات بعدی با سایپا و پارس خودرو نیز ادامه خواهد یافت و هر یک از این دو شرکت نیز خود با شرکای متعددی از جمله پژو و سیتروئن همکاری دارند و در بسیاری موارد رقیب مستقیم خودروهای رنو را عرضه می کنند.

در واقع با احتساب نگین خودرو به عنوان عرضه کننده خودروهای وارداتی، با توجه به تشکیل شرکت جوینت ونچر جدید رنو و ایدرو و ادامه فعالیت شرکت های رنو پارس، ایران خودرو، سایپا و پارس خودرو؛ محصولات برند رنو در ایران در قالب 6 شرکت و مجموعه مختلف، مرتبط و در عین حال رقیب تجاری (در برخی محصولات) عرضه می شوند و طبیعتا چنین فعالیت شش گانه رقابتی، رفاقتی در شرایط منحصر به فرد ایران با چالش های پیدا و پنهان فراوانی توام خواهد بود.

پیمان کارگر، نکته محوری این روش مشارکت را، ایجاد رقابت سالم در زمینه های کمی و کیفی توسط بازیگران اصلی صنعت خودرو کشور عنوان کرد اما احتمال می رود که در عمل اجرای تمام این پروژه ها با توجه به پیچیدگی ها و مشارکت های درهم تنیده خودروسازان رقیب مشکلاتی را با خود به همراه داشته باشد.

به خصوص آنکه پژو و رنو در خاک فرانسه رقبای تمام عیاری محسوب می شوند ولی با توجه به استراتژی های پیچیده فعلی باید بازار ایران را به نوعی با یکدیگر تقسیم کنند، چرا که خودروسازان داخلی نمی توانند فضای رقابتی سالم را در خطوط تولید مختلف پژو و رنو خود رعایت کنند و طبق تجربیات پیشین دیر یا زود تیراژ، قیمت و شرایط بازار را مطابق با سلیقه خود مهندسی خواهند کرد.

از طرف دیگر ایشان ضمن اعلام عدم رضایت از شرایط فروش، محدودیت های تولید (تیراژ) و خدمات پس از فروش، ایجاد شرکت مشترک با سازمان گسترش را زمینه ساز فعالیت مستقل رنو در ایران و ارائه کیفیت جهانی رنو در زمینه خدمات پس از فروش دانستند و از این رو به نظر می رسد که بتوان به بهبود کیفیت خدمات دهی به خودروهای رنو در آینده خوشبین بود.

البته چنین پروژه ای نیازمند سرمایه گذاری سنگین و صرف زمان در جهت ایجاد و تجهیز مراکز خدمات پس از فروش و جذب شماری از نمایندگی های فعلی موجود در کشور به شبکه خدماتی رنو خواهد بود.

هدف دیگر در رابطه با ایجاد مرکز توسعه مهندسی مستقل در قالب پروژه مشارکت با سازمان گسترش تعریف شده است که می تواند به داخلی سازی قطعات، پیشرانه ها، توسعه محصولات تازه و حتی طراحی و مهندسی خودروهای ویژه بازار ایران (نظیر کوئید صندوق دار) منجر شود.

با این حال با توجه به نامشخص بودن شرایط تولید کوئید در ایران و بازه زمانی حدودا 2 ساله تولید محصولات تازه رنو در ایران، نوسانات اقتصادی مربوط به تورم و نرخ ارز و قیمت احتمالی حدود 30 میلیون تومانی رنو کوئید در شرایط فعلی، می توان گفت که محصول نهایی از نظر قیمتی از محدوده رقابتی با پراید خارج خواهد شد.

چرا که پراید این روزها قیمتی در حدود 20 میلیون تومان دارد و در محدوده قیمتی بالاتر نیز شاهد عرضه تیبا و ساینا توسط سایپا و خانواده پژو 405 و سمند توسط ایران خودرو هستیم و پیش بینی ها برای قیمت کوئید (بدون در نظر گرفتن احتمال بالای تشکیل بازار سیاه) قیمتی در حدود 30 – 35 میلیون تومان برای دو سال آینده خواهد بود.

(image)

این اختلاف قیمتی در شرایطی است که رنو کوئید با موتور های 0.8 لیتری (با تنها 53 اسب بخار قدرت) و 1 لیتری ، از نظر مشخصات فنی یارای رقابت با سدان های خانوادگی نظیر خانواده 405 و سمند را ندارد و فارغ از مباحث ایمنی از نظر سایز بدنه و مشخصات فنی بیشتر به عنوان یک خودرو شهری و اقتصادی کاربرد خواهد داشت نه یک خودرو خانوادگی مناسب برای استفاده مسافرتی.

از این رو می توان پیش بینی کرد که آینده کوئید در ایران بسیار موفق خواهد بود اما رقابت این خودرو با پراید یا تیبا و جایگزینی آن با این خودروها به آسانی قابل تحقق نیست.

با این حال باید تلاش رنو برای ایمن سازی کوئید را تحسین کرد، چرا که این شرکت می توانست مدل هندی و صفر ستاره رنو کوئید را با قیمتی رقابتی تر و نزدیک به پراید به بازار کشورمان عرضه کند، اما چنین کاری به معنای جایگزینی یک خودرو نا امن با یک خودرو نا امن دیگر و ادامه تولید خودروهای کُشنده در ایران بود، شرایطی تاسف باری که رنو قصد تغییر آن را دارد.

The post appeared first on .

کوئید ایمن رقیب پراید نمی شود؛ استراتژی رنو برای رقابت رفاقتی در بازار ایران

سرفس فون تا پاییز ۲۰۱۷ عرضه نمی شود؛ البته اگر مایکروسافت قصد ساخت آن را داشته باشد

هنوز بسیاری از افراد هستند که امیدوارند بالاخره مایکروسافت یک تلفن هوشمند جدید و عالی را روانه بازار نماید تا از این طریق جان تازه ای در کالبد پلتفرم رو به افول ویندوز موبایل دمیده شود. بسیاری سرفس فون (Surface Phone) را آخرین تیر ترکش ردموندی ها می دانستند و امیدوار بودند در پاییز امسال با عرضه این موبایل جدید بالاخره ویندوزی ها نیز صاحب پرچمداری شایسته شوند، امیدی که به نظر نمی آید به این زودی به سرانجام برسد.

وبسایت ZDnet در گزارشی تازه مدعی شده که نباید تا پاییز سال آینده، و یا حتی موعدی نامعلوم در سال ۲۰۱۸، انتظار معرفی موبایل سرفس فون را بکشیم، این تازه در شرایطی است که اصلاً چنین محصولی جایی در برنامه های آینده مایکروسافت داشته باشد.

شاید برای درک دلیل این انتظار ۴ ساله برای سرفس فون و ناتوانی مایکروسافت در ارائه یک پرچمدار شایسته و قدرتمند برای پلتفرم خود، بهتر باشد سری به گذشته بزنیم.

از پروژه مکلارن آغاز می کنیم؛ از پروژه تولید یک موبایل ویندوز فونی که به دلیل بروز برخی نقص ها در اجرای سازنده، برای همیشه متوقف شد. در عوض مایکروسافت ناچار شد با کمپانی تایوانی HTC وارد شراکت شود تا بتواند پرچمداری قدرتمند را مجهز به ویندوز فون ۸.۱ روانه بازار سازد.

شاید باور نکنید، اما همین مشکل در سال جاری هم پیش آمد و سرفس فونی که قرار بود در پاییز ۲۰۱۶ روانه بازار گردد، تا تاریخ نامعلومی تاخیر خورد. شاید دلیل اصلی را باید در تصمیم اینتل برای خروج از بازار ابزارهای موبایل جستجو کرد، چرا که در این صورت دست مایکروسافت برای استفاده از پردازنده ای بر اساس معماری x86 برای اجرای ویندوز ۱۰ موبایل کاملاً خالی می ماند. به عبارتی سرفس فون مایکرسافت پیش از تولد قلب خود را از دست داد.

بر همین اساس شرکت ردموندی ناچار شد پروژه تولید موبایل اختصاصی خود را رها سازد و به جای آن با شرکت HP برای عرضه Elite x3 همکاری نماید. این موبایل در حال حاضر قدرتمندترین تلفن هوشمند مبتنی بر ویندوز ۱۰ موبایل به حساب می آید.

مهلت مجدد سرفس فون مایکروسافت پاییز سال ۲۰۱۷ است، اما تجربه های پیشین ما با این کمپانی سبب می شود که نتوانیم با اطمینان به برنامه ها و وعده های آنها اعتماد نماییم.

شاید اگر ساکنین ردموند به اتخاذ تدابیر اشتباه در خصوص پلتفرم و سخت افزار های ویندوز ۱۰ موبایل ادامه دهند، عده بسیاری برای همیشه در حسرت عرضه سرفس فون مایکروسافت باقی بمانند.

The post appeared first on .

سرفس فون تا پاییز ۲۰۱۷ عرضه نمی شود؛ البته اگر مایکروسافت قصد ساخت آن را داشته باشد

هنوز بسیاری از افراد هستند که امیدوارند بالاخره مایکروسافت یک تلفن هوشمند جدید و عالی را روانه بازار نماید تا از این طریق جان تازه ای در کالبد پلتفرم رو به افول ویندوز موبایل دمیده شود. بسیاری سرفس فون (Surface Phone) را آخرین تیر ترکش ردموندی ها می دانستند و امیدوار بودند در پاییز امسال با عرضه این موبایل جدید بالاخره ویندوزی ها نیز صاحب پرچمداری شایسته شوند، امیدی که به نظر نمی آید به این زودی به سرانجام برسد.

وبسایت ZDnet در گزارشی تازه مدعی شده که نباید تا پاییز سال آینده، و یا حتی موعدی نامعلوم در سال ۲۰۱۸، انتظار معرفی موبایل سرفس فون را بکشیم، این تازه در شرایطی است که اصلاً چنین محصولی جایی در برنامه های آینده مایکروسافت داشته باشد.

شاید برای درک دلیل این انتظار ۴ ساله برای سرفس فون و ناتوانی مایکروسافت در ارائه یک پرچمدار شایسته و قدرتمند برای پلتفرم خود، بهتر باشد سری به گذشته بزنیم.

از پروژه مکلارن آغاز می کنیم؛ از پروژه تولید یک موبایل ویندوز فونی که به دلیل بروز برخی نقص ها در اجرای سازنده، برای همیشه متوقف شد. در عوض مایکروسافت ناچار شد با کمپانی تایوانی HTC وارد شراکت شود تا بتواند پرچمداری قدرتمند را مجهز به ویندوز فون ۸.۱ روانه بازار سازد.

شاید باور نکنید، اما همین مشکل در سال جاری هم پیش آمد و سرفس فونی که قرار بود در پاییز ۲۰۱۶ روانه بازار گردد، تا تاریخ نامعلومی تاخیر خورد. شاید دلیل اصلی را باید در تصمیم اینتل برای خروج از بازار ابزارهای موبایل جستجو کرد، چرا که در این صورت دست مایکروسافت برای استفاده از پردازنده ای بر اساس معماری x86 برای اجرای ویندوز ۱۰ موبایل کاملاً خالی می ماند. به عبارتی سرفس فون مایکرسافت پیش از تولد قلب خود را از دست داد.

بر همین اساس شرکت ردموندی ناچار شد پروژه تولید موبایل اختصاصی خود را رها سازد و به جای آن با شرکت HP برای عرضه Elite x3 همکاری نماید. این موبایل در حال حاضر قدرتمندترین تلفن هوشمند مبتنی بر ویندوز ۱۰ موبایل به حساب می آید.

مهلت مجدد سرفس فون مایکروسافت پاییز سال ۲۰۱۷ است، اما تجربه های پیشین ما با این کمپانی سبب می شود که نتوانیم با اطمینان به برنامه ها و وعده های آنها اعتماد نماییم.

شاید اگر ساکنین ردموند به اتخاذ تدابیر اشتباه در خصوص پلتفرم و سخت افزار های ویندوز ۱۰ موبایل ادامه دهند، عده بسیاری برای همیشه در حسرت عرضه سرفس فون مایکروسافت باقی بمانند.

The post appeared first on .

سرفس فون تا پاییز ۲۰۱۷ عرضه نمی شود؛ البته اگر مایکروسافت قصد ساخت آن را داشته باشد

سونی: تا سال 2020 واقعیت مجازی فراگیر می شود؛ به آینده پلی استیشن VR اطمینان داریم

با وجود شکست فراموش نشدنی پلی استیشن موو و کینکت، خیلی از بازیکن ها پیش بینی می کنند واقعیت مجازی هم سرنوشتی مشابه داشته باشد. حتی بعضی شرکت های بازیسازی بزرگ تصمیم گرفته اند دست نگه دارند و ببینند استقبال مردم چگونه خواهد بود.

مصاحبه Shuhei Yoshida، ریاست بخش گیمینگ سونی، با وب سایت نشان می دهد که ژاپنی ها چندان به حاشیه ها اهمیت نداده و به موفقیت پلی استیشن VR امیدوار هستند. چون به اعتقاد او تا سال 2020 واقعیت مجازی فراگیر شده و همه از این تکنولوژی استفاده می کنند.

یوشیدا حرف هایش را با پرداختن به پتانسیل های بیشتر پلی استیشن VR ادامه داد. بر اساس گفته وی، سونی باور دارد این دستگاه تنها یک پلتفرم گیمینگ نیست. تدریس دانش آموزان یا تماشای بازی های المپیک 2020 با تکنولوژی واقعیت مجازی از جمله نمونه هایی هستند که ریاست بخش گیمینگ سونی به کار برد.

جدا از این که المپیک بعدی ژاپن برگزار شده و چنین امکانی وجود دارد، می توانیم از حرف های او این گونه برداشت کنیم که رایانه های شخصی هم طی آینده ای نه چندان دور از پلی استیشن VR پشتیبانی خواهند کرد. یوشیدا صحبت های خود را با بیان این که به آینده هدست واقعیت مجازی سونی مطمئن است، پایان داد.

بدین معنی که حتی اگر هدست های جدیدی عرضه شوند، همچنان این دستگاه قابلیت های گوناگونی دارد و توسعه دهندگان می توانند دست به پیشرفت هایی بزنند. بنابراین انتظار ورژن بروز تری از پلی استیشن VR طی سال آینده را نداشته باشید.

اگر به خاطر داشته باشید، سامسونگ با Gear VR چنین سیاستی را پیش گرفت و یک سال پس از عرضه، نسخه ای بهتر را وارد بازار کرد. بد نیست بدانید گزارشات نشان می دهند سونی فروش پلی استیشن VR را تا سال 2020 به 64.8 میلیون دستگاه خواهد رساند. هدست واقعیت مجازی سونی سیزدهم اکتبر [22 مهر] عرضه می شود.

The post appeared first on .

سونی: تا سال 2020 واقعیت مجازی فراگیر می شود؛ به آینده پلی استیشن VR اطمینان داریم

با وجود شکست فراموش نشدنی پلی استیشن موو و کینکت، خیلی از بازیکن ها پیش بینی می کنند واقعیت مجازی هم سرنوشتی مشابه داشته باشد. حتی بعضی شرکت های بازیسازی بزرگ تصمیم گرفته اند دست نگه دارند و ببینند استقبال مردم چگونه خواهد بود.

مصاحبه Shuhei Yoshida، ریاست بخش گیمینگ سونی، با وب سایت نشان می دهد که ژاپنی ها چندان به حاشیه ها اهمیت نداده و به موفقیت پلی استیشن VR امیدوار هستند. چون به اعتقاد او تا سال 2020 واقعیت مجازی فراگیر شده و همه از این تکنولوژی استفاده می کنند.

یوشیدا حرف هایش را با پرداختن به پتانسیل های بیشتر پلی استیشن VR ادامه داد. بر اساس گفته وی، سونی باور دارد این دستگاه تنها یک پلتفرم گیمینگ نیست. تدریس دانش آموزان یا تماشای بازی های المپیک 2020 با تکنولوژی واقعیت مجازی از جمله نمونه هایی هستند که ریاست بخش گیمینگ سونی به کار برد.

جدا از این که المپیک بعدی ژاپن برگزار شده و چنین امکانی وجود دارد، می توانیم از حرف های او این گونه برداشت کنیم که رایانه های شخصی هم طی آینده ای نه چندان دور از پلی استیشن VR پشتیبانی خواهند کرد. یوشیدا صحبت های خود را با بیان این که به آینده هدست واقعیت مجازی سونی مطمئن است، پایان داد.

بدین معنی که حتی اگر هدست های جدیدی عرضه شوند، همچنان این دستگاه قابلیت های گوناگونی دارد و توسعه دهندگان می توانند دست به پیشرفت هایی بزنند. بنابراین انتظار ورژن بروز تری از پلی استیشن VR طی سال آینده را نداشته باشید.

اگر به خاطر داشته باشید، سامسونگ با Gear VR چنین سیاستی را پیش گرفت و یک سال پس از عرضه، نسخه ای بهتر را وارد بازار کرد. بد نیست بدانید گزارشات نشان می دهند سونی فروش پلی استیشن VR را تا سال 2020 به 64.8 میلیون دستگاه خواهد رساند. هدست واقعیت مجازی سونی سیزدهم اکتبر [22 مهر] عرضه می شود.

The post appeared first on .

سونی: تا سال 2020 واقعیت مجازی فراگیر می شود؛ به آینده پلی استیشن VR اطمینان داریم

اپل برای نقل مکان به خانه جدیدش آماده می شود؛ آیا موفقیت آتی این شرکت در گرو داشتن ایده های تازه ایست؟

پارکینگ های اپل دیگر جایی برای پذیرش اتومبیل های بیشتر ندارند. آنها که از نزدیک به یکی از دفاتر این شرکت رفته باشند تایید می کنند ظرفیت این پارکنینگ ها پر است و حتی در برخی، کارکنان مجبورند که اتومبیل های خود را به صورت دوبله یا حتی سه ردیفه پارک نمایند.

از طرفی، کارکنان این شرکت مدتهاست از ساختمان تازه آن می گویند که دراقع به خواست استیو جابز مرحوم با صرف بودجه ای بالغ بر 5 میلیارد دلار تاسیس گردید و قرار است سال آینده افتتاح شود. ظاهرا این ساختمان که شکل و شمایلی شبیه به سفینه های فضایی دارد تقریبا آماده است و به همین خاطر انتظار می رود که به زودی کارکنان این غول فناوری آمریکایی به ساختمان جدید نقل مکان نمایند.

برنامه در اصل این بوده اما در ماه های اخیر، بعد از یک دهه رشد بی سابقه، ورق به گونه دیگری برگشت. دو گزارش آخر اپل از درآمدهایش نشان می دهند که درآمدهای آن برای فصل مالی منتهی به ماه مارس افتی 13 درصدی را تجربه کرده است. البته سود اعلام شده در این دو گزارش به قدری است که حسادت بسیاری از شرکت ها را برانگیزد، بااین همه، چندی است که هرگونه اقدامی از سوی آن با واکنش منفی دیگران روبرو می شود.

تا همین سه ماه پیش به باور بسیاری از تحلیلگران وقوع چنین شرایطی (منظور کاهش درآمد) برای اپل غیرممکن می نمود. با در نظر داشتن حجم مشتریان این شرکت و احتمال ضعیف مهاجرت کاربران آیفون به اندروید، چشم انداز کوتاه مدت از آینده این بود که کسب و کار اپل پر رونق خواهد بود.

این مساله البته هنوز هم صحت دارد. با این همه برخی از تحلیلگران اینطور اعلام کرده اند که ظرف یک سال آینده، فروش آیفون اپل به جای آن که افت داشته باشد، به رشدی آرام می رسد و شرایط برای این شرکت بهتر خواهد شد.

اما حقیقت این است که برندی مانند اپل صرفا با استناد به خوب بودن کسب و کار خود دست به احداث چنین بنای عظیمی نمی زند.

پرسش مهم تر این است که آیا اپل همچنان می تواند ستاره درخشان فناوری باشد یا خیر؟ آیا این شرکت همان مبتکر و ارائه دهنده پلتفرم بزرگ بعدی در حوزه کامپیوتر خواهد بود و موفقیت های پیشینش را تکرار می کند؟ آیا بهترین روزهای آن هنوز نیامده اند؟ یا اینکه ساختمان تازه این شرکت سنگ بنای آغاز عصر سلطه ای است که هیچگاه نخواهیم دید؟ بسیاری روی این مساله تاکید دارند که اپل برای رقم زدن عصری نو در حوزه تکنولوژی باید قدم هایی جدی و جسورانه تر را بردارد.

در پانزده سال اخیر که بخش اعظمی از آن نیز به ریاست استیو جابز بر اپل گذشت، این شرکت بخش اعظمی از تمرکز خود را روی کمالگرایی قرار داد. آنطور که مدیران و البته ویدئوهای تبلیغاتی غول تکنولوژی آمریکایی مرتبا نشان داده اند، اپل برای آنکه ایده ای را بپذیرد، قبل از آن هزاران ایده را رد می کند. البته چنین نگرشی برای عصری مشخص در فناوری کاملا پذیرفته شده و کاربردی بوده؛ منظور دورانی  است که در آن شاهد رواج دستگاه های همراه بوده ایم و اپل نیز در جریانش تخصص خود در ایجاد سخت افزارهای فوق العاده را به رخ کشید.

اما طبق پیش بینی های صورت گرفته، عصر مهم بعدی در تکنولوژی تحت تسلط سرویس های آنلاین داده محور خواهد بود؛ دورانی که در آن شاهد ارائه هر چه بیشتر محصولاتی نظیر اپل پی خواهیم بود و کمتر سخت افزارهای مستقلی چون آیفون در آن ارائه می شوند.

در چنین محیطی، تحقیقات کند و ادامه دار برای رسیدن به دقت و کمال دیگر بهترین منافع این شرکت را در خود ندارند. حالا هدف آقای کوک باید این باشد که تغییراتی در شیوه مدیریت اپل ایجاد نموده و از این طریق حرکت و آشوبی کوچک را در شرکت تحت مدیریت خود به پا کند.

بسیاری بر این باورند که اپل هم اکنون به صورت پنهانی روی برخی پروژه های مخفی اش کار می کند (مثلا ساخت یک خودرو یا سرویس تلویزیونی پولی). البته نیازی نیست که این تغییرات شدید باشند بلکه تحول آفرین بودنشان هم کفایت می کند. این شرکت باید تجربیاتش را به شکلی عمومی تر اعلام نماید و هرچه سریع تر تعدادی از آنها را به دنیا عرضه نماید. بعد از عرضه این فناوری ها، اپل باید با سرعت در جهت رفع ایرادات احتمالی آنها برآید، خطرپذیرتر شود و به تناوب بیشتر «بله» بگوید.

این تغییرات قطعا دشوار خواهند بود چراکه ممکن است جمعیت کاربران این شرکت و البته برند آن را تحت تاثیر قرار دهند. اینکه کوپرتینویی ها بیشتر از قبل تجربه کنند بدان معناست که احتمال بروز خطا از سوی آنها نیز بیشتر می گردد و این خطاها معمولا جنبه ای عمومی خواهند داشت. شکست یعنی بد به نظر آمدن و این مساله ای نیست که خوشایند اپل باشد.

رسانه های خبری نیز نسبت به مقوله «شکست» از سوی اپل کمی حساس هستند. وقتی اپلیکیشن مپس شرکت مورد بحث نقایصی داشت و آن نقایص بر عموم آشکار گردید، نام آن در سر خط خبرها قرار گرفت. اپل واچ در سال نخست عرضه اش، فروش به مراتب بیشتری نسبت به آیفون داشت اما چون این گجت هنوز از یک محصول کامل فاصله دارد و به یک اکسسوری ضروری بدل نشده، نمی توان آن را یک محصول موفق خواند.

با این همه، برای اپل یک نگرش آزاد (منظور دیدگاهی است که آن را به سمت ارائه محصولات تجربی بیشتر سوق دهد) ارزش خطر کردن را خواهد داشت. عصر کنونی فناوری در نوع خود بسیار عجیب است. حالا با شمار زیادی از تکنولوژی ها سر و کار داریم که هر کدام ادعا دارند، بزرگ ترین اتفاق بعدی هستند اما تشخیص اینکه چطور این ابزارها باید در کنار هم قرار بگیرند و تجربه ای یکپارچه بسازند که مورد پسند کاربران واقع شود، مساله ایست که بر هیچکس روشن نشده.

در این شرایط، مشخص نیست که بهترین گجت های جدید کدامند. به احتمال زیاد، این محصولات در وهله نخست مورد تمسخر و بی مهری کاربران قرار می گیرند و شاید حتی نسخه های اولیه شان بی فایده و بی مصرف باشند. اما با گذشت زمان و ایجاد و به روز رسانی هایی که بر پایه بازخورد دریافتی از سوی کاربران در این محصولات ایجاد می گردد، انتظار می رود که در ادامه گجت هایی با کارایی دقیق و فوق العاده ارائه گردد.

مثال خوب در اینجا می تواند اکوی آمازون باشد. همان کامپیوتر خانگی تشخیص دهنده صدا که از روی ایده ای قدیمی و به عنوان نمونه ای مفید از رایانش در عصر آتی تهیه شده است و باید بگوییم ابدا تصادفی نیست اگر اکو (درست مانند کسب و کار موفق این شرکت در زمینه کلاود و سرویس اشتراکی آن موسوم به پرایم که هر دو نیز ایده های غیرمحتملی به نظر می رسیدند) زائیده نامی است که مدیرعاملش خطر کردن و شکست را معیاری برای تعیین سطح سلامت یک شرکت می داند.

جف بزوس مدیرعامل این کمپانی در نامه ای که برای سهامداران آن ارسال کرد اینطور نوشت: من معتقدم که ما در بهترین جایگاه دنیا برای شکست خوردن هستیم و باید بگویم که شکست و نوآوری دو عنصر جدایی ناپذیر از هم هستند. اغلب شرکت های بزرگ در دنیا، همواره شعار نوآوری را سر می دهند اما برای رسیدن به این نقطه حاضر به پشت سرگذاشتن تجربیات مختلف و شکست خوردن نیستند.

اپل برای ارائه تکنولوژی های آینده اجزای مختلفی را کنار هم قرار داد. این شرکت حالا در زمینه تشخیص صدا، داده کاوی، پوشیدنی ها و البته طراحی سخت افزار و نرم افزار تخصص دارد و مهم تر از همه، جمعیت کثیری از کاربران وفادار را گرد خود آورده که با اشتیاق منتظر تجربه کردن جدیدترین محصولاتش هستند.

با این همه، کوپرتینویی ها در اصل سرعت عمل و ریسک پذیری لازم برای ایجاد و نگهداری سرویس های جدید را ندارند و برخی از کاستی هایشان در این زمینه شاید غیرقابل بخشش باشند. سیری یکی از اولین تکنولوژی های تشخیص صدای عرضه شده به بازار بود که در اختیار عموم مردم قرار گرفت. این دستیار صوتی البته در آن ابتدا، کاستی هایی داشت و نمی شد آن را یک سرویس کامل خواند اما شرکت ساکن کوپرتینو رفته رفته و با گذر زمان بهبودهایی را درآن ایجاد نموده و ایراداتش را رفع کرد. حالا سیری به مراتب از گذشته قدرتمند تر است و ضعف های سابق را ندارد.

با این همه، اگر نگاهی کلی به آن داشته باشیم در خواهیم یافت که بیشتر شبیه به یک فرصت از دست رفته به نظر می آید. در واقع هنوز کارهای زیادی وجود دارند که این دستیار باید توانایی انجامشان را داشته باشد و از آنها عاجز است.

بن تامسون که در سایت Stratechery قلم می زند اخیرا به کاستی های متعددی در سرویس های اپل اشاره کرده بود و در آن میان نامی هم از اپ استور، iMessage ، Apple Pay و اپل موزیک برده بود. او اینطور گفته بود که ساختار سازمانی غیرمعمول اپل که در آن، هر مدیر مسئولیت برخی کارکردهای مشخص نظیر مهندسی یا مارکتینگ را بر عهده دارد و محصولات در حوزه اختیاراتش قرار نمی گیرند بیشتر برای تولید کالا مناسب است تا ارائه سرویس های آنلاین.

البته به باور بسیاری نمی توان برخی از اشتباهات اپل در سرویس های آنلاین را به این مساله نسبت داد. مشخص نیست که آیا شرکت مورد بحث برای موفقیت آتی دستخوش تغییرات ساختاری عظیم شود یا اینکه صرفا یک حرکت رو به جلوی قوی از سوی تیم کوک برای این منظور کفایت می کند.

از طرفی نباید فراموش کرد که این شرکت مشتریان صبوری دارد و ارزش کلی اکوسیستم آن معمولا کاستی هایی که در برخی سرویس های ارائه شده اش احساس می شود را جبران می کند. برای نمونه اپل موزیک را در نظر بگیرید؛ نوعی سرویس اشتراکی موسیقی که هیچگونه مزیتی نسبت به سرویس های رقیب شامل اسپاتیفای ندارد. با این همه، حتی ورود دیر هنگام اپل به این حوزه و جذابیت کمترش نسبت به سرویس های ارائه شده از سوی سایر رقبا، از توجه کاربران به اپل موزیک کم نکرد تا جایی که این سرویس حالا بالغ بر 13 میلیون مشترک دارد که سالانه 120 دلار را بابت استفاده از آن به این شرکت پرداخت می کنند.

Kulbinder Garcha یکی از تحلیلگران Credit Suisse که پیشتر گفته اپل با ایجاد و بهبود سرویس های آنلاین می تواند شاهد رشد قابل توجهی در میزان سود خود باشد در این رابطه اظهار نمود: اپل موزیک حالا کسب و کاری با ارزش بالغ بر 2 میلیارد دلار محسوب می شود در حالی که سال قبل ابدا وجود خارجی نداشت.

اگر این شرکت زمان را غنیمت شمرده و به سرعت برخی مشکلات اپل موزیک را از میان بردارد (مثلا دستی به رابط کاربری آن بکشد و امکانات مفیدی نظیر مرور ترانه به صورت درون برنامه ای را به آن اضافه نماید) آنگاه می تواند رشد خود را نسبت به قبل بیشتر کند.

Garcha در ادامه گفت: این قبیل سرویس ها نباید از همان روز نخست بهترین باشند اما ضرری است که کوپرتینویی ها از اشتباهات خود درس بگیرند و مرتبا خود را به به روز کنند. به بیان دیگر، سرعت عمل بیشتری داشته باشند، بیشتری خطر کنند و جسور باشند.

The post appeared first on .

اپل برای نقل مکان به خانه جدیدش آماده می شود؛ آیا موفقیت آتی این شرکت در گرو داشتن ایده های تازه ایست؟

پارکینگ های اپل دیگر جایی برای پذیرش اتومبیل های بیشتر ندارند. آنها که از نزدیک به یکی از دفاتر این شرکت رفته باشند تایید می کنند ظرفیت این پارکنینگ ها پر است و حتی در برخی، کارکنان مجبورند که اتومبیل های خود را به صورت دوبله یا حتی سه ردیفه پارک نمایند.

از طرفی، کارکنان این شرکت مدتهاست از ساختمان تازه آن می گویند که دراقع به خواست استیو جابز مرحوم با صرف بودجه ای بالغ بر 5 میلیارد دلار تاسیس گردید و قرار است سال آینده افتتاح شود. ظاهرا این ساختمان که شکل و شمایلی شبیه به سفینه های فضایی دارد تقریبا آماده است و به همین خاطر انتظار می رود که به زودی کارکنان این غول فناوری آمریکایی به ساختمان جدید نقل مکان نمایند.

برنامه در اصل این بوده اما در ماه های اخیر، بعد از یک دهه رشد بی سابقه، ورق به گونه دیگری برگشت. دو گزارش آخر اپل از درآمدهایش نشان می دهند که درآمدهای آن برای فصل مالی منتهی به ماه مارس افتی 13 درصدی را تجربه کرده است. البته سود اعلام شده در این دو گزارش به قدری است که حسادت بسیاری از شرکت ها را برانگیزد، بااین همه، چندی است که هرگونه اقدامی از سوی آن با واکنش منفی دیگران روبرو می شود.

تا همین سه ماه پیش به باور بسیاری از تحلیلگران وقوع چنین شرایطی (منظور کاهش درآمد) برای اپل غیرممکن می نمود. با در نظر داشتن حجم مشتریان این شرکت و احتمال ضعیف مهاجرت کاربران آیفون به اندروید، چشم انداز کوتاه مدت از آینده این بود که کسب و کار اپل پر رونق خواهد بود.

این مساله البته هنوز هم صحت دارد. با این همه برخی از تحلیلگران اینطور اعلام کرده اند که ظرف یک سال آینده، فروش آیفون اپل به جای آن که افت داشته باشد، به رشدی آرام می رسد و شرایط برای این شرکت بهتر خواهد شد.

اما حقیقت این است که برندی مانند اپل صرفا با استناد به خوب بودن کسب و کار خود دست به احداث چنین بنای عظیمی نمی زند.

پرسش مهم تر این است که آیا اپل همچنان می تواند ستاره درخشان فناوری باشد یا خیر؟ آیا این شرکت همان مبتکر و ارائه دهنده پلتفرم بزرگ بعدی در حوزه کامپیوتر خواهد بود و موفقیت های پیشینش را تکرار می کند؟ آیا بهترین روزهای آن هنوز نیامده اند؟ یا اینکه ساختمان تازه این شرکت سنگ بنای آغاز عصر سلطه ای است که هیچگاه نخواهیم دید؟ بسیاری روی این مساله تاکید دارند که اپل برای رقم زدن عصری نو در حوزه تکنولوژی باید قدم هایی جدی و جسورانه تر را بردارد.

در پانزده سال اخیر که بخش اعظمی از آن نیز به ریاست استیو جابز بر اپل گذشت، این شرکت بخش اعظمی از تمرکز خود را روی کمالگرایی قرار داد. آنطور که مدیران و البته ویدئوهای تبلیغاتی غول تکنولوژی آمریکایی مرتبا نشان داده اند، اپل برای آنکه ایده ای را بپذیرد، قبل از آن هزاران ایده را رد می کند. البته چنین نگرشی برای عصری مشخص در فناوری کاملا پذیرفته شده و کاربردی بوده؛ منظور دورانی  است که در آن شاهد رواج دستگاه های همراه بوده ایم و اپل نیز در جریانش تخصص خود در ایجاد سخت افزارهای فوق العاده را به رخ کشید.

اما طبق پیش بینی های صورت گرفته، عصر مهم بعدی در تکنولوژی تحت تسلط سرویس های آنلاین داده محور خواهد بود؛ دورانی که در آن شاهد ارائه هر چه بیشتر محصولاتی نظیر اپل پی خواهیم بود و کمتر سخت افزارهای مستقلی چون آیفون در آن ارائه می شوند.

در چنین محیطی، تحقیقات کند و ادامه دار برای رسیدن به دقت و کمال دیگر بهترین منافع این شرکت را در خود ندارند. حالا هدف آقای کوک باید این باشد که تغییراتی در شیوه مدیریت اپل ایجاد نموده و از این طریق حرکت و آشوبی کوچک را در شرکت تحت مدیریت خود به پا کند.

بسیاری بر این باورند که اپل هم اکنون به صورت پنهانی روی برخی پروژه های مخفی اش کار می کند (مثلا ساخت یک خودرو یا سرویس تلویزیونی پولی). البته نیازی نیست که این تغییرات شدید باشند بلکه تحول آفرین بودنشان هم کفایت می کند. این شرکت باید تجربیاتش را به شکلی عمومی تر اعلام نماید و هرچه سریع تر تعدادی از آنها را به دنیا عرضه نماید. بعد از عرضه این فناوری ها، اپل باید با سرعت در جهت رفع ایرادات احتمالی آنها برآید، خطرپذیرتر شود و به تناوب بیشتر «بله» بگوید.

این تغییرات قطعا دشوار خواهند بود چراکه ممکن است جمعیت کاربران این شرکت و البته برند آن را تحت تاثیر قرار دهند. اینکه کوپرتینویی ها بیشتر از قبل تجربه کنند بدان معناست که احتمال بروز خطا از سوی آنها نیز بیشتر می گردد و این خطاها معمولا جنبه ای عمومی خواهند داشت. شکست یعنی بد به نظر آمدن و این مساله ای نیست که خوشایند اپل باشد.

رسانه های خبری نیز نسبت به مقوله «شکست» از سوی اپل کمی حساس هستند. وقتی اپلیکیشن مپس شرکت مورد بحث نقایصی داشت و آن نقایص بر عموم آشکار گردید، نام آن در سر خط خبرها قرار گرفت. اپل واچ در سال نخست عرضه اش، فروش به مراتب بیشتری نسبت به آیفون داشت اما چون این گجت هنوز از یک محصول کامل فاصله دارد و به یک اکسسوری ضروری بدل نشده، نمی توان آن را یک محصول موفق خواند.

با این همه، برای اپل یک نگرش آزاد (منظور دیدگاهی است که آن را به سمت ارائه محصولات تجربی بیشتر سوق دهد) ارزش خطر کردن را خواهد داشت. عصر کنونی فناوری در نوع خود بسیار عجیب است. حالا با شمار زیادی از تکنولوژی ها سر و کار داریم که هر کدام ادعا دارند، بزرگ ترین اتفاق بعدی هستند اما تشخیص اینکه چطور این ابزارها باید در کنار هم قرار بگیرند و تجربه ای یکپارچه بسازند که مورد پسند کاربران واقع شود، مساله ایست که بر هیچکس روشن نشده.

در این شرایط، مشخص نیست که بهترین گجت های جدید کدامند. به احتمال زیاد، این محصولات در وهله نخست مورد تمسخر و بی مهری کاربران قرار می گیرند و شاید حتی نسخه های اولیه شان بی فایده و بی مصرف باشند. اما با گذشت زمان و ایجاد و به روز رسانی هایی که بر پایه بازخورد دریافتی از سوی کاربران در این محصولات ایجاد می گردد، انتظار می رود که در ادامه گجت هایی با کارایی دقیق و فوق العاده ارائه گردد.

مثال خوب در اینجا می تواند اکوی آمازون باشد. همان کامپیوتر خانگی تشخیص دهنده صدا که از روی ایده ای قدیمی و به عنوان نمونه ای مفید از رایانش در عصر آتی تهیه شده است و باید بگوییم ابدا تصادفی نیست اگر اکو (درست مانند کسب و کار موفق این شرکت در زمینه کلاود و سرویس اشتراکی آن موسوم به پرایم که هر دو نیز ایده های غیرمحتملی به نظر می رسیدند) زائیده نامی است که مدیرعاملش خطر کردن و شکست را معیاری برای تعیین سطح سلامت یک شرکت می داند.

جف بزوس مدیرعامل این کمپانی در نامه ای که برای سهامداران آن ارسال کرد اینطور نوشت: من معتقدم که ما در بهترین جایگاه دنیا برای شکست خوردن هستیم و باید بگویم که شکست و نوآوری دو عنصر جدایی ناپذیر از هم هستند. اغلب شرکت های بزرگ در دنیا، همواره شعار نوآوری را سر می دهند اما برای رسیدن به این نقطه حاضر به پشت سرگذاشتن تجربیات مختلف و شکست خوردن نیستند.

اپل برای ارائه تکنولوژی های آینده اجزای مختلفی را کنار هم قرار داد. این شرکت حالا در زمینه تشخیص صدا، داده کاوی، پوشیدنی ها و البته طراحی سخت افزار و نرم افزار تخصص دارد و مهم تر از همه، جمعیت کثیری از کاربران وفادار را گرد خود آورده که با اشتیاق منتظر تجربه کردن جدیدترین محصولاتش هستند.

با این همه، کوپرتینویی ها در اصل سرعت عمل و ریسک پذیری لازم برای ایجاد و نگهداری سرویس های جدید را ندارند و برخی از کاستی هایشان در این زمینه شاید غیرقابل بخشش باشند. سیری یکی از اولین تکنولوژی های تشخیص صدای عرضه شده به بازار بود که در اختیار عموم مردم قرار گرفت. این دستیار صوتی البته در آن ابتدا، کاستی هایی داشت و نمی شد آن را یک سرویس کامل خواند اما شرکت ساکن کوپرتینو رفته رفته و با گذر زمان بهبودهایی را درآن ایجاد نموده و ایراداتش را رفع کرد. حالا سیری به مراتب از گذشته قدرتمند تر است و ضعف های سابق را ندارد.

با این همه، اگر نگاهی کلی به آن داشته باشیم در خواهیم یافت که بیشتر شبیه به یک فرصت از دست رفته به نظر می آید. در واقع هنوز کارهای زیادی وجود دارند که این دستیار باید توانایی انجامشان را داشته باشد و از آنها عاجز است.

بن تامسون که در سایت Stratechery قلم می زند اخیرا به کاستی های متعددی در سرویس های اپل اشاره کرده بود و در آن میان نامی هم از اپ استور، iMessage ، Apple Pay و اپل موزیک برده بود. او اینطور گفته بود که ساختار سازمانی غیرمعمول اپل که در آن، هر مدیر مسئولیت برخی کارکردهای مشخص نظیر مهندسی یا مارکتینگ را بر عهده دارد و محصولات در حوزه اختیاراتش قرار نمی گیرند بیشتر برای تولید کالا مناسب است تا ارائه سرویس های آنلاین.

البته به باور بسیاری نمی توان برخی از اشتباهات اپل در سرویس های آنلاین را به این مساله نسبت داد. مشخص نیست که آیا شرکت مورد بحث برای موفقیت آتی دستخوش تغییرات ساختاری عظیم شود یا اینکه صرفا یک حرکت رو به جلوی قوی از سوی تیم کوک برای این منظور کفایت می کند.

از طرفی نباید فراموش کرد که این شرکت مشتریان صبوری دارد و ارزش کلی اکوسیستم آن معمولا کاستی هایی که در برخی سرویس های ارائه شده اش احساس می شود را جبران می کند. برای نمونه اپل موزیک را در نظر بگیرید؛ نوعی سرویس اشتراکی موسیقی که هیچگونه مزیتی نسبت به سرویس های رقیب شامل اسپاتیفای ندارد. با این همه، حتی ورود دیر هنگام اپل به این حوزه و جذابیت کمترش نسبت به سرویس های ارائه شده از سوی سایر رقبا، از توجه کاربران به اپل موزیک کم نکرد تا جایی که این سرویس حالا بالغ بر 13 میلیون مشترک دارد که سالانه 120 دلار را بابت استفاده از آن به این شرکت پرداخت می کنند.

Kulbinder Garcha یکی از تحلیلگران Credit Suisse که پیشتر گفته اپل با ایجاد و بهبود سرویس های آنلاین می تواند شاهد رشد قابل توجهی در میزان سود خود باشد در این رابطه اظهار نمود: اپل موزیک حالا کسب و کاری با ارزش بالغ بر 2 میلیارد دلار محسوب می شود در حالی که سال قبل ابدا وجود خارجی نداشت.

اگر این شرکت زمان را غنیمت شمرده و به سرعت برخی مشکلات اپل موزیک را از میان بردارد (مثلا دستی به رابط کاربری آن بکشد و امکانات مفیدی نظیر مرور ترانه به صورت درون برنامه ای را به آن اضافه نماید) آنگاه می تواند رشد خود را نسبت به قبل بیشتر کند.

Garcha در ادامه گفت: این قبیل سرویس ها نباید از همان روز نخست بهترین باشند اما ضرری است که کوپرتینویی ها از اشتباهات خود درس بگیرند و مرتبا خود را به به روز کنند. به بیان دیگر، سرعت عمل بیشتری داشته باشند، بیشتری خطر کنند و جسور باشند.

The post appeared first on .

اپل برای نقل مکان به خانه جدیدش آماده می شود؛ آیا موفقیت آتی این شرکت در گرو داشتن ایده های تازه ایست؟