بازی آزاد

تاریخی های خوشمزه: غذاهای خطرناک

این روزها کم تر پیش می آید که در گوشه و کنار خبرهای نگران کننده در مورد غذا و کارخانجات تولید غذا نشنویم؛ از کاربرد روغن پالم در مواد لبنی گرفته تا استفاده از گوشت اسب در رستوران های آمریکایی همه و همه خبرهایی هستند که جنجال های زیادی را در محافل رسانه ای به پا کردند.

این خبرهای ناراحت کننده همگی حکایت از آن دارند که ما در عصر غذاهای غیرایمن زندگی می کنیم. اما نظرتان در مورد غذاهای ناسالم چیست؟ پنیرهای آلوده و ماهی هایی که علیرغم اطلاع مردم از سمی بودنشان هنوز هم که هنوز است در مدرن ترین جوامع استفاده می شوند تنها بخشی از این غذاهای ناسالم به شمار می روند.

بگذارید با غذایی شروع کنیم که شاید به خاطر خطرناک بودنش شناخته شده ترین در دنیاست: ژاپن که با نام Fugu هم از آن یاد می شود. این آبزی دُز خطرناکی از یک سم به نام تترودوتوکسین را در تمامی اندام هایش دارد و کبد آن سمی ترین قسمت بدنش است.

تترودوتوکسین با فلج کردن عضلات بدن می تواند جان انسان را بگیرد و این اتفاق در حالی رخ می دهد که ژاپنی ها کاملا از این حقیقت مطلع هستند و این ماهی را مصرف می کنند.

تا به امروز هیچ پادزهر شناخته شده ای برای این ماده ساخته نشده است اما این حقیقت به هیچ وجه ژاپنی ها را تا قرن ها از خوردن ساشیمی برحذر نداشت. آشپزهایی که این غذا را طبخ می کنند باید کاملا آموزش دیده باشند و گواهینامه های لازم برای این منظور را دریافت کرده باشند و حتی چاقوهایی که برای برش دادن و تمیز کردن این ماهی مورد استفاده قرار می دهند را هم از سایر چاقوها جدا قرار دهند.

اما Fugu تنها غذای سمی موجود در دنیا نیست که روی میز شام رویت می شود. اگر کبد و سایر اندام های تولید کننده آبزی دیگری به نام  silverstripe blaasop را که در اقیانوس هند زندگی می کند از بدنش خارج نکنید، غذای تازه ای که می خورید می تواند باعث مرگ تان شود.

کره ای ها هم از خوردن جانوری به نام nakji لذت می برند؛ اختاپوس کوچکی که بازوانش در حالی که خام هستند و تکان می خورند در ظرف سرو می شوند. البته این اختاپوس سمی نیست اما سالانه حدودا شش کره ای به خاطر چسبیدن بخش های مکنده روی بازوی های این جانور به نواحی داخلی گلویشان خفه شده و جان خود را از دست می دهند.

متخصصان غذایی کره توصیه می کردند که قبل از قورت دادن این غذا آن را کامل بجوید و برای اطمینان از اینکه غذا پایین رفته است، بعد از صرف آن مقدار زیادی آب یا نوشیدنی مصرف نمایید.

ماهی یا اختاپوس کشنده به خودی خود بسیار وحشتناک به نظر می آید. اما نظرتان در مورد پنیر قاتل چیست؟ Casu marzu نوعی خوراک ساردینی است که با برش بخش هایی از پوست پنیر پکورینو تهیه می شود.

در واقع حشره خاصی وجود دارد که به پنیر علاقه زیادی دارد و به داخل حفره های این نوه خاص پرواز کرده و در آنجا تخم ریزی می کند که این تخم ها هم در ادامه به شفیره بدل می شوند و از پنیر تغذیه خواهند کرد.

این فرایند باعث تجمع نوعی اسید درون پنیر می شود و آن را به یک توده نرم و ور آمده بدل می کند. دوست داران این نوع پنیر معتقدند که اگر لاروهای موجود در آن جان خود را از دست بدهند خوردن آن خطرناک می شود بنابراین Casu marzu در حالی مصرف می شود که مملو از شفیره مگس پنیر است.

جالب است بدانید که این مسافران کوچک، منظور همان حشره ها، می توانند از سیستم گوارشی انسان  جان سالم به در برده و به روده بزرگ برسند و در آنجا ناراحتی های شکمی دردناکی را ایجاد کنند. البته به ندرت پیش می آید که خوردن این نوع پنیر کار انسان را به بیمارستان بکشاند اما قیمت Casu marzu برای بسایر از مردم بسیار بالاست و خیلی ها توان خریدش را ندارند.

The post appeared first on .

تاریخی های خوشمزه: غذاهای خطرناک

(image)

این روزها کم تر پیش می آید که در گوشه و کنار خبرهای نگران کننده در مورد غذا و کارخانجات تولید غذا نشنویم؛ از کاربرد روغن پالم در مواد لبنی گرفته تا استفاده از گوشت اسب در رستوران های آمریکایی همه و همه خبرهایی هستند که جنجال های زیادی را در محافل رسانه ای به پا کردند.

این خبرهای ناراحت کننده همگی حکایت از آن دارند که ما در عصر غذاهای غیرایمن زندگی می کنیم. اما نظرتان در مورد غذاهای ناسالم چیست؟ پنیرهای آلوده و ماهی هایی که علیرغم اطلاع مردم از سمی بودنشان هنوز هم که هنوز است در مدرن ترین جوامع استفاده می شوند تنها بخشی از این غذاهای ناسالم به شمار می روند.

بگذارید با غذایی شروع کنیم که شاید به خاطر خطرناک بودنش شناخته شده ترین در دنیاست: ژاپن که با نام Fugu هم از آن یاد می شود. این آبزی دُز خطرناکی از یک سم به نام تترودوتوکسین را در تمامی اندام هایش دارد و کبد آن سمی ترین قسمت بدنش است.

تترودوتوکسین با فلج کردن عضلات بدن می تواند جان انسان را بگیرد و این اتفاق در حالی رخ می دهد که ژاپنی ها کاملا از این حقیقت مطلع هستند و این ماهی را مصرف می کنند.

تا به امروز هیچ پادزهر شناخته شده ای برای این ماده ساخته نشده است اما این حقیقت به هیچ وجه ژاپنی ها را تا قرن ها از خوردن ساشیمی برحذر نداشت. آشپزهایی که این غذا را طبخ می کنند باید کاملا آموزش دیده باشند و گواهینامه های لازم برای این منظور را دریافت کرده باشند و حتی چاقوهایی که برای برش دادن و تمیز کردن این ماهی مورد استفاده قرار می دهند را هم از سایر چاقوها جدا قرار دهند.

اما Fugu تنها غذای سمی موجود در دنیا نیست که روی میز شام رویت می شود. اگر کبد و سایر اندام های تولید کننده آبزی دیگری به نام  silverstripe blaasop را که در اقیانوس هند زندگی می کند از بدنش خارج نکنید، غذای تازه ای که می خورید می تواند باعث مرگ تان شود.

کره ای ها هم از خوردن جانوری به نام nakji لذت می برند؛ اختاپوس کوچکی که بازوانش در حالی که خام هستند و تکان می خورند در ظرف سرو می شوند. البته این اختاپوس سمی نیست اما سالانه حدودا شش کره ای به خاطر چسبیدن بخش های مکنده روی بازوی های این جانور به نواحی داخلی گلویشان خفه شده و جان خود را از دست می دهند.

متخصصان غذایی کره توصیه می کردند که قبل از قورت دادن این غذا آن را کامل بجوید و برای اطمینان از اینکه غذا پایین رفته است، بعد از صرف آن مقدار زیادی آب یا نوشیدنی مصرف نمایید.

ماهی یا اختاپوس کشنده به خودی خود بسیار وحشتناک به نظر می آید. اما نظرتان در مورد پنیر قاتل چیست؟ Casu marzu نوعی خوراک ساردینی است که با برش بخش هایی از پوست پنیر پکورینو تهیه می شود.

در واقع حشره خاصی وجود دارد که به پنیر علاقه زیادی دارد و به داخل حفره های این نوه خاص پرواز کرده و در آنجا تخم ریزی می کند که این تخم ها هم در ادامه به شفیره بدل می شوند و از پنیر تغذیه خواهند کرد.

این فرایند باعث تجمع نوعی اسید درون پنیر می شود و آن را به یک توده نرم و ور آمده بدل می کند. دوست داران این نوع پنیر معتقدند که اگر لاروهای موجود در آن جان خود را از دست بدهند خوردن آن خطرناک می شود بنابراین Casu marzu در حالی مصرف می شود که مملو از شفیره مگس پنیر است.

جالب است بدانید که این مسافران کوچک، منظور همان حشره ها، می توانند از سیستم گوارشی انسان  جان سالم به در برده و به روده بزرگ برسند و در آنجا ناراحتی های شکمی دردناکی را ایجاد کنند. البته به ندرت پیش می آید که خوردن این نوع پنیر کار انسان را به بیمارستان بکشاند اما قیمت Casu marzu برای بسایر از مردم بسیار بالاست و خیلی ها توان خریدش را ندارند.

The post appeared first on .

تاریخی های خوشمزه: غذاهای خطرناک

تاریخی های خوشمزه: داستان تکامل غذاهای فضایی

حتما تا به حال این سوال برایتان پیش آمده که فضانوردان در سفرهای فرازمینی خود چه غذاهایی می خورند؟ شاید عجیب به نظر بیاید اما غذای مصرفی این گروه بسیار متنوع است و از اسپاگتی های خشک شده و بدون آب گرفته تا برش های مکعبی گوشت را شامل می شود.

غذاهای فضایی باید با شرایط خاصی مطابقت داشته باشند؛ مثلا اینکه به راحتی قابل حمل باشند زیرا انتقال غذا به فضا می تواند بسیار هزینه بر و گران باشد. حتی امروز هم انتقال نیم کیلو مواد غذایی به ایستگاه فضایی بین المللی حدودا ده هزار دلار آب می خورد.

نکته دیگر  اینکه چنین خوراکی هایی باید سرشار از مواد غذایی مفید و سیر کننده باشند چراکه فضانوردان مقدار زیادی کالری را در این محیط و خصوصا در جریان راهپیمایی های خود مصرف می کنند. از همین رو مهندسان ناسا علاوه بر اینکه باید وعده های غذایی فضانوردان را با توجه به فاکتورهای ذکر شده تهیه نمایند باید در نظر داشته باشند که چطور یک غذای خاص می تواند سیستم گوارشی فرد در فضا را تحت تاثیر قرار دهد.

تکنولوژی به خدمت گرفته شده توسط ناسا برای از میان برداشتن این چالش هم در نوع خود بسیار جالب توجه است. فضانوردانی که در ماموریت Mercury مشارکت داشتند، از جمله جان گلن غالبا از مواد نیمه مایع که ظاهر چندان وسوسه برانگیزی هم نداشتند استفاده می کردند و آنها را از طریق نی میخوردند.

جالب است بدانید که بخش اعظمی از غذاهای فضایی و تقریبا تمامی نوشیدنی های مورد استفاده در این محیط به صورت خشک و بدون آب به آنجا برده می شوند و در ادامه شیر، قهوه، آب گریپ فروت و حتی سوپ ها با افزودن اندکی آب به آنها مصرف می شوند.

البته ناسا تا مدت ها هر غذایی را به شکل مکعبی در می آورد: مثلا نان تست مکعبی، برش های مکعبی توت فرنگی و حتی تکه های گوشتی که به این شکل درآمدند همگی بخشی از یک وعده صبحانه را می ساختند. البته کره بادام زمینی و شکلات هم برای مصرف فضانوردان در این ایستگاه موجود است.

یکی از کشفیات قابل توجه در این حوزه پکیج قاشق-کاسه بود که شبیه به یک کیسه پلاستیکی زیپ دار یا کیسه سرم به نظر می آمد و در اصل نوعی پاکت پلاستیکی بود که از غذای خشک پر شده بود و از طریق دریچه ای که در انتهای آن قرار داشت آب خود را از دست می داد و با افزودن آب داغ، محتویات غیرقابل خوردن آن به شکل خوراک مرغ، مرغ و برنج یا اسپاگتی با سس گوشت در می آمد.

نحوه استفاده هم به این شکل بود که دانشمندان آن کیسه را از بخش بالایی اش باز می کردند و قاشق خود را از منفذ کوچکی که در آنجا قرار داشت به داخل می بردند تا از این طریق نگرانی از بابت شناور شدن مواد غذایی در فضا وجود نداشته باشد، چون رطوبت موجود در ظرف باعث می شد که غذا به قاشق بچسبد.

می خواهید بدانید که طعم این غذاها چطور است؟ جالب است بدانید که متاسفانه تا به امروز پاسخ های کمی برای این سوال به ثبت رسیده اند. در یکی از مقالات نشریه Nutrition Today که در سال 1969 میلادی منتشر شد، یکی از دانشمندان ناسا گزارش داد که «فضانوردان از غذایی که برایشان آماده می کنیم لذت می برند».

تنوع این غذاها رضایت بخش بود و حجم و مقدارشان هم آنقدر بود که گرسنگی شان را برطرف کرده و دچار ضعف در عملکرد نشوند. البته به سختی می توان چنین گفته ای را تاییدی بر خوب بودن غذاهای فضایی دانست با این همه، به یاد داشته باشید که غدد چشایی انسان واکنشی متفاوت به غذاها را در فضا از خود نشان می دهند.

کاهش غلظت هوا در کنار خشکی محیط داخل کابین توانایی این غدد در چشیدن را حدود 30 درصد پایین می آورد. با این همه باز آلدرین دیدگاه مثبتی در مورد یکی از پیش غذاهای فضایی یعنی کوکتل میگو دارد.

او بعدها در این باره گفت: این میگوها یکی یکی انتخاب می شوند تا این اطمینان حاصل شود که به اندازه کافی کوچک هستند تا به راحتی از پاکت خارج شوند و واقعا لذیذ هستند.

تا دهه های 1970 تا 80 میلادی، گزینه های ارائه شده در فضاپیماهایی نظیر Skylab و شاتل فضایی بیش از 70 آیتم غذایی را شامل می شدند و ناسا نیز از آشپزهای سرشناس و شناخته شده برای تهیه وعده های غذایی مختلف برای فضانوردان کمک می گرفت.

امروز اما اوضاع فرق کرده و فضانوردان درست مانند عروس و دامادهایی که برای مراسم ازدواج خود تدارک می بینند و برنامه ریزی می کنند به مرکز فضایی جانسون هوستون دعوت می شوند تا در جلسات تست غذا شرکت نمایند و یا به آزمایشگاه سیستم های غذایی فضایی می روند و در آنجا پیشنهادات خود برای نوع غذاهایی که قرار است در جریان ماموریت آتی مصرف نمایند را ارائه می دهند.

یک ماه قبل از شروع ماموریت، غذاها (که وزن آنها با احتساب بسته بندی شان برای مصرف روزانه هر فضانورد به 1.7 کیلوگرم می رسد) بسته بندی شده و آماده می گردند. این بسته ها حاوی موادی است که کاملا یا تا حدودی آبشان گرفته شده است و چاشنی و ادویه های مختلف نیز در ایستگاه فضایی موجود است و می توان به آنها اضافه نمود.

The post appeared first on .

تاریخی های خوشمزه: داستان تکامل غذاهای فضایی

(image)

حتما تا به حال این سوال برایتان پیش آمده که فضانوردان در سفرهای فرازمینی خود چه غذاهایی می خورند؟ شاید عجیب به نظر بیاید اما غذای مصرفی این گروه بسیار متنوع است و از اسپاگتی های خشک شده و بدون آب گرفته تا برش های مکعبی گوشت را شامل می شود.

غذاهای فضایی باید با شرایط خاصی مطابقت داشته باشند؛ مثلا اینکه به راحتی قابل حمل باشند زیرا انتقال غذا به فضا می تواند بسیار هزینه بر و گران باشد. حتی امروز هم انتقال نیم کیلو مواد غذایی به ایستگاه فضایی بین المللی حدودا ده هزار دلار آب می خورد.

نکته دیگر  اینکه چنین خوراکی هایی باید سرشار از مواد غذایی مفید و سیر کننده باشند چراکه فضانوردان مقدار زیادی کالری را در این محیط و خصوصا در جریان راهپیمایی های خود مصرف می کنند. از همین رو مهندسان ناسا علاوه بر اینکه باید وعده های غذایی فضانوردان را با توجه به فاکتورهای ذکر شده تهیه نمایند باید در نظر داشته باشند که چطور یک غذای خاص می تواند سیستم گوارشی فرد در فضا را تحت تاثیر قرار دهد.

تکنولوژی به خدمت گرفته شده توسط ناسا برای از میان برداشتن این چالش هم در نوع خود بسیار جالب توجه است. فضانوردانی که در ماموریت Mercury مشارکت داشتند، از جمله جان گلن غالبا از مواد نیمه مایع که ظاهر چندان وسوسه برانگیزی هم نداشتند استفاده می کردند و آنها را از طریق نی میخوردند.

جالب است بدانید که بخش اعظمی از غذاهای فضایی و تقریبا تمامی نوشیدنی های مورد استفاده در این محیط به صورت خشک و بدون آب به آنجا برده می شوند و در ادامه شیر، قهوه، آب گریپ فروت و حتی سوپ ها با افزودن اندکی آب به آنها مصرف می شوند.

البته ناسا تا مدت ها هر غذایی را به شکل مکعبی در می آورد: مثلا نان تست مکعبی، برش های مکعبی توت فرنگی و حتی تکه های گوشتی که به این شکل درآمدند همگی بخشی از یک وعده صبحانه را می ساختند. البته کره بادام زمینی و شکلات هم برای مصرف فضانوردان در این ایستگاه موجود است.

یکی از کشفیات قابل توجه در این حوزه پکیج قاشق-کاسه بود که شبیه به یک کیسه پلاستیکی زیپ دار یا کیسه سرم به نظر می آمد و در اصل نوعی پاکت پلاستیکی بود که از غذای خشک پر شده بود و از طریق دریچه ای که در انتهای آن قرار داشت آب خود را از دست می داد و با افزودن آب داغ، محتویات غیرقابل خوردن آن به شکل خوراک مرغ، مرغ و برنج یا اسپاگتی با سس گوشت در می آمد.

نحوه استفاده هم به این شکل بود که دانشمندان آن کیسه را از بخش بالایی اش باز می کردند و قاشق خود را از منفذ کوچکی که در آنجا قرار داشت به داخل می بردند تا از این طریق نگرانی از بابت شناور شدن مواد غذایی در فضا وجود نداشته باشد، چون رطوبت موجود در ظرف باعث می شد که غذا به قاشق بچسبد.

می خواهید بدانید که طعم این غذاها چطور است؟ جالب است بدانید که متاسفانه تا به امروز پاسخ های کمی برای این سوال به ثبت رسیده اند. در یکی از مقالات نشریه Nutrition Today که در سال 1969 میلادی منتشر شد، یکی از دانشمندان ناسا گزارش داد که «فضانوردان از غذایی که برایشان آماده می کنیم لذت می برند».

تنوع این غذاها رضایت بخش بود و حجم و مقدارشان هم آنقدر بود که گرسنگی شان را برطرف کرده و دچار ضعف در عملکرد نشوند. البته به سختی می توان چنین گفته ای را تاییدی بر خوب بودن غذاهای فضایی دانست با این همه، به یاد داشته باشید که غدد چشایی انسان واکنشی متفاوت به غذاها را در فضا از خود نشان می دهند.

کاهش غلظت هوا در کنار خشکی محیط داخل کابین توانایی این غدد در چشیدن را حدود 30 درصد پایین می آورد. با این همه باز آلدرین دیدگاه مثبتی در مورد یکی از پیش غذاهای فضایی یعنی کوکتل میگو دارد.

او بعدها در این باره گفت: این میگوها یکی یکی انتخاب می شوند تا این اطمینان حاصل شود که به اندازه کافی کوچک هستند تا به راحتی از پاکت خارج شوند و واقعا لذیذ هستند.

تا دهه های 1970 تا 80 میلادی، گزینه های ارائه شده در فضاپیماهایی نظیر Skylab و شاتل فضایی بیش از 70 آیتم غذایی را شامل می شدند و ناسا نیز از آشپزهای سرشناس و شناخته شده برای تهیه وعده های غذایی مختلف برای فضانوردان کمک می گرفت.

امروز اما اوضاع فرق کرده و فضانوردان درست مانند عروس و دامادهایی که برای مراسم ازدواج خود تدارک می بینند و برنامه ریزی می کنند به مرکز فضایی جانسون هوستون دعوت می شوند تا در جلسات تست غذا شرکت نمایند و یا به آزمایشگاه سیستم های غذایی فضایی می روند و در آنجا پیشنهادات خود برای نوع غذاهایی که قرار است در جریان ماموریت آتی مصرف نمایند را ارائه می دهند.

یک ماه قبل از شروع ماموریت، غذاها (که وزن آنها با احتساب بسته بندی شان برای مصرف روزانه هر فضانورد به 1.7 کیلوگرم می رسد) بسته بندی شده و آماده می گردند. این بسته ها حاوی موادی است که کاملا یا تا حدودی آبشان گرفته شده است و چاشنی و ادویه های مختلف نیز در ایستگاه فضایی موجود است و می توان به آنها اضافه نمود.

The post appeared first on .

تاریخی های خوشمزه: داستان تکامل غذاهای فضایی