بازی آزاد

آینده ای مبهم؛ چه بر سر تلفن های ماژولار خواهد آمد؟

اکثر تلفن های امروزی یک شکل به نظر می رسند. یک نمایشگر بزرگ، احتمالا با یک دکمه فیزیکی (که گویا عصر آن هم به سر آمده) و چندین دکمه در حواشی. بدنه معمولا از فلز و پلاستیک ساخته شده و شاید هم شیشه های با کیفیت و سرامیک های زیبا که چشم هر کسی را به خودش جلب می کند.

یک دوربین بالای نمایشگر قرار گرفته، یک یا دو دوربین هم در قسمت پشتی برای ثبت زیباترین تصاویر. احتمالا جدیدترین تغییر، حذف حواشی نمایشگر و ساختن نمایشگرهای لبه تا لبه بوده و کمی هم لبه ها خمیده شده تا جلوه دستگاه را شکوهمندتر کند.

به واسطه پیشرفت سخت افزار و تکنولوژی به کار رفته در پردازنده ها و بهبود نرم افزارهای سوار بر آن، کاربران مجبورند هر دو-سه سال یک بار تلفن های شان را با یک مدل به روز شده تر عوض کنند. به هر حال، موبایل ها مثل یک کیس کامپیوتر نیستند که بخواهید قطعات آن را عوض کنید و جان تازه بگیرد.

استانداردهای طراحی موبایل طی 10 سال گذشته چندان تغییر عمده ای نکرده و کلیت تعریف بالا حفظ شده. اولین آیفون که سال 2007 آمد را ببینید و آن را با آخرین آیفون مقایسه کنید. درست است که نمایشگر بسیار بزرگتر شده، باریک شدن دستگاه را نمی توان منکر شد اما تقریبا اصل ماجرا حفظ شده و تغییر انقلابی و بزرگی که با معرفی آیفون در سال 2007 رخ داد را، پس از این همه سال شاهد نیستیم.

با این حال، طی چند سال گذشته، شکل جدیدی از ارائه این محصولات در میان تولیدکنندگان مطرح شده که تاکنون چندان موفق نبوده اند. تلفن های ماژولار می توانند هزینه تعمیرات راکاهش داده و میزان ضایعات الکترونیکی را به حداقل برسانند. از طرفی کاربر مدت زمان بیشتری می تواند از همان قطعه ای که در دست دارد استفاده کرده و فقط ماژول های آن را تعویض کند. شاید شما هم علاقه زیادی به تغییر و تنوع نداشته باشید.

حالا چند روز بیشتر به آغاز بزرگترین گردهمایی سال تولیدکنندگان تلفن های همراه در اسپانیا باقی نمانده. همه در کنگره موبایل بارسلون حاضر خواهند بود تا پیرامون آینده صنعت موبایل طی یک سال آینده حرف بزنند و محصولات شان را به نمایش بگذارند.

اما آیا پس از شکست ال جی جی 5، تلفن های ماژولار باز می گردند؟ آیا شرکتی را خواهیم دید که بخواهد یک قدم دیگر به جلو برداشته و جسارت در طراحی موبایل را به رخ دیگر کمپانی ها بکشد؟ به همین بهانه نگاهی داریم به تاریخچه این موبایل ها و از گذشته تا به امروز را بررسی می کنیم.

تاریخچه طراحی ماژولار

جای تعجب نیست که ایده گجت های ماژولار از مدت ها پیش از آنکه اسمارت فونی وجود داشته باشد مطرح شده بود. اکثر ما حداقل یک کامپیوتر در خانه مان داریم که از چندین قطعه ماژولار تشکیل شده. گرافیک، سی پی یو، مادربورد و… که همگی روی یکدیگر قرار می گیرند و یک گجت قدرتمند را پدید می آورند.

شما هر زمانی که بخواهید می توانید کارت گرافیک تان را با ورژن امروزی ارتقا دهید و یا یک سی پی یو جدید و پر سرعت بخرید تا دسکتاپ شما همیشه با قدرت روز پیش برود. بنابراین، ایده داشتن قطعات الکترونیکی قابل تعویض برای امروز یا حداکثر سه-چهار سال پیش نیست.

این ایده سپس به (PDA ها یا همان کامپیوترهای قابل حمل) رسید و در سال 1999 میلادی، Visor از کمپانی Handspring، اولین دیوایس همراهی بود که چنین قابلیتی داشت.

Springboard Expansion Slot این قابلیت را به Visor می داد تا به عنوان جی پی اس، تلفن، مودم و حتی یک دوربین عمل کند اما فقط یک ماژول در آن واحد می توانست روی جایگاه مخصوص قرار بگیرد.

علی رغم محدودیت های شان، دستیارهای دیجیتال شخصی در زمان خودشان انقلابی اساسی بودند و این نوآوری، جایزه بهترین دیوایس همراه را از سوی PC Magazine Awards در سال 1999 برای هنداسپرینگ به ارمغان آورد.

اولین تلفن ماژولار

اولین تلاش واقعی در رابطه با فروش یک تلفن همراه ماژولار را می توان به استارتاپی که Modu نام داشت نسبت داد. تلفن عجیب و غریب آن ها در کنگره جهانی موبایل سال 2008 معرفی شد و به خاطر وزن 40.1 گرمی اش، هنوز هم رکورددار گینس به عنوان سبک ترین موبایل دنیا است.

Modu را می شد در محفظه های تلفن مانندی (که اصطلاحا با نام ژاکت) شناخته می شد قرار داد که هر کدام از این ژاکت ها، عملکردهای جدید و دکمه های تازه ای برای تلفن پدید می آورد.

تلاش این استارتاپ آسیایی بسیار شجاعانه بود اما تمام فعالیت های شان تحت تاثیر حضور آیفون قرار گرفت و هیچکس به آن ها توجهی نکرد. در نتیجه، Modu هم اوایل سال 2011 به فعالیت های خود خاتمه داد و بسیاری از پتنت هایش را به گوگل فروخت.

پروژه آرا و فون بلاکز

فون بلاکز اولین اسمارتفون ماژولار بود که نظر عموم مردم را به خودش جلب کرد. دیو هاکنز، طراح هلندی در سال 2013 این طرح را ارائه داد و بلافاصه به خاطر نوین بودن ساختار دستگاه همراه و بلاک های کوچکی که به بدنه اصلی دستگاه متصل می شدند معروف شد.

به طور کل، فون بلاکز گونه ای بود که هر شخصی می توانست موبایل خودش را به شکل مورد علاقه اش بسازد. بسیاری از مردم انتظار داشتند که فون بلاکز به عنوان یک محصول واقعی و قابل خریداری در بازار ارائه شود اما هاکنز هیچ وقت نخواست که دستگاه را خودش بسازد.

هدف وی، تشویق کمپانی های بزرگ برای تولید چنین محصولی بود تا حجم زباله های الکترونیکی را کاهش دهند. البته نوع نگاه هاکنز، شرکت های بسیاری نظیر شیائومی و ZTE و همچنین استارتاپ هایی مثل فیر فون و پازل فون را برانگیخت.

با این حال، بزرگ ترین دستاورد فون بلاکز شاید پروژه آرا گوگل باشد. پروژه آرا سهم گوگل در تلاش برای امکان پذیر ساختن تلفن های ماژولار بود. آرا در حقیقت توسط تیم ATAP موتورولا (زمانی که هنوز بخشی از گوگل بود) اداره می شد و پس از فروش موتورولا هم گوگل تصمیم گرفت تا ATAP را نگه دارد.

هدف ابتدایی پروژه آرا معرفی «یک تلفن ماژولار برای تمام دنیا» بود. بدنه اصلی 50 دلار بود و باقی قطعات از سی پی یو و جی پی یو گرفته تا دوربین، همگی تکه های لگو مانندی بودند که به بدنه دستگاه می چسبیدند تا یک موبایل کامل را شکل دهند.

با این حال، ماه مه 2016، ایده اولیه کنار گذاشته شد و گوگل تصمیم گرفت یک تلفن با هسته مرکزی غیر قابل ارتقا بسازد که همه کار را انجام می دهد. ماژول ها تبدیل شدند به بسته های تکمیل کننده که فقط ویژگی ها را ارتقا می دهند.

اهالی مانتین ویو بعدها تصمیم گرفتند که پروژه آرا را به طور کامل لغو کنند اما حالا تکنولوژی را در ازای مبلغی در اختیار شرکت های شخص ثالث قرار می دهند.

The post appeared first on .

آینده ای مبهم؛ چه بر سر تلفن های ماژولار خواهد آمد؟

تحلیلگر کره ای: در دوره ترامپ، بیشترین لطمه به سامسونگ و ال جی وارد خواهد شد

اگر پیگیر وعده ها و رویکردهای دانلد ترامپ در کمپین های قبل از انتخابات ریاست جمهوری ایالات متحده امریکا بوده باشید، حتماً خبر دارید .

به اعتقاد اکثر توسعه دهندگان، رویکردهای تنگ نظرانه ترامپ در مورد صرف سرمایه های کشور آمریکا، بستر را برای پیشبرد تکنولوژی کمپانی های حاضر در این کشور دشوار خواهد ساخت.

اما یقیناً اوضاع برای کارخانجات فعال در کشورهای خارجی و به خصوص آسیایی ها به مراتب سخت تر خواهد بود؛ دیدگاه نژادپرستانه و ملی گرایی رئیس جمهور منتخب ایالات متحده، .

به علاوه کارشناسان و تحلیلگران کره ای معتقدند اگر ترامپ به وعده های پیش از انتخاباتش عمل کند، کمپانی های بزرگی مثل سامسونگ و ال جی به شدت لطمه خواهند دید.

همانطور که احتمالاً می دانید، سامسونگ در حدود 26 درصد و ال جی 13 درصد از سهم فروش تلفن های هوشمند بازار آمریکا را در اختیار دارد و حالا رئیس جمهور جدید قصد دارد تعرفه ورود کالای غیر آمریکایی را بالا ببرد.

در چنین شرایطی، کمپانی های مورد بحث می بایست یا قیمت محصولاتشان را در خاک این کشور بالا ببرند، یا با کاهش حاشیه سود، تعادل را حفظ نمایند؛ مسئله ای که دو سر ضرر بوده و هم به سازندگان و هم به مشتریان لطمه می زند.

هرچند ناگفته نماند، چنین اتفاقی به نفع شرکت های ملی آمریکایی مثل اپل، گوگل و مایکروسافت خواهد بود. یقیناً بعد از در اختیار گرفتن سکان هدایت توسط دانلد ترامپ، وضعیت اقتصاد و اشتراک سهم بازار در حوزه های مختلف تکنولوژی دچار تحول خواهد شد.

The post appeared first on .

تحلیلگر کره ای: در دوره ترامپ، بیشترین لطمه به سامسونگ و ال جی وارد خواهد شد

دانلود تلگرام

چه آینده ای در انتظار ایستگاه بین المللی فضایی خواهد بود؟

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) را می توان یکی از جذاب ترین پروژه های علمی بشر دانست که تاکنون به اجرا درآمده. این مجموعه در هم پیچیده از کپسول ها و محفظه ها و پنل های خورشیدی، در ارتفاع 400 کیلومتری از سطح زمین با سرعت 27600 کیلومتر بر ساعت به دور کره خاکی می گردد.

برای قرار دادن ISS در مدار، 5 آژانس فضایی با مشارکت 26 کشور مختلف گرد هم آمده، هرکدام میلیون ها دلار هزینه کردند تا هزاران مهندس و کارمند را به صورت شبانه روزی به خدمت بگیرند، و طراحی و ساخت قطعات را انجام دهند. مراحل بسته بندی محموله ها و پرتاب آنها به مدارهای پایین کره زمین نیز در نوع خودش بی نظیر بود.

اما علاقه مندان به فضا بی صبرانه منتظر گام بعدی، یعنی سفر به کره مریخ هستند. ناسا سال قبل برنامه اش برای رسیدن به سیاره سرخ را اعلام کرد، و ISS نیز در این رابطه نقش مهمی ایفا می کند. آنها از تأسیسات موجود در ایستگاه فضایی، که تحت کنترل ایالت متحده امریکا قرار دارد، به منظور آماده سازی تجهیزات و بدن فضانوردان برای دوام آوردن در اعماق فضای لایتناهی استفاده می نمایند.

البته این فقط نصف ماجراست. نیمی از تأسیسات موجود در ایستگاه فضایی، محموله های ارسالی، منابع تحقیقاتی، فعالیت های فضانوردان حاضر در مرکز، و خلاصه نیمی از هر چیز در اختیار سازمان غیرانتفاعی کوچکی در فلوریداست که «مرکز پیشرفت علوم فضایی» یا CASIS نام دارد.

البته شاید شما هم مثل خیلی افراد دیگر تاکنون نام این مرکز را نشنیده باشید. Casis در سال 2010 به دستور کنگره آمریکا و در قالب مؤسسه ای غیرانتفاعی تأسیس شد، که هر ساله 15 میلیون دلار از بودجه ناسا را به خود اختصاص می دهد، ضمن اینکه نیمی از درآمد ISS مربوط به آمریکا را نیز در اختیار می گیرد.

هدف از تأسیس Casis جلب نظر دانشمندان، کسب و کارها و مربیان برای بهره گیری کامل از امکانات ایستگاه فضایی عنوان شده، که برای پیاده سازی آن می توانند بورسیه های تحصیلی برای علوم فضایی ارائه دهند، کمک های مالی جذب نمایند، و به کمپانی های فعال در عرصه بیوفناوری و علوم مواد ثابت کنند که انجام تحقیقات در جاذبه صفر، پیشرفت های قابل توجهی را برایشان به ارمغان خواهد آورد.

با این حال پس از گذشت حدود 5 سال، Casis هنوز به جایگاه مورد انتظار نرسیده؛ جلب سرمایه آنها نزدیک به صفر است، و فهرست شرکت هایی که درخواست دسترسی به مراکز تحقیقاتی ایستگاه بین المللی را داده اند نیز به تعداد انگشتان دست نمی رسد.

بزرگ ترین موفقیت این سازمان، ارائه بورسیه و/یا حق دسترسی به ایستگاه به منظور تحقیقات دانشگاهی یا تجاری بوده. اما این موارد قابل اندازه گیری و سنجش نیستند، زیرا آمار و ارقام دقیقی از فعالیت های به اجرا درآمده از این مرکز وجود ندارد، با اینکه بازرسان دولتی بارها درخواست چنین اطلاعاتی را داشته اند.

در همین رابطه، ناسا نیز زیر ذره بین قرار گرفته. این آژانس فضایی مسئولیت های قانونی اش در رابطه با Casis را کاهش داده و فقط به آنها کمک می کند تا بهترین کاربرد تأسیسات موجود در ISS را شناخته و عملی سازند، اما در مجموعه آژانس فضایی هیچ سند و مدرکی مبنی بر این فعالیت ها وجود ندارد و به سختی می توان نشانه ای از عملکرد سازمانی را یافت که بیش از 50 درصد بودجه جالب ترین پروژه علمی ایالات متحده را می بلعد.

مخلوق کنگره آمریکا

چند ماه قبل در جریان مراسم «کمیک کان» در «سن دیه گو» کارگردان «نگهبانان کهکشان 2» اعلام کرد ناسا نمادهای مأموریت های فضایی را با الهام از شخصیت های «راکت راکون» و «گروت» به ISS می فرستد. البته این اظهار نظر درست نبود، زیرا ناسا به عنوان سازمانی دولتی نمی تواند اسپانسر شرکتی خاص شود.

در واقع، این مسئولیت به عهده Casis گذاشته شده و آنها با «دیزنی» قرارداد تبلیغاتی بسته اند. این قرارداد تبلیغاتی تنها موفقیت آنها به شمار نمی رود. طبق گزارشات موجود این سازمان تاکنون توانسته دسترسی 129 پروژه علمی به ISS را فراهم سازد. همچنین برنامه های STEM آنها نیز تقریباً 180 هزار شرکت کننده داشته.

علاوه بر این، حضور Casis در شبکه های اجتماعی، فضای وب و اقدامات مرتبط نیز به صدها هزار یا بیشتر مورد رسیده. آنها هر ساله پروژه های بیشتری را مورد حمایت مالی، فنی یا عملیاتی قرار می دهند. از سال 2001 تاکنون، این سازمان بیش از سه تن محموله را به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال نموده.

با این حال، اگرچه اعداد و ارقام فوق نسبتاً خوب به نظر می رسند، اما باز هم نمی توان گفت Casis به پیشرفت قابل توجهی در مأموریت اصلی اش رسیده. «کیث کوینگ» نویسنده بلاگ NASAWatch در این رابطه می گوید:

این سازمان نیز همچون دیگر مخلوقات کنگره آمریکاست، مرکزی که بدون نظارت دقیق و همراه با ابهامات گسترده از نظر نحوه گزارش دهی و بیلان کاری ایجاد شده. سؤال اصلی این است که Casis چگونه تصمیم گیری می کند؟ و ناسا چگونه گزارشات این مرکز را بازبینی می نمایند؟

پس Casis چه کار می کند؟

چیزی که از تمامی گزارشات، اخبار و حواشی آنها به گوش می رسد، این است که نه Casis و نه NASA هیچکدام عمل خلافی را انجام نمی دهند، اما اینجا بحث آینده ISS مطرح است، و بنابراین همه چیز باید در سطح عالی پیش برود.

می دانیم که Casis سالی 15 میلیون دلار بودجه می گیرد، اما در کنار آن پرتاب هایش نیز بدون هزینه و به رایگان انجام شده، ضمن اینکه برای استفاده از تایم کاری فضانوردان نیز هزینه ای پرداخت نمی کند، و مشخص است که حمل و نقل و نیروی انسانی نیز هزینه هایی را به دوش سازمان های مختلف خواهد گذاشت.

در اینجا بحث هزینه ی فرصت ها نیز وجود دارد: هر کیلوگرم محموله حمل شده، هر متر مربع تجهیزات، هر ساعت کار فضانوردان و غیره، همه منابعی هستند که از یک پروژه بالقوه سلب گشته و به دیگری اختصاص داده شده اند.

همچنین برخی از سران ناسا نیز نگرانند که این شیوه عملکرد، تأثیر منفی بر پروژه «سفر به مریخ» نیز داشته باشد، زیرا اهداف Casis برای تجاری سازی استفاده از ISS و مدارهای پایینی زمین به صورت غیرمستقیم در آن نقش دارد (تحقیقات زمینی به این مرکز مربوط می شود). بنابراین حضور قدرتمند تجاری در مدار پایینی زمین، می تواند ناسا را آزاد بگذارد تا با خیال راحت به تخصیص منابع برای رسیدن به سیاره سرخ بپردازند.

گفتنی است برنامه آژانس فضایی آمریکا برای رسیدن به کره مریخ در سه مرحله اجرا می شود. در قسمت اول که «زمین محور» نام دارد، ناسا از ISS به عنوان پلتفرم تست تجهیزات و دانش فنی خودش استفاده می کند، تا ببیند آیا اطلاعات و ابزار کافی برای تضمین سلامت فضانوردان در مأموریت خطیر سیاره سرخ را دارد یا خیر.

پس از موفقیت آمیز بودن این آزمون، مراحل دوم و سوم که به اجرای عملیاتی مستقل از زمین اختصاص دارند، آغاز خواهند شد. در این رابطه هیئت مشورتی NASA می نویسد:

NASA به ما می گوید انتقال موفقیت آمیز از مرحله «متکی به زمین» به فاز «اثبات عملیاتی» تا حدی به موفقیت برنامه های تجاری سازی ISS و/یا دسترسی به آزمایشگاه های علمی واقع در مدارات پایینی زمین بستگی دارد، تا ناسا بتواند از آنها استفاده کند. بنابراین احساس می کنیم آژانس فضایی باید درک بهتری از اهمیت منابع تخصیص یافته به آزمایشگاه ملی ISS پیدا کند، و نقش آنها را در تحقیقات مورد نیاز برای کاهش خطرات تکنولوژیکی و انسانی در پروژه سفر به مریخ متوجه شود.

این نامه سرگشاده، هراس هیئت مشورتی از نحوه عملکرد Casis را نشان می دهد که نتوانسته ISS را به خوبی در اختیار بازار تجاری و تحقیقاتی قرار دهد، و این کار می تواند بهای گزافی برای برنامه های آتی ناسا در پی داشته باشد. مشخصاً Casis باید تلاش بیشتری برای جلب نظر بخش خصوصی انجام دهد، اما با توجه به فقدان معیارهای داخلی و گزارشات دقیق، چگونه می توان گفت آنها در مسیر درستی پیش می روند یا خیر؟

«کن شیلدز» مدیر عملیاتی Casis در این رابطه می گوید: «نظرات در این رابطه متفاوت است، اما به نظر می رسد معدود اعضای هیئت مشورتی، توجه کافی به فعالیت ها و برنامه های ما نداشته اند.»

او معتقد است این حجم انتقادات به سازمان متبوعش منصفانه نیست. مثلاً او می گوید ما معیارهای مشخصی داریم، گزارشات سالانه را ارائه کرده، و ناسا نیز از این گزارشات برای ارزیابی عملکرد Casis استفاده می کند، اما ظاهراً دیگران با او در این رابطه تفاهم ندارند.

در واقع تا حدی هم می توان به او حق داد. Casis فعالیتی کاملاً منحصر به فرد دارد. هیچ سازمان غیرانتفاعی دیگری در طول تاریخ بشر مسئولیت کنترل بخشی از ایستگاه فضایی بین المللی را بر عهده نداشته، و هیچگاه چنین سازمانی به منظور برپایی بازار تجاری تحقیقات در مدارات پایینی زمین به کار گرفته نشده، بنابراین آنها پروژه ای را از صفر آغاز کرده اند، و انتظار می رود که طی سال های بعد عملکرد بسیار بهتری را نیز ارائه دهند.

اما نکته مهم این است که ISS تنها هشت سال دیگر تحت کنترل ناسا به فعالیت ادامه خواهد داد و پس از آن، منابع آژانس فضایی صرفاً به پروژه سفر به مریخ اختصاص می یابد. بنابراین اگر Casis نتواند پروژه های بیشتری را برای اجرا در ایستگاه فضایی بین المللی و جاذبه صفر جذب کند، این مرکز به خاطره ها خواهد پیوست.

در همین رابطه «کوینگ» می گوید: «سؤال اصلی من این است: واقعاً یک ایستگاه فضایی دست شماست و اینگونه از آن استفاده می کنید؟» البته منظورش فعالیت های تبلیغاتی و همکاری با دیزنی نیست. او می گوید اکثر فعالیت های اجرا شده توسط Casis از جمله بورسیه های تحصیلی و غیره، کارهایی است که ناسا به راحتی قادر به اجرای آنها بوده، اما بخش اصلی اهدافش یعنی جذب سرمایه، جلب توجه مخاطبین عمومی و همکاری های تجاری را هنوز به اجرا در نیاورده.

به هر حال، زمان به سرعت برای ایستگاه فضایی بین المللی در حال گذر است و آینده جالب ترین پروژه علمی بشر در دستان سازمان غیرانتفاعی کوچکی قرار گرفته، که تاکنون نتوانسته به اهدافش دست یابد. اما چاره ای جز انتظار نیست، و باید دید طی سال های ارزشمند پیش رو چه راهکاری برای این مسئله اندیشیده خواهد شد.

The post appeared first on .

چه آینده ای در انتظار ایستگاه بین المللی فضایی خواهد بود؟

ایستگاه فضایی بین المللی (ISS) را می توان یکی از جذاب ترین پروژه های علمی بشر دانست که تاکنون به اجرا درآمده. این مجموعه در هم پیچیده از کپسول ها و محفظه ها و پنل های خورشیدی، در ارتفاع 400 کیلومتری از سطح زمین با سرعت 27600 کیلومتر بر ساعت به دور کره خاکی می گردد.

برای قرار دادن ISS در مدار، 5 آژانس فضایی با مشارکت 26 کشور مختلف گرد هم آمده، هرکدام میلیون ها دلار هزینه کردند تا هزاران مهندس و کارمند را به صورت شبانه روزی به خدمت بگیرند، و طراحی و ساخت قطعات را انجام دهند. مراحل بسته بندی محموله ها و پرتاب آنها به مدارهای پایین کره زمین نیز در نوع خودش بی نظیر بود.

اما علاقه مندان به فضا بی صبرانه منتظر گام بعدی، یعنی سفر به کره مریخ هستند. ناسا سال قبل برنامه اش برای رسیدن به سیاره سرخ را اعلام کرد، و ISS نیز در این رابطه نقش مهمی ایفا می کند. آنها از تأسیسات موجود در ایستگاه فضایی، که تحت کنترل ایالت متحده امریکا قرار دارد، به منظور آماده سازی تجهیزات و بدن فضانوردان برای دوام آوردن در اعماق فضای لایتناهی استفاده می نمایند.

البته این فقط نصف ماجراست. نیمی از تأسیسات موجود در ایستگاه فضایی، محموله های ارسالی، منابع تحقیقاتی، فعالیت های فضانوردان حاضر در مرکز، و خلاصه نیمی از هر چیز در اختیار سازمان غیرانتفاعی کوچکی در فلوریداست که «مرکز پیشرفت علوم فضایی» یا CASIS نام دارد.

البته شاید شما هم مثل خیلی افراد دیگر تاکنون نام این مرکز را نشنیده باشید. Casis در سال 2010 به دستور کنگره آمریکا و در قالب مؤسسه ای غیرانتفاعی تأسیس شد، که هر ساله 15 میلیون دلار از بودجه ناسا را به خود اختصاص می دهد، ضمن اینکه نیمی از درآمد ISS مربوط به آمریکا را نیز در اختیار می گیرد.

هدف از تأسیس Casis جلب نظر دانشمندان، کسب و کارها و مربیان برای بهره گیری کامل از امکانات ایستگاه فضایی عنوان شده، که برای پیاده سازی آن می توانند بورسیه های تحصیلی برای علوم فضایی ارائه دهند، کمک های مالی جذب نمایند، و به کمپانی های فعال در عرصه بیوفناوری و علوم مواد ثابت کنند که انجام تحقیقات در جاذبه صفر، پیشرفت های قابل توجهی را برایشان به ارمغان خواهد آورد.

با این حال پس از گذشت حدود 5 سال، Casis هنوز به جایگاه مورد انتظار نرسیده؛ جلب سرمایه آنها نزدیک به صفر است، و فهرست شرکت هایی که درخواست دسترسی به مراکز تحقیقاتی ایستگاه بین المللی را داده اند نیز به تعداد انگشتان دست نمی رسد.

بزرگ ترین موفقیت این سازمان، ارائه بورسیه و/یا حق دسترسی به ایستگاه به منظور تحقیقات دانشگاهی یا تجاری بوده. اما این موارد قابل اندازه گیری و سنجش نیستند، زیرا آمار و ارقام دقیقی از فعالیت های به اجرا درآمده از این مرکز وجود ندارد، با اینکه بازرسان دولتی بارها درخواست چنین اطلاعاتی را داشته اند.

در همین رابطه، ناسا نیز زیر ذره بین قرار گرفته. این آژانس فضایی مسئولیت های قانونی اش در رابطه با Casis را کاهش داده و فقط به آنها کمک می کند تا بهترین کاربرد تأسیسات موجود در ISS را شناخته و عملی سازند، اما در مجموعه آژانس فضایی هیچ سند و مدرکی مبنی بر این فعالیت ها وجود ندارد و به سختی می توان نشانه ای از عملکرد سازمانی را یافت که بیش از 50 درصد بودجه جالب ترین پروژه علمی ایالات متحده را می بلعد.

مخلوق کنگره آمریکا

چند ماه قبل در جریان مراسم «کمیک کان» در «سن دیه گو» کارگردان «نگهبانان کهکشان 2» اعلام کرد ناسا نمادهای مأموریت های فضایی را با الهام از شخصیت های «راکت راکون» و «گروت» به ISS می فرستد. البته این اظهار نظر درست نبود، زیرا ناسا به عنوان سازمانی دولتی نمی تواند اسپانسر شرکتی خاص شود.

در واقع، این مسئولیت به عهده Casis گذاشته شده و آنها با «دیزنی» قرارداد تبلیغاتی بسته اند. این قرارداد تبلیغاتی تنها موفقیت آنها به شمار نمی رود. طبق گزارشات موجود این سازمان تاکنون توانسته دسترسی 129 پروژه علمی به ISS را فراهم سازد. همچنین برنامه های STEM آنها نیز تقریباً 180 هزار شرکت کننده داشته.

علاوه بر این، حضور Casis در شبکه های اجتماعی، فضای وب و اقدامات مرتبط نیز به صدها هزار یا بیشتر مورد رسیده. آنها هر ساله پروژه های بیشتری را مورد حمایت مالی، فنی یا عملیاتی قرار می دهند. از سال 2001 تاکنون، این سازمان بیش از سه تن محموله را به ایستگاه فضایی بین المللی ارسال نموده.

با این حال، اگرچه اعداد و ارقام فوق نسبتاً خوب به نظر می رسند، اما باز هم نمی توان گفت Casis به پیشرفت قابل توجهی در مأموریت اصلی اش رسیده. «کیث کوینگ» نویسنده بلاگ NASAWatch در این رابطه می گوید:

این سازمان نیز همچون دیگر مخلوقات کنگره آمریکاست، مرکزی که بدون نظارت دقیق و همراه با ابهامات گسترده از نظر نحوه گزارش دهی و بیلان کاری ایجاد شده. سؤال اصلی این است که Casis چگونه تصمیم گیری می کند؟ و ناسا چگونه گزارشات این مرکز را بازبینی می نمایند؟

پس Casis چه کار می کند؟

چیزی که از تمامی گزارشات، اخبار و حواشی آنها به گوش می رسد، این است که نه Casis و نه NASA هیچکدام عمل خلافی را انجام نمی دهند، اما اینجا بحث آینده ISS مطرح است، و بنابراین همه چیز باید در سطح عالی پیش برود.

می دانیم که Casis سالی 15 میلیون دلار بودجه می گیرد، اما در کنار آن پرتاب هایش نیز بدون هزینه و به رایگان انجام شده، ضمن اینکه برای استفاده از تایم کاری فضانوردان نیز هزینه ای پرداخت نمی کند، و مشخص است که حمل و نقل و نیروی انسانی نیز هزینه هایی را به دوش سازمان های مختلف خواهد گذاشت.

در اینجا بحث هزینه ی فرصت ها نیز وجود دارد: هر کیلوگرم محموله حمل شده، هر متر مربع تجهیزات، هر ساعت کار فضانوردان و غیره، همه منابعی هستند که از یک پروژه بالقوه سلب گشته و به دیگری اختصاص داده شده اند.

همچنین برخی از سران ناسا نیز نگرانند که این شیوه عملکرد، تأثیر منفی بر پروژه «سفر به مریخ» نیز داشته باشد، زیرا اهداف Casis برای تجاری سازی استفاده از ISS و مدارهای پایینی زمین به صورت غیرمستقیم در آن نقش دارد (تحقیقات زمینی به این مرکز مربوط می شود). بنابراین حضور قدرتمند تجاری در مدار پایینی زمین، می تواند ناسا را آزاد بگذارد تا با خیال راحت به تخصیص منابع برای رسیدن به سیاره سرخ بپردازند.

گفتنی است برنامه آژانس فضایی آمریکا برای رسیدن به کره مریخ در سه مرحله اجرا می شود. در قسمت اول که «زمین محور» نام دارد، ناسا از ISS به عنوان پلتفرم تست تجهیزات و دانش فنی خودش استفاده می کند، تا ببیند آیا اطلاعات و ابزار کافی برای تضمین سلامت فضانوردان در مأموریت خطیر سیاره سرخ را دارد یا خیر.

پس از موفقیت آمیز بودن این آزمون، مراحل دوم و سوم که به اجرای عملیاتی مستقل از زمین اختصاص دارند، آغاز خواهند شد. در این رابطه هیئت مشورتی NASA می نویسد:

NASA به ما می گوید انتقال موفقیت آمیز از مرحله «متکی به زمین» به فاز «اثبات عملیاتی» تا حدی به موفقیت برنامه های تجاری سازی ISS و/یا دسترسی به آزمایشگاه های علمی واقع در مدارات پایینی زمین بستگی دارد، تا ناسا بتواند از آنها استفاده کند. بنابراین احساس می کنیم آژانس فضایی باید درک بهتری از اهمیت منابع تخصیص یافته به آزمایشگاه ملی ISS پیدا کند، و نقش آنها را در تحقیقات مورد نیاز برای کاهش خطرات تکنولوژیکی و انسانی در پروژه سفر به مریخ متوجه شود.

این نامه سرگشاده، هراس هیئت مشورتی از نحوه عملکرد Casis را نشان می دهد که نتوانسته ISS را به خوبی در اختیار بازار تجاری و تحقیقاتی قرار دهد، و این کار می تواند بهای گزافی برای برنامه های آتی ناسا در پی داشته باشد. مشخصاً Casis باید تلاش بیشتری برای جلب نظر بخش خصوصی انجام دهد، اما با توجه به فقدان معیارهای داخلی و گزارشات دقیق، چگونه می توان گفت آنها در مسیر درستی پیش می روند یا خیر؟

«کن شیلدز» مدیر عملیاتی Casis در این رابطه می گوید: «نظرات در این رابطه متفاوت است، اما به نظر می رسد معدود اعضای هیئت مشورتی، توجه کافی به فعالیت ها و برنامه های ما نداشته اند.»

او معتقد است این حجم انتقادات به سازمان متبوعش منصفانه نیست. مثلاً او می گوید ما معیارهای مشخصی داریم، گزارشات سالانه را ارائه کرده، و ناسا نیز از این گزارشات برای ارزیابی عملکرد Casis استفاده می کند، اما ظاهراً دیگران با او در این رابطه تفاهم ندارند.

در واقع تا حدی هم می توان به او حق داد. Casis فعالیتی کاملاً منحصر به فرد دارد. هیچ سازمان غیرانتفاعی دیگری در طول تاریخ بشر مسئولیت کنترل بخشی از ایستگاه فضایی بین المللی را بر عهده نداشته، و هیچگاه چنین سازمانی به منظور برپایی بازار تجاری تحقیقات در مدارات پایینی زمین به کار گرفته نشده، بنابراین آنها پروژه ای را از صفر آغاز کرده اند، و انتظار می رود که طی سال های بعد عملکرد بسیار بهتری را نیز ارائه دهند.

اما نکته مهم این است که ISS تنها هشت سال دیگر تحت کنترل ناسا به فعالیت ادامه خواهد داد و پس از آن، منابع آژانس فضایی صرفاً به پروژه سفر به مریخ اختصاص می یابد. بنابراین اگر Casis نتواند پروژه های بیشتری را برای اجرا در ایستگاه فضایی بین المللی و جاذبه صفر جذب کند، این مرکز به خاطره ها خواهد پیوست.

در همین رابطه «کوینگ» می گوید: «سؤال اصلی من این است: واقعاً یک ایستگاه فضایی دست شماست و اینگونه از آن استفاده می کنید؟» البته منظورش فعالیت های تبلیغاتی و همکاری با دیزنی نیست. او می گوید اکثر فعالیت های اجرا شده توسط Casis از جمله بورسیه های تحصیلی و غیره، کارهایی است که ناسا به راحتی قادر به اجرای آنها بوده، اما بخش اصلی اهدافش یعنی جذب سرمایه، جلب توجه مخاطبین عمومی و همکاری های تجاری را هنوز به اجرا در نیاورده.

به هر حال، زمان به سرعت برای ایستگاه فضایی بین المللی در حال گذر است و آینده جالب ترین پروژه علمی بشر در دستان سازمان غیرانتفاعی کوچکی قرار گرفته، که تاکنون نتوانسته به اهدافش دست یابد. اما چاره ای جز انتظار نیست، و باید دید طی سال های ارزشمند پیش رو چه راهکاری برای این مسئله اندیشیده خواهد شد.

The post appeared first on .

چه آینده ای در انتظار ایستگاه بین المللی فضایی خواهد بود؟

زی تی ای جدیدترین گوشی هوشمند خود را تنها بر اساس نظر کاربران، خواهد ساخت

کمپانی زی تی ای به تازگی خبر از ساخت یک دستگاه هوشمند همراه داده که تمامی بر اساس نظر کاربران ساخته خواهد شد.

زی تی ای جدیدترین گوشی هوشمند خود را تنها بر اساس نظر کاربران، خواهد ساخت

(image)
کمپانی زی تی ای به تازگی خبر از ساخت یک دستگاه هوشمند همراه داده که تمامی بر اساس نظر کاربران ساخته خواهد شد.
زی تی ای جدیدترین گوشی هوشمند خود را تنها بر اساس نظر کاربران، خواهد ساخت

کشف ماده ای امیدوارکننده برای مقابله با سالخوردگی که به زودی روی انسان آزمایش خواهد شد

اخیرا مشخص گردیده که ترکیبی به نام نیکوتین امید مونو نوکلئوتید (NMN) می تواند فرایند پیری را کند کرده و طول عمر موش ها را بالا ببرد و حال دانشمندان تلاش دارند مشخص نمایند آیا ترکیب یاد شده، اثری مشابه روی انسان خواهد داشت یا خیر.

در همین راستا، پژوهشگران دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و دانشگاه Keio ژاپن نوعی تست بالینی را برنامه ریزی کرده اند تا از طریق آن اثربخشی ماده یاد شده و امنیت کاربرد آن روی انسان را مورد سنجش قرار دهند.

در جریان این آزمایش که قرار است از ماه آینده آغاز شود، ترکیب NMN برای حدودا ده فرد سالم تجویز می گردد تا مشخص شود که آیا می تواند کارکردهای بدنی افراد را بهبود بدهد و اثرات پیری را در آنها کم کند یا خیر.

در صورتی که این ماده موثر واقع شود، عنوان نخستین کشف ضد پیری اثرگذار در دنیا را به خود اختصاص خواهد داد.

لازم است اشاره کنیم که NMN نوعی مولکول اورگانیک یا نوکلئوتید است که در منابع غذایی مختلفی از جمله شیر یافت می شود و جالب است بدانید که پیشتر مطالعات دیگری هم روی آن صورت گرفته و همگی از اثربخش بودن این ترکیب در کندتر نمودن فرایند پیری حکایت داشتند. این کار نیز با فعال نمودن sirtuin در بدن صورت می گیرد که در واقع گروهی از پروتئین ها را شامل می گردد که کارکردهایشان با سالخورده تر شدن بدن، تضعیف می شود.

پژوهش انجام شده توسط Shinichiro Imai از دانشگاه واشنگتن نشان می دهد NMN ژن مسئول Sirtuin را فعال می نماید. در یکی از آزمایشان صورت گرفته در این رابطه مشخص گردید، موش هایی که رژیم غذایی منظمی حاوی NMN را دنبال می کردند، دستخوش تغییرات مثبتی در قوه بینایی و متابولیسم بدنی خود شدند که در واقع به واسطه زیاد بود سن و سال آنها تحت تاثیر قرار گرفته بود.

در آزمایشی دیگر NMN توانست عدم تحمل گلوکز و چربی در بدن آنها (دوره پیش از ابتلا به دیابت) را بهبود بدهد. اگر بخواهیم در مورد موش ها بگوییم، این ماده حکم نوعی اکسیر زندگی را برایشان دارد اما در مورد مفید بودن آن برای انسان لازم است که مطالعات و آزمایشات بیشتری در این باره صورت بگیرد.

البته دانشمندان دلایل خوبی برای نفی سودمندی این ماده در بدن انسان دارند. متاسفانه مطالعاتی که تا به الان روی بدن موش ها صورت گرفته (خصوصا پژوهش های مرتبط با سالخوردگی) ارتباط چندانی با انسان ندارند. در واقع بعید به نظر می آید که NMN همان اثرگذاری و نتیجه را در بدن انسان از خود نشان دهد چراکه موش ها موجودات کوچکی هستند و بدنشان انطباق پذیری خوبی نسبت به طبیعت و محیط بیرونی دارد، حال آنکه این مساله در مورد انسان صدق نمی کند.

در هر حال دانشمندان باور دارند که ترکیب یاد شده ممکن است روی روانشناسی انسان اثر بگذارد و تاثیر آن در این حوزه کاملا محسوس باشد. اگر NMN در انسان همان شدت اثربخشی اش روی موش ها را نداشته باشد، باز هم انتظار می رود که سلامت انسان را به میزان چشمگیری بهبود بدهد.

The post appeared first on .

کشف ماده ای امیدوارکننده برای مقابله با سالخوردگی که به زودی روی انسان آزمایش خواهد شد

اخیرا مشخص گردیده که ترکیبی به نام نیکوتین امید مونو نوکلئوتید (NMN) می تواند فرایند پیری را کند کرده و طول عمر موش ها را بالا ببرد و حال دانشمندان تلاش دارند مشخص نمایند آیا ترکیب یاد شده، اثری مشابه روی انسان خواهد داشت یا خیر.

در همین راستا، پژوهشگران دانشگاه واشنگتن در سنت لوئیس و دانشگاه Keio ژاپن نوعی تست بالینی را برنامه ریزی کرده اند تا از طریق آن اثربخشی ماده یاد شده و امنیت کاربرد آن روی انسان را مورد سنجش قرار دهند.

در جریان این آزمایش که قرار است از ماه آینده آغاز شود، ترکیب NMN برای حدودا ده فرد سالم تجویز می گردد تا مشخص شود که آیا می تواند کارکردهای بدنی افراد را بهبود بدهد و اثرات پیری را در آنها کم کند یا خیر.

در صورتی که این ماده موثر واقع شود، عنوان نخستین کشف ضد پیری اثرگذار در دنیا را به خود اختصاص خواهد داد.

لازم است اشاره کنیم که NMN نوعی مولکول اورگانیک یا نوکلئوتید است که در منابع غذایی مختلفی از جمله شیر یافت می شود و جالب است بدانید که پیشتر مطالعات دیگری هم روی آن صورت گرفته و همگی از اثربخش بودن این ترکیب در کندتر نمودن فرایند پیری حکایت داشتند. این کار نیز با فعال نمودن sirtuin در بدن صورت می گیرد که در واقع گروهی از پروتئین ها را شامل می گردد که کارکردهایشان با سالخورده تر شدن بدن، تضعیف می شود.

پژوهش انجام شده توسط Shinichiro Imai از دانشگاه واشنگتن نشان می دهد NMN ژن مسئول Sirtuin را فعال می نماید. در یکی از آزمایشان صورت گرفته در این رابطه مشخص گردید، موش هایی که رژیم غذایی منظمی حاوی NMN را دنبال می کردند، دستخوش تغییرات مثبتی در قوه بینایی و متابولیسم بدنی خود شدند که در واقع به واسطه زیاد بود سن و سال آنها تحت تاثیر قرار گرفته بود.

در آزمایشی دیگر NMN توانست عدم تحمل گلوکز و چربی در بدن آنها (دوره پیش از ابتلا به دیابت) را بهبود بدهد. اگر بخواهیم در مورد موش ها بگوییم، این ماده حکم نوعی اکسیر زندگی را برایشان دارد اما در مورد مفید بودن آن برای انسان لازم است که مطالعات و آزمایشات بیشتری در این باره صورت بگیرد.

البته دانشمندان دلایل خوبی برای نفی سودمندی این ماده در بدن انسان دارند. متاسفانه مطالعاتی که تا به الان روی بدن موش ها صورت گرفته (خصوصا پژوهش های مرتبط با سالخوردگی) ارتباط چندانی با انسان ندارند. در واقع بعید به نظر می آید که NMN همان اثرگذاری و نتیجه را در بدن انسان از خود نشان دهد چراکه موش ها موجودات کوچکی هستند و بدنشان انطباق پذیری خوبی نسبت به طبیعت و محیط بیرونی دارد، حال آنکه این مساله در مورد انسان صدق نمی کند.

در هر حال دانشمندان باور دارند که ترکیب یاد شده ممکن است روی روانشناسی انسان اثر بگذارد و تاثیر آن در این حوزه کاملا محسوس باشد. اگر NMN در انسان همان شدت اثربخشی اش روی موش ها را نداشته باشد، باز هم انتظار می رود که سلامت انسان را به میزان چشمگیری بهبود بدهد.

The post appeared first on .

کشف ماده ای امیدوارکننده برای مقابله با سالخوردگی که به زودی روی انسان آزمایش خواهد شد