بازی آزاد

سیستم عامل اندروید واقعاً چقدر بهینه است؟

از گوشه و کنار این جمله زیاد به گوش می رسد: «… اما اندروید بهینه سازی نشده است». این نظرات از آنجا منشا می گیرد که دستگاه های اپل بسیار بهینه شده اند زیرا اپل نه تنها سخت افزار، بلکه نرم افزار و کل اکوسیستم را تحت کنترل دارد. در مقابل، آنچه که درباره سیستم عامل اندروید تصور می شود این است که این سیستم عامل یک مخلوط درهم از اجزای متعدد ازسوی گروهی تولیدکننده و OEM ها (تولید کنندگان سخت افزار کم نام و نشان) است. مطمئنا، راهکار اپل باید بهینه تر باشد؛ اینطور نیست؟

اما از برخی جنبه ها، یکی از مواردی که در پس این «بهینه سازی» کامل وجود دارد، یک نیاز پنهان برای افرادی است که می خواهند بقبولانند که چرا بنظر می رسد محصولات اپل، دستکم از سوی برخی، «بهتر» به نظر می رسند و چرا در حال حاضر، اپل بازی «عملکرد» را برده است؟ این افراد معتقدند که اگر اندروید فقط کمی بهتر بهینه سازی شده بود، آن وقت از تمام مشکلات و نا امنی های این سیستم عامل چشم پوشی می کردند.

نخستین حقیقتی که باید دریابیم این است که اساس این ادعاها و باورها در واقع در همان جنگ سنتی میان «مک» و «رایانه شخصی» قرار دارد و تا کنون هم همین طور بوده است. اپل، سخت افزار و نرم افزار را در آن واحد در اختیار گرفت و در نتیجه، طبق اعلام اپل، این کار «به خوبی جواب داده است». در مقابل، مایکروسافت تنها نرم افزار را تحت کنترل گرفت و سخت افزارهای خود را از کمپانی هایی چون Dell، HP، IBM و سایرین تامین کرد. حتی در درون کامپیوترهای Dell، HP، IBM و سایر رایانه های رومیزی، CPU هایی از تولیدکننده هایی چون اینتل یا AMD و GPU هایی از ATI (در حال حاضر AMD) و NVIDIA و یک دیسک سخت از تولیدکنندگان مختلف قرار دارد.  در عوض، اپل از این ایده در کمپین های بازاریابی خود استفاده کرده است. بنابراین، تا حدی این ادعاها درست بوده است.

در تاریخ 20 سال گذشته ویندوز، همه اتفاقات حول محور «درایورهای درست» و «ارور مخوف صفحه آبی» یا «صفحه آبی مرگ» بوده است. خیلی سریع به اتفاقات امروز می رویم و می بینیم که موقعیت و وضعیت مشابهی با گذشته داریم. اپل، درست مانند مک، همچنان سخت افزار و نرم افزار آیفون را تحت کنترل دارد اما اندروید درست مانند ویندوز بوده است. گوگل، همانند مایکروسافت، تنها سیستم عامل را ارائه می کند و در مقابل، سخت افزارهای مورد نیاز خود را از طیف وسیعی از تولیدکنندگان و OEM ها، از کوالکام گرفته تا سامسونگ، سونی، ال جی، HTC، مدیاتک، هوآوی و… تامین می کند.

همچنین، وقتی در نظر می گیریم که موبایل های اندرویدی شامل طیف وسیعی از محصولات رده پایین با سطح قیمتی زیر 150 دلار و امکانات پایینی چون صفحه نمایش کوچک، پردازنده های ضعیف و حافظه اندک تا پرچمدارانی با سطح قیمتی 4 تا 5 برابر بالاتر، می شوند، به این نتیجه می رسیم که اگر دستگاه اشتباهی را انتخاب کنیم، به راحتی اسیر یک تجربه بد از اندروید خواهیم شد. اما این فرضیه تا چه اندازه درست است؟ برخی متخصصین باور دارند که این ادعا درست نیست و در واقع اندروید هم بهینه سازی شده و می توان این ادعا را اثبات کرد.

زبان برنامه نویسی جاوا در برابر زبان برنامه نویسی C

جاوا، زبان برنامه نویسی پیش فرض برای اندروید است. یک حقیقت وجود دارد که اپلیکیشن های نوشته شده توسط زبان برنامه نویسی جاوا کندتر از اپلیکیشن ها برنامه هایی هستند که توسط زبان های برنامه نویسی C و C++ (که با کدهای مادر ماشین تنظیم شده) نوشته می شوند. اما این تفاوت سرعت، در عمل چندان هم زیاد نیست چراکه یک اپلیکیشن معمولی برای اجرا، بیش از آنکه نیازمند محاسبات سنگین باشد تا بتواند اجرا شود، زمان انتظار بیشتری را برای دستورات کاربر یا ترافیک شبکه می طلبد.

در نمودار میله ای زیر، توضیح داده می شود که سرعت اپلیکیشن های نوشته شده توسط زبان های برنامه نویسی جاوا و C چه تفاوتی با هم دارد.

نخستین پله نردبان ادعای «اندروید بهینه سازی نشده»، این تفکر است که اپلیکیشن های قابل اجرا روی پلتفرم iOS، به دلیل عدم استفاده از زبان برنامه نویسی جاوا، سریعتر هستند. البته فراموش نکنید که چند سطر بالاتر درباره «سرعت واقعی» چه گفتیم؛ همچنین، اهمیتی ندارد که در بخش های زیادی از سیستم عامل اندروید، به جای زبان برنامه نویسی C از زبان جاوا استفاده شده باشد.

علاوه بر این، اگر نخواهیم بگوییم همه، بیشتر اپلیکیشن ها و بازی های سنگین که نیازمند CPU و GPU قوی هستند، برای سیستم عامل اندروید، به زبان برنامه نویسی C نوشته شده اند. به عنوان مثال، هر اپلیکیشن یا بازی که از یکی از موتورهای محبوب 3D، نظیر Unity یا موتور Unreal استفاده می کند، در واقع نه یک اپلیکیشن جاوا، بلکه یک اپلیکیشن بومی اندروید محسوب می شود.

از صحبت های بالا چه نتیجه ای می گیریم؟ نخست اینکه در حالی که نرم افزارها و اپلیکیشن های جاوا از اپلیکیشن های بومی در iOS کندتر هستند اما تفاوت سرعت در عمل و دنیای واقعی چندان محسوس نیست. دوم آنکه، ماشین مجازی جاوا (Java VM) اندروید دائما در حال بهبود است و در حال حاضر شامل برخی تکنولوژی های بسیار جذاب و استثنایی است که می تواند اجرای برنامه های تحت جاوا را سرعت بخشد. و در نهایت، نتیجه گیری سوم آنکه، بخش های بزرگتر اندروید شامل کرنل لینوکس، توسط زبان برنامه نویسی C نوشته شده اند.

شتاب سخت افزاری

اما دومین سوال این است که: آیا اپل عملکردهای خاصی را روی پردازنده های خود افزوده تا بتواند اجرای برخی عملیات را شتاب دهد؟ همچنین، اگر پاسخ مثبت است، پس چرا کوالکام و سامسونگ این کار را نکرده اند؟ در پاسخ به این سوال باید گفت که کمپانی اپل امتیاز مهندسی ساخت ARM را برای چیپ های خود در اختیار دارد که این نوع مهندسی به اپل اجازه می دهد تا بتواند پردازنده های سازگار با ARM را با استفاده از مهندسان و فناوری انحصاری خود تولید کند.

در واقع ARM هایی که مستلزم چنین پردازنده ای هستند، با هرگونه مهندسی ساختی سازگاری کامل دارند. برای تایید این پردازش، ARM یک سری تست های سازگاری روی پردازنده ها را پشت سر می گذارد و نتایج این تست ها توسط ARM تایید می شود. با این حال این آزمایش ها، نمی توانند و نخواهند توانست عملکردهای خاصی را فراتر از عملکردهای منحصر به پردازنده ها بررسی کنند.

این بدان معناست که فرض را بر این بگیریم که اپل به وجود برخی عملیات مشخص و همیشگی پی برده باشد، در آن صورت می تواند به جای نرم افزار، سخت افزار خاصی را هم جهت اجرای این وظایف به پردازنده های خود بیافزاید. ایده اصلی در اینجا این است که وظایف انجام شده در سخت افزار سریع تر از مشابه نرم افزاری است. یک مثال خوب برای این ایده، «رمزنگاری» است. مثلا، در مجموعه دستورالعمل های ARMv7، هیچ دستورالعملی برای رمزنگاری AES وجود ندارد در حالی که در ساختار مجموعه عملکردهای ARMv8، عملکردهای خاصی برای اجرای رمزنگاری AES در سخت افزار تعریف شده است. این بدان معناست که رمزنگاری AES روی پردازنده های ARMv8 بسیار سریع تر از رمزنگاری روی پردازنده های ARMv7 است.

بنابراین، بعید نیست که اپل عملکرد دیگری را روی سخت افزاری که عملیات خاصی در سخت افزار انجام می دهد نه روی نرم افزار، اضافه کرده باشد. با این حال، هنوز نمی توان این فرض را اثبات کرد. تحلیل کدهای باینری که توسط کامپایلرهای عمومی اپل تولید می شوند یا حتی نگاهی به کامپایلر کدهای منبع (از آنجا که این کدها منبع باز هستند) باز هم عملکرد جدیدی را هویدا نمی کند.

اما این تمام ماجرا نیست. راه دیگری که ممکن است اپل به کمک آن بتواند در پردازنده های خود شتاب سخت افزاری ایجاد کند، افزودن سخت افزار مخصوصی است که نیاز به برنامه دهی و اجرای برنامه به همان شیوه ای است که یک پردازنده از GPU و DSP استفاده می کند. به عبارت دیگر، کامپایلر و از همه مهم تر، SDK سیستم عامل iOS به شیوه ای نوشته شده که برخی کاربردها به واسطه تنظیم برخی پارامترها روی سخت افزار اجرا می شوند و سپس سخت افزار را وادار به پردازش این عملکرد می کنند.

این همان اتفاقی است که توسط GPU‌می افتد. یک اپلیکیشن، اطلاعات سه گانه خود را در بخش هایی از حافظه پیاده سازی می کند و سپس به GPU دستور می دهد تا روی این اطلاعات کار کند؛ فرآیند مشابهی نیز در DSP یا یک ISP رخ می دهد.

به عنوان مثال، بیایید تصور کنیم که مهندسین اپل متوجه شوند که یک SDK همیشه باید یک سری پیام را معکوس منتشر کند. بنابراین، Apple باید به شکل elppA در آید. این کار به راحتی در نرم افزار امکانپذیر است اما اگر بتوان یک واحد سخت افزاری به خاص برای این کار درست کرد که می توانست روی بافرهای 16 بایتی کار کند، در آن صورت شاید بتوان آنها یک یا دو سیکل ساعت معکوس کرد.

در چنین حالتی، هر زمانی که نیاز به معکوس کردن پیامی باشد، این کار در کسری از ثانیه در سخت افزار انجام می شود. نتیجه حاصل شده باعث می شود تا عملکرد و بازدهی کلی پردازنده افزایش یابد. اما یک مثال ملموس تر و واقعی شامل یک سری پیام نمی شود بلکه می تواند مواردی چون تشخیص چهره، یادگیری ماشینی یا تشخیص اشیا باشد.

این مثال دو معنای متفاوت دارد؛ نخست، ساختمان و مهندسی ARM هم اکنون متشکل از عملکردهای پیچیده ای است که با عنوان NEON شناخته می شود و می تواند به روش موازی روی داده ها کار کند. این عملکرد تکی و عملکردهای داده ای چندگانه (SIMD) برای اجرای یک وظیفه مشابه، به موازات روی اجزای چندگانه، هم اندازه و هم نوع داده از یک عملکرد استفاده می کنند.

دوم آنکه، پردازنده های موبایل، هم اکنون دارای قطعات سخت افزاری مجزایی هستند که عملیات اختصاصی نظیر GPU، DSP، ISP و امثال آن را اجرا می کنند.

نتیجه گیری: انواع دیگر پردازنده های ARM، از کوالکام گرفته تا سامسونگ، مدیاتِک و هوآوی، در حال حاضر توانایی تغییر عملکرد از نرم افزار به سخت افزار را دارند. به عنوان مثال توسعه دهندگان در کوالکام، پردازنده هگزاگون را تولید کرده اند که به اپلیکیشن ها امکان استفاده مستقیم از سخت افزار DSP که در پردازنده های اسنپدراگون به چشم می خورد را می دهد. گرچه DSP هگزاگون در ابتدا به عنوان یک پردازنده دیجیتالی سیگنال استفاده شد اما به آرامی راه خود را به فراتر از صدا یعنی بهبود تصاویر، واقعیت افزوده، پردازش ویدیویی و حسگرها پیدا کرد.

یکپارچگی سیستم

یکی از جنبه های اصلی «بهینه سازی»، حصول اطمینان از فعالیت درست و دقیق اجزای اصلی با یکدیگر است تا بدین ترتیب، یک سیستم به صورت یکپارچه عمل کند. هر چقدر هم که GPU بسیار سریعی داشته باشیم اما اگر پردازنده اصلی (CPU) از طریق یک پورت کند سریال BUS که از درایورهای بهینه نشده بهره می گیرد ، به این سخت افزار متصل شده باشد، هیچ سودی ندارد. این موضوع برای DSP، ISP و سایر اجزای سیستم هم صدق می کند.

برای تولیدکنندگان سیستم روی تراشه (SoC)، نظیر کوالکام و طراحان GPU/CPU، نظیر ARM، تضمین بهینه بودن نرم افزار درایورهای مورد نیاز برای استفاده از محصولات آنها، از ضروریات اصلی محسوب می شود.

سیستم عامل

اما می رسیم به خود سیستم عامل اندروید، تشکیلات داخلی، زیرشاخه های سیستم و چارچوب آن؛ آیا همه اینها بهینه شده اند؟ پاسخ ساده این است که خیر! دلیل آن هم واضح است؛ سیستم عامل اندروید از سال 2008 میلادی تاکنون درحال توسعه بود است. این سیستم عامل طی این سال ها رشد کرده و به بلوغی جدی رسیده است. برای درک این نکته کافیست اندروید نسخه 2 را با اندروید نسخه 7 مقایسه کنید. این سیستم عامل همچنین روی پردازنده های ARM، اینتل و MIP اجرا شده و مهندسان گوگل، سامسونگ، ARM و بسیاری دیگر، در موفقیت اندروید نقش داشته اند. از همه اینها مهم تر، هسته اصلی اندروید متن باز است و این بدان معناست که کدهای مرجع آن در دسترس عموم مردم جهان قرار دارد تا بتوانند هر طور که دوست دارند آنها را تغییر داده یا مورد بررسی قرار دهند.

بنابراین، با توجه به اینکه تمام کدهای مرجع اندروید زیر نگاه تیزبین این همه مهندس قرار دارد، بعید است که بهینه سازی جدی در سطح کدنویسی از چشم آنها دور مانده باشد. منظور از سطح کدنویسی، تغییراتی است که می توان در بخش های کوچک کد که الگوریتم های کندی هستند یا کدهایی که بازدهی بالایی ندارند، ایجاد کرد.

اما از سوی دیگر، مشکل سیستم بهینه سازی گسترده نیز وجود دارد و آن چگونگی ادغام سیستم با هم است.

وقتی به سیستم «ردیاب گوگل» (Google Track) در تبلیغات و جست و جو توجه یا به زیرساخت پشت یوتیوب نگاه می کنیم یا پیچیدگی های تجاری سیستم «ابری گوگل» (Google Cloud) را در نظر می گیریم، خیلی مضحک است که تصور کنیم گوگل مهندسینی در اختیار ندارد که با نحوه طراحی و ساخت یک ساختار سیستمی کارآمد و با راندمان بالا آشنایی ندارند. نتیجه می گیریم که کدهای مرجع و همینطور طراحی سیستم اندروید، همگی بهینه شده و کارآمد هستند.

جمع بندی

با در نظر گرفتن همه موارد، از طراحی SoC ها گرفته تا طراحی سخت افزار، درایورها، سیستم عامل اندروید و مهندسینی که تمامی این اجزا را در کنار هم قرار داده اند، به سختی می توان توجیه و دلیلی منطقی برای این ادعا که «اندروی بهینه نشده»، آورد. با اینحال، این بدان معنا نیست که این سیستم عامل دیگر جایی برای بهتر شدن نداشته باشد یا اینکه تمامی تولیدکنندگان اسمارتفون ها، حداکثر زمان و پول خود را برای اطمینان از بکارگیری  بهترین درایورها و بالاترین سطح ادغام این سیستم، صرف کرده اند.

سوال اینجاست، پس چرا این برداشت وجود دارد که «اندروید بهینه سازی نشده است؟» شاید بتوان به شکلی ساده پاسخ را در سه بخش داد:

• اپل سالهاست که دنباله رو مفهوم «به سادگی کار می کند»، است که این مفهوم از جنبه بازاریابی قطعا یک پیام قدرتمند محسوب می شود.
• اپل، در لحظه، برنده رقابت بر سر راندمان است. بنابراین، کل باور کاربران مبنی بر «بهینه نبودن اندروید»، به نظر واکنشی در برابر این اتفاق است.
• در حال حاضر، تنها یک محصول موبایل از اپل، یعنی آیفون در بازار وجود دارد درحالیکه اکوسیستم اندروید بسیار بسیار وسیع، متنوع، رنگارنگ و چند وجهی است که این تنوع، برخلاف اپل که یکپارچگی و نظم را نشان می دهد، می تواند القاکننده هرج و مرج و عدم انسجام باشد.

نظر شما چیست؟ آیا از نظر شما دلایل دیگری وجود دارد که ثابت کند سیستم عامل اندروید بهینه نشده است؟ می توانید استدلال ها و نظرات خود را در بخش نظرات مطرح کنید.

The post appeared first on .

سیستم عامل اندروید واقعاً چقدر بهینه است؟

چرا آینده اندروید و پیکسل در هم تنیده شده است؟

اندروید که عنوان پرکاربردترین سیستم عامل موبایلی در دنیا را دارد این روزها دستخوش تحولاتی عظیم شده است؛ تا سال ها، خالق آن یعنی گوگل دستگاه های همراه با برند خود را به تعداد اندک، آن هم برای خوش آمد توسعه دهندگان و هوادارانش روانه بازار می کرد، اما این رویه با ارائه پیکسل تغییر یافت.

پیکسل را می توان نخستین تلاش واقعی گوگل برای به چالش کشیدن سلطه اپل و سامسونگ بر بازار تلفن های همراه دانست، هرچند نباید از یاد برد که این محصول توسط تیم توسعه دهنده اندروید ساخته نشد.

در واقع تیم سخت افزاری گوگل که هم اکنون مدیریتش را هم ریک استرلو مدیرعامل اسبق موتورولا در اختیار دارد، حتی در همان ساختمان تیم اندروید هم حضور ندارند.

اما باز گردیم به پیکسل، این موبایل و نسخه اکس ال آن در واقع ورژن جدیدی از  اندروید را به جهانیان معرفی کردند، نسخه ای که بیشتر از هر زمان دیگری رنگ و بوی گوگل را در خود داشت و حتی تجربه ای متفاوت از اندروید خالص را در اختیارمان قرار داد.

Hiroshi Lockheimer، رئیس واحد اندروید، سیستم عامل کروم و گوگل پلی در مصاحبه ای که اخیرا با گاردین داشته اظهار نموده که تغییر ندادن هسته اندروید، تصمیمی هوشمندانه از جانب گوگل بوده است: چشم انداز تیم سخت افزاری گوگل ساخت موبایلی برای آن دسته از هواداران این شرکت بود که ترجیح  می دهند از تکنولوژی های ارائه شده توسط آن استفاده نمایند.

در مقابل اما، نام های بزرگ این صنعت از جمله سامسونگ، ال جی و اچ تی سی ترجیح می دهند رویکردی متفاوت  از این را در پیش بگیرند: منظور استفاده از هسته اندروید است. عادت معمول این شرکت ها آن است که اندروید را بهینه سازی کرده و تجربیات خود را بر اساسش ایجاد نمایند. تجربه ای که گوگل ارائه کرده اما صرفا برای هوادارنش ساخته شده.

اما تصمیم غول جستجو برای بهینه سازی اندروید و همچنین تولید موبایلی که از آن بهره بگیرد را می توان موفقیتی بزرگ برای سیستم عامل موبایلی آن که به نوعی موفقیت هایش را هم مدیونش است، قلمداد نمود.

سامسونگ تا سال ها قهرمان پلتفرم اندروید بود و همین حالا که این مطلب را می خواهید صدها اسمارت فون و تولیدکننده موبایل دیگر وجود دارند که مجوز استفاده از اندروید را برای تولیداتشان دریافت کرده اند.

وان پلاس یکی از این نام هاست؛ این شرکت از سرزمین اژدهای سرخ سر برآورد و با سرعتی زیاد در حال طی کردن پله های ترقی و پیشرفت است. اما وان پلاس تنها یکی از شرکتهایی است که لایسنس استفاده از اندروید را از گوگل دریافت کرده. این کمپانی نسخه اصلاح شده ای از اندروید به نام OxygenOS را توسعه داده که روی اسمارت فون های تولیدی اش از جمله وان پلاس 3T اجرا می شود.

کارل پی، هم بنیانگذار وان پلاس در مصاحبه ای که اخیرا با گاردین انجام داده اظهار داشته که تصمیم گوگل مبنی بر ساخت یک اسمارت فون اختصاصی به صورت انبوه را می ستاید. به گفته وی، نکته جالب در مورد سری پیکسل آن است که به نوعی متفرق شدن گوگل از اندروید خالص را نشان می دهند.

همین مساله آزادی عمل بیشتری را در اختیار دیگران قرار می دهد، زیرا پیشتر هواداران اندروید خالص مدعی بودند، هر زمان که تغییر اندکی در این سیستم عامل ایجاد می شود، اندروید از شکل خالصش بیشتر فاصله می گیرد اما حالا حتی پیکسل نیز نسخه خالص سیستم عامل متن باز گوگل را به همراه ندارد و همین امر آزادی عمل بیشتری را در اختیار توسعه دهندگان قرار می دهد تا چشم انداز خود را محقق نمایند.

Lockheimer از دیگر تولیدکنندگان در خواست می کند که با همین دید به قضیه بنگرند و در این باره می گوید: اینکه کارل و وان پلاس با OxygenOS احساس آزادی کنند فوق العاده است و این دقیقا همان چیزی است که انتظار تحققش را داشتیم. حال ریک نیز دقیقا همان کاری را با تیم پیکسل انجام می دهد که وان پلاس روی OxygenOS انجام داد. او در واقع پیکسل را برای مخاطبان گوگل بهینه سازی و متمایز می کند.

اندروید و انتخاب با هم گره خورده اند

سیاست گوگل برای متن باز نگه داشتن اندروید همچنان به قوت خود باقیست و شرکت ها میتوانند نسخه های مختص به خود را بر پایه آن توسعه دهند، با این همه، شرکت ساکن مانتین ویو همچنان راهکارهای خاص خود را برای محدود نگه داشتن اندروید دارد و به شرط باندل کردن برخی اپلیکیشن های اختصاصی اش در محصولات تولیدی شرکت های مختلف مجوز این کار را به آنها می دهد که البته این مساله همانطور که در خبرها خواندید برخی چالش های حقوقی را پیش رویش قرار داده است.

حالا گوگل به همین واسطه درگیر نبردی با کمیسیون اروپاست و به سوء استفاده از سطله اش بر اندروید متهم شده که به حذف اپلیکیشن ها و سرویس های شرکت های رقیبش می انجامد.

حال سوال این است: آیا با وجود مذاکرات گسترده ای که میان نماینده رسمی گوگل و کمیسیون اروپا  انجام شده و پاسخ های دریافتی و در نهایت سازش احتمالی دو طرف، آیا ممکن است که روش توسعه اندروید تغییر یابد؟

Lockheimer در این باره گفت: اندروید، مقوله انتخاب و البته امکان ایجاد کسب و کارهای مختلف بر بستر آن از جمله موضوعاتی است که همواره در کنار یکدیگر مطرح می شوند؛ حال فرقی ندارد که شرکت های مختلف بخواهند از سورس کد یکسانی استفاده نمایند چون به صورت رایگان در اختیارشان قرار می گیرد، با میلیون ها توسعه دهنده ای باشند که کسب و کارشان را بر بستر آن می سازند یا حتی پلتفرمی که از پیشرفته ترین تا ساده ترین نیازهای کاربرانش را از طریق اندروید برطرف می کند.

Lockheimer ادامه می دهد: به همین خاطر فکر می کنم خیلی خوب با اهداف کمیسیون هماهنگی داریم. ما خواهان انتخاب و دسترسی آسان به کدهای منبع هستیم و این رویه ایست که از سال ها پیش دنبال می کنیم.

حال اینکه کمیسیون با چنین رویکردی موافقت می کند یا خیر مساله ایست که زمان آن را ثابت می کند. اینکه بتوان اندروید را بهبینه سازی کرد قطعا یکی از نقاط قوت اندروید محسوب می شود اما در عین حال نیز نشانگر ضعف دیگری است که در اسناد کمیسیون اروپا به آن اشاره ای نشده است: تاخیر در ارائه آپدیت های نرم افزاری.

در دنیایی که محصولات مختلف با سرعت سرسام آوری در حال تغییرند (منظور تغییرات عموما نرم افزاری است که در چرخه عمر یک محصول ممکن است رخ دهد) ارائه آپدیت های منظم بیشتر از هر زمان دیگری اهمیت می یابد. این به روز رسانی ها را می توان محور امنیت مدرن دانست که حاوی پچ های کلیدی برای برطرف ساختن حفره های امنیتی هستند؛ حفره هایی که کارشناسان امنیت آنها را به راه نفوذ هکرها به داخل دستگاه ها تشبیه می کنند و به واسطه آنها، رفت و آمد و اطلاعات شخصی افراد را زیر نظر می گیرند.

همانطور که اطلاع دارید گوگل به صورت سالانه اندروید را آپدیت می کند و هر به روز رسانی را هم با یک نام متفاوت شامل آبنبات چوبی، مارشملو و نوقا به روز رسانی می کند اما گاهی اوقات ماه ها و حتی یک سال طول می کشد تا این آپدیت ها به دستگاه های تولیدی شرکت های شخص ثالث برسند. برخی این مشکل را به تولیدکنندگان چیپ نسبت می دهند و برخی دیگر از تولیدکنندگان، شبکه های موبایلی و حتی گوگل را مقصر این کاستی می دانند.

Lockheimer هم این مشکلات را تایید می کند: ما سورس کد را با تولیدکنندگان چیپ از جمله مدیاتک و کوالکام به اشتراک می گذاریم و حتی دیگر تولیدکنندگان از جمله سامسونگ را قبل از انتشار نسخه جدید اندروید مطلع می کنیم اما همیشه هم اوضاع بر وفق مراد شما نیست.

اگر در بازاری مانند آمریکا باشید که از سوی اپراتورها هدایت می شود، آنگاه باید سفارشی سازی های این شرکت ها را نیز اضافه نمایید که این نیز یک لایه دیگر را به مسیر توسعه نرم افزار می افزاید. ما در واقع تمام این کارها را انجام می دهیم تا اندروید شکل ماژولارتری به خود بگیرد و فرایندها را سرعت بدهیم.

یکی از این تلاش ها، افزوده شدن برخی سرویس های خاص گوگل بوده که منظم تر از سایر سرویس ها در Google Play Services به روز رسانی می شوند؛ لایه ای که در بالای سیستم عامل اندروید می نشیند و کلیه امکانات خاص گوگلی را به اسمارت فون شما اضافه می کند.

به گفته Lockheimer: اندروید سیستم عاملی است که به هیچ شرکت خاصی وابستگی ندارد. پروژه متن باز اندروید حتی روحش هم از وجود گوگل بی خبر است و به هیچکدام از سرورهای شرکت یا هرچیز دیگری مانند آن متصل نیست. بنابراین کلیه تکنولوژی های مختص به گوگل در داخل لایه باریکی در بالای اندروید قرار می گیرند.

با در نظر داشتن این نکته که اپلیکیشن ها و پکیج Play Services به صورت مجزا از سیستم عامل اندروید قابل به روز رسانی هستند، آپدیت متریال (که ظاهر اندروید را تغییر می دهد) بدون ایجاد تغییرات اساسی در سیستم عامل قابل انجام خواهد بود.

آپدیت های امنیتی نیز در پیکسل شکل ماژولارتری به خود گرفته اند، هرچند که باز هم نیازمند دریافت به روز رسانی سیستم عامل هستند. در این بخش شاهد پیشرفت های خوبی از جانب تولیدکنندگان مطرحی چون سامسونگ، گوگل و دیگران بوده ایم که همگی وعده داده اند فعالیت هایشان را همسوی با آپدیت های  امنیتی ماهانه تیم اندروید نگه دارند.

ترکیب سیستم عامل اندروید و کروم

طبق گفته Lockheimer، حتی نصب به روز رسانی های کامل اندروید نیز برای کاربران ساده تر شده است. کروم، سیستم عامل دیگر گوگل نیز که روی لپ تاپ ها و سیستم های دسکتاپی اجرا می شوند و در اصل نسخه ای از مرورگر کروم است که بر بستر لینوکس توسعه یافته سال هاست که به صورت مستمر و منظم به روز رسانی می شود.

حالا ظاهرا جدیدترین نسخه از اندروید 7 نوقا نیز همین تکنولوژی را به خدمت گرفته است.

Lockheimer در این باره می  گوید: به روز رسانی اندروید N درست مانند سیستم عامل کروم در پس زمینه است؛ به عبارت دیگر کاربر ابدا متوجه این فرایند نمی شود. دستگاه شما صرفا ری بوت می شود و از این مرحله به بعد از نسخه جدید استفاده می کنید. در واقع تکنولوژی مورد استفاده همان چیزی است که در کروم شاهدش هستیم.

همانطور که احتمالا می دانید، سال هاست خبرهای جسته و گریخته ای در رابطه با ادغام کد منبع اندروید و سیستم عامل کروم شنیده می شود اما کاری که در اصل گوگل انجام می دهد این است که بهترین مشخصات و ویژگی های هر کدام از آنها را به دیگری بیاورد.  به عنوان نمونه گوگل پلی اندروید بسیار محبوب است پس چرا کروم از آن بی بهره باشد؟

The post appeared first on .

چرا آینده اندروید و پیکسل در هم تنیده شده است؟