Monthاکتبر 2016

محافظ ژله ای نیلکین هوآوی Nillkin Nature TPU Case Huawei Honor V8

محافظ ژله ای نیلکین هوآوی Nillkin Nature TPU Case Huawei Honor V8

قاب محافظ ژله ای نیلکین گوشی هوآوی Honor V8، قابی ساده و محافظی مطمئن برای این گوشی محسوب می شود که در عین بی آلایشی و بدون زرق و برق به خوبی از گوشی در برابر خط و خش و ضربات احتمالی محافظت می کند. این قاب از انعطاف پذیر بالای برخوردار است و به راحتی روی گوشی نصب شده و از پشت و لبه های آن به طور کامل محافظت می کند.

  • شفاف و بسیار انعطاف پذیر
  • طراحی ساده 
  • محافظت کامل از پشت و لبه های گوشی شما
  • عدم لغزش در دست هنگام کار با گوشی

 

محافظ ژله ای نیلکین هوآوی Nillkin Nature TPU Case Huawei Honor V8

قاب محافظ ژله ای نیلکین گوشی هوآوی Honor V8، قابی ساده و محافظی مطمئن برای این گوشی محسوب می شود که در عین بی آلایشی و بدون زرق و برق به خوبی از گوشی در برابر خط و خش و ضربات احتمالی محافظت می کند. این قاب از انعطاف پذیر بالای برخوردار است و به راحتی روی گوشی نصب شده و از پشت و لبه های آن به طور کامل محافظت می کند.

(image)

  • شفاف و بسیار انعطاف پذیر
  • طراحی ساده 
  • محافظت کامل از پشت و لبه های گوشی شما
  • عدم لغزش در دست هنگام کار با گوشی

 

محافظ ژله ای نیلکین هوآوی Nillkin Nature TPU Case Huawei Honor V8

قاب محافظ نیلکین Nillkin Frosted Shield Case Xiaomi RedMi Pro

قاب محافظ نیلکین Nillkin Frosted Shield Case Xiaomi RedMi Pro

فراستد شیلد از قاب های با کیفیت شرکت نیلکین است که از مواد سازنده PC سازگار با محیط زیست ساخته شده است. قاب گوشی RedMi Pro یک قاب سخت است که با داشتن دانه های ریز برجسته در پشت قاب، باعث عدم لیز خوردن گوشی در هنگام کار با آن می شود. این قاب به خوبی از پشت، لبه ها و اطراف گوشی محافظت می کند. 

در ساخت این قاب از مواد PC زیست محیطی استفاده شده است. هر دو طرف قاب مات و مقاوم در برابر گرد و غبار و ضد اثر انگشت است.

  • ضد ضربه و شوک
  • افزایش استحکام گوشی هنگام در دست گرفتن
  • قابل شست و شو
  • ضد گرد و غبار، مقاوم در برابر سایش
  • ضد اثرانگشت
  • ساخته شده پلاستیک PC فشرده با کیفیت
  • ظاهری شیک و ساده

قاب محافظ نیلکین Nillkin Frosted Shield Case Xiaomi RedMi Pro

فراستد شیلد از قاب های با کیفیت شرکت نیلکین است که از مواد سازنده PC سازگار با محیط زیست ساخته شده است. قاب گوشی RedMi Pro یک قاب سخت است که با داشتن دانه های ریز برجسته در پشت قاب، باعث عدم لیز خوردن گوشی در هنگام کار با آن می شود. این قاب به خوبی از پشت، لبه ها و اطراف گوشی محافظت می کند. 

در ساخت این قاب از مواد PC زیست محیطی استفاده شده است. هر دو طرف قاب مات و مقاوم در برابر گرد و غبار و ضد اثر انگشت است.

(image)

  • ضد ضربه و شوک
  • افزایش استحکام گوشی هنگام در دست گرفتن
  • قابل شست و شو
  • ضد گرد و غبار، مقاوم در برابر سایش
  • ضد اثرانگشت
  • ساخته شده پلاستیک PC فشرده با کیفیت
  • ظاهری شیک و ساده

قاب محافظ نیلکین Nillkin Frosted Shield Case Xiaomi RedMi Pro

کیف محافظ نیلکین اچ تی سی Nillkin Sparkle Leather Case For HTC Desire 825

کیف محافظ نیلکین اچ تی سی Nillkin Sparkle Leather Case For HTC Desire 825

نوع بافت این قاب باعث شده تا این قاب بدرخشد و ظاهری شیک و زیبا به آن بخشیده است. محافظ پشت گوشی از مواد سازنده PC سازگار با محیط زیست ساخته شده است، و از گوشی در برابر ضربات احتمالی و نه چندان سخت محافظت می کند. برجستگی های ریز در پست قاب، از لیز خوردن در هنگام در دست گرفتن گوشی جلوگیری می کند. با بازکرن درب کاور صفحه نمایش گوشی به طور اتوماتیک روشن و با بستن درب کاور، خاموش می شود از طریق پنجره نمایشگر شما می توانید به ساعت، دوربین، چراغ قوه گوشی و… به سرعت و بدون باز کردن درب کاور دسترسی داشته باشید.

 
  • ضد ضربه و گرد و غبار
  • افزایش استحکام گوشی هنگام در دست گرفتن
  • قابل شست و شو
  • ضد اثرانگشت
  • ساخته شده پلاستیک PC فشرده با کیفیت
  • دارای پنجره نمایشگر جهت دسترسی سریع به ساعت، چراغ قوه، دوربین و…
  • ظاهری شیک و درخشان

 

کیف محافظ نیلکین اچ تی سی Nillkin Sparkle Leather Case For HTC Desire 825

نوع بافت این قاب باعث شده تا این قاب بدرخشد و ظاهری شیک و زیبا به آن بخشیده است. محافظ پشت گوشی از مواد سازنده PC سازگار با محیط زیست ساخته شده است، و از گوشی در برابر ضربات احتمالی و نه چندان سخت محافظت می کند. برجستگی های ریز در پست قاب، از لیز خوردن در هنگام در دست گرفتن گوشی جلوگیری می کند. با بازکرن درب کاور صفحه نمایش گوشی به طور اتوماتیک روشن و با بستن درب کاور، خاموش می شود از طریق پنجره نمایشگر شما می توانید به ساعت، دوربین، چراغ قوه گوشی و… به سرعت و بدون باز کردن درب کاور دسترسی داشته باشید.

 (image)
  • ضد ضربه و گرد و غبار
  • افزایش استحکام گوشی هنگام در دست گرفتن
  • قابل شست و شو
  • ضد اثرانگشت
  • ساخته شده پلاستیک PC فشرده با کیفیت
  • دارای پنجره نمایشگر جهت دسترسی سریع به ساعت، چراغ قوه، دوربین و…
  • ظاهری شیک و درخشان

 

کیف محافظ نیلکین اچ تی سی Nillkin Sparkle Leather Case For HTC Desire 825

آیا هدست های واقعیت مجازی خطرناک بوده و موجب عفونت چشم می شوند

آیا هدست های واقعیت مجازی خطرناک بوده و موجب عفونت چشم می شوند

گردهمایی های گیمینگ، گردهمایی جِرم ها نیز هستند. عده زیادی از مردم در فاصله های کوتاه با یکدیگر حرکت می کنند، هوایی یکسان را تنفس می کنند، به کنترلرهایی واحد دست می زند و در مجموع، یک بیماری ممکن است به سادگی شیوع یابد. در واقع بیماری های ناشناخته یکی از مسائلی است که مردم بعد از مراجعه به رویدادهایی همچون E3 یا PAX از آنها شکایت می کنند.

اما به نظر می رسد که حالا مردم از بیماری دیگری وحشت دارند: تبخال چشمی. اخیراً یکی از کاربران فعال یوتوب تصویری را از یکی گردهمایی های توسعه دهندگان بازی های ویدیویی در توییتر منتشر کرده و مدعی شده که به دلیل استفاده مشترک از هدست های واقعیت مجازی، یکی از توسعه دهندگان به تبخال چشمی دچار شده است. به نظر می رسید که این خبر، یکی از ترس های مردم در قبال هدست های واقعیت مجازی، یعنی شیوع بیماری های گوناگون را تایید می کند.

این مسئله بسیار ترسناک به نظر می رسد اما حقیقت امر آن است که خبر انتشار یافته، از سوی یک شخص ثالث تایید شده و نمی توان از صحت آن مطمئن بود؛ هرچند که کل ماجرا ارزش بررسی کردن را دارد.

آیا استفاده مشترک از هدست های واقعیت مجازی، ابتلا به تبخال چشمی را در پی دارد؟

دکتر اریک هورن، چشم پزشک ساکن کالیفرنیا می گوید: «به نظرم خطر ابتلا بسیار کم است، هرچند که صفر نیست. تا به امروز پوشیدنی های زیادی به صورت مشترک استفاده شده اند: از عینک های شنا بگیرید تا قرار دادن عینک شخصی دیگر روی چشم؛ و من حتی یک مورد انتشار تبخال چشمی از این راه طی 20 سال فعالیتم را به یاد نمی آورم.»

وی افزوده که هیچ یک از بخش های یک هدست واقعیت مجازی، برخوردی مستقیم با چشمان کاربر ندارد، بنابراین شیوع بیماری احتمالاً در شرایطی صورت خواهد گرفت که شخصی مبتلا به عفونت، چشمانش را با دست بمالد، به هدست دست بزند و بعد شما ضمن دست زدن به هدست، چشمان خود را بمالید.

این دقیقاً همان نوعی از تعامل است که در رابطه با کنترلرهای معمولی بازی یا هر شی دیگری که توسط اشخاص مختلف در رویدادهای گیمینگ لمس می شود مصداق دارد. علاوه بر این، اگر شما در گردهمایی های گیمینگ به تبخال چشمی دچار شوید، به احتمال زیاد حتی از بروز آن مطلع نیز نمی شوید.

به گفته دکتر جان گونزالس، چشم پزشک دانشگاه کالیفرنیا، تبخال چشمی به صورت رایج یکی از نشانه های ویرویس « نوع 1» (یا HSV-1) است. به زعم گونزالس، تقریباً همه مردم تا سن 30 سالگی، به HSV-1 دچار می شوند و اکثر آنها طی عمر عفونت از علائم آن باخبر نمی شوند.

اما آیا دانستن این موضوع که تقریباً تمام خوانندگان این مقاله پیش از این دچار این عفونت شده اند و مشکلی برایشان پیش نیامده خیال تان را راحت می کند؟

کمپانی آکیلس برای هدست های آزمایشی خود از پوشش های محافظ یکبار مصرف استفاده می کند.

اگرچه تبخال چشمی گاه می تواند موجب بروز تاول هایی دردناک در اطراف چشم شود، اما شایع ترین نشانه آن، سرخی چشم است که خود به خود از بین می رود. گونزالس می گوید از آنجایی که درمان خاصی برای سرخی چشم ناشی از ویروس وجود ندارد، بسیاری از مبتلایان به این بیماری، در صورت مراجعه به پزشک مورد آزمایش تبخال چشمی قرار نمی گیرند.

اما در بسیاری از مواقع، تبخال چشمی مشکل مردم نیست؛ چرا که به گفته گونزالس، یکی از عفونت های رایج که سرخی چشم را به همراه دارد، از آدنوویروس ها ناشی می شود و نه از تبخال چشمی.

با این اوصاف، تبخال چشمی گاه می تواند مشکلات جدی تری برای مردم به وجود آورد، خصوصاً اگر وارد نقاط حساس تر مانند قرنیه شود. وقتی این اتفاق بیفتد، ممکن است قرنیه زخمی شده و به تبع آن، قوه بینایی از بین برود. گونزالس می گوید هرکسی که با سرخی چشم مواجه می شود، بدون توجه به دلیل بروز آن، باید تنها در خانه بماند تا عفونت از بین برود.

«سرخی چشم به راحتی قابل انتقال است.» گونزالس ادامه می دهد: «یک نفر به چشم خود دست می زند و بعد به چیزی دیگر، سپس شخصی دیگر به آن شی دست زده و چشم خود را می مالد.»

این مسئله هیچ ارتباطی به واقعیت مجازی ندارد و در عوض، تماماً به حفظ نظافت شخصی مربوط می شود. جالب است بدانید چندی پیش خبرنگاری گزارش داد که به علت استفاده از تجهیزات واقعیت مجازی، دچار سرخی چشم شده، اما نگارنده مقاله بعداً پی برد که علائم بروز یافته در چشم وی، به دلیل پارگی یک رگ بوده است.

هدست های واقعیت مجازی به هیچ وجه با چشم شما برخورد نمی کنند، بنابراین میزان امنیت یا خطر آنها هیچ تفاوتی با عینک های طبی یا عینک های شنا ندارد.

تجهیزات واقعیت مجازی خانگی شما باید تمیز باقی بمانند، درست مثل هرچیز دیگری که به صورت مداوم با پوست شما و دیگر افراد برخورد دارند. آکیلس، سونی و HTC، همگی از مشتریان خواسته اند که بالشتک های موجود در هدست های واقعیت مجازی را جدا کرده و آنها را با آب سرد و مواد ضد باکتری تمیز کنند. نکته مهم در این فرآیند، خشک شدن کامل بالشتک ها است تا پاتوژن های بیماری زا از بین بروند.

و توسعه دهندگان هم از همین حالا راهکارهایی برای تمیز نگه داشتن مداوم تجهیزات خود یافته اند. برای مثال اندی مور، یکی از توسعه دهندگان استودیوی Radial Games می گوید که آنها تمیز نگه داشتن بالشتک ها را در گردهمایی های گیمینگ بسیاری جدی می گیرند. «بعد از هر بار بازی، ما بند فومی را به راحتی از جای در می آوریم و جایگزین های زیادی برای آن داریم. سپس بند را تمیز کرده و کنار می گذاریم تا خشک شود.»

وی همچنین می گوید که تولیدکنندگان نوعی محافظ یک بار مصرف در اختیار توسعه دهندگان می گذارند که هنگام مراجعه گیمرها، می توان آنها را روی بالشتک ها قرار داد و سپس دور ریخت. حتی اگر بحث بیماری مطرح نباشد، توسعه دهندگان از این محافظ برای احترام به مخاطبان استفاده می کنند؛ هیچکس دلش نمی خواهد درباره عرق صورت بازیکن قبلی فکر کند.

البته باید اشاره کرد که احتمالاً تمیز نگه داشتن هدست های واقعیت مجازی در اماکنی مانند فروشگاه های بازی های ویدیویی یا کیوسک ها اندکی سخت تر است؛ اماکنی که احتمالاً کارکنان کنترل زیادی روی دست به دست شدن هدست ها ندارند. در این صورت، خود شما هم می توانید پوشش های محافظ را با قیمتی بسیار ارزان خریداری کنید.

گونزالس پیشنهاد می کند که بازیکنان بعد از استفاده از کنترلرها و هدست های واقعیت، دست های خود را ضد عفونی کنند؛ چرا که بیماری ها به راحتی از طریق لمس چشم ها، گوش ها و دهان منتقل خواهند شد.

اما آیا این اتفاق واقعاً به وقوع پیوسته؟

گونزالس می گوید مطمئن نیست آن توسعه دهنده چطور به این نتیجه رسیده که تبخال چشمی اش، ناشی از هدست واقعیت مجازی بوده است. تبخال چشمی گاهی از اوقات موجب بروز نشانه هایی می شود که به راحتی از سرخی چشم قابل تفکیک است. و این احتمال وجود دارد که توسعه دهنده مورد نظر با مشکلی جدی تر مواجه شده باشد.

همچنین احتمال دارد که این داستان، صرفاً به صورت شاخ و برگ داده شده، از طرف کسی روایت شده باشد که خود آن را از فرد دیگری شنیده است. در واقع در توییت مربوط به این ماجرا، می بینیم که فردی داستان را از فرد دیگری که خود صرفاً داستان را شنیده بود، شنیده است. بدون تایید رسمی شخص مبتلا، احتمالاً نیازی به نگرانی در رابطه با تجهیزات واقعیت مجازی نیست.

در حال حاضر، هیچکس نشنیده که شخصی به دلیل استفاده از هدست واقعیت مجازی در رویدادی گیمینگ، دچار مشکل خاصی شده باشد. هیچ گزارشی در حوزه پزشکی هم دیده نمی شود و گونزالس نیز می گوید طی فعالیت طولانی مدت خود، مورد مشابهی به چشمش نخورده است. به بیان واضح تر، طی این همه سال و بعد از استفاده صد ها هزار گیمر از تجهیزات گیمینگ، حتی یک مورد تایید شده از ابتلا به تبخال چشمی وجود نداشته است.

بنابراین، می توان به این نتیجه رسید که کاربران با مشکل خاصی مواجه نخواهند شد. خطر تجهیزات واقعیت مجازی، از سایر تجهیزات گیمینگ مانند کنترلرها کمتر یا بیشتر نیست و با توجهی ساده به نظافت آنها، می توان از ابتلا به ویروس و بیماری های مختلف جلوگیری کرد. تمام ماجرا، تنها ترسی اغراق آمیز است که معمولاً با معرفی تکنولوژی های جدید، به اشکال متفاوت ظاهر می شود.

The post appeared first on .

آیا هدست های واقعیت مجازی خطرناک بوده و موجب عفونت چشم می شوند

گردهمایی های گیمینگ، گردهمایی جِرم ها نیز هستند. عده زیادی از مردم در فاصله های کوتاه با یکدیگر حرکت می کنند، هوایی یکسان را تنفس می کنند، به کنترلرهایی واحد دست می زند و در مجموع، یک بیماری ممکن است به سادگی شیوع یابد. در واقع بیماری های ناشناخته یکی از مسائلی است که مردم بعد از مراجعه به رویدادهایی همچون E3 یا PAX از آنها شکایت می کنند.

اما به نظر می رسد که حالا مردم از بیماری دیگری وحشت دارند: تبخال چشمی. اخیراً یکی از کاربران فعال یوتوب تصویری را از یکی گردهمایی های توسعه دهندگان بازی های ویدیویی در توییتر منتشر کرده و مدعی شده که به دلیل استفاده مشترک از هدست های واقعیت مجازی، یکی از توسعه دهندگان به تبخال چشمی دچار شده است. به نظر می رسید که این خبر، یکی از ترس های مردم در قبال هدست های واقعیت مجازی، یعنی شیوع بیماری های گوناگون را تایید می کند.

این مسئله بسیار ترسناک به نظر می رسد اما حقیقت امر آن است که خبر انتشار یافته، از سوی یک شخص ثالث تایید شده و نمی توان از صحت آن مطمئن بود؛ هرچند که کل ماجرا ارزش بررسی کردن را دارد.

آیا استفاده مشترک از هدست های واقعیت مجازی، ابتلا به تبخال چشمی را در پی دارد؟

دکتر اریک هورن، چشم پزشک ساکن کالیفرنیا می گوید: «به نظرم خطر ابتلا بسیار کم است، هرچند که صفر نیست. تا به امروز پوشیدنی های زیادی به صورت مشترک استفاده شده اند: از عینک های شنا بگیرید تا قرار دادن عینک شخصی دیگر روی چشم؛ و من حتی یک مورد انتشار تبخال چشمی از این راه طی 20 سال فعالیتم را به یاد نمی آورم.»

وی افزوده که هیچ یک از بخش های یک هدست واقعیت مجازی، برخوردی مستقیم با چشمان کاربر ندارد، بنابراین شیوع بیماری احتمالاً در شرایطی صورت خواهد گرفت که شخصی مبتلا به عفونت، چشمانش را با دست بمالد، به هدست دست بزند و بعد شما ضمن دست زدن به هدست، چشمان خود را بمالید.

این دقیقاً همان نوعی از تعامل است که در رابطه با کنترلرهای معمولی بازی یا هر شی دیگری که توسط اشخاص مختلف در رویدادهای گیمینگ لمس می شود مصداق دارد. علاوه بر این، اگر شما در گردهمایی های گیمینگ به تبخال چشمی دچار شوید، به احتمال زیاد حتی از بروز آن مطلع نیز نمی شوید.

به گفته دکتر جان گونزالس، چشم پزشک دانشگاه کالیفرنیا، تبخال چشمی به صورت رایج یکی از نشانه های ویرویس « نوع 1» (یا HSV-1) است. به زعم گونزالس، تقریباً همه مردم تا سن 30 سالگی، به HSV-1 دچار می شوند و اکثر آنها طی عمر عفونت از علائم آن باخبر نمی شوند.

اما آیا دانستن این موضوع که تقریباً تمام خوانندگان این مقاله پیش از این دچار این عفونت شده اند و مشکلی برایشان پیش نیامده خیال تان را راحت می کند؟

کمپانی آکیلس برای هدست های آزمایشی خود از پوشش های محافظ یکبار مصرف استفاده می کند.

اگرچه تبخال چشمی گاه می تواند موجب بروز تاول هایی دردناک در اطراف چشم شود، اما شایع ترین نشانه آن، سرخی چشم است که خود به خود از بین می رود. گونزالس می گوید از آنجایی که درمان خاصی برای سرخی چشم ناشی از ویروس وجود ندارد، بسیاری از مبتلایان به این بیماری، در صورت مراجعه به پزشک مورد آزمایش تبخال چشمی قرار نمی گیرند.

اما در بسیاری از مواقع، تبخال چشمی مشکل مردم نیست؛ چرا که به گفته گونزالس، یکی از عفونت های رایج که سرخی چشم را به همراه دارد، از آدنوویروس ها ناشی می شود و نه از تبخال چشمی.

با این اوصاف، تبخال چشمی گاه می تواند مشکلات جدی تری برای مردم به وجود آورد، خصوصاً اگر وارد نقاط حساس تر مانند قرنیه شود. وقتی این اتفاق بیفتد، ممکن است قرنیه زخمی شده و به تبع آن، قوه بینایی از بین برود. گونزالس می گوید هرکسی که با سرخی چشم مواجه می شود، بدون توجه به دلیل بروز آن، باید تنها در خانه بماند تا عفونت از بین برود.

«سرخی چشم به راحتی قابل انتقال است.» گونزالس ادامه می دهد: «یک نفر به چشم خود دست می زند و بعد به چیزی دیگر، سپس شخصی دیگر به آن شی دست زده و چشم خود را می مالد.»

این مسئله هیچ ارتباطی به واقعیت مجازی ندارد و در عوض، تماماً به حفظ نظافت شخصی مربوط می شود. جالب است بدانید چندی پیش خبرنگاری گزارش داد که به علت استفاده از تجهیزات واقعیت مجازی، دچار سرخی چشم شده، اما نگارنده مقاله بعداً پی برد که علائم بروز یافته در چشم وی، به دلیل پارگی یک رگ بوده است.

هدست های واقعیت مجازی به هیچ وجه با چشم شما برخورد نمی کنند، بنابراین میزان امنیت یا خطر آنها هیچ تفاوتی با عینک های طبی یا عینک های شنا ندارد.

تجهیزات واقعیت مجازی خانگی شما باید تمیز باقی بمانند، درست مثل هرچیز دیگری که به صورت مداوم با پوست شما و دیگر افراد برخورد دارند. آکیلس، سونی و HTC، همگی از مشتریان خواسته اند که بالشتک های موجود در هدست های واقعیت مجازی را جدا کرده و آنها را با آب سرد و مواد ضد باکتری تمیز کنند. نکته مهم در این فرآیند، خشک شدن کامل بالشتک ها است تا پاتوژن های بیماری زا از بین بروند.

و توسعه دهندگان هم از همین حالا راهکارهایی برای تمیز نگه داشتن مداوم تجهیزات خود یافته اند. برای مثال اندی مور، یکی از توسعه دهندگان استودیوی Radial Games می گوید که آنها تمیز نگه داشتن بالشتک ها را در گردهمایی های گیمینگ بسیاری جدی می گیرند. «بعد از هر بار بازی، ما بند فومی را به راحتی از جای در می آوریم و جایگزین های زیادی برای آن داریم. سپس بند را تمیز کرده و کنار می گذاریم تا خشک شود.»

وی همچنین می گوید که تولیدکنندگان نوعی محافظ یک بار مصرف در اختیار توسعه دهندگان می گذارند که هنگام مراجعه گیمرها، می توان آنها را روی بالشتک ها قرار داد و سپس دور ریخت. حتی اگر بحث بیماری مطرح نباشد، توسعه دهندگان از این محافظ برای احترام به مخاطبان استفاده می کنند؛ هیچکس دلش نمی خواهد درباره عرق صورت بازیکن قبلی فکر کند.

البته باید اشاره کرد که احتمالاً تمیز نگه داشتن هدست های واقعیت مجازی در اماکنی مانند فروشگاه های بازی های ویدیویی یا کیوسک ها اندکی سخت تر است؛ اماکنی که احتمالاً کارکنان کنترل زیادی روی دست به دست شدن هدست ها ندارند. در این صورت، خود شما هم می توانید پوشش های محافظ را با قیمتی بسیار ارزان خریداری کنید.

گونزالس پیشنهاد می کند که بازیکنان بعد از استفاده از کنترلرها و هدست های واقعیت، دست های خود را ضد عفونی کنند؛ چرا که بیماری ها به راحتی از طریق لمس چشم ها، گوش ها و دهان منتقل خواهند شد.

اما آیا این اتفاق واقعاً به وقوع پیوسته؟

گونزالس می گوید مطمئن نیست آن توسعه دهنده چطور به این نتیجه رسیده که تبخال چشمی اش، ناشی از هدست واقعیت مجازی بوده است. تبخال چشمی گاهی از اوقات موجب بروز نشانه هایی می شود که به راحتی از سرخی چشم قابل تفکیک است. و این احتمال وجود دارد که توسعه دهنده مورد نظر با مشکلی جدی تر مواجه شده باشد.

همچنین احتمال دارد که این داستان، صرفاً به صورت شاخ و برگ داده شده، از طرف کسی روایت شده باشد که خود آن را از فرد دیگری شنیده است. در واقع در توییت مربوط به این ماجرا، می بینیم که فردی داستان را از فرد دیگری که خود صرفاً داستان را شنیده بود، شنیده است. بدون تایید رسمی شخص مبتلا، احتمالاً نیازی به نگرانی در رابطه با تجهیزات واقعیت مجازی نیست.

در حال حاضر، هیچکس نشنیده که شخصی به دلیل استفاده از هدست واقعیت مجازی در رویدادی گیمینگ، دچار مشکل خاصی شده باشد. هیچ گزارشی در حوزه پزشکی هم دیده نمی شود و گونزالس نیز می گوید طی فعالیت طولانی مدت خود، مورد مشابهی به چشمش نخورده است. به بیان واضح تر، طی این همه سال و بعد از استفاده صد ها هزار گیمر از تجهیزات گیمینگ، حتی یک مورد تایید شده از ابتلا به تبخال چشمی وجود نداشته است.

بنابراین، می توان به این نتیجه رسید که کاربران با مشکل خاصی مواجه نخواهند شد. خطر تجهیزات واقعیت مجازی، از سایر تجهیزات گیمینگ مانند کنترلرها کمتر یا بیشتر نیست و با توجهی ساده به نظافت آنها، می توان از ابتلا به ویروس و بیماری های مختلف جلوگیری کرد. تمام ماجرا، تنها ترسی اغراق آمیز است که معمولاً با معرفی تکنولوژی های جدید، به اشکال متفاوت ظاهر می شود.

The post appeared first on .

آیا هدست های واقعیت مجازی خطرناک بوده و موجب عفونت چشم می شوند

باتری های لیتیومی-یونی ناسا نیز دچار آتش سوزی می شوند؛ علت چیست؟

باتری های لیتیومی-یونی ناسا نیز دچار آتش سوزی می شوند؛ علت چیست؟

حدود چهار ماه پیش بود که جمعی از محققین آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا مشغول آماده سازی رباتی با شکل و شمایل یک میمون به نام RoboSimian بودند تا آن را به فضایی خارج از محدوده آزمایشگاه انتقال دهند.

این ربات که قد و قواره اش حدودا یک متر بود ساخته شده بود تا در شرایط سخت به کمک امدادگران انسانی بیاید و جان افراد در خطر را نجات دهد.

اما باز گردیم به محیط آزمایشگاه؛ پژوهشگران در جریان فعالیت های خود تصمیم گرفتند که باتری لیتیومی یونی ربات را با یک باتری جدید تعویض نمایند و سپس فضای آزمایشگاه را ترک کردند تا هم ناهارشان را صرف کنند و هم اینکه به منبع تغذیه جدید زمان بدهند تا شارژ شود.

در این فاصله ربات در آزمایشگاه تنها ماند و باتری آن دچار سرنوشتی شد که آینده گلکسی نوت 7 سامسونگ را بر باد داد: منفجر شد. از ربات دود شدیدی به آسمان بلند شد و بعد شعله های آتش آن را در برگرفتند. دود برخاسته از این ربات پژوهشگران را هوشیار کرده و سراسیمه به سراغ میمون رباتیک آمدند تا ماجرا را از نزدیک رصد کنند.

همانطور که تایید می کنید انفجار باتری های لیتیومی یونی اتفاق تازه ای نیست. اگر خاطرتان باشد سال گذشته خبر را داشتیم که به عنوان هدیه کریسمس خریداری شده بود. از آن سو نمی توان سیگارهای الکترونیکی را با خود در سفرهای هوایی حمل کرد چراکه ممکن است در بخش بار دچار آتش سوزی شوند و اگر در فکر خرید گلکسی نوت 7 سامسونگ بوده اید حتما می دانید که این موبایل در ماه های اخیر با مشکلات عدیده ای از باب ایمنی دست و پنجه نرم کرده است.

Jay Whitacre از اساتید رشته مهندسی و علوم مواد دانشگاه کارنگی ملون که پیشتر در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا روی باتری ها تحقیق می کرد در این باره می گوید: به طور کلی یک سل لیتیوم یونی خطرناک است و می تواند موجب بروز آتش سوزی عظیمی شود.

تلفن های همراه معمولا یک عدد سل دارند در حالی که RoboSimian حدود 69 عدد از آنها را در خود جای داده بود. حتما تصاویر مربوط به آتش گرفتن باتری نوت 7 را دیده اید، حال تصور کنید که اتفاق رخ داده برای ربات ناسا تا چه حد گسترده بوده است.

از طرف دیگر، چون ناسا فضاپیماهایی حاوی باتری های لیتیومی می سازد و به فضا می فرسد (این وسایل بالاخره روزی قرار است انسان را حمل کنند) مشکل آتش گرفتن این باتری ها اهمیتی دوچندان می یابد. مجموعه عظیم باتری هایی که درون ربات ها، فضاپیماها و غیره قرار دارند همگی با این خطر روبرو هستند. این باتری ها حجم قابل توجه ای انرژی را در خود جای داده اند که به سرعت آزاد می شود و می تواند کشنده باشد. در واقع هرچه انرژی ذخیره شده در این باتری ها بیشتر باشد لازم است که توجه بیشتری به آن معطوف گردد.

طبق گفته لاین لی یکی از محققین آزمایشگاه ناسا، انفجار ناشی از باتری به کار رفته در ربات یاد شده نیرویی برابر با یک دینامیت داشته. او در ادامه گفت: اگر به مسیر خروج آتش دقت کرده باشید متوجه می شوید که محققان ما فاصله زیادی تا ربات نداشتند و این حادثه می توانست پیامدهای ناخوشایندی را به دنبال داشته باشد.

بعد از انفجار اولیه باتری، یکی از کارآموزان آزمایشگاه کناری محل نگهداری میمون رباتیک، از پنجره اتاق آتش را با استفاده از کپسول حاوی CO2 خاموش کرد اما آتش پایدارتر از این حرف ها بودو او برای فرو نشاندنش به آب نیاز داشت.

در این حین یکی دیگر از کارآموزان با آتش نشانی سازمان تماس گرفت و آتش نشان ها کمی بعد با ماسک های تنفسی ویژه از راه رسیدند و با استفاده از یک گیره RoboSimian را از فضای آزمایشگاه خارج و سپس حریق را خاموش کردند.

سوال اینجاست: دقیقا چه اتفاقی رخ داده بود؟

گزارش نهایی در مورد علت آتش سوزی هنوز منتشر نشده اما آنطور که برت مندی مدیر پروژه RoboSimian می گوید جزئیات زیادی در مورد این حادثه وجود دارند و هم اکنون در دست بررسی هستند.

باتری های لیتیومی یونی یک سر مثبت (آنود) و یک سر منفی (کاتد) دارند که توسط نوعی الکترولیت مایع از هم جدا می شوند و این ماده به شدت محترقه است. وقتی باتری در حال شارژ باشد یون ها از سر مثبت به سر منفی می روند.

Whitacre می گوید در حین شارژ در واقع شما جریانی را به این ماده وارد می کنید و تا زمانی که باتری به بالاترین ولتاژ خود برسد این کار ادامه می یابد. بعد از رسیدن به این نقطه لازم است جریان را متوقف نمایید و اگر این کار را انجام ندهید باتری دچار اختلال عملکرد شده و گاهی اوقات منفجر می گردد.

کندی در مورد این حادثه می گوید: خود باتری به عنوان یک کلیت اورشارژ (شارژ بیش از اندازه) نشده بود. در واقع آنها از نوعی سیستم مانیتورینگ استفاده می کردند که ولتاژ و جریان کلی باتری را به صورت مستمر پایش می کرد و هر زمان که این دو فاکتور از میزان معین خارج می شدند فرایند شارژ متوقف می شد.

اما براساس تحلیل های اولیه صورت گرفته در این باره یکی از سل های به کار رفته در باتری دچار آسیب گشته و اطلاعات گمراه کننده ای را برای تجهیزات پایشی ارسال کرده و در نتیجه این اتفاق تک تک پیل ها بیش از حدی که باید شارژ شده اند.

البته اشاره نماییم که Whitacre نه فرضیه ای را تایید کرد و نه در مقام رد آن برآمد (شواهد در اختیار وی تنها به همین ویدیوی غیررسمی خلاصه می شوند) اما یک مساله در نظر او روشن است: اتفاق خیلی سریع رخ داده و از این جهت نمی توان گفت که به فرایند کند آتش گرفتن باتری های دیگر شباهتی داشته است.

او در ادامه می گوید: باتری ها از تعدادی سل کوچک ساخته می شوند و اینکه یکی از آنها دچار مشکل شود امری عادی است. در ادامه نیز آن سل به سل های مجاورش آسیب می زند و سپس فاجعه به صورت سلسله وار ادامه می یابد. اما اتفاقی که برای ربات افتاده اندکی عجیب است چراکه ظاهرا همه سل های درون باتری به یکباره دچار مشکل شده اند یا اینکه دست کم یکی از آنها در کمترین زمان به شدت داغ شده است.

صنعت انفجار

باتری های لیتیومی یونی بخشی ضروری از منبع تامین انرژی ناسا به شمار می روند و هم اکنون در کاوشگر کنجکاوی، فضاپیمای OSIRIS-REx که چندی قبل به سمت یک شهاب سنگ پرتاب شد، ماموریت Juno و همچنین ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار می گیرند.

Whitacre در ادامه صحبت هایش یادآور می شود که این باتری ها به صورت کلی در صنعت هوافضا و ماهواره ها کاربردهای زیادی دارند و به شکلی وسیع مورد استفاده قرار می گیرند.

اما اهمیت استفاده از این باتری ها در صنعت هوافضا نیز از آن جهت است که حجم بالایی از انرژی را در قیاس با ابعاد کوچک شان در خود جای داده اند، در بازه عمرشان نیز شارژ را برای مدتی طولانی نگه می دارند، اگر بدون استفاده در جایی نگه داشته شوند به سرعت خالی نمی شوند و اینها دقیقا همان مشخصه هایی هستند که در فضا به آنها نیاز داریم.

اما به خاطر حساسیت سیستم هایی که پرواز می کنند، ناسا نظارت و بررسی دقیقی را روی آنها انجام می دهد تا از بابت ایمنی شان اطمینان لازم را کسب نماید. اگر هم یک باتری دچار مشکلات و نقایص ذاتی باشد مهندسان مدت ها قبل از ارسالش به فضا این موضوع را می دانند. Whitacre می گوید: با در نظر داشتن همین مساله اگر چنین اتفاقی حین پرواز یک فضاپیما رخ دهد به شدت شگفت زده خواهیم شد.

در مورد RoboSimian اما باید بگوییم که به لحاظ تکنیکی قرار نبود به فضا ارسال شود و آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا نیز در تلاش است تا راهکارها مناسب برای استفاده از این ربات به منظور «گردآوری سازه های مداری نظیر تلسکوپ های عظیم الجثه» را بیابد. اگر این ربات میمونی شکل در آینده به فضا ارسال شود و مشکلی پیش نیاید آنگاه طیف کامل آزمایشات را پشت سر خواهد گذاشت اما چون این ربات خاص قرار نبود که به فضا ارسال شود در نتیجه آزمایشات صورت گرفته روی آن نیز سختی معمول را نداشتند.

The post appeared first on .

باتری های لیتیومی-یونی ناسا نیز دچار آتش سوزی می شوند؛ علت چیست؟

حدود چهار ماه پیش بود که جمعی از محققین آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا مشغول آماده سازی رباتی با شکل و شمایل یک میمون به نام RoboSimian بودند تا آن را به فضایی خارج از محدوده آزمایشگاه انتقال دهند.

این ربات که قد و قواره اش حدودا یک متر بود ساخته شده بود تا در شرایط سخت به کمک امدادگران انسانی بیاید و جان افراد در خطر را نجات دهد.

اما باز گردیم به محیط آزمایشگاه؛ پژوهشگران در جریان فعالیت های خود تصمیم گرفتند که باتری لیتیومی یونی ربات را با یک باتری جدید تعویض نمایند و سپس فضای آزمایشگاه را ترک کردند تا هم ناهارشان را صرف کنند و هم اینکه به منبع تغذیه جدید زمان بدهند تا شارژ شود.

در این فاصله ربات در آزمایشگاه تنها ماند و باتری آن دچار سرنوشتی شد که آینده گلکسی نوت 7 سامسونگ را بر باد داد: منفجر شد. از ربات دود شدیدی به آسمان بلند شد و بعد شعله های آتش آن را در برگرفتند. دود برخاسته از این ربات پژوهشگران را هوشیار کرده و سراسیمه به سراغ میمون رباتیک آمدند تا ماجرا را از نزدیک رصد کنند.

همانطور که تایید می کنید انفجار باتری های لیتیومی یونی اتفاق تازه ای نیست. اگر خاطرتان باشد سال گذشته خبر را داشتیم که به عنوان هدیه کریسمس خریداری شده بود. از آن سو نمی توان سیگارهای الکترونیکی را با خود در سفرهای هوایی حمل کرد چراکه ممکن است در بخش بار دچار آتش سوزی شوند و اگر در فکر خرید گلکسی نوت 7 سامسونگ بوده اید حتما می دانید که این موبایل در ماه های اخیر با مشکلات عدیده ای از باب ایمنی دست و پنجه نرم کرده است.

Jay Whitacre از اساتید رشته مهندسی و علوم مواد دانشگاه کارنگی ملون که پیشتر در آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا روی باتری ها تحقیق می کرد در این باره می گوید: به طور کلی یک سل لیتیوم یونی خطرناک است و می تواند موجب بروز آتش سوزی عظیمی شود.

تلفن های همراه معمولا یک عدد سل دارند در حالی که RoboSimian حدود 69 عدد از آنها را در خود جای داده بود. حتما تصاویر مربوط به آتش گرفتن باتری نوت 7 را دیده اید، حال تصور کنید که اتفاق رخ داده برای ربات ناسا تا چه حد گسترده بوده است.

از طرف دیگر، چون ناسا فضاپیماهایی حاوی باتری های لیتیومی می سازد و به فضا می فرسد (این وسایل بالاخره روزی قرار است انسان را حمل کنند) مشکل آتش گرفتن این باتری ها اهمیتی دوچندان می یابد. مجموعه عظیم باتری هایی که درون ربات ها، فضاپیماها و غیره قرار دارند همگی با این خطر روبرو هستند. این باتری ها حجم قابل توجه ای انرژی را در خود جای داده اند که به سرعت آزاد می شود و می تواند کشنده باشد. در واقع هرچه انرژی ذخیره شده در این باتری ها بیشتر باشد لازم است که توجه بیشتری به آن معطوف گردد.

طبق گفته لاین لی یکی از محققین آزمایشگاه ناسا، انفجار ناشی از باتری به کار رفته در ربات یاد شده نیرویی برابر با یک دینامیت داشته. او در ادامه گفت: اگر به مسیر خروج آتش دقت کرده باشید متوجه می شوید که محققان ما فاصله زیادی تا ربات نداشتند و این حادثه می توانست پیامدهای ناخوشایندی را به دنبال داشته باشد.

بعد از انفجار اولیه باتری، یکی از کارآموزان آزمایشگاه کناری محل نگهداری میمون رباتیک، از پنجره اتاق آتش را با استفاده از کپسول حاوی CO2 خاموش کرد اما آتش پایدارتر از این حرف ها بودو او برای فرو نشاندنش به آب نیاز داشت.

در این حین یکی دیگر از کارآموزان با آتش نشانی سازمان تماس گرفت و آتش نشان ها کمی بعد با ماسک های تنفسی ویژه از راه رسیدند و با استفاده از یک گیره RoboSimian را از فضای آزمایشگاه خارج و سپس حریق را خاموش کردند.

سوال اینجاست: دقیقا چه اتفاقی رخ داده بود؟

گزارش نهایی در مورد علت آتش سوزی هنوز منتشر نشده اما آنطور که برت مندی مدیر پروژه RoboSimian می گوید جزئیات زیادی در مورد این حادثه وجود دارند و هم اکنون در دست بررسی هستند.

باتری های لیتیومی یونی یک سر مثبت (آنود) و یک سر منفی (کاتد) دارند که توسط نوعی الکترولیت مایع از هم جدا می شوند و این ماده به شدت محترقه است. وقتی باتری در حال شارژ باشد یون ها از سر مثبت به سر منفی می روند.

Whitacre می گوید در حین شارژ در واقع شما جریانی را به این ماده وارد می کنید و تا زمانی که باتری به بالاترین ولتاژ خود برسد این کار ادامه می یابد. بعد از رسیدن به این نقطه لازم است جریان را متوقف نمایید و اگر این کار را انجام ندهید باتری دچار اختلال عملکرد شده و گاهی اوقات منفجر می گردد.

کندی در مورد این حادثه می گوید: خود باتری به عنوان یک کلیت اورشارژ (شارژ بیش از اندازه) نشده بود. در واقع آنها از نوعی سیستم مانیتورینگ استفاده می کردند که ولتاژ و جریان کلی باتری را به صورت مستمر پایش می کرد و هر زمان که این دو فاکتور از میزان معین خارج می شدند فرایند شارژ متوقف می شد.

اما براساس تحلیل های اولیه صورت گرفته در این باره یکی از سل های به کار رفته در باتری دچار آسیب گشته و اطلاعات گمراه کننده ای را برای تجهیزات پایشی ارسال کرده و در نتیجه این اتفاق تک تک پیل ها بیش از حدی که باید شارژ شده اند.

البته اشاره نماییم که Whitacre نه فرضیه ای را تایید کرد و نه در مقام رد آن برآمد (شواهد در اختیار وی تنها به همین ویدیوی غیررسمی خلاصه می شوند) اما یک مساله در نظر او روشن است: اتفاق خیلی سریع رخ داده و از این جهت نمی توان گفت که به فرایند کند آتش گرفتن باتری های دیگر شباهتی داشته است.

او در ادامه می گوید: باتری ها از تعدادی سل کوچک ساخته می شوند و اینکه یکی از آنها دچار مشکل شود امری عادی است. در ادامه نیز آن سل به سل های مجاورش آسیب می زند و سپس فاجعه به صورت سلسله وار ادامه می یابد. اما اتفاقی که برای ربات افتاده اندکی عجیب است چراکه ظاهرا همه سل های درون باتری به یکباره دچار مشکل شده اند یا اینکه دست کم یکی از آنها در کمترین زمان به شدت داغ شده است.

صنعت انفجار

باتری های لیتیومی یونی بخشی ضروری از منبع تامین انرژی ناسا به شمار می روند و هم اکنون در کاوشگر کنجکاوی، فضاپیمای OSIRIS-REx که چندی قبل به سمت یک شهاب سنگ پرتاب شد، ماموریت Juno و همچنین ایستگاه فضایی بین المللی مورد استفاده قرار می گیرند.

Whitacre در ادامه صحبت هایش یادآور می شود که این باتری ها به صورت کلی در صنعت هوافضا و ماهواره ها کاربردهای زیادی دارند و به شکلی وسیع مورد استفاده قرار می گیرند.

اما اهمیت استفاده از این باتری ها در صنعت هوافضا نیز از آن جهت است که حجم بالایی از انرژی را در قیاس با ابعاد کوچک شان در خود جای داده اند، در بازه عمرشان نیز شارژ را برای مدتی طولانی نگه می دارند، اگر بدون استفاده در جایی نگه داشته شوند به سرعت خالی نمی شوند و اینها دقیقا همان مشخصه هایی هستند که در فضا به آنها نیاز داریم.

اما به خاطر حساسیت سیستم هایی که پرواز می کنند، ناسا نظارت و بررسی دقیقی را روی آنها انجام می دهد تا از بابت ایمنی شان اطمینان لازم را کسب نماید. اگر هم یک باتری دچار مشکلات و نقایص ذاتی باشد مهندسان مدت ها قبل از ارسالش به فضا این موضوع را می دانند. Whitacre می گوید: با در نظر داشتن همین مساله اگر چنین اتفاقی حین پرواز یک فضاپیما رخ دهد به شدت شگفت زده خواهیم شد.

در مورد RoboSimian اما باید بگوییم که به لحاظ تکنیکی قرار نبود به فضا ارسال شود و آزمایشگاه پیشرانه جت ناسا نیز در تلاش است تا راهکارها مناسب برای استفاده از این ربات به منظور «گردآوری سازه های مداری نظیر تلسکوپ های عظیم الجثه» را بیابد. اگر این ربات میمونی شکل در آینده به فضا ارسال شود و مشکلی پیش نیاید آنگاه طیف کامل آزمایشات را پشت سر خواهد گذاشت اما چون این ربات خاص قرار نبود که به فضا ارسال شود در نتیجه آزمایشات صورت گرفته روی آن نیز سختی معمول را نداشتند.

The post appeared first on .

باتری های لیتیومی-یونی ناسا نیز دچار آتش سوزی می شوند؛ علت چیست؟